ตอนที่ 156 ไม่อนุญาต
“ถ้าเป็นอย่างนั้นไปต่อแถวที่ด้านหลังรอ”
ซูผิงเพียงถามคำถามสบาย ๆ กับเย่ห่าว เนื่องจากเย่ห่าวต้องการ
บริการฝึก ซูผิงจึงจำได้ว่าเย่ห่าวจ่ายหนึ่งแสนไปก่อนหน้านี้ ซูผิงพูด
เสริมว่า “คุณจองเป็นคิวที่ 10 ไว้”
คำพูดเหล่านั้นทำให้คนอื่น ๆ ที่รออยู่ที่นั่นตกใจ “คุณซูเราจองได้
ด้วยเหรอ?”
“ฉันก็อยากจองเหมือนกัน!”
“เราจะจองได้ยังไง?”
คนที่อยู่ในแถวถามคำถามเหมือน ๆ กัน
ซูผิงไม่คาดคิดมาก่อนว่าข้อมูลเหล่านี้จะก่อให้เกิดปฏิกิริยาอย่างนี้
เขาแค่โกหก…เขาดันสัญญากับเย่ห่าวตอนที่ธุรกิจยังไม่สงบ
ดูเหมือนว่าทุกคนจะตื่นเต้นกับการจอง นั่นเป็นเรื่องที่เข้าใจได้ หาก
พวกเขาสามารถทำการจองได้ พวกเขาจะไม่ต้องรออย่างเบื่อหน่าย
จู่ ๆ ซูผิงก็ตระหนักว่านี่เป็นวิธีหาเงินที่ดี
ฉันหาเงินจากการจองบริการในร้าน นั่นเป็นเหตุผลที่สมเหตุสมผล
มาก!
จิตวิญญาณที่ฝังลึกในฐานะนักธุรกิจเจ้าเล่ห์กำลังลุกฮือขึ้นในใจของ
เขา
“คำเตือน!”
“ร้านค้าจะรับเฉพาะลูกค้าที่มาฝึกฝนอสูรเท่านั้น จะไม่ยอมรับการ
จองใด ๆ” ระบบกล่าวอย่างจริงจัง
ซูผิงเลิกคิ้วในใจ เขาเถียง “ทำไมไม่พูดอย่างนั้นตอนที่ฉันรับเงินของ
เย่ห่าวมา นอกจากนี้ฉันไม่ได้ขอให้นายเพิ่มบริการจองในร้าน นี่เป็น
เพียงวิธีการในการสร้างรายได้ที่ฉันเสนอ จะต้องมีคนที่เห็นโอกาส
ทางธุรกิจนี้ หากเราไม่ทำ พวกเขาจะเอาเงินที่ควรเป็นของเราไป”
เย่ห่าวถามคำถามอื่นกับซูผิง “ผมสามารถให้เงินคุณได้มากกว่านี้
ต้องจ่ายเท่าไหร่เพื่อเป็นคนแรก”
แถวยาว เย่ห่าวไม่อยากอดทนรออีกเก้าคน
ซูผิงหยุดการสนทนาไว้ เขาจำคำพูดของระบบได้ ดังนั้นเขาจึงไม่
ข้ามเส้น “ตอนนี้ไม่มีราคากำหนด คุณต้องรอให้ถึงตาคุณ”
เย่ห่าวขมวดคิ้ว เขามองเด็กที่ยืนอยู่ตรงหน้าซูผิงและถามว่า “ฉันต้อง
จ่ายเท่าไหร่เพื่อขอคิวนาย”
เด็กชายตกใจมาก เขาเคยได้ยินเกี่ยวกับทรัพย์สินของเย่ห่าว เด็กชาย
จึงถามอย่างลังเลว่า “ห้า ห้าพัน?”
เย่ห่าวตอบทันทีว่า “ฉันจะให้นายหนึ่งหมื่นแลกกับคิวของนาย”
เด็กชาย มีความสุขมาก “คุณเอาจริงงั้นเหรอครับ?”
เงินหนึ่งหมื่นเพียงพอสำหรับเด็กชายที่จะฝึกอสูรของเขาที่นี่สักครั้ง
คนอื่น ๆ ที่อยู่เบื้องหลังเด็กชายคนนี้ถึงกับผงะ ทันใดนั้นดวงตาของ
พวกเขาก็เริ่มเป็นประกาย พวกเขามีความเลื่อมใส นี่เป็นวิธีหาเงินที่
ยอดเยี่ยม!
วิธีง่าย ๆ ในการทำเงินที่นี่
คนที่ยืนอยู่ด้านหน้าไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่าการตื่นนอนในตอน
เช้าตรู่
คุณสามารถทำเงินหมื่นเพียงแค่ตื่นเช้า?
เงินหมื่นคือสิ่งที่คนปกติต้องทำงานกว่าสองเดือน!
นี่เป็นการหาเงินง่าย ๆ ! ซูผิงรู้ว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น เขาหน้าตึงและพูด
กับระบบว่า “ดูสิพวกเขาเป็นคนที่ได้โกยเงิน”
ระบบ: “…”
ซูผิงถอนหายใจด้วยความเสียใจ เนื่องจากระบบไม่ตอบอะไรกลับมา
“ระบบนายไร้เดียงสาเกินไป นายไม่เข้าใจความซับซ้อนในธรรมชาติ
ของมนุษย์ นายสามารถตั้งกฎว่าไม่มีใครสามารถแลกคิวกันได้และ
พวกเขาทำได้เพียงแค่ฝึกอสูรของตัวเองเท่านั้น หรือจะพูดว่า …”
เขาหยุดก่อนที่เขาจะจบประโยค
เขาก็ตบหน้าตัวเอง
ระบบพูดว่า “นายพูดถูก ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป คนที่มาร้านจะไม่สามารถ
แลกเปลี่ยนตำแหน่งได้ นอกจากนี้ยังสามารถฝึกได้แค่อสูรของตัวเอง
ได้เท่านั้น คนที่แลกคิว พวกเขาจะถูกขึ้นบัญชีดำตลอดไป ฉันจะจำ
พวกเขาไม่ว่าพวกเขาจะปลอมตัวเป็นอะไร!”
ซูผิงตบหน้าตัวเองด้วยความโกรธ
เย่ห่าวรู้สึกกลัวกับการกระทำอย่างกะทันหันของซูผิง เขาทำให้ซูผิง
ขุ่นเคืองงั้นเหรอ? เย่ห่าวรีบพูด “คุณซู อย่าทำแบบนี้ คุณซูมันไม่คุ้ม
หรอก…” ซูผิงไม่ได้พูดอะไรกับเขา ข้างในเขากำลังเถียงกับระบบ
“ระบบมันผิดจรรยาบรรณในการคัดลอกความคิดของคนอื่น”
“นายไม่ใช่คนอื่น นายเป็นเจ้าของฉัน” ระบบแก้
ซูผิงแทบจะน้ำตาไหล เขาไม่ได้ตอบโต้ เขาโกรธมาก
แถวกำลังแตกออกจากกัน นักเรียนหลายคนที่อยู่หัวแถวกำลังหัน
กลับมาเพื่อขายคิวของพวกเขา ทันใดนั้นซูผิงก็ตระหนักได้ว่าสิ่งที่
ระบบทำไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด
ถ้าสามารถขายและแลกคิวได้ตามต้องการ บางทีในอนาคตเมื่อเขา
เปิดประตู เขาจะเห็นแต่คนที่มาต่อคิวให้คนอื่น ๆ แต่ไม่ใช่คนที่มา
เพื่อฝึกอสูรของพวกเขา
บางทีเมื่อข่าวนี้แพร่กระจายออกไป คนทั่วไปก็จะจับจองพื้นที่ และ
ใช้เป็นช่องทางในการหาเลี้ยงชีพ
นอกจากนี้ยังมีพวกเจตนาไม่ดีคอยจ้างคนจำนวนมากมาจองคิว
ในอัตรานี้ ไม่ว่าบริการในร้านจะดีแค่ไหน ชื่อเสียงก็จะเสียหายอย่าง
ถาวร
ซูผิงถอนหายใจแล้วประกาศกับลูกค้าว่า “ตำแหน่งในแถวไม่สามารถ
แลกกันได้ ทุกคนต้องมาที่นี่เพื่อฝึกอสูรของตัวเอง ใครก็ตามที่ไม่
ต้องการที่ของตัวเองสามารถออกไปได้ คนที่ขายคิวเพื่อทำกำไรจะ
ถูกขึ้นบัญชีดำของร้านตลอดไป!”
ฝูงชนที่กระสับกระส่ายเงียบลง เมื่อคำพูดของซูผิงจบ ทุกคนต่างตก
ตะลึง
เด็กที่อยู่แถวหน้ากำลังจะเอาเงินของเย่ห่าว เด็กคนนั้นตกตะลึงและ
ถามว่า “งั้นคิวของผม?”
“ไม่อนุญาตให้แลก” ซูผิงไม่มีทางเลือกอื่น
เด็กคนนั้นรู้สึกกังวล เขาอารมณ์เสีย ถ้าไม่ใช่เพราะซูผิง เขาก็คงได้
เงินแล้ว เด็กคนนั้นรู้สึกหงุดหงิด “แต่คิวนี้เป็นของผม ผมจะให้ใคร
ก็ได้ ใช่ไหม?”
ซูผิงพยักหน้า “ใช่แล้ว ร้านเป็นของผม ผมสามารถรับใครก็ได้ที่ผม
ต้องการ”
เด็กชายพูดไม่ออก
เย่ห่าวก็ไม่ได้คาดหวังสิ่งนี้เช่นกัน ตำแหน่งนี้ถูกพรากไปจากเขา
แล้ว เขายังสงสัยว่าซูผิงทำเช่นนี้เพราะเขาหรือเปล่า?
ใครจะใช้กฎแปลก ๆ แบบนี้?
ถ้าเป็นเช่นนี้ แม้แต่นักรบอสูรกิตติมศักด์ิก็ต้องรอเข้าแถวที่ร้าน?
“แล้วการจองของผม…” เย่ห่าวรู้สึกกังวล
ซูผิงก็พบปัญหานี้เช่นกัน เขาถามระบบและระบบก็ตอบว่า “ยกเว้น
ให้ครั้งเดียว และไม่สามารถทำซ้ำได้”
ซูผิงรู้สึกโล่งใจที่ได้รับคำตอบนี้ เขาพูดกับเย่ห่าวว่า “ผมหวังไว้กับ
คุณมาก นั่นคือเหตุผลที่ผมช่วยคุณไว้ มันไม่ใช่เรื่องของเงิน ร้านค้า
ไม่เคยมีบริการจอง ถ้าคุณต้องการมาฝึกฝน มาก่อนเลย”
เย่ห่าวไม่รู้จะพูดอะไรอีก
เขาไม่เคยตั้งใจจะมาฝึกที่นี่ตั้งแต่แรก แต่ซูผิงกลับดูจริงจัง
เย่ห่าวอาจจะไม่กลับมาอีกเลย ธุรกิจในร้านของซูผิงยุ่งมาก เย่ห่าวรู้
ว่าซูผิงอาจไม่มีเวลาคุยกับเขาเพราะเขามาที่นี่เพื่อคุยเรื่องการบ่มเพาะ
เท่านั้น
เนื่องจากเย่ห่าวเคยบอกว่าเขาต้องการใช้บริการฝึก เขาจึงไม่ต้องการ
ที่จะสร้างปัญหา
“โอเค” เย่ห่าวถอนหายใจและยืนเข้าแถวรอ
คำพูดของซูผิงอธิบายสถานการณ์ให้นักเรียนคนอื่น ๆ เข้าใจ บางคน
รู้สึกผิดหวังที่วิธีหาเงินของพวกเขาหายไป
นักเรียนบางคนจากครอบครัวที่มีฐานะกลางรู้สึกโล่งใจ ถ้าซูผิงมี
บริการจองคิว พวกเขาจะต้องต่อสู้เพื่อแย่งชิงตำแหน่งกับคนที่
ร่ำรวยกว่า ซึ่งก็ไม่สมเหตุสมผล
บริการฝึกฝนที่มีในร้านค้าของซูผิงนั้นโดดเด่นและราคาสูง แต่เมื่อ
พิจารณาถึงผลที่ได้แล้ว ค่าธรรมเนียมก็ไม่แพงเลย
แต่ถ้าสามารถแลกคิวได้ ราคาของของคิวจะเพิ่มขึ้นในระดับที่สูง
มาก และคิวอาจแพงกว่าค่าบริการฝึกด้วยซ้ำ
เมื่อเสียงเงียบลง ซูผิงก็กลับไปทำธุรกิจ เนื่องจากคนอื่นยอมรับกฎนี้
เด็กที่กำลังจะขายคิวให้กับเย่ห่าวจึงไม่สามารถบ่นอะไรได้ ทำได้แค่
ถอนหายใจกับตัวเอง
นอกร้านสวี่หยิงเสวี่ยและสวี่คังได้เห็นทุกอย่าง
เธอพบว่าสิ่งนี้น่าสนใจ เจ้าของร้านนี้อายุน้อย แต่มีความช่ำชอง
นอกจากนี้เธอยังได้ยินคนในแถวกระซิบกัน พวกเขากำลังภาวนาให้
ถึงคิวของพวกเขา
อืม กระตุ้นความอยาก
สวี่หยิงเสวี่ยยิ้มเยาะเธอก้าวไปข้างหน้า “หลีกทาง”
เย่ห่าวหันกลับมา “คุณเป็นใคร?” สวี่หยิงเสวี่ยจ้องมองเขา แต่ไม่
ตอบ เธอพูดกับซูผิงที่กำลังจดบันทึก “นายเป็นเจ้าของหรือพนักงาน
ที่นี่?”
ซูผิงเงยหน้าขึ้น เธอเป็นผู้หญิงที่มีรูปร่างสมส่วนและสวย ในไม่ช้า
เขาก็สังเกตเห็นบุคคลคุ้นเคยยืนอยู่ข้าง ๆ เธอ คนนั้นคือสวี่คังใช่ไหม?
สวี่คังไม่รู้ว่าพี่สาวของเขาจะเป็นคนขวานผ่าซากขนาดนี้ เขากลัว
เขาดึงแขนพี่สาวและพยายามห้ามเธอ “พี่…”
ซูผิงเข้าใจความสัมพันธ์ของพวกเขาทันที แต่เขาไม่สนใจ เขากลับไป
จดบันทึกและพูดว่า “ผมเป็นเจ้าของ กลับไปถ้าคุณต้องการบริการ
ฝึกฝนหรืออย่างอื่น เราไม่มีที่ว่างแล้วในวันนี้ ผมขอแนะนำให้คุณ
กลับมาพรุ่งนี้”
สวี่หยิงเสวี่ยโกรธมากที่ซูผิงให้ความสนใจกับเธอเล็กน้อย “ฉันได้
ยินมาว่านายเป็นนักรบอสูรกิตติมศักด์ิ ฉันเห็นว่านักเรียนบางคนที่นี่
เรียกนายว่าอาจารย์ นายเป็นนักต้มตุ๋นสินะ”