ตอนที่ 124 สถาบันแอรีส
รถแท็กซี่ขับออกจากเมืองตอนล่างและเข้าสู่ย่านใจกลางเมือง ซึ่ง
แหล่งการค้าและคนรวยส่วนใหญ่รวมตัวกันอยู่ที่นั่น
เป็นเรื่องยากที่ซูผิงจะมาที่นี่ซึ่งทุกอย่างดูสะอาด เป็นระเบียบเรียบร้อย
เขาอดไม่ได้ที่จะมองผู้คนที่เดินผ่านไปมา ทุกคนดูเหมือนเศรษฐีที่มี
ผิวเนียนนุ่มและไม่เคยทำงานหนักมาก่อน แม้ว่าเขาจะแน่ใจว่าการ
เป็นเศรษฐีไม่มีความหมาย แต่เป็นข้อกำหนดระดับเริ่มต้นสำหรับ
การถูกเรียกว่าพลเมืองในเมือง
จากนั้นเขาก็คิดถึงบ้านของเขาด้วยอารมณ์หงุดหงิด ไม่อาจปฏิเสธ
ได้ว่าคนเราเกิดมาไม่เหมือนกัน ในขณะที่คนส่วนใหญ่จะอยู่ใน
ระดับเดิมไปตลอดชีวิต
เขาไม่สนใจ ในฐานะคนที่รู้ว่าความตายรู้สึกอย่างไร สิ่งเหล่านี้มี
ความหมายเล็กน้อยต่อเขา
ครู่ต่อมาคนขับจอดรถตรงทางเข้าย่านชุมชนที่เงียบสงบ เป็นย่านที่
อยู่อาศัยที่มีราคาแพงสุดแห่งหนึ่ง เนื่องจากการออกแบบช่วยให้ผู้อยู่
อาศัยมีวิถีชีวิตที่สงบสุข แม้ว่าจะมีถนนที่พลุกพล่านที่สุดอยู่รอบ ๆ
ก็ตาม
ค่าโดยสารรถแท็กซี่อยู่ที่ 1,802 เหรียญซึ่ง … ค่อนข้างบ้าตามมาตรฐาน
ปกติ แม้ว่าจะไม่สามารถทำอะไรได้ เนื่องจากการขับรถต้องผ่าน
ด่านค่าเก็บทางหลวงที่มีราคาแพงหลายจุดก่อนเข้าสู่ใจกลางเมือง
ซูผิงตรวจสอบชื่อของย่านนั้นก่อนจะเข้าไปข้างใน แต่เขาก็ถูก
เจ้าหน้าที่หลายคนหยุดไว้
“คุณมาทำอะไร?” ยามรักษาความปลอดภัยวัยกลางคนถามเขา
ขณะที่เอียงศีรษะเล็กน้อย ราวกับว่าซูผิงมีกลิ่นไม่พึงประสงค์ ทหาร
ยามจดจำเขาว่าเป็น “ขยะ” ในขณะที่เขาก้าวลงจากรถแท็กซี่
ซูผิงไม่พอใจที่ได้รับการปฏิบัติเช่นนี้แม้ว่าเขาจะไม่ยอมเสียเวลาไป
กับการโต้เถียง เขาบอกกับทหารยามว่ามีคนเชิญเขามา
ขณะตอบ เจ้าหน้าที่ก็ตรวจสอบคำพูดของเขาและโทรศัพท์หาลูกค้า
ของเขา ที่บอกให้พวกเขาปล่อยซูผิงเข้ามาข้างในทันที ทำให้พวก
เขาสับสน ตามที่พวกเขาเชื่อ มีเพียงคนที่ร่ำรวยที่สุดหรือครอบครัว
เท่านั้นที่สามารถอาศัยอยู่ในนั้นได้
หลังจากวางสาย สวี่คังก็เดินไปที่ทางเข้าอาคารทันทีเพื่อรอครูสอน
พิเศษของเขา เขาคงไปที่ประตูเพื่อทักทายซูผิงด้วยตัวเองถ้าไม่ใช่
เพราะขนาดของย่านนี้มันใหญ่มาก
เขารู้สึกตื่นเต้นเมื่อเห็นยามเดินมาและประหลาดใจเมื่อเห็นว่าใคร
ถูกพามาด้วย
นั่นเป็นครูสอนพิเศษของฉันหรอ? อาจจะเป็นผู้ช่วยหรืออะไรสัก
อย่าง
นั่นจะน่าผิดหวังมาก แต่ก็ช่วยไม่ได้ ครูสอนพิเศษมีชื่อหลายคน
มักจะยุ่งและขอให้ผู้ช่วยทำงานแทน
“ทางนั้นครับ” ผู้คุมชี้ทางให้ซูผิงอย่างสุภาพ “คุณสวี่ คุณคนนี้มาพบ
คุณครับ”
สวี่คังฝืนยิ้มและส่งเจ้าหน้าที่ออกไป ก่อนที่จะพูดกับซูผิงอย่าง
สุภาพที่สุดเท่าที่จะทำได้ “คุณเป็นศิษย์ของเขาเหรอ?”
“ผมคือ ‘สุดหล่อแห่งหลงเจียง” ซูผิงยิ้มกลับและโค้งคำนับเล็กน้อย
สวี่คังตกใจเกินกว่าจะพูดอะไรออก
“คุณ – อะไรนะ? สุดหล่อแห่งหลงเจียงเหรอครับ?”
“ใช่ สวี่คังใช่ไหม? ผมอ่านข้อมูลของคุณและรู้ว่าคุณมีอสูรประเภท
อันเดธจำนวนมาก มันบังเอิญมากที่ผมเป็นผู้เชี่ยวชาญเกี่ยวกับอสูร
ประเภทนี้ ดังนั้นผมจึงมาอยู่ที่นี่”
แก้มของสวี่คังเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความโกรธ “นี่มันเรื่องตลกอะไร
กัน ?? สอนฉัน? นาย? นายได้รับการลงทะเบียนมาได้ยังไง? โอ้ฉันรู้
แล้วนายยังไม่ถูกตรวจสอบ! ฉันจะรายงานนายเดี๋ยวนี้แหละ!”
ซูผิงรู้ดีว่าการที่เขาดูอ่อนเยาว์จะทำให้เขามีปัญหา แต่ก็ไม่คิดว่าจะ
ขนาดนี้
“เรามาลองกันก่อนไหม? คุณสามารถรายงานผมได้อย่างอิสระหาก
บทเรียนของผมไม่มีประสิทธิภาพ”
“ลอง? ลองอะไร ?? นายรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? ฉันเป็นนักเรียนอันดับ
ต้น ๆ จากสถาบัน แอรีส นายเป็นใคร? ฮะ?!”
เช่นเดียวกับชื่อของเขา สวี่คังเป็นชนชั้นสูงที่มั่นใจเกินตัวและคิดว่า
ตัวเองดีกว่าเพื่อนเสมอ เขาจะเคารพผู้ที่ควรค่าแก่การเคารพ อย่างเช่น
แชมป์ของลีกนักรบอสูร แต่สำหรับคนอื่น ๆ เขาไม่ได้ให้ความสำคัญ
นับประสาอะไรกับซูผิงที่ดูธรรมดามากกว่าคนทั่วไป
ไอ้บ้านี่ต้องการสั่งสอนฉัน ?? ฉันสงสัยว่าเขาคงจะอยู่ได้ไม่ถึงห้า
วินาทีในการต่อสู้! และ…และฉันเรียกเขาว่า “คุณ”! ฉันยังใช้อิโมติ
คอนน่ารัก ๆ ! อ้ากกก ฉันจะฆ่ามัน
ซูผิงขัดจังหวะความคิดของสวี่คัง “ระวังคำพูดของคุณด้วย”
“นายจะทำอะไรได้!” สวี่คังหยิบโทรศัพท์ออกมา “ฉันจะจัดการแก
ไอ้ขี้แพ้! ฉันจะรายงานเรื่องนี้ไปยังระบบ”
ตูม!
โทรศัพท์ของเขาระเบิดส่งเศษหน้าจอหลายชิ้นบินเข้าใส่ใบหน้า
ก่อนที่สวี่คังจะหายจากอาการตกใจ เขารู้สึกว่าร่างกายของเขาถูก
ยกขึ้นจากพื้น มันเป็นพลังอันทรงพลังที่คว้าคอเขาไว้
ชายหนุ่มที่ดูเหมือนไร้ประโยชน์ตรงหน้าเขา เพียงแค่ยกมือข้างเดียว
สวี่คังต้องการที่จะต่อต้าน แต่ทันทีที่เขาเห็นเจตนาฆ่าที่ไร้ความ
ปราณีปรากฏในดวงตาของซูผิง เขาก็รู้สึกว่าทั้งร่างของเขาแข็งตัว
เนื่องจากความกลัว
เขาไม่เคยรู้สึกใกล้ตายมากขนาดนี้มาก่อน มีบางอย่างบอกเขาว่าชาย
คนนี้จะฆ่าเขาโดยไม่คิดแม้แต่วินาทีเดียว
ไม่ว่าเขาจะพยายามอย่างไร เขาก็ไม่สามารถงัดมือที่คอได้ทีละนิ้ว
เขาต้องการเรียกอสูรของเขา แต่ร่างกายของเขาสั่นเกินไปที่จะทำ
เช่นนั้น
“นักเรียนอันดับต้น ๆ จากสถาบันการศึกษาที่ดีที่สุดของเมืองนี้ เป็น
อย่างนายหมด?” ซูผิงถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา
ใบหน้าของสวี่คังแดงขึ้นอีกครั้ง เนื่องจากทั้งโกรธและหายใจไม่ออก
เมื่อซูผิงปล่อยเขา เขาสลัดเหงื่อเย็น ๆ ออกจากแขนและมองไปที่ซูผิง
อีกครั้งเพียงเพื่อจะได้นึกถึงประสบการณ์ที่น่ากลัวเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่าน
มา ตอนเขาได้พบกับอสูรประเภทอันเดธเป็นครั้งแรก
ราวกับว่าเขากำลังมองอันเดธอีกตัว เป็นตัวที่แข็งแกร่งมาก
“มา ผมไม่อยากเสียเวลา ถ้าบทเรียนล้มเหลวคุณสามารถรายงานผม
ได้ทุกอย่างตามที่คุณต้องการ แต่ถ้าคุณรายงานเท็จ ผมจะไม่ปล่อย
ไปง่าย ๆ”
ซูผิงหมายถึงอะไรสวี่คังคงรู้ดี
ทันใดนั้นสวี่คังก็จำได้ว่าอย่างน้อยก็ต้องมีใบรับรองเพื่อลงทะเบียน
เว็บไซต์ซึ่งหมายความว่าซูผิงเป็นอาจารย์ ถึงกระนั้นเขาก็ยังรู้สึกแย่
ที่ “นักรบอสูรกิตติมศักด์ิ” นี้ดูเด็กกว่าตัวเอง ที่แย่ไปกว่านั้นคือเขา
เป็นคนที่ต้องจ่ายเงินและโดนหลอก
เขาพิจารณาและตัดสินใจที่จะปลอดภัยไว้ก่อนตอนนี้ บางทีเขาอาจจะ
ไม่สามารถต่อสู้กับ”คนหล่อแห่งหลงเจียง” ได้โดยตรง แต่เขาสามารถ
ขอความช่วยเหลือได้ในภายหลัง
“โอเค…มากับฉัน” สวี่คังลูบคอและนำทางไป
ซูผิงรู้สึกอายเล็กน้อยเพราะการเริ่มต้นบทเรียนส่วนตัวของพวกเขา
เกือบจะดูเหมือนการปล้น แม้ว่าจะไม่ใช่ความผิดของเขา
ครู่ต่อมาพวกเขาก็มาถึงสนามกีฬาที่มีอุปกรณ์ครบครันที่ใจกลางเขต
นี่เป็นอีกหนึ่งสิทธิพิเศษที่ผู้คนสามารถเพลิดเพลินได้ในชุมชนราคา
แพงแห่งนี้
มีชายหนุ่มสองคนและหญิงสาวคุยกันพักผ่อนบนม้านั่ง พวกเขา
ทักทายสวี่คังเมื่อเห็นว่ามาถึง
สวี่คังเห็นเพื่อนร่วมโรงเรียนของเขาและทักทาย “มาฝึกกันอีกแล้ว
เหรอ?”
นักเรียนคนหนึ่งในนั้นตอบว่า”แน่นอน ลีกจะเริ่มเร็ว ๆ นี้ ใครไม่
อยากลองมันบ้างล่ะ?”