ตอนที่ 161 ดินแดนรกร้าง
ที่ร้านค้า
ในตอนกลางคืนซูผิงออกมาจากสนามสืบทอดราชามังกร เขาวาง
อสูรทั้งสองตัวไว้ในพื้นที่ฝึกและนั่งลงเพื่อพักผ่อน
ด้วยความพยายามอย่างหนักเขาได้สำรวจเกล็ดมังกรไปมากกว่า 70
เกล็ด โดยเหลือพื้นที่ให้สำรวจเพียง 30 เกล็ด
ซูผิงเชื่อว่าเขาสามารถครอบคลุมดินแดนทั้งหมดได้ในหนึ่งวันหนึ่ง
คืน
มังกรเพลิงนรก, สุนัขมังกรดำและงูม่วงล้วนเข้าสู่วัยผู้ใหญ่แล้ว และ
มีพลังเพิ่มขึ้น ด้วยเหตุนี้การสำรวจของซูผิงจึงก้าวหน้าเร็วขึ้นมาก
เกล็ดมังกรในสนามสืบทอดราชามังกรไม่สามารถสร้างสิ่งมหัศจรรย์
ให้กับอสูรทั้งสามได้อีกต่อไป
“นี่คือพื้นที่มรดกเบื้องต้นและสิ่งมีชีวิตที่อันตรายที่สุดในนั้นคือ
ราชาอสูร” ซูผิงพูดกับตัวเอง ในขณะที่ราชาอสูรเป็นสิ่งมีชีวิตที่เขา
ไม่สามารถเอาชนะได้ในขณะนี้ แต่ก็ไม่มีราชาอสูรร้ายมากมายใน
ดินแดนมังกร
นอกจากนี้แรงกระตุ้นของราชาอสูรร้ายเพียงอย่างเดียวไม่สามารถ
กระตุ้นพัฒนาการที่รวดเร็วในอสูรทั้งสามตัวได้
ซูผิงหยุดพักสักครู่จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงใครบางคน
มีคนมาเคาะประตู
ซูผิงขยายความรู้สึกของเขาออกไปข้างนอกและเห็นว่านั่นคือซูหลิง
เยวี่ย
เขาเดินไปเปิดประตูและเห็นซูหลิงเยวี่ยยืนอยู่ข้างประตูพร้อมกับ
กล่องอาหารกลางวันในมือของเธอ
ซูผิงจำสิ่งที่เธอพูดเมื่อวันก่อนได้ เขาถามว่า “ทำไมฉันไม่เห็นเธอ
เมื่อเช้า?”
“วันนี้ฉันมีเรียนตอนเช้า” ซูหลิงเยวี่ยมอบกล่องให้เขาและมองเข้า
ไปในร้านมืด ถึงกระนั้นเธอก็ไม่เห็นสิ่งที่พยายามค้นหาและรู้สึก
เสียใจกับมัน เธอถามซูผิงว่า “ทำไมนายไม่เปิดไฟ”
“ประหยัดไฟ”
ซูหลิงเยวี่ยเบะปาก เธอเข้าไปในร้านและพูดว่า “ฉันจะฝากบอลหิมะ
ไว้กับนาย นายมีที่ว่างเหลือไหม?”
“มี” ซูผิงนำอาหารของเขาไปที่เคาน์เตอร์ เมื่อเขาฝึกอสูรแล้วเขาจะ
ติดต่อเจ้าของให้มารับอสูรกลับ บางคนมารับไปแล้วนั่นทำให้ช่วง
บ่ายพื้นที่บางส่วนจึงว่าง ซูหลิงเยวี่ยรู้สึกโล่งใจ ซูผิงกำลังกลืน
อาหารของเขา เธอตะคอกใส่เขาและพูดอย่างไม่พอใจว่า”หนึ่งแสน
ใช่ไหม?”
“ใช่”
“มีส่วนลดบ้างไหม?”
“ไม่”
“แล้วเก้าหมื่นเก้าพันล่ะ?”
ซูหลิงเยวี่ยเปิดโทรศัพท์ของเธอและโอนเงินให้กับซูผิงโดยไม่เต็มใจ
ซูผิงตรวจสอบเงิน เธอโอนเงินให้หนึ่งแสน จากนั้นเขาก็พยักหน้า
และพูดว่า “เอาก้อนถ่านวางไว้ตรงนี้”
ซูหลิงเยวี่ยเปิดพื้นที่อสูรและเรียกอสูรหลักของเธอออกมา อสูร
เพลิงมายา
อสูรเพลิงมายาแยกเขี้ยวใส่ซูผิงและเงยหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิใจ มัน
มองซูผิงอย่างดูถูก
มันหลอกคนโง่คนนี้มาหลายครั้งแล้ว
ดวงตาของซูผิงกะพริบ ขณะที่เขาเห็นอสูรเพลิงมายา เขาจำได้ว่าเมื่อ
เขาตื่นขึ้นมาในโลกนี้วันแรก เขากลัวจนตกเตียง ทำเอาจมูกแทบแตก!
ในที่สุดแกก็เป็นของฉัน!
อสูรเพลิงมายาสังเกตเห็นความแปลกประหลาดในดวงตาของซูผิง
มันรู้สึกหนาวสั่น แต่ในไม่ช้าอสูรเพลิงมายาก็สงบลงและสงสัยว่า
มันกำลังมีอาการหลงผิด
“นายต้องดูแลบอลหิมะให้ดี และอย่าเรียกว่ามันว่าก้อนถ่าน!”
“โอเค”
ซูผิงพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม
“ฉันจะไปดินแดนรกร้างในวันมะรืน ตอนนั้นการฝึกจะเสร็จยัง?”
ซูหลิงเยวี่ยถาม เธอรู้ว่าการฝึกฝนในร้านของซูผิงดำเนินไปอย่าง
รวดเร็ว แต่เนื่องจากสิ่งนี้มีความสำคัญอย่างยิ่งต่อเธอ เธอจึงอยากจะ
แน่ใจ
ซูผิงรู้สึกประหลาดใจ “เธอจะไปที่นั่นเหมือนกันหรอ?”
“ใช่ อะไร? เหมือนกัน?” ซูหลิงเยวี่ยจับผิดได้ หลังจากที่เธอตอบ
คำถาม เธอรู้สึกสับสน “นายเองจะไป?”
ซูผิงโพล่งความลับโดยไม่ได้ตั้งใจ เขาส่ายหัวปฏิเสธทันที
เขาไม่ได้โกหก เขากำลังจะไปอาณาจักรลับไม่ใช่ดินแดนรกร้าง
“แล้วทำไมนายถึงพูดว่า “เหมือนกัน” ซูหลิงเยวี่ยยังคงสงสัย
ซูผิงตอบ “เพื่อนของฉันก็จะไป”
“ใคร?”
“คนที่เธอไม่รู้จัก”
ซูผิงไม่เสียเวลากับเธอในเรื่องนี้ “ในเมื่อเธอจะไปที่นั่น เอาพรแห่ง
สายน้ำไปด้วย เธอค่อยคืนให้ฉันตอนเธอกลับมา”
ซูหลิงเยวี่ยคิดถึงเรื่องนี้ “โอเค”
เธอชอบพรแห่งน้ำ เธอรู้สึกได้ว่าพรแห่งน้ำนี้มีประโยชน์เพียงใดใน
การแข่งขันครั้งก่อน อสูรระดับห้าของคู่ต่อสู้ของเธอโจมตีเธอหลาย
ครั้ง แต่ไม่สามารถทำร้ายเธอได้แม้แต่นิดเดียว พรแห่งน้ำมีความ
แข็งแกร่งอย่างไม่น่าเชื่อ เธอไม่รู้ว่าซูผิงไปได้สิ่งนี้มาจากที่ไหน
แต่เนื่องจากซูผิงทำให้เธอประหลาดใจมากมาย และแสดงให้เธอ
เห็นการเปลี่ยนแปลงมากมาย เธอจึงค่อย ๆ คุ้นเคยกับความลึกลับ
เหล่านั้น
“ถ้าอย่างนั้นฉันจะเอามันไปด้วย” ซูหลิงเยวี่ยกล่าว เธอไม่ต้องการที่
จะกั๊กมันไว้เพื่อประโยชน์ของตัวเอง แต่เธอตัดสินใจที่จะเก็บมันไว้
เนื่องจากซูผิงอยู่ที่ร้านทุกวันและไม่ต้องออกไปข้างนอก เขา
ปลอดภัยอยู่แล้ว
นี่เป็นครั้งแรกที่เธอไปยังดินแดนรกร้าง เธอตั้งตารอที่จะได้เยี่ยมชม
สถานที่แห่งนี้ซึ่งมีผู้สำเร็จการศึกษามากมายมารวมตัวกัน ในขณะ
เดียวกันเธอก็รู้สึกกลัว เธอสงสัยว่าจะต้องเจอกับอันตรายอะไรหรือ
เปล่า ด้วยพรแห่งสายน้ำเธอจะรู้สึกสบายขึ้น
“ยังไม่ปิดเทอม เธอจะไปที่นั่นเพื่ออะไร?” ซูผิงสงสัย
ซูหลิงเยวี่ยตอบว่า”การแข่งขันกระชับมิตรสิ้นสุดลงแล้วและมี
กิจกรรมในโรงเรียนน้อยมากตอนนี้ ดังนั้นพวกนักเรียนชั้นนำบาง
คนจึงถูกส่งไปฝึกในดินแดนรกร้าง”
“บางคน?” ซูผิงสงสัย “มีคนอื่นอีกเหรอ?”
“แน่นอน” ซูหลิงเยวี่ยพูดไม่ออก ซูผิงเป็นอาจารย์กิตติมศักด์ิใน
สถาบัน ทำไมเขาถึงไม่รู้เกี่ยวกับเหตุการณ์สำคัญเช่นนี้ในสถาบัน?
“มีทั้งหมด 16 คน มีห้าอันดับแรกของปีสอง สิบอันดับแรกของปี
สามและอีกสองคนของปีหนึ่ง เป็นฉันและคนที่ได้อันดับสอง” ซู
หลิงเยวี่ยอธิบาย เธอยิ้มด้วยรอยยิ้มภูมิใจ
นี่เป็นเกียรติสำหรับเธอ เมื่อมีการประกาศในชั้นเรียน เธอก็ถูกราย
ล้อมไปด้วยคำสรรเสริญ
ซูผิงทำการคำนวณ “มันควรจะเป็น 17 ไม่ใช่หรอ?”
ซูหลิงเยวี่ยกลอกตาของเธอ “มี 17 คน แต่เย่ห่าวปีสามบอกว่าเขากำลัง
ไปฝึกที่อื่น เขาจะไม่ไปกับเรา”
ซูผิงเข้าใจ เขาถามอีกครั้งว่า”เธอกำลังจะไปที่ระดับ C หรือพื้นที่
ระดับ B?”
ซูหลิงเยวี่ยเลิกคิ้ว เธอได้เรียนรู้จากผู้อาวุโสฉินที่ชื่นชอบเธอเมื่อไม่
นานมานี้เกี่ยวกับการจำแนก เธอไม่รู้ว่าซูผิงมีความรู้เช่นกัน “นายรู้
เกี่ยวกับระดับ B และระดับ C ได้ยังไง? นายเคยไปที่นั่นหรอ?” เธอ
ตั้งคำถาม
ซูผิงไม่ตอบสนองความอยากรู้อยากเห็นของเธอ “ตอบคำถามของ
ฉันมาก่อน”
ซูหลิงเยวี่ยหน้ามุ่ย และพูดอย่างไม่พอใจ “แน่นอนว่ามันคือระดับ C
พวกเราทุกคนต่างก็เป็นนักเรียนและพื้นที่ระดับ B นั้นอันตรายเกินไป
นายคิดว่าเราจะไปที่นั่นได้ไหมล่ะ?”
ซูผิงรู้สึกโล่งใจ ถ้าพวกเอไปที่พื้นที่ระดับ B แม้จะมีพรแห่งสายน้ำซู
ผิงก็ยังกังวลว่าน้องสาวของเขาจะไม่สามารถกลับมาได้ ท้ายที่สุด
แม้แต่นักสำรวจอาวุโสอย่างเย่เฉินชานก็เกือบเสียชีวิตในพื้นที่ระดับ
B แต่ดีที่ซูผิงช่วยเขาไว้
“ดี”
ซูผิงถามอีกว่า “เธอจะฝึกในดินแดนรกร้างหรือจะเข้าไปในรอยแยก
มิติ?”
ดินแดนรกร้างและรอยแยกมิติแสดงถึงอันตรายสองระดับ รอยแยก
มิติถูกจัดประเภทเป็นระดับสูง กลางและต่ำ ในดินแดนรกร้างระดับ
C ส่วนใหญ่มีรอยแยกมิติระดับต่ำ ท้ายที่สุด สาเหตุหลักที่ทำให้มี
ดินแดนรกร้างเกิดขึ้นก็คือพื้นที่เหล่านั้นมีอสูรร้ายที่หลบหนีจากรอย
แยกมิติ
ตัวอย่างเช่น รอยแยกมิติดวงดาวที่ซูผิงไปครั้งก่อน แม้จะอยู่ในดินแดน
รกร้างระดับ B อย่างไรก็ตามรอยแยกมิตินั้นเกือบจะอันตรายพอ ๆ
กับดินแดนรกร้างระดับ A
“นายรู้ได้ยังไงเกี่ยวกับรอยแยกมิติ?” ซูหลิงเยวี่ยรู้สึกประหลาดใจ
ซูผิงดูเหมือนจะรู้มากกว่าที่เธอคิด
“นายเคยไปดินแดนรกร้างมาก่อนใช่ไหม?” ซูหลิงเยวี่ยจ้องเขา
อย่างไรก็ตาม ถ้าซูผิงไปรอยแยกมิติ เขาจะต้องไม่กลับบ้านทุกวัน
ซูผิงสังเกตว่าเธอถามคำถามเขาไม่หยุดหย่อน “แค่บอกฉันว่าเธอจะ
ไปที่ไหน?” เขากระตุ้นให้เธอตอบ ซูหลิงเยวี่ยพบว่าเขาแปลก แต่
เธอตอบ “ภูเขาเป่ยโพใกล้เมืองหลักของเรา”
ซูผิงรู้ว่ามันเป็นดินแดนรกร้างระดับ C ทั่วไป
“เมื่อเธอไปถึงที่นั่นจงอยู่กับทีมและอย่าหลงตัวเอง เมื่อเธอเห็นอสูร
ให้วิ่งหนีอย่าเข้าหาพวกมัน” ซูผิงเตือนเธอ “พูดง่าย ๆ อย่าเข้าไปใน
ป่ าและอยู่ห่างจากน้ำ เมื่อพบสถานที่แปลก ๆ ให้ระวังตัวตลอดเวลา”
ซูหลิงเยวี่ยไม่ได้คาดหวังว่าซูผิงจะให้คำแนะนำแก่เธอ สิ่งนี้ทำให้
เธอรู้สึกไม่พอใจ เธอเป็นคนที่สั่งซูผิงมาโดยตลอด เธอทำหน้ามุ่ย
และต้องการที่จะพูดกลับ แต่หยุดคิดครั้งที่สองเนื่องจากซูผิงมีพลัง
มากกว่าที่เธอมี
ซูผิงไม่สนใจว่าซูหลิงเยวี่ยจะนำคำแนะนำของเขาไปใช้จริงหรือไม่
เขาได้ทำในสิ่งที่สามารถช่วยเธอได้แล้ว
“กลับบ้านไปถ้าเธอไม่มีคำถามอีก ฉันกินเสร็จแล้ว” ซูผิงพร้อมที่จะ
กลับไปฝึกฝน
อาหารหมดแล้ว ซูหลิงเยวี่ยเก็บกล่องอาหารกลางวัน บอลหิมะสงบ
ลง ก่อนที่เธอจะกลับเธอบอกซูผิงอีกครั้งว่า “ดูแลบอลหิมะให้ฉัน
ด้วย”
ซูผิงปิดประตูหลังจากที่เธอหายไป จากนั้นเขาก็หันกลับมาและมอง
ไปที่อสูรเพลิงมายาที่อยู่บนเคาน์เตอร์
อสูรเพลิงมายาเป็นเหมือนแมวอ้วนขี้เกียจ มันกลิ้งอยู่บนเคาน์เตอร์
เล็ก ๆ อสูรเพลิงมายารู้ว่าซูผิงไม่ใช่คนแปลกหน้าดังนั้นมันจึงไม่
กังวล มันมองไปที่ซูผิงอย่างไม่แยแส มันล้มเหลวในการสร้างความ
หวาดกลัวให้กับมนุษย์โง่ ๆ คนนี้ แต่มันก็ยังคงดูหมิ่นคน ๆ นี้เพราะ
ความน่าอับอายในอดีตของเขา