ตอนที่ 184 แผนที่
ชายหนุ่ม : 8 (° 4 ° ||) _ …เมื่อเขาได้ยินคำพูดของซูผิง ชายหนุ่ม
เกือบจะหัวใจวาย
เป็นที่ยอมรับว่าคำพูดของซูผิงมีประสิทธิภาพมาก ชายหนุ่มที่สติ
พร่าเลือนกลับมาทันที เขาจำได้ว่าเขามีคู่หมั้นและพวกเขาเพิ่งหมั้น
กัน
เขากำลังจะตาย แต่เขายังไม่ได้สนิทสนมกับคู่หมั้นของเขา
ความเสียใจฝังรากในใจ ชายหนุ่มตัวสั่นและพูดกับซูผิงว่า “ช่วยผม
ด้วย ผมจะให้ทุกอย่างที่คุณต้องการ…”
“จริงเหรอ? นายสามารถทำให้ฉันเป็นนักรบอสูรในตำนานได้ไหม”
ซูผิงถาม
ชายหนุ่มพูดไม่ออก ตัวเขาเองไม่ใช่นักรบอสูรกิตติมศักด์ิด้วยซ้ำ เขา
จะทำให้คนอื่นเป็นนักรบอสูรในตำนานได้ยังไง? ถ้าเขามีความ
สามารถขนาดนั้น ทำไมเขาถึงต้องมาเสี่ยงชีวิตในสถานที่นี้ คำถามนี้
ไม่สมเหตุสมผลเลย
อย่างไรก็ตาม เนื่องจากชายหนุ่มเป็นคนขอความช่วยเหลือ เขาจึงไม่
มีทางเลือกอื่นนอกจากพูดว่า “คุณขออย่างอื่นก็ได้?”
“งั้นก็ให้เงินฉันหมื่นล้านเหรียญ”
“…นั่นมันมากเกินไป ผมสามารถให้คุณได้ 100 ล้าน”
“แล้วอสูรระดับเก้าหนึ่งร้อยตัวล่ะ?”
“แล้วสมบัติหนึ่งร้อยชิ้นล่ะ ?”
“…”
ซูผิงกำลังจะเสนออย่างอื่น ชายหนุ่มรู้สึกว่าเขาเสียเลือดมากเกินไป
หัวของเขาหนักขึ้น อาการปวดหัวก็ชัดขึ้น ชายหนุ่มพยายามอย่าง
หนักเพื่อให้หายใจต่อได้ เขาขัดจังหวะซูผิงและพูดว่า “ก็ได้ หมื่น
ล้านเหรียญ ผมจะมอบให้กับคุณ”
“โอ้ ทำการโอนเลย”
“…คุณช่วยผมตอนนี้ได้ไหม? ผมคิดว่าผมกำลังจะตายที่นี่”
“ให้ถูกคือ ลบคำว่า “ผมคิด” ออกไป นายกำลังจะตาย” ซูผิงพูด
“คุณ…”
ชายหนุ่มไม่สามารถหายใจได้อีกต่อไป เขากลอกตาและจากไป
ซูผิงถอนหายใจ “ความโกรธเป็นอันตรายต่อชีวิต” เขาเอื้อมมือไป
ค้นกระเป๋าเป้ของชายหนุ่มและหยิบทุกอย่างออกมา นอกเหนือจาก
อาหาร โทรศัพท์และอุปกรณ์ยังชีพอื่น ๆ แล้ว ไม่มีสิ่งของล้ำค่าอื่น ๆ
ซูผิงส่ายหัวและค้นหาศพอื่น
ไม่นานเขาก็พบชายอีกคนที่แกล้งตาย
นี่คือชายวัยกลางคนที่มีรูปร่างแข็งแกร่ง แต่มีรูขนาดใหญ่บนท้อง
เขาอ้าปากค้างครั้งสุดท้าย
“ช่วย…ผม…” ชายคนนั้นพูดเสียงแหบแห้งและสั่นเทา
“พวกนายเป็นนักแสดงกันหมดเหรอ?” ซูผิงถาม ชายวัยกลางคน
“??” ชายคนนี้ยังมีสติ ซูผิงถามว่า “พวกนายแอบเข้ามาที่นี่ตอนที่เรา
ล่อมังกรไฟออกไป? นั่นหมายความว่า นายมาถึงที่นี่ก่อนเรา นาย
ซ่อนตัวอยู่และรู้เกี่ยวกับสถานการณ์ที่นี่ ใช่ไหม?”
มีความกลัวในดวงตาสีน้ำนมของชายวัยกลางคน เขาตอบอย่างแผ่ว
เบา “เรา…บังเอิญมาที่นี่ เราไม่รู้ว่ามี…”
“ว่ากันว่าผู้คนมักจะพูดดี ๆ ตอนที่กำลังจะตาย นายแทบไม่หายใจ
แต่ยังโกหกอยู่ นายมีความมุ่งมั่นในบทบาทมาก”
ชายวัยกลางคนเม้มปาก
“ถ้าฉันพูดถูกแสดงว่านายก็มีแผนที่ หรือนายมอบแผนที่ให้กับเนี่ย
เฉิงกง?” ซูผิงถามคำถามของเขา
ชายวัยกลางคนไม่พูดอะไร เขาก้มหัวลง เขารู้ว่าโอกาสที่เขาจะรอด
นั้นมีน้อย
“ฉันตรวจสอบเพื่อนร่วมทีมที่เสียชีวิตคนอื่น ๆ ของนาย พวกเขา
ไม่ได้แข็งแกร่งเป็นพิเศษ แต่ดูเหมือนนายจะรู้มากกว่าที่เนี่ยเฉินกงรู้
นายรู้เกี่ยวกับสมบัติที่ถูกเก็บไว้ที่นี่และเกี่ยวกับอสูรพิทักษ์”
“แต่นายไม่คาดคิดมาก่อนว่ามีมังกรไฟตัวอื่นแอบซ่อนตัวอยู่ที่นี่
นอกเหนือจากมังกรไฟตัวนั้น ทั้งทีมของนายพ่ายแพ้ก่อนที่จะเริ่ม
ต่อสู้”
ซูผิงมองเข้าไปในดวงตาของชายคนนั้นและพูดต่อ “นายให้แผนที่
กับเนี่ยเฉิงกงโดยมีจุดประสงค์เพื่อที่จะให้เขาเคลียร์ทางให้นายใช่
ไหม?”
ชายวัยกลางคนตัวสั่น เขาแทบไม่หายใจ “ในเมื่อ…รู้อยู่แล้ว ทำไม…
ต้องถาม”
ซูผิงยิ้ม “แสดงว่าฉันพูดถูก นายไม่ได้สำรวจพื้นที่อื่น ๆ เลย นายรอ
อยู่ที่นี่ตลอดเวลาเพื่อที่นายจะได้คว้าสมบัติตอนที่เนี่ยเฉินกงและ
มังกรไฟได้รับบาดเจ็บ นั่นเป็นแผนการที่ดี”
“แต่ที่ฉันอยากรู้คือ นายได้รับแผนที่มาจากไหน สมมติว่านายใช้
ช่องทางเพื่อให้เนี่ยเฉินกงสำรวจแผนที่ แล้วนายเอาแผนที่มาจาก
ไหน?”
ชายวัยกลางคนหายใจอย่างหนัก จิตใจของเขาถูกรบกวน เขาหัน
หน้าหนีไม่ยอมตอบคำถาม
เขากำลังจะตายอยู่แล้ว เขาไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะมาคุยกับซูผิง
“ถ้านายตอบคำถามของฉัน ฉันคิดว่าสามารถช่วยนายได้” เสียง
ของซูผิงจริงจัง
ชายวัยกลางคนหันกลับมา เขาเห็นสีหน้าจริงจังของซูผิง ดวงตาของ
เขาเปล่งประกาย ทันใดนั้นเขาก็เริ่มพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม
“เราพบข้อมูลและหยิบแผนที่มาจากห้องโถงโบราณในรอยแยกมิติ”
ชายวัยกลางคนเผยคำตอบ
ซูผิงเลิกคิ้ว เขาสังเกตชายวัยกลางคน ดูเหมือนเขาจะพูดความจริง
“รอยแยกมิติที่ไหน”
“ที่ดินแดนรกร้างระดับ C หมายเลข 291 …”
ซูผิงรู้ว่าเป็นพื้นที่ระดับ C นอกเมืองฐานหลงเจียง “ไม่มีใครรู้ใช่
ไหม?” ซูผิงถามต่อไป
ชายวัยกลางคนเม้มปาก เขาถูกหลอก ความเป็นไปได้นี้ได้เกิน
ความคิดของเขาไป แต่เนื่องจากนี่เป็นเรื่องของชีวิตและความตาย
สำหรับเขา เขาจึงยังมีความหวังอยู่ เป็นเพียงความหวังที่จะหายไป
ในไม่ช้า
ใบหน้าของเขาแดงก่ำด้วยความโกรธ เขาจ้องซูผิงและพูดว่า “แก
โกหก!”
“ฉันบอกว่าฉันจะช่วยนาย แต่ฉันไม่ได้บอกว่าจะทำสำเร็จ ฉันพยายาม
อย่างเต็มที่ แต่นายกำลังจะตาย” ซูผิงตอบ
“แก!”
ดวงตาของชายวัยกลางคนเบิกโพลง มันน่ากลัว แต่นั่นเป็นคำพูด
สุดท้ายที่เขาพูดได้ เขาตายด้วยความโกรธ
เย่เฉินชานพาลั่วกู่เสวี่ยมาหาซูผิง
เขาเห็นว่าชายวัยกลางคนคนนั้นเสียชีวิตยังไง เขาถามด้วยความ
ประหลาดใจว่า “คุณซู ชายคนนั้นยังมีชีวิตอยู่หรอ?”
“ใช่ เขายังหายใจอยู่” ซูผิงตอบ
“แล้วตอนนี้ล่ะ”
“ไม่แล้ว”
เย่เฉินชานไม่รู้จะพูดอะไร เขามีความคิดทั่วไปว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อ
เขาเห็นศพเหล่านั้นทั้งหมด ทีมของพวกเขาถูกหลอก
“คุณซู เราจะไปกันเลยไหม?”เย่เฉินชานถาม
พวกเขาเป็นเพียงสามคนที่ยังมีชีวิตอยู่ เนื่องจากซูผิงเป็นคนที่มีพลัง
มากสุด พวกเขาจึงต้องขอความเห็นจากเขาในเรื่องนี้
“พวกเขาดูเหมือนจะมาจากเมืองฐานของเราเช่นกัน คุณรู้จักพวกเขา
ไหม?” ซูผิงถาม
เย่เฉินชานตรวจสอบ สิ่งที่เห็นทำให้เขาตะลึง “พวกเขามาจากทีม
เขี้ยวพิษ หนึ่งในทีมระดับท็อป ผมไม่รู้ว่าพวกเขาอยู่ที่นี่!”
ซูผิงพยักหน้า “คุณออกไปข้างนอกก่อนเลย ผมจะตรวจสอบพื้นที่
ก่อน เผื่อในกรณีที่มีร่องรอยถูกทิ้งไว้ ผมว่าจะวางกับดักไว้สักหน่อย”
เย่เฉินชานเห็นด้วย ซูผิงระวังตัวมากกว่าที่เขาคิด เขาพยุงลั่วกู่เสวี่ย
ด้วยแขนของเขา และพูดกับซูผิงว่า “เราจะรอคุณอยู่ข้างนอก คุณซู
ช่วยรีบหน่อยละ”
“คุณซู ระวังด้วย” ลั่วกู่เสวี่ยเตือนซูผิง เธอดูซีดเซียวจนน่ากลัว