ตอนที่ 238 บทเรียนของโครงกระดูกน้อย
“แน่นอนผมยินดีรับมัน” ซูผิงตอบชายชราหลังจากพิจารณาตัวเลือก
ของเขา
คนอื่น ๆ ค่อนข้างประหลาดใจกับการตัดสินใจของเขา จากนั้นพวก
เขาต่างก็อิจฉาเมื่อเห็นเขาได้รับ “การไถ่ถอน” โดยไม่ต้องจ่ายราคา
อะไรมากมาย ในทางตรงกันข้ามสถาบันของเขาจะได้รับชื่อเสียง
เพิ่มขึ้นอย่างมากหากซูผิงเข้าร่วมที่นั่น!
การเสนอ “เข้าเรียนฟรี” นั้นดีพอ ๆ กับการไม่เสนออะไรเลย เพราะ
ซูผิงนั้นเก่งพอที่จะเข้าสู่สถาบันโดยวิธีปกติ แถมสถาบันนั้นจะมี
นักรบในตำนานเป็นนักเรียนซึ่งจะทำให้คนทั้งโลกรู้จัก
“คุณ – คุณตอบรับจริง ๆ เหรอ ??” รองอาจารย์ใหญ่ไม่เชื่อในสิ่งที่
เขาเพิ่งได้ยิน
ซูผิงพยักหน้า “ใช่ แม้ว่าผมจะไม่ใช่คนที่จะใช้โอกาสนั้นก็ตาม ผม
จะส่งคนอื่นไปทีหลัง คุณไม่มีปัญหาใช่มั้ย?”
ชายชรารู้สึกเสียใจทันที
ผมโง่แค่ไหนที่คิดว่าคนอย่างเขาจะต้องเข้าเรียน ผมสงสัยด้วยซ้ำว่า
อาจารย์ที่สถาบันผมจะไปมีอะไรสอนเขา
เห็นได้ชัดว่าซูผิงตั้งใจที่จะสงวนโอกาสให้เพื่อนหรือครอบครัวของ
เขา แม้ว่าคนอื่น ๆ จะไม่แน่ใจว่าจะเกิดอะไรขึ้นเพราะพวกเขายังไม่
ทราบอายุของซูผิง แม้ว่าพวกเขาจะอ่านประวัติของซูผิงแล้วก่อนที่
จะมา แต่พวกเขาก็ไม่ไว้ใจสิ่งที่เห็นบนกระดาษอีกต่อไปหลังเห็นสิ่ง
ที่เกิดขึ้นในวันนี้
ชายชราถอนหายใจ ขณะที่เขาก้าวออกไป “มั่นใจได้เลยคุณซู ไม่ว่า
คุณจะส่งใครมา ผมจะบอกให้สถาบันส่งอาจารย์และทรัพยากรที่ดี
ที่สุดไปให้”
“ได้เลย”
พวกเขาแลกเปลี่ยนหมายเลขโทรศัพท์กัน และซูผิงก็รู้ว่ารองอาจารย์
ใหญ่คนนี้มีชื่อว่า… หานยู่เซียงซึ่งเป็นชื่อที่เหมาะสำหรับผู้หญิง
ทำไมนักรบกิตติมศักด์ิเหล่านี้ถึงมีชื่อแปลก ๆ ? ตอนนี้ มีเล้งหยิงจุน
ที่หล่อและนี่คือหานยู่เซียงที่สวย ฉันควรถามชื่อคนที่เหลือด้วยไหม
นะ? ไม่ดีกว่า…
รถแลนด์โรเวอร์สุดหรูมาถึงร้าน มีชายหนุ่มสวมแว่นกันแดดก้าวลง
มา เขาตรวจสอบถนนที่แคบและแม้แต่ร้านค้าซอมซ่อตรงหน้าเขา
และสงสัยว่าแอปพลิเคชันนำทางบนโทรศัพท์ของเขาพาเขามาผิดที่
หรือเปล่า? แต่แล้วเขาก็เห็นอาจารย์ของเขายืนอยู่ตรงประตูร้าน
“สวัสดีครับอาจารย์!” เขาถอดแว่น มุ่งหน้ามาที่ทางเข้าร้านทันที
ในขณะเดียวกันดวงตาของเขาก็เบิกกว้างขึ้นเรื่อย ๆ ขณะที่เขาจำ
นักรบชื่อดังหลายคนใกล้ ๆ ได้ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมบุคคลสำคัญ
ทั้งหมดถึงมารวมตัวกันในสถานที่เล็ก ๆ แห่งนี้
แน่นอนเขาจะไม่ถามอย่างนั้น หลังจากทักทายอาจารย์แล้วเขาก็
แสดงความสุภาพกับคนอื่น ๆ ทีละคน
“โอ้ อาจารย์ มังกรจันทราเหมันต์ที่ท่านขอมาอยู่บนรถแล้ว จะนำมา
ที่นี่เลยหรือไม่ครับ?”
“ใช่ เร็วเข้า” อาจารย์ของเขาชายวัยกลางคนสกุลซ่งสั่ง
ชายหนุ่มรีบกลับไปที่รถ หยิบสิ่งมีชีวิตสีขาวขนาดเท่าลูกสุนัขออกมา
จากท้ายรถ มันเป็นมังกรขนาดเล็กที่ปกคลุมไปด้วยเกล็ดหิมะสีขาว
ดวงตาสีดำของมันมองนักรบอสูรที่อยู่ใกล้ ๆ และสั่นสะท้านเมื่อ
สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายน่าสนใจของพวกเขา
ซูผิงมองมันและตรวจสอบให้แน่ใจว่าชายวัยกลางคนไม่ได้โกหก
“รับไปเลยคุณซู” ชายคนนั้นส่งมังกรตัวเล็กให้เขาอย่างไม่เต็มใจ
“ได้โปรดดูแลมันให้ดี…”
ศิษย์ของเขาตกตะลึงเมื่อเขารู้ว่าอาจารย์ของเขากำลังมอบมังกร
ให้กับคนแปลกหน้า
ซูผิงส่งอสูรให้โจแอนนาอย่างระมัดระวัง “ดี ข้อตกลงของคุณ
สิ้นสุดแล้ว”
ซ่งถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ผมออกไปตอนนี้เลยได้ไหม?”
“ได้”
ชายคนนี้รีบพาศิษย์ของเขาออกไปขึ้นรถทันที
“แต่อาจารย์! มังกรจันทราเหมันต์สงวนไว้ให้ลูกชายของอาจารย์
ไม่ใช่เหรอครับ?” ศิษย์หนุ่มถามเมื่อรถของพวกเขาเคลื่อนออกจาก
ตึก
อาจารย์ของเขามองอย่างเคร่งขรึมขณะที่เขาพูดว่า “หยุดเถอะ มันเป็น
เรื่องมหัศจรรย์อยู่แล้วที่ฉันสามารถออกมาได้โดยที่ยังมีชีวิตอยู่”
ชายหนุ่มประหลาดใจจนเกือบรถชน
“แต่… แต่…แล้วปรมาจารย์ดาบล่ะ? และคนอื่น ๆ ? พวกเขาไปทำ
อะไรที่นั่น? ชายหนุ่มคนนั้นเป็นใคร?”
“เขาคือ…สัตว์ประหลาด! จำคำของฉันไว้ อย่าเข้าใกล้สถานที่แห่ง
นั้นหากยังอยากมีชีวิตอยู่!”
ชายหนุ่มกลับไปขับรถด้วยท่าทางหวาดกลัว เขาไม่เคยเห็นอาจารย์ที่
เคารพของเขากลัวขนาดนี้
ทั้งดีใจและกลัว คนอื่น ๆ ต่างอำลาซูผิงและจากไปอย่างระมัดระวัง
เนื่องจากซูผิงได้สิ่งที่ต้องการ เขาจึงไม่ได้สร้างปัญหาให้กับนักรบ
อสูรกิตติมศักด์ิเหล่านั้นอีกต่อไป มันไม่มีความหมายในเมื่อศัตรูตัว
จริงของเขาหยวนเทียนเฉินซึ่งได้รับการจัดการอย่างสมควรแล้ว
ตอนนี้มีเพียงปรมาจารย์ดาบและผู้รักษาที่ชื่อ อู่กวนเฉิง เท่านั้นที่ยัง
อยู่
“คุณ อู่” ซูผิงพูดขณะที่เขาหันไปหา อู่ฉวนเฉิง “ผมมีน้องสาว ผม
แน่ใจว่าคุณคงรู้แล้วจาก … แบบสำรวจ ผมหวังว่าคุณจะสามารถ
ถ่ายทอดความรู้ให้กับเธอได้”
อู่กวนเฉิงดูค่อนข้างผิดหวัง เขาคิดว่าเขาจะมีเวลาตีสนิทกับซูผิง ซึ่ง
เป็นเรื่องสำคัญมากเมื่อ “อดีตเจ้านาย” ของเขา -หยวนเทียนเฉินถูก
จัดการไป
“แน่นอนฮิ ฮิ ผมได้อ่านเกี่ยวกับเธอเช่นกัน เธอถือเป็นอัจฉริยะ ผม
บอกได้เลยว่าการเล่าเรียนจะต้องเป็นไปอย่างราบรื่นแน่” อู่กวนเฉิง
ยินดีที่จะได้ตรวจสอบครอบครัวของซูผิง
ซูผิงหัวเราะเบา ๆ “อัจฉริยะ? ผมไม่แน่ใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ อย่างไรก็
ตาม งานของคุณคือสอนวิธีรักษาให้เธอ หนี้ของคุณจะได้รับการ
ชำระเมื่อเธอเรียนรู้วิชารักษาระดับแปดทั้งหมดของคุณ ผมจะอดทน
รอ แต่…อย่าใช้เวลานานเกินไป”
“ผม – ผมจะไม่หย่อนยานคุณซู แต่…ต้องใช้เวลาฝึกฝนนานหลายปี
กว่าจะเป็นผู้รักษาระดับแปด หรืออาจจะเป็นทศวรรษ ไม่ใช่สิ่งที่
รีบเร่งได้” อู่กวนเฉิงดูเศร้า
ซูผิงดูเหมือนจะไม่สนใจ “ผมจะให้เวลาคุณสามปีเท่านั้น ทุกอย่าง
ขึ้นอยู่กับคุณ ถ้าน้องสาวยังไม่ดีพอหลังจากผ่านไปสามปีผมจะไป
หาคุณ…”
“แต่นั่นเป็นไปไม่ได้! แม้แต่อาจารย์ที่ดีที่สุดบนโลกใบนี้ก็ไม่สามารถ
เปลี่ยนมือใหม่ให้กลายเป็นปรมาจารย์ได้ในเวลาอันสั้น! นี่ไม่ยุติธรรม
เลย!”
“อาณาจักรลับควรจะเป็นสถานที่สาธารณะที่ทุกคนได้รับอนุญาต
ให้ใช้พลังและไหวพริบต่อสู้เพื่อโชคลาภ แต่ดูสิ่งที่พวกคุณทำกับ
ผมสิ มันยุติธรรมหรอ?”
อู่กวนเฉิงไม่ได้ประท้วง เขาทำอะไรไม่ได้
เขาหวังว่าน้องสาวของซูผิงจะมีความสามารถพอ ๆ กับตัวของซูผิง
ซึ่งเป็นสิ่งเดียวที่จะทำให้งานของเขาสำเร็จได้
“ไปได้ เธออาศัยอยู่ที่นั่น” ซูผิงชี้ไปที่อาคารที่อยู่ใกล้ ๆ “อย่าบอก
เธอว่าผมส่งคุณมา ไม่งั้นเธอจะถามคำถามผมทั้งวัน”
อู่กวนเฉิงพยักหน้าและแทบจะวิ่งออกจากร้าน เขากลัวว่าการสูญเสีย
แม้แต่วินาทีเดียวจะทำให้งานของเขายากขึ้น
ซูผิงมองไปที่ปรมาจารย์ดาบและเรียกโครงกระดูกน้อยออกมา ทันที
ที่มันปรากฏ โครงกระดูกก็เตรียมพร้อมสำหรับอันตราย เนื่องจากนี่
อาจเป็นเหตุผลว่าทำไมจึงถูกเรียกออกมา
มันจำศัตรูที่อยู่ใกล้ ๆ ได้ทันทีซึ่งก็คือโจแอนนา แม้ว่ามันจะไม่
เคลื่อนไหวเมื่อไม่รู้สึกถึงความเป็นปรปักษ์ใด ๆ ที่มาจากเธอ
ซูผิงวางมือบนกะโหลกศีรษะเรียบ ๆ ของโครงกระดูกน้อย
“ปรมาจารย์ดาบ นี่คืออสูรที่จะเรียนรู้จากคุณ”
ปรมาจารย์จ้องมองสิ่งมีชีวิตตัวเล็กด้วยสายตาที่ตกตะลึง โครงกระดูก
น้อย ?? เขามีสิ่งมีชีวิตที่ต่ำต้อยเป็นอสูร?
นักรบอสูรทั้งหมดมีอสูรระดับต่ำในช่วงเริ่มต้นอาชีพเพราะพวกเขา
ไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้มากนัก อย่างไรก็ตาม เมื่อขึ้นสู่ระดับที่สูงขึ้น
“อสูรเริ่มต้น” เหล่านั้นจะถูกทอดทิ้งหรือถูกส่งไปยังสถานดูแลเฉพาะ
ทางหากเจ้านายของพวกมันใจดีพอ ตามความเป็นจริงมีบ้านพักและ
สถานพยาบาลสำหรับอสูรที่มีอายุและไม่จำเป็นมากมาย
สำหรับปรมาจารย์ดาบ คนอย่างซูผิงควรจะใช้อสูรระดับเก้าหายาก
ไม่ใช่ … โครงกระดูกไร้ค่านี้