ตอนที่ 183 จับ
ขณะนอนอยู่ในปากอสรพิษ เย่เฉินชานเอามือบังหัวและตัวสั่น เขา
สูญเสียสติไปอย่างสิ้นเชิงหลังจากได้เห็นการตายของเฒ่าโม และ
เคียวแห่งความตายระดับเก้า เขาไม่ได้สนใจอะไรเลยตอนที่ซูผิงลาก
เขาไป
ด้วยสติที่เลือนราง เขาเห็นว่าโครงกระดูกน้อย “อสูรที่แข็งแกร่งที่สุด”
ของซูผิงถูกทำลายเป็นชิ้น ๆ โดยมังกรเลือดไฟ ตอนนี้เขามีเหตุผล
เพียงพอที่จะยอมแพ้ เขาคิดว่าไม่มีอะไรที่จะช่วยพาเขาออกไปจาก
ที่นี่ได้
เขาเห็นแสงสว่างเมื่ออสรพิษเปิดปากของมันอีกครั้งตามที่ซูผิงสั่ง มี
บางอย่างแวบผ่านมุมมองของเขาและออกไปข้างนอก
เย่เฉินชานไม่สามารถบอกได้ว่านั่นคืออะไร ดูเหมือนจะเป็นอาวุธปา
แน่นอนเขาไม่เชื่อว่าเรื่องแบบนั้นจะส่งผลกระทบใด ๆ กับเกล็ดมังกร
แซ่บ!
“อาวุธ” ถึงหัวมังกรและกระเด็นออกไป
เย่เฉินชานหัวเราะเยาะด้วยความสิ้นหวัง เขาพร้อมรับจุดจบของเขา
“พลาด?” ซูผิงขมวดคิ้วและยกแขนขึ้นอีกครั้ง
“อาวุธปา” อีกหลายชิ้นปาใส่มังกรเลือดไฟ มันเข้ามาใกล้จนเย่เฉิ่น
ซานแทบจะบอกได้ว่ามังกรมีฟันกี่ซี่และเห็นมือมนุษย์ในนั้น
เฒ่าโมยังคงอยู่
เย่เฉินซานหลับตาลง พูดคำอธิษฐานสุดท้ายของเขา
แคว่ก!
กระแสลมร้อนและกลิ่นเหม็นรุนแรงหายไปทันที ทุกอย่างเงียบลง
เย่เฉินชานรอสักพัก เขาสงสัยว่าเขาถูกส่งไปยังชีวิตหลังความตาย
แล้วหรือยัง
ดี ไม่มีความเจ็บปวด…
เขาค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้น เห็นถ้ำเดิมอีกครั้ง สิ่งเดียวที่แตกต่างคือ
ไม่มีมังกรเลือดไฟ มันหายไปแล้ว
แต่ได้อย่างไร ??
“วู้ว แค่นี้เอง” ซูผิงผ่อนคลายหลังจากการเอาชีวิตรอดที่ประสบ
ความสำเร็จ
เขายกแขนขึ้นอีกครั้ง มีวัตถุหลายอย่างบินกลับมาหาเขา ก่อนที่เย่
เฉินซานจะเห็นว่าพวกมันคืออะไร ซูผิงก็ซ่อนพวกมันไว้ในพื้นที่
เก็บของของเขา
การโต้ตอบที่เขาคิดขึ้นมานั้นไม่ได้เกี่ยวกับการขว้างอาวุธใส่มังกร
แต่เป็นแหวนจับอสูรระดับกลางที่เขาเตรียมไว้ ตามระบบอสูร
ดวงดาวที่แข็งแกร่งสุดที่แหวนเหล่านั้นสามารถจับได้คือราชาอสูร
แต่ด้วยอัตราความสำเร็จที่ต่ำอย่างน่าขันที่ 1.25% ซึ่งหมายความว่า
เขาต้องขว้างแหวนเหล่านั้นหลายร้อยวงไปที่ราชาอสูรหากเขา
ต้องการผลลัพธ์ที่น่าเชื่อถือ
เว้นแต่เขาจะโชคดีมาก สำหรับอสูรดวงดาวระดับเก้า โอกาสคือ
50%
เดาว่าฉันไม่ควรพึ่งโชคเว้นแต่จะต้อง … ซูผิงแสดงท่าทางผิดหวัง
ฉันใช้สี่วงเพื่อโอกาส 50% เหอะ
อย่างไรก็ตาม เขายังมีชีวิตอยู่ ดังนั้นทุกอย่างจึงคุ้มค่า
เขามองพื้นซึ่งมีแหวนจับอสูรอีกวงหล่นอยู่และดึงมันกลับ ซึ่ง
แตกต่างจากแหวนสีดำอื่น ๆ แหวนนี้เปล่งประกายเล็กน้อย และมัน
ก็ร้อนเมื่อสัมผัส
เมื่อใช้การรับรู้ทางดวงดาวของเขา ซูผิงได้ย้ายการมองเห็นของเขา
เข้าไปในแหวน เห็นพื้นที่มืดขนาดใหญ่ซึ่งภายในนั้นมังกรเลือดไฟ
ที่น่าภาคภูมิใจกำลังพยายามดิ้นรนโดยมีโซ่หนาหลายเส้นผูกมัด
ร่างกายของมันอยู่
“เฮ้อ เกือบจะเป็นราชาอสูรแต่ยังไม่เป็น ดังนั้นอัตราความสำเร็จจึง
ยังไม่เปลี่ยนแปลง ไม่งั้นวันนี้ฉันคงมีปัญหาร้ายแรง”
เมื่อรู้สึกถึงความคิดของซูผิง มังกรเลือดไฟก็พยายามดิ้นรนอย่าง
หนักและทำให้โซ่แทบจะจมเข้าเกล็ดมัน
ปล่อย ฉัน ออก ไป!
มังกรไม่สามารถพูดได้ แต่มันก็ส่งความคิดของมันมาให้ซูผิง
และนี่ก็ดีกว่าที่เคย การคุยกับอสูรดวงดาวได้ฟังดูแฟนตาซีมาก
“แกอยากเป็นอิสระ? ตอบฉันทีว่าฉันจะเอาผลจิตวิญญาณนั่นมาได้
ยังไง? แล้วศพเหล่านั้นที่อยู่ในหลุมคืออะไร? แกเป็นเหมือนผู้พิทักษ์
ที่ต้องปกป้องร่างกายของบรรพบุรุษแกใช่ไหม?
ซูผิงมั่นใจว่ามังกรไม่สามารถทำร้ายเขาได้อีกต่อไปในขณะที่ถูก
กักขังอยู่ในแหวน การเรียนรู้สิ่งที่มีประโยชน์จะไม่เสียเปล่า
ปล่อย ฉัน ออก ไป!!
ซูผิงส่ายหัว ดูเหมือนว่าเขาต้องรอให้สิ่งมีชีวิตนั้นสงบลงก่อน
“ที่ไหน…มันอยู่ที่ไหน?” เย่เฉินชานมองไปรอบ ๆ ด้วยสายตาที่ดูโง่
เขลา
“บางทีมันอาจจะหนีไป?” ซูผิงโกหก
“หนี ?? ทำไม? มันไม่ได้ต้องการกินพวกเราหรอกหรอ?”
“ใครจะไปรู้ บางทีมันอาจจะกินของไม่ดีเข้าไป และต้องการไปเอา
ออก”
เย่เฉินชานตกตะลึง
ของไม่ดี?
จู่ ๆ เขาก็จำมือมนุษย์ที่เขาเพิ่งเห็นได้ แน่นอนว่าเฒ่าโม คือ “ของไม่
ดี” ชายชราคนนั้นพยายามฆ่าพวกเขาเพื่อเอาตัวรอด!
“มันจะ – จะกลับมาไหม? รีบหนีกันเถอะ!” เย่เฉินชานมองสำรวจ
พื้นที่อย่างกังวลด้วยท่าทางหวาดกลัว
ซูผิงพยักหน้าและเตรียมพร้อมที่จะทำเช่นนั้น
แต่ก่อนจากไปเขามีหลายเรื่องที่ต้องจัดการ
ขั้นแรกเขากระโดดออกจากปากของอสรพิษม่วง พบว่าลั่วกู่เสวี่ย
นอนหมดสติอยู่ในหลุมศพ ดูเหมือนว่าเธอจะสบายดี
จากนั้นเขามองไปที่ต้นผลจิตวิญญาณ เขาต้องการนำต้นไม้ออกไป
ด้วยและอาจจะปลูกใหม่ภายหลังในร้านขายอสูร แต่…เจ้าสิ่งนี้สูง
อย่างน้อยห้าเมตร พื้นที่เก็บของเขาไม่ใหญ่พอที่จะเก็บไว้
เขาพิจารณาสักครู่และใช้แต้มพลังงาน 10,000 แต้มเพื่อเพิ่มขนาด
พื้นที่ของเขาเป็นสองเท่า ด้วยวิธีนี้ต้นไม้สามารถใส่เข้าไปข้างในได้
ในขณะที่ยังเหลือพื้นที่เพิ่มเติมเพื่อเก็บสิ่งของอื่น ๆ
“มังกรเลือดไฟไม่เอาผลไม้นี้ไป?” เขาสงสัยขณะมองผลไม้ชนิด
เดียวที่เติบโตบนต้นไม้ “แปลก บางทีพวกมันอาจจะกินผลไม้ไป
หลายลูกแล้วและก็รู้ว่าการกินมากขึ้นนั้นไม่มีประโยชน์ต่อการ
เติบโตของพวกมัน?”
เขาส่งพลังดวงดาวไปที่ผลไม้และหยิบมันขึ้นมา
ในขณะเดียวกันเย่เฉินชานกำลังขอให้จิ้งจกของเขาพาลั่วกู่เสวี่ยออก
จากหลุม เขาเห็นสิ่งที่ซูผิงทำ แต่เมื่อพิจารณาถึงที่ซูผิงช่วยเขา เขาก็
ตัดสินใจที่จะไม่ตั้งคำถามใด ๆ
กลิ่นหอมละมุนของผลไม้ที่เปล่งประกายกระตุ้นให้ซูผิงกินมัน แต่
ว่าเขาจะพยายามบอกให้ตัวเองล้มเลิกความคิดนั่น เขากำลังจะไปถึง
ระดับห้าในไม่ช้า การใช้ผลไม้นี่จะเป็นการสิ้นเปลืองอย่างมาก
ซูผิงยังไม่ได้วางต้นไม้ไว้ในที่เก็บเพราะเขาไม่ต้องการเปิดเผย
ความลับของเขา ตอนที่เย่เฉินชานกำลังดูอยู่
เขาหันไปที่หลุมและกระโดดเข้าไปข้างใน เขาต้องการค้นซากศพ
มนุษย์ที่สดใหม่เพื่อหาของมีค่าในตอนที่มีโอกาส
เขาประหลาดใจที่สังเกตเห็นว่าหนึ่งในร่างกายยังคงอบอุ่น “ร่างนั่น”
มองเขาเมื่อสัมผัสได้ถึงเขา
“ช่วยด้วย…”
ซูผิงตรวจดูบาดแผลที่หน้าอกของชายคนนั้นและเห็นว่าหัวใจยังเต้น
อยู่ แต่มีเส้นเลือดใหญ่ฉีกขาดซึ่งมีเลือดไหลทะลักเหมือนปั๊มน้ำที่ใช้
งานเต็มที่ ผู้ชายคนนี้ตื่นตัวอยู่ตลอดเวลาด้วยร่างกายของนักสำรวจ
ที่ฝึกฝนมา แม้ว่าสิ่งนี้จะไม่ช่วยให้เขามีชีวิตอยู่ได้นานขึ้น
“นายควรยอมแพ้” ซูผิงพูด “มีคำพูดสุดท้ายหรือไม่? เช่นบอกรหัส
ผ่านบัญชีธนาคารของนายกับภรรยา? ฉันจะเป็นผู้ฟังที่ดี”