354: น้าสีดา
ทะเลเหนือ บนภูเขาโหยวตูที่ตอนนี้เป็นที่รู้จักในนามบรรพตฟาง
“นายท่าน บรรพตฟางหยวนและที่รอบด้านสามสิบห้าลี้เป็นพื้นที่ภายใต้การปกครองของท่านแล้ว!”
ชายชราผู้หนึ่งคุกเข่าต่อหน้าฟางหยวนและรายงานอย่างนอบน้อม
“โอ้? อย่างนั้นบอกข้าหน่อยสิ ว่าข้ามีผู้คนอยู่ที่นี่มากเพียงใดกัน?”
ฟางหยวนพลิกมีดสั้นโลหะสีดาในเมื่อเล่นขณะถามอย่างเฉยเมย
เว่ยยืนอยู่ข้าง ๆ ฟางหยวนในมือถือหอกโลหะเล่มหนึ่งเอาไว้ ตอนนี้ที่นางสวมใส่อยู่นั้นเป็นผ้าแล้ว ที่ด้านหลังนาง มีทาสกว่าร้อยคน
แม้ว่าพวกเขาจะเป็นทาส แต่ก็เป็นฟางหยวนคัดเลือกมาเองจากแต่ละเผ่า พวกเขาล้วนรูปร่างสูงใหญ่และมีความสามารถในการต่อสู้ เพียงแค่ฝึกฝนเล็กน้อยก็สามารถใช้งานได้เป็นอย่างดี
ที่ได้รับคนเหล่านี้มาล้วนเป็นรางวัลจากราชาซี
หลังจากฟางหยวนได้ขึ้นเป็นขุนนาง ราชาซีก็ตกรางวัลเขาอย่างงาม กระทั่งทาสเหล่านี้ยังเป็นเบื้องบนมอบให้ไม่อย่างนั้นย่อมไม่สามารถรวบรวมได้ถึงเท่านี้
เหล่าขุนนางในประเทศเซี่ยล้วนรู้สึกว่าราชาซีปฏิบัติกับคนนอกผู้นี้อย่างดียิ่ง
อันที่จริงแล้วมันก็เป็นเรื่องปกติมาก อย่างไรฟางหยวนก็ได้รับมอบหมายจากราชาซีให้สร้างกองทัพเพื่อเตรียมรับมือกับผู้รอดชีวิตจากเผ่าจิ่วลี่ในเขตภูเขาทางใต้
สาหรับกับผู้อาวุโสของสมาพันธ์แห่งอาณาจักรผู้นี้นั้น ฟางหยวนที่ก็เป็นจ้าวแห่งฝันจากสมาพันธ์แห่งอาณาจักรเช่นกันย่อมนับว่าเป็นพวกเดียวกันอย่างแท้จริง
ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ผู้อื่นจะพูดกระไรได้อีก?
“รายงานนายท่าน!”
ชายชราตัวสั่นด้วยความรู้สึกกดดัน เสียงของเขาสั่นขณะรายงาน “เทือกเขาใกล้ ๆ กันนี้พวกเรามีทั้งหมดสามเผ่า มีผู้คนรวมกว่าหนึ่งหมื่น มีพื้นที่ทาไร่นาสองพันห้าร้อยหมู่ และมีทหารที่ได้รับการฝึกมาแล้วอีกกว่าหนึ่งพันคน!”
อันที่จริงแล้ว ทุกคนล้วนเป็นทหารคนหนึ่ง หากไม่ใช่ฤดูทาไร่ไถนา ก็จะมีทหารเข้ารับการฝึกราวสามหรือสี่พัน แต่ว่า นั่นไม่จาเป็นต้องพูดถึง
“ไร่นาสองพันห้าร้อยหมู่? ดูเหมือนจะผลผลิตที่ได้จะไม่สูงมาก… แต่อย่างน้อยก็เสริมได้ด้วยการล่าสัตว์…” ฟางหยวนคิดกับตัวเอง
ฟางหยวนลูบคางแล้วสั่งลงไป “นาหัวหน้าเผ่าทั้งสามมารับการแต่ตั้งจากข้าให้ขึ้นเป็นหัวหน้าเผ่า สั่งพวกเขาให้นาเนื้อและดอกไม้สดมาด้วยเป็นสัญลักษณ์ของการยอมจานน! หากพวกเขาไม่ตกลง ข้าจะสังหารพวกเขาทั้งเผ่า!”
“ขอรับ นายท่าน! คาสั่งของท่านจะได้รับการนาไปปฏิบัติอย่างแน่นอน!”
ชายชรากัดฟันและตอบ
“หยวน… ทั้งเทือกเขานี้และยังพื้นที่รอบ ๆ ล้วนเป็นของเราหรือ?”
เว่ยตื่นเต้นเมื่อเห็นเช่นนี้ ใบหน้าของนางขึ้นสีแดงเรื่อ นางพูดต่อ “ผืนดินกว้างใหญ่เพียงนี้มอบให้พวกเรา! พวกเราสามารถย้ายทั้งเผ่าชางหยางมาที่นี่…”
“การย้ายเผ่าไม่ใช่เรื่องง่าย! แน่นอนว่า หากเผ่าที่นี่ไม่ยอมจานนแก่ข้า ข้าเดาว่าพวกเราก็คงต้องทาเช่นนั้น!”
ฟางหยวนจงใจพูดออกมาเสียงดังเพื่อให้คาพูดนั้นกระจายออกไปเพื่อเป็นแรงกดดันแก่ทั้งสามเผ่า
ฟางหยวนเดินดูรอบ ๆ หลายรอบและเลือกจุดที่ข้าง ๆ ลาธารสายเล็กบนพื้นราบ จากนั้นก็พูด “พวกเราจะตั้งค่ายที่นี่คืนนี้ แล้วก็… เตรียมเลือกพื้นที่อีกสักหลายจุดสร้างบ้านไม้สักหลาย ๆ หลัง! อ้อ ใช่แล้ว… พวกเรายังต้องสร้างก้อนอิฐ! พวกเราจะอาศัยในกระท่อมฟางตลอดไปไม่ได้!”
ฟางหยวนรู้สึกแปลก มันเหมือนกับเขากาลังเล่นสร้างบ้านสร้างเมืองในโลกอันศิวิไลซ์ที่เคยผ่านมา
ไม่นาน ชายชราผู้นั้นก็นาชายสามคนเข้ามา
“นายท่าน พวกเราคือหัวหน้าเผ่าไป๋ซาน เฮยสุย และซวนตู้ มาสวามิภักดิ์ท่านแล้ว!”
หัวหน้าเผ่าที่ดูป่าเถื่อนทั้งสามนาหนังสัตว์ ดอกไม้สด และของอื่น ๆ มาด้วยเพื่อแสดงความจริงใจ
“อืม ในฐานะที่ข้าเป็นนายเหนือหัวของพวกเจ้า ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป สิ่งของทั้งหมดที่เจ้าต้องบรรณาการให้แก่ประเทศเซี่ยให้ส่งมาให้ข้า… แล้วก็ ข้าต้องการให้พวกเจ้าแต่ละคนส่งชายในเผ่าของเจ้าเผ่าละสามร้อย ให้มาอยู่ภายใต้คาสั่งของข้า!”
จากที่ราชาซีบอกมานั้น ที่จิ่วลี่ทางใต้นั้นจะเกิดความวุ่นวายขึ้น ดังนั้นฟางหยวนจึงต้องสร้างกองทัพโดยเร็วเพื่อที่จะรับมือกับพวกมัน
“นี่…”
แต่หนึ่งเผ่านั้นมีคนเพียงไม่กี่พันคน ผู้ชายสามร้อยย่อมนับเป็นหนึ่งส่วนจากคนทั้งเผ่า นอกจากนี้ พวกเขายังต้องเป็นชายแข็งแรง ดังนั้น หัวหน้าเผ่าทั้งสามย่อมลังเลเป็นธรรมดา
“วางใจได้ ภายใต้การฝึกฝนของข้า อาหารและอาวุธจะเป็นข้าจัดเตรียมให้!”
ฟางหยวนโบกมือ
“ในเมื่อเป็นเช่นนั้นพวกเราก็ยินดี!”
ในเมื่อนี่เป็นคาสั่งแรกของนายเหนือหัวคนใหม่ หัวหน้าเผ่าทั้งสามจึงทาได้เพียงกัดฟันยอมรับ
“ดีมาก… ตามข้าไปตรวจดูบรรพตฟางแห่งนี้!”
ฟางหยวนพยักหน้าและเดินไปทางภูเขา “ที่ใกล้ ๆ นี่มีสิ่งใดที่เป็นพิเศษหรือไม่? หรือว่ามีอันตรายใดอยู่?”
“แน่นอนว่ามี!”
หนึ่งในหัวหน้าเผ่าตอบ “ที่ด้านในเทือกเขานี้มีสัตว์ร้ายกลุ่มเสือดาหลากหลายชนิดอยู่ พวกมันแข็งแกร่งมากและยังดุร้าย! พวกมันมักจะจู่โจมเผ่าของพวกเราและสังหารคนของพวกเรา!”
“สัตว์ร้าย… สีดา?”
ฟางหยวนคิดหลังจากได้ยินหัวหน้าเผ่าพูด
เมื่อทั้งกลุ่มเดินต่อไป พวกเขาก็มาถึงที่รอบนอกของเผ่าหนึ่ง
มีพื้นที่ไร่นาขนาดใหญ่ที่มีรั้วล้อม ที่ด้านในมีสัตว์ตัวเล็ก ๆ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาล้วนได้รับอิทธิพลจากประเทศเซี่ยและคนในเผ่านี้ก็เรียนรู้วิธีการเลี้ยงสัตว์เช่นกัน
“นายท่าน นี่คือเผ่าไป๋ซาน!” หัวหน้าเผ่าผู้หนึ่งก้าวออกมาอธิบายอย่างภูมิใจ
“หัวหน้าเผ่า!”
ทันใดนั้น นายพรานหนุ่มผู้หนึ่งก็วิ่งออกมาจากป่า ร่างของเขามีเลือดเปรอะเปื้อนขณะร้องออกมา “พวกเราเจอเสือดาตัวหนึ่งเข้า! มันไล่ตามพวกเรามาและกินคนของเราไปหลายคนแล้ว!”
“อะไรนะ? รีบเตรียมการป้องกัน!”
หัวหน้าเผ่าตกใจ และกาอาวุธของตนแน่น จากนั้นเขาก็มองไปทางฟางหยวน
“เสือดา น่าสนใจ! ข้าจะไปดู!”
ฟางหยวนพยักหน้าและชี้ไปที่นายพรานผู้นั้น “ตามข้ามา!”
“ไม่!”
ถึงแม้ว่านายพรานหนุ่มจะเป็นนักรบของเผ่านี้ เขาก็ยังตื่นตระหนกและกังวล “ไม่ได้! มันจะสังหารเจ้า!”
“โฮก!”
ทันใดนั้น พุุ่มไม้ก็สั่นและเงาสีดาใหญ่โตเงาหนึ่งก็พุ่งออกมา
มันเป็นเสือดาที่มีขนาดสองเท่าของความสูงของคน ขนสีดาสนิทของมันสะท้อนประกายอย่างลึกลับอยู่ภายใต้แสงอาทิตย์ ปากของมันมีเลือดหยด เมื่อมันเห็นเผ่าไป๋ซาน ดวงตาของมันก็ปรากฏประกายละโมบ
“ไปรวมคนมา! พวกเราจะสู้กับเจ้าสัตว์ร้ายนี่!”
หัวหน้าเผ่าไป๋ซานกัดฟันและตะโกน “พวกเราปล่อยให้มันเข้าไปในเผ่าไม่ได้!”
“ให้ข้าจัดการมันเอง!”
ฟางหยวนเดินขึ้นหน้าไปสองสามก้าวและไปปรากฏที่ตรงหน้าเสือดา “เจ้าแมวโง่!”
“ฝุบ!”
มือของฟางหยวนส่องประกายแสงสีดาและเสือดาก็นิ่งไปทันที ครู่ต่อมา หัวใหญ่โตของมันก็ขาดกระเด็นออกไป เลือดไหลนอง
“นี่… นี่…”
หัวหน้าเผ่าทั้งสามล้วนอึ้งงันไป
สาหรับพวกเขาแล้ว สัตว์ดุร้ายเหี้ยมโหดเช่นนี้ต้องมีนักรบทั้งหมดในเผ่ามาดักจับก่อนที่จะสามารถสังหารมันลงได้ และพวกเขายังต้องรับความสูญเสียมหาศาลจากกระบวนการนั้น แต่ตอนนี้ เหนือหัวคนใหม่กลับตัดหัวมันออกได้โดยง่ายเพียงแค่โบกมือ
ช่างเป็นวิทยายุทธ์อันทรงพลัง ทาให้พวกเขาถึงกับพูดไม่ออก
“ฮ่าฮ่า… น่าตะลึงใช่ไหม? หยวนเป็นนักรบอันดับหนึ่งที่สังหารอู่จือฉีผู้ทรงพลัง เสือดาตัวนี้ย่อมไม่ใช่คู่มือเขา!”
เว่ยหัวเราะและมองฟางหยวนอย่างภูมิใจ
“นายท่าน!”
ครู่ถัดมา หัวหน้าเผ่าทั้งสามจึงเชื่อมั่นอย่างเต็มที่และคารวะอย่างนอบน้อมแก่ฟางหยวน
“อืม แจกจ่ายเนื้อของมันให้คนในเผ่า!”
ฟางหยวนมองไปที่ซากของเสือดา ความคิดหนึ่งปรากฏขึ้นในใจเขา “ข้าต้องการขึ้นไปดูบนภูเขา!”
หัวหน้าเผ่าทั้งสามอยากจะเตือนฟางหยวนว่าบนเขานั้นอันตรายมาก แต่เมื่อคิดถึงทักษะวิทยายุทธ์อันทรงพลังของฟางหยวนแล้วพวกเขาก็ไม่ได้พูดอันใด
…
ด้านในบรรพตฟาง
ฟางหยวนดึงเถาวัลย์บางส่วนที่ขวางทางออกและถาม “นอกจากเสือดาพวกนี้ ยังมีอย่างอื่นอยู่บนนี้หรือไม่?”
“มีแม่น้าสีดาที่ไหลผ่านรอยแตกบนผืนดินและกัดกร่อนผืนดินไปด้วย! ไม่ว่ามันจะผ่านไปที่ใด ก็ไม่มีอะไรเจริญเติบโตได้!”
หัวหน้าเผ่าเฮยสุยตอบ
“เอ๋? นาข้าไปดูที่นั่น!”
เมื่อพวกเขาไปถึงตาแหน่งผืนดินแห้งแตกก็พบว่ามีสายน้าสีดาไหลผ่านอยู่ที่ด้านล่างนั่น มันเหมือนกับว่าแม่น้าสีดานี้ซึมออกมาจากที่ลึกลงไปในผืนดินและยังดูน่ากลัวมากทีเดียว
“โอเค กลับกันได้แล้ว!”
หลังจากได้เห็นกับตาตัวเอง ฟางหยวนก็ไม่อยู่ต่อนานและกลับออกมาทันที
มีเพียงเว่ยที่อยู่ใกล้กับฟางหยวนอย่างที่สุดที่จะได้ยินเขาพึมพากับตัวเองซ้า ๆ “มันมีบันทึกเอาไว้ว่า ภายในทะเลเหนือนั้นมีภูเขาเรียกว่าเทือกเขาโหยวตู ที่นั่นมีแม่น้าสีดา วิหคดา อสรพิษดา เสือดา เสือโคร่งสีดา และยังจิ้งจอกดา”
“หยวน เจ้าพูดอะไรน่ะ?”
เว่ยสงสัยว่าเขาพูดถึงอะไรและถามออกไป
“ไม่มีอะไร… หัวหน้าเผ่าเฮยสุย!”
ฟางหยวนหัวเราะและพูดต่อ “ตั้งแต่นี้ไป สิ่งที่เผ่าของเจ้าต้องนามาเป็นบรรณาการแก่ข้าก็ให้เป็นน้าสีดาเหล่านี้! การเก็บน้าพวกนี้น่าจะไม่ใช่งานยากถูกหรือไม่?”
“ไม่ยากเลย ไม่ยาก!”
หัวหน้าเผ่าอึ้งไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบอย่างรวดเร็ว
“น้าสีดานี่ดูสกปรกออก เจ้าจะเอามันมาทาอะไร?”
เว่ยงุนงงและถามฟางหยวนหลังจากหัวหน้าเผ่าทั้งสามกลับออกไปแล้ว
“ข้ากาลังเตรียม… สร้างอาวุธจากมัน!”
ฟางหยวนยิ้มร้ายกาจ “หากที่นี่ไม่มีพวกพ่อมด โหยวตูซึ่งตอนนี้ก็คือบรรพตฟาง ย่อมเป็นรากฐานของอาณาจักรหนึ่งได้!”
ฟางหยวนนั้นแน่ใจแล้วว่าน้าสีดานี้อันที่จริงแล้วก็คือน้ามันดิบ!
แน่นอนว่า ในเมื่อไม่มีระบบผลิต มันก็ไร้ประโยชน์ถึงแม้จะมีบ่อน้ามันขนาดใหญ่ก็ตาม แต่ว่า นี่ไม่มีปัญหากับการใช้ประโยชน์พื้นฐานของมัน
เมื่อคิดถึงจุดนี้ ฟางหยวนก็ไม่ลังเลเลยที่จะทาตามวิถีทางของผู้คนในอดีต!
เว่ยกลับยิ่งงุนงงเมื่อได้ยินที่ฟางหยวนพูด
“ไปนาทองเหลือง ถังน้า และพวกช่างฝีมือมาที่นี่! ข้าจะสอนพวกเขาทาระเบิดเพลิง!” ฟางหยวนสั่ง
ไม่เลว!
คราวนี้ เขาจะสร้างระเบิดเพลิง
ระเบิดเพลิงนั้นเป็นระเบิดเหลวชนิดหนึ่งที่ทาจากน้ามันดิบ มันเป็นที่รู้จักในเชื้อเพลิงเหลวที่ติดไฟได้ ที่สาคัญที่สุด ไฟที่เกิดขึ้นนั้นดับไม่ได้ด้วยน้า!
“ถึงแม้ว่าจะมีปัญหาในการผลิตระเบิดเพลิงอยู่บ้าง แต่ด้วยเคล็ดวิชาลับในอาณาจักรนี้และยังเคล็ดควบคุมไฟที่ข้ามีอยู่ ปัญหาเหล่านี้ล้วนแก้ไขได้… อันที่จริง หากข้าอยู่ในอาณาจักรอื่น พลังเช่นนี้ย่อมทาให้ข้าไต่เต้า
ขึ้นสูงได้ ไม่ต้องพูดถึงว่า ตอนนี้ข้ายังสามารถทาให้คนทั่วไปในอาณาจักรนี้ควบคุมไฟได้ มันย่อมเป็นไม้ตายในการต่อสู้แล้ว! หากใช้งานมันให้ดี มันย่อมสามารถนาเอาชัยชนะมาให้พวกเราได้!” ฟางหยวนคิด
ระเบิดเพลิงนั้นไม่มีประโยชน์ต่อฟางหยวน แต่ว่า มันเป็นประโยชน์อย่างยิ่งสาหรับคนทั่วไปที่อยู่ใต้การปกครองของเขา
ถึงแม้ว่านี่จะเป็นอาวุธในรูปแบบดั้งเดิม แต่มันก็มีอานาจมากพอในสงครามในช่วงต้นราชวงศ์ฉินนี้
นอกจากนี้ ไม่ใช่ทุกคนในเผ่าจิ่วลี่ที่จะมีเคล็ดวิชาลับ ในพวกเขาก็ยังมีคนธรรมดาอยู่มากเช่นกัน ดังนั้น อาวุธเช่นนี้ย่อมใช้การได้เป็นอย่างดีในการจัดการกับพวกเขา