352: พบราชา
ลักษณ์วิเศษสวรรค์นั้นเป็นสมบัติของปราชญ์ ถึงแม้ว่ามันจะใช้ได้เพียงครั้งเดียว มันก็สามารถผนึกทั้งโลกได้ กักจิตวิญญาณแท้จริงเอาไว้ภายในนั้น
ภายในลักษณ์วิเศษนั้น หากจ้าวแห่งฝันตายไป พวกเขาจะตายในโลกของตนเองด้วยเช่นกัน!
“เจ้า… เจ้าสังหารข้าไม่ได้!”
จิ้งจอกสามหางรู้สึกได้ถึงจิตสังหารจากร่างของฟางหยวนและมันก็ตัวสั่นด้วยความกลัว “ถึงแม้ว่าเจ้าจะไม่สนใจผู้ที่อยู่เบื้องหลังข้า เจ้าก็ไม่อยากรู้หรือว่าองครักษ์มังกรซ่อนนั้นวางแผนใดเอาไว้ในอาณาจักรนี้? กระทั่งราชาซีก็ยังไม่สามารถล่วงรู้แผนการนี้ได้…”
“ใช่แล้ว! เช่นนั้นก็พูดความจริงเรื่องนั้นออกมา!”
ฟางหยวนก็อยากรู้
เมื่อเห็นเช่นนี้ จิ้งจอกขาวก็ดูดีใจขึ้นมา “ตราบใดที่เจ้ายินดีปล่อยข้าไป ข้าก็ยินดีที่จะบอกเจ้าทุกอย่าง… อ้ะ! เจ้าทาอันใด!”
“ฝุบ!”
รัศมีดาบส่องประกาย สายฟ้าเส้นหนึ่งตวัดลงมาใส่จิ้งจอกสามหางจนมันไหม้เกรียม ฟางหยวนเหยียดมือออกมา คว้าเอาร่างพลังหยินเอาไว้ก่อนที่จะใช้รัศมีดาบทั้งสี่สายพันธนาการมันเอาไว้
“เจ้ามีเล่ห์กลมากมายซ่อนอยู่ในแขนเสื้อ… นอกจากนี้ ข้าเพียงอยากรู้ว่าองครักษ์มังกรซ่อนตั้งใจจะทาสิ่งใดจริงใช่หรือไม่ ข้าไม่เชื่ออย่างอื่นที่เจ้าพูด!”
ฟางหยวนดูใจเย็น ขณะที่ปราณดาบทั้งสี่สายเริ่มผสานเข้าด้วยกันแล้วร่างพลังหยินก็กรีดร้องออกมาก่อนจะสลายไปเป็นควันสีเขียวกลุ่มหนึ่ง
“นี่คือสิ่งที่เจ้าจะได้รับเมื่อทาให้ข้าหมดความเชื่อใจ…”
หลังจากสลายค่ายกลดาบจตุลักษณ์ไปแล้ว ฟางหยวนก็มองไปที่ระดับน้าในแม่น้าและถอนหายใจ “นอกจากนี้… ข้ายังไม่สามารถปล่อยให้เจ้าไปกระจายเรื่องที่ข้ามีค่ายกลดาบจตุลักษณ์ออกไปได้ ดังนั้น เจ้าย่อมต้องตายอย่างแน่นอนอยู่แล้ว!”
หากเขาลังเล จิ้งจอกนั่นอาจจะแอบยกเลิกลักษณ์วิเศษสวรรค์และฆ่าตัวตาย นั่นจะก่อปัญหาให้ฟางหยวนมากขึ้น
เขาไม่มีทางเลือกนอกจากลงมืออย่างเด็ดขาด
“หลังจากการต่อสู้ใหญ่โตเช่นนี้ ที่ตีนเขาหลังเต่าตอนนี้นั้นจมน้าอยู่และคนกว่าหมื่นก็ถูกสังหารไปทั้งอย่างนั้น… เฮ่ย…”
พายุหมุนสีเขียวที่ปกป้องฟางหยวนเอาไว้ภายในปรากฏขึ้นและส่งเขาไปยังที่ที่ครั้งหนึ่งเป็นที่ตั้งเผ่าฉางจ้าง
เมื่อระดับน้าลดลง ภาพของเผ่าที่ถูกทาลายก็เผยให้เห็น ศพนอนเกลื่อนกลาด ดวงตาโปนท้องบวมอืด เป็นภาพอันน่าสยดสยองแก่สายตา
“ข้าเกรงว่าเผ่าต่าง ๆ บนเขาหลังเต่าจะกลายเป็นประวัติศาสตร์ไปแล้ว!”
ฟางหยวนเดินต่อไปและเห็นฟา
ฟานั้นมีสีหน้าเกรี้ยวกราดมือของเขาเหยียดออกไป ผิวหนังเป็นสีซีด เขาดูราวกับกาลังต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอด
“รากฐานเช่นนี้กลับถูกทาลายภายในเวลาเพียงไม่นาน!”
ฟางหยวนถอนหายใจและเดินต่อไป ที่เบื้องหลัง มีนักรบจากเผ่าหยางหลายคน พวกเขาก็ตายตกไปเช่นกัน ไม่ว่าจะจมน้าตายหรือว่าตายในการต่อสู้
“เอ๋?”
ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกถึงบางอย่างและหันไปที่อีกจุดหนึ่ง
ในกองโคลน มีต้นไม้ใหญ่ล้มอยู่ ที่ใต้ต้นไม้ มีแม่นางผู้หนึ่งถูกทับอยู่ เล็บของนางจิกลึกเข้าไปในลาต้นแต่นางยังหายใจอยู่ ดูเหมือนนางใกล้จะหมดสติแล้ว ดวงตาของนางปิดลง
ที่รอบ ๆ มีปิศาจวารีหลายตนเริ่มเดินตรงเข้าไปราวกับพบเหยื่อแล้ว
“ตายซะ!”
ในใจของเขา ฟางหยวนเรียกปราณดาบสีเขียวให้พุ่งออกไปราวกับสายลม ปิศาจวารีหลายตนนั้นตัวแข็งทื่อไปก่อนจะสลายไปเป็นเถ้า
“เว่ย!”
ฟางหยวนเดินไปที่ต้นไม้แล้วแตะปลายนิ้วลงที่หน้าผากของเว่ยเพื่อส่งพลังธาตุให้นางเล็กน้อย
“หยวน? ข้ากาลังฝันอยู่หรือ?”
หลังจากนั้นครู่หนึ่ง นางก็ถอนหายใจและตื่นขึ้นมา ดูสับสน “ข้าฝันว่าน้าท่วม! ปิศาจ! เจ้าวิ่งออกไปเร็วมาก…”
“มันไม่ใช่ความฝัน!”
ฟางหยวนพยุงนางขึ้นมาก่อนที่นางจะเห็นสภาพเละเทะของบริเวณที่เคยเป็นที่ตั้งของเผ่า
“อู่จือฉีถูกปล่อยออกมาและน้าก็ท่วมไปทุกที่ ข้าสังหารมันไปแล้ว!”
ฟางหยวนอธิบายต่อ “ข้าเกรงว่าคงจะไม่มีผู้รอดชีวิตคนอื่นที่นี่แล้ว…”
“ที เกา หลี่…”
เว่ยพึมพาชื่อของนักรบคนอื่น ๆ ที่มาพร้อมกับพวกนาง น้าตาเอ่อคลอขึ้น “หยวน พวกเราจะทาอย่างไรดี? กลับไปที่เผ่าของเรา?”
“ไม่! ข้าต้องการไปที่ใจกลางของประเทศเซี่ย– เมืองหยาง!”
ฟางหยวนพูดอย่างเด็ดเดี่ยว “ถึงแม้ว่าผู้ส่งสารของเซี่ยจะตายไปแล้ว ข้าก็ยังต้องทาตามคาสั่งของหัวหน้าของเรารายงานราชาซีเรื่องนี้!”
“ข้าต้องการไปกับเจ้าด้วย!”
เว่ยกัดริมฝีปาก “ข้าจะตามเจ้าไปที่ทุกที่เจ้าไป!”
ฟางหยวนมองแม่นางที่ตรงหน้าตน
หลังจากเกิดเรื่องทั้งหมดขึ้นแล้ว ก็ดูเหมือนว่านางจะเติบโตขึ้นเล็กน้อยและยังแข็งแกร่งกว่าก่อนหน้า
แต่ว่า มันมีความรู้สึกประหลาดเกี่ยวกับตัวนางซึ่งทาให้ฟางหยวนสงสัย ‘นางได้รับการปกป้องจากอาณาจักร? ดูจากที่เกิดขึ้นแล้ว… สายน้าของอู่จือฉีนั้นสังหารทุกคนยกเว้นนาง ไม่ว่าจะเป็นเพราะว่านางโชคดียิ่งนัก หรือว่านางได้รับการปกป้องจากอาณาจักร! นี่ก็น่าสนใจยิ่ง!’
“ได้! เช่นนั้นก็ไปด้วยกัน!”
…
เมืองหยาง
หลังจากจัดการกับแม่น้าได้สาเร็จ หัวหน้าเผ่าเซี่ยก็ขึ้นเป็นราชา เริ่มต้นสร้างเมืองที่ภูเขาหยาง และหม้อโอสถทั้งเก้าก็ถูกสร้างขึ้นไปวางไว้ที่กลางลานเมือง จากนั้นเป็นต้นมา เมืองหยางก็กลายเป็นเมืองหลวงของเผ่าเซี่ย เป็นจุดศูนย์กลางของทั้งที่ราบนี้!
เมืองนั้นดูค่อนข้างป่าเถื่อน กาแพงเมืองสร้างจากดินและสูงสามสิบศอกกว้างห้าศอก มันเหยียดยาวไปรอบเมืองกว่าสิบห้าลี้ ถึงแม้ว่านี่จะไม่นับเป็นกระไรเลยเทียบกับอาณาจักรต้าเฉียน แต่มันก็เป็นเมืองที่พัฒนาที่สุดในอาณาจักรนี้แล้ว ทุกอย่างสร้างขึ้นโดยไม่มีเครื่องทุ่นแรง!
ทันทีที่เว่ยเข้าไปถึงประเทศเซี่ย นางก็ตกตะลึงไปกับไร่นาที่อุดมสมบูรณ์ ถ้วยชามอันประณีต และผ้าย้อมสี เข้าไปในเมืองหยางนั้นยิ่งเป็นการเปิดหูเปิดตา นางราวกับเป็นชาวบ้านที่เข้าไปในเมืองอันเจริญรุ่งเรือง
“หยวน… ดูนี่สิ! พวกเขาล้วนสวมเสื้อผ้า! และยังมีร้านค้าอยู่ตรงนั้น พวกเขาขายทองแดงและยังเครื่องใช้จากโลหะ!”
มองไปรอบ ๆ เว่ยก็รู้สึกอายขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อสิ่งที่นางสวมอยู่นั้นเป็นเพียงหนังสัตว์ นางตัวแข็งและไม่ยอมเดินต่อ
“หากเจ้าชอบ พวกเราสามารถหาดาบโลหะมาใช้ได้หลังจากพบราชาเซี่ยแล้ว อย่างไรพวกมันก็ใช้การได้ดีกว่าดาบทองแดง…”
ฟางหยวนกลับไม่ได้ดูแปลกที่แปลกถิ่น
เมืองเช่นนี้ก็คือเมือง แน่นอนว่า มันดูค่อนข้างว่างโล่งและการตกแต่งภายในเมืองยังให้ความรู้สึกเก่าแก่โบราณ
“พวกมันใช้การได้ดีกว่าดาบทองแดง?”
มองไปที่ดาบโลหะสีดามะเมื่อม เว่ยก็ลังเล มันเหมือนว่านางอยากจะลองปาดมันด้วยดาบทองแดงของนางเพื่อทดสอบดู
ฟางหยวนยิ้มและไม่พูดอะไร
ถึงแม้ว่าพวกเขาจะรู้จักโลหะมานานแล้ว พวกเขาก็รู้แค่ว่ามันขึ้นสนิมได้และยังต้องลงแรงมากมายในการสร้างมันเป็นอาวุธ ดังนั้น พวกมันจึงไม่เป็นที่นิยมเท่าอาวุธทองแดง
เหตุผลหนึ่งก็คือกระบวนการตีอาวุธจากโลหะนั้นซับซ้อนมาก
ในประเทศเซี่ย ด้วยความช่วยเหลือของจ้าวแห่งฝัน การได้มาซึ่งสิ่งของจากโลหะนั้นไม่ใช่เรื่องยากเย็น
‘แต่ว่า ดูเหมือนมันก็ไม่เป็นที่นิยมนัก… จ้าวแห่งฝันของสมาพันธ์แห่งอาณาจักรช่างระมัดระวังยิ่งนัก…’
ฟางหยวนนาเว่ยไปที่วัง “ข้าคือหยวนจากเผ่าหยาง ข้านาสิ่งของของฉีมากับข้าด้วยและขอเข้าพบราชาซี!”
เขาชูหยกชิ้นหนึ่งที่เซี่ยฉีเหลือทิ้งเอาไว้และตะโกนออกไป
หนึ่งในทหารยามเหลือบมองเขาทันที หนึ่งในนั้นรีบร้อนเข้าไปในวัง “รอที่นี่!”
หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็วิ่งออกมา “ราชาซีต้องการพบเจ้า! ตามข้ามา!”
ทหารยามชี้ไปที่เว่ย “เจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไป!”
“เพราะเหตุใดเล่า?”
เว่ยโมโหและเกือบจะชักมีดทองแดงที่ข้างเอวของนางออกมา แต่ว่าถูกฟางหยวนห้ามเอาไว้ “รอข้าที่นี่!”
แล้วเขาก็ตามทหารยามเข้าไปในวัง
ในวังนั้นไม่ได้หรูหรา สิ่งเดียวที่พิเศษออกไปก็คือมันกว้างใหญ่
หลังจากเดินอยู่ครู่สั้น ๆ พวกเขาก็ไปถึงทางลานแห่งหนึ่ง ในหอที่ด้านหลังลานกว้าง มีหม้อโอสถขนาดใหญ่เก้าใบวางอยู่ และยังมีการสลักลายสมบัติวิเศษและสัตว์ลึกลับเอาไว้ที่บนผิวหม้อซึ่งก่อให้เกิดความหวาดกลัวในผู้ที่มองไปที่รูปสลักเหล่านั้น
‘เก้าหม้อโอสถแห่งเซี่ย! ที่ซึ่งรวบรวมเต๋ามนุษย์เอาไว้!’
ฟางหยวนพึมพากับตนเองขณะรู้สึกได้ถึงพลังมหาศาลอันมองไม่เห็นที่บนร่าง
หม้อโอสถทั้งเก้านั้นมีไว้เพื่อธารงไว้ซึ่งรัฐแห่งนี้ มันสร้างขึ้นโดยปราชญ์เมื่อหลายปีมาแล้วและยังเป็นตัวแทนของประเพณีของมนุษย์เต๋า!
‘นี่ไม่ใช่พลังมังกร มันมีอานาจยิ่งกว่าพลังมังกรและยังสามารถธารงรัฐนี้เอาไว้และยับยั้งมนตราชั่วร้าย!’
เขายังคงเงียบอยู่ และยังสามารถสัมผัสได้ถึงความปรารถนาของบรรพบุรุษของมนุษย์เต๋าร้อนแรงอยู่ภายในหม้อโอสถ พลังจากหม้อโอสถพุ่งสูงขึ้นฟ้า
กระทั่งจ้าวแห่งฝันระดับสวรรค์มายาขั้นที่เจ็ดของสมาพันธ์นั้นจะไม่ใช่คู่มือของราชาซีแห่งเมืองหยางที่แข็งแกร่งขึ้นเพราะพลังจากหม้อโอสถเหล่านี้!
เขาเพ่งความสนใจไปที่หน้าที่ตรงหน้าและตามบ่าวรับใช้เข้าไปในห้องโถงหลัก
“ข้าคือหยวน คารวะราชาเซี่ย!”
ในเมื่อตอนนี้คือยุคโบราณ การคารวะในแบบนี้ย่อมไม่นับว่าเป็นการไม่เคารพ หลังจากพวกเขาทักทายกันแล้ว เขาก็ไปที่โต๊ะและนั่งลงพร้อมกับขุนนางอีกสองสามคนซึ่งทาให้ฟางหยวนรู้สึกนับถือ
“หยวนจากเผ่าชางหยาง เล่าให้ข้าฟังเกี่ยวกับที่ฉีและเจ้าเผชิญหน้ากับอู่จือฉี!”
และราชาซีก็พูดขึ้น เสียงต่า ๆ ของเขาดังมา
“ขอรับ!”
ฟางหยวนสารวมท่าที เหลือบมองขุนนางทั้งสองที่อยู่ข้าง ๆ ก่อนจะอธิบายทุกอย่างออกมา
แน่นอนว่า เขาย่อมส่งข้อความหาผู้อาวุโสผู้นี้โดยทางลับ
ระหว่างทางมาที่วังนี้ ฟางหยวนนั้นคิดเอาไว้แล้วว่าจะต้องพูดอะไร ส่วนใหญ่แล้วเขาพูดความจริง เพียงแต่เปลี่ยนส่วนสุดท้าย อ้างว่าอู่จือฉีและเซี่ยฉีนั้นสู้กันจนถึงที่สุดก่อนที่ฟางหยวนจะเป็นผู้ลงมือส่งกระบวนท่าสุดท้ายออกไป
‘นับเป็นเรื่องดีที่เจ้าและฉีจัดการสังหารอู่จือฉีที่ปลดผนึกออกมาได้!’
หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เสียงของราชาซีก็ดังมาจากด้านบน
“ข้าเพียงแค่ทาหน้าที่ของข้าในการกาจัดปิศาจ!”
ฟางหยวนกล่าวขอบคุณราชาซีก่อนจะมองไปที่เขา
ราชาซีของประเทศเซี่ยนั้นคือผู้อาวุโสจากสมาพันธ์แห่งอาณาจักร เขาอยู่ในชุดคลุมและมีท่าทีสงบ คิ้วหนาของเขานั้นให้ความรู้สึกไว้วางใจได้เป็นอย่างยิ่ง
“เจ้าสมควรได้รับรางวัลเมื่อทาดี และถูกลงโทษเมื่อทาเรื่องเลวร้าย นี่เป็นเรื่องปกติ!”
ราชาซีโบกมือ “หยวนแห่งเผ่าชางหยางสังหารอู่จือฉีและดังนั้นจึงสมควรได้รับรางวัล! ข้าจะเปลี่ยนชื่อของเมืองทะเลเหนือเป็นบรรพตฟาง และที่ดินผืนนั้นตอนนี้เป็นของเจ้าแล้ว อาลักษณ์จะบันทึกเรื่องนี้ลงไป!”
“ขอบพระคุณราชาเซี่ย!”
ในเมื่อเขาก็เป็นส่วนหนึ่งของสมาพันธ์แห่งอาณาจักร จึงไม่มีเหตุผลให้ฟางหยวนต้องกลับไปที่เผ่าของเขา แน่นอนว่า เขาย่อมรับคาสั่งจากเผ่าเซี่ย
ฟางหยวนรับรางวัลนี้เอาไว้โดยไม่ลังเล
“อืม ในเมื่อตอนนี้เจ้าก็เป็นเจ้าบรรพตฟางแล้ว ทายาทของเจ้าก็จะใช้แซ่ฟาง จากวันนี้เป็นต้นไป เจ้าคือฟางหยวน! ให้เป็นไปตามนี้!”
ราชาซียิ้มให้ฟางหยวนอย่างรู้สึกขบขันเล็กน้อย
‘ในยุคสมัยก่อนเคยมีผู้ได้รับชื่อว่าชางหยาง แต่ว่า ในเมื่อเขาเป็นส่วนหนึ่งของประเทศเว่ย ชื่อของเขาจึงถูกเปลี่ยนไปเป็นเว่ยหยาง หลังจากนั้น เมื่อเขาได้เป็นราชาแห่งประเทศฉิน ดินแดนของเขาก็เป็นที่รู้จักใน
นามชาง และชื่อของเขาก็เปลี่ยนไปเป็น ชางหยาง หรือราชาชาง ใครจะคิดว่าตอนนี้ข้าเองก็ได้รับประสบการณ์เช่นเดียวกัน…’
แต่อย่างไรเสีย ฟางหยวนก็ดีใจที่เขาสามารถใช้ชื่อจริงของเขาตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป โดยไม่ลังเล เขาคารวะลงและออกจากวังมา
“พวกเจ้าทั้งหมดก็ออกไปด้วย! จู เจ้าอยู่ก่อน!”
ราชาซีให้อามาตย์คนอื่น ๆ ออกไป เหลือไว้เพียงจูที่เป็นจ้าวแห่งฝันจากสมาพันธ์แห่งอาณาจักรเช่นกัน
“ผู้อาวุโส… เฉินฉีตายแล้วจริงหรือ? และ… เจ้าคิดว่าฟางหยวนผู้นั้นเล่นเล่ห์กับพวกเราหรือไม่?”
จูถาม
“เพราะในเมื่อลักษณ์วิเศษสวรรค์ก็สูญสลายไปแล้ว พวกเราย่อมไม่สามารถทาอันใดได้…”
เสียงของราชาซียังคงสงบ “หลังจากทบทวนสิ่งที่เขาเล่าแล้ว ข้าเชื่อว่าส่วนใหญ่แล้วเป็นความจริง องครักษ์มังกรซ่อนนั้นวางแผนการใหญ่บางอย่างไว้ และพวกเราก็ต้องเตรียมตัวให้ดี!”