363: มติสวรรค์
เซียงลิ่ว!
กระบวนท่าลับขององครักษ์มังกรซ่อน การโจมตีจากจ้าวแห่งฝันระดับสวรรค์มายาขั้นที่เจ็ด เหตุใดจึงยังไม่หมดไปกับฉือเล่า!
ซีเฉินและชิงมู่เริ่มสงสัยบางอย่าง ตอนนี้ทุกอย่างนั้นกาลังอยู่ที่ปากเหวแล้ว พวกเขาใช้พลังของตนเองไปแล้วเช่นกัน กาจัดทุกอย่างที่อยู่บนร่างสวรรค์ของแม่ทัพฉือ
“ซ่า! ซ่า!”
อักขระเวทย์สีดาบนร่างสุดยอดพ่อมดของฉือนั้นเปลี่ยนไปเป็นเปลวไฟและเริ่มเผาเขาทั้งเป็นอย่างน่าประหลาดใจ
“การพ่ายแพ้ในวันนี้ สายเลือดบรรพบุรุษของพวกเขาจะสูญหายไปตลอดกาล เกลียดนัก! เกลียด! เกลียด! พวกเจ้าปิศาจช่างน่าขยะแขยงนัก!”
หัวของฉือยังคารามต่อไป น้าตาเอ่อคลอ แล้วหัวของเขาก็เริ่มถูกไฟเผา
ที่กลางอากาศ พลังชะตาสีแดงเลือดก็เริ่มสลายไปอย่างรวดเร็ว
“นี่คือพลังแห่งเผ่าของเผ่าจิ่วลี่ และฉือก็เป็นเพียงร่างที่พลังแห่งเผ่าเลือกที่จะเข้าไปสิงสู่อยู่… หลังจากนี้ ก็จะไม่มีเผ่าจิ่วลี่อีกต่อไป!”
ซีเฉินถอนหายใจขณะมองไปที่มังกรแห่งแสง “นี่คือความตั้งใจขององครักษ์มังกรซ่อนงั้นรึ?”
“ความตั้งใจอันใด? พวกเจ้าจะได้รู้ในไม่ช้า!”
มังกรแห่งแสงหัวเราะลั่น แล้วมันก็หมดลมหายใจล้มลงพื้นไปอย่างรวดเร็ว
“โครม!”
ศพใหญ่โตของมังกรแห่งแสงหล่นลงไปในน้าที่ไหลเชี่ยว ไม่นานมันก็ถูกสายน้ากลืนกินไปจนสิ้นแล้วหายลับไป
เมื่อคิดถึงว่าพวกมันล้วนเป็นจ้าวแห่งฝันผู้ทรงพลังในอาณาจักรแปลกหน้านี้ หากใครในพวกมันต้องการตายเพื่อออกจากอาณาจักร ย่อมไม่มีใครสามารถหยุดยั้งเอาไว้ได้ กระทั่งจ้าวแห่งฝันทั้งสามร่วมมือกันก็ตาม!
“เขาตั้งใจจะทาอันใดกันแน่?”
ผู้อาวุโสนักหลอมจ้องมองลงไปและเห็นได้ว่าทุกหนแห่งเต็มไปด้วยน้าท่วม คนธรรมดาในเผ่าจิ่วลี่และเผ่าเซี่ยล้วนตายไปแล้ว
ภาพความตายทาให้เขารู้สึกไม่สบายใจนัก “นี่ไม่ดีเลย…”
“ครืน!!!”
ครู่ต่อมา ทั้งโลกนี้ก็สะเทือนและเมฆมากมายก็ก่อตัวเป็นคลื่นราวเกล็ดปลาปกคลุมท้องฟ้า สายฟ้าหลายสายเริ่มแลบแปลบปลาบ
พลังของทัณฑ์สวรรค์จากแหล่งพลังของอาณาจักร
เป็นพลังจากแหล่งพลังโดยตรง ทัณฑ์สวรรค์ช่างน่าเกรงขามนัก!
“เหตุใดจึงเกิดเรื่องเช่นนี้? คนของเซี่ยนั้นเป็นคนส่วนใหญ่ของมนุษย์เต๋าและพวกเรายังมีเก้าหม้อโอสถควบคุมพลังชะตาของพวกเรา…”
ซีเฉินตัวแข็งทื่อและมองตามไป
น้าจากแม่น้าหลากเข้าท่วมทุกพื้นที่ เปลี่ยนทั้งเมืองหยางไปเป็นเมืองทะเลสาบ นอกจากผู้รอดชีวิตเพียงไม่มาก ทุกคนล้วนถูกสังหารและศพก็ลอยอยู่ทั่ว
นอกจากนี้ น้ายังไหลท่วมเข้าสู่วังหลวง ท่วมท้นทุกที่และยังรวมถึงเก้าหม้อโอสถด้วยเช่นกัน
“เปรี้ยง!”
สายฟ้าเส้นหนึ่งตวัดเข้าใส่เหล่าหม้อโอสถและทันใดนั้น รอยแตกก็ปรากฏขึ้นที่ผิวของหม้อโอสถ มีความรู้สึกสั่นสะเทือนให้สัมผัสได้ ขณะที่น้ายังไหลบ่าต่อไป หม้อโอสถทั้งเก้าก็ถูกพัดตามไปด้วย
“เก้าหม้อโอสถนั้นสร้างขึ้นจากวัตถุธรรมดา อะไรกันที่ทาให้มันกลายไปเป็นสมบัติล้าค่าที่สามารถเก็บกักพลังชะตาของมนุษย์เต๋าเอาไว้ได้…”
ซีเฉินมองไปทั่ว ๆ แล้วจู่ ๆ ก็ตระหนักขึ้นมาได้ “คนของเผ่าจิ่วลี่นั้นเป็นผู้อาศัยดั้งเดิมของโลกนี้ ดังนั้น พวกเขาย่อมต้องมีพลังชะตาอยู่กับตนส่วนหนึ่ง ตอนนี้พวกเราทาลายสายเลือดพวกเขาไปแล้ว สวรรค์ย่อมรับรู้และโกรธเกรี้ยว!”
“เดิมที นี่ไม่ควรเป็นปัญหากับพวกเราเลย ต่อให้มีทัณฑ์สวรรค์ พวกเราก็ยังสามารถป้องกันตนเองได้ด้วยเก้าหม้อโอสถ… แต่ว่า ตอนนี้คน
ของเซี่ยส่วนมากก็ตายไปด้วย มนุษย์เต๋าอ่อนแอลงและพวกเราก็สูญเสียพลังชะตาไป!”
เมื่อไม่มีคนของเซี่ยคอยจัดการเต๋ามนุษย์ พวกเขาก็ไม่สามารถมีผลต่อเต๋าแห่งฟ้าได้อีก!
นี่เป็นเหตุให้เกิดทัณฑ์สวรรค์ในตอนนี้!
“ต้องมีใครสักคนแอบเปลี่ยนแปลงชะตาของคนของเซี่ยและยังปิดบังไม่ให้พวกเราตรวจรู้ได้!”
ชิงมู่เริ่มทานายก่อนที่จะร้องออกมา “พวกเราทั้งสามล้วนเป็นจ้าวแห่งฝันระดับสวรรค์มายาขั้นที่เจ็ด มีเพียงจ้าวแห่งฝันในระดับสวรรค์สูงสุดเท่านั้นที่จะทาเช่นนี้ได้! ก็คือหัวหน้าองครักษ์มังกรซ่อน!”
“บ้าจริง!”
ผู้อาวุโสนักหลอมมองขึ้นไปบนฟ้าขณะที่สายฟ้าสีเขียวเส้นหนึ่งเริ่มเปลี่ยนไปเป็นสีม่วง “แหล่งพลังของอาณาจักรโบราณนั้นเข้มข้นมาก หากพวกเราต้องรับการโจมตีจากมัน พวกเราไม่มีโอกาสที่จะรอดไปได้เลย…”
กระทั่งปราชญ์ยังทาได้เพียงสร้างถ้ามิติซึ่งขึ้นกับโลกหลัก
ตอนนี้ที่ทั้งอาณาจักรพิโรธขึ้นมา จ้าวแห่งฝันใดกันที่จะทนรับทัณฑ์สวรรค์และรอดไปได้?
“ครืน!”
ขณะที่ทั้งอาณาจักรสั่นสะเทือน แรงมหาศาลก็กดทับลงมาที่เหล่าจ้าวแห่งฝัน ฝนเลือดเริ่มพร่างพรม
ทุกคนหวาดกลัว จ้าวแห่งฝันจากสมาพันธ์แห่งอาณาจักและเหล่าปิศาจก็เช่นกัน “ทัณฑ์สวรรค์! ทัณฑ์สวรรค์! จิตวิญญาณแท้จริงของพวกเราคงหนีไม่รอดแล้ว!”
“อะไร? ข้าคิดว่านี่มิใช่ลักษณ์วิเศษสวรรค์หรอกหรือ?!… โลกนี้ผนึกพวกเราเอาไว้ข้างใน!”
ซีเฉินมีปฏิกริยาอย่างรวดเร็วและสัมผัสถึงพลังมหาศาลนั่นได้ “หลังจากนี้ ทุกอย่างที่มาจากภายนอกที่อยู่ในบริเวณนี้ล้วนจะถูกสังหารโดยทัณฑ์สวรรค์! อาณาจักรนี้พยายามจะฆ่าพวกเราทั้งหมด! นอกจากนี้ ข้ายังไม่เคยเห็นผนึกเช่นนี้มาก่อน!”
ไม่ว่าพวกเขาทั้งสามจะมีพลังมากเพียงใดก็ยังรู้สึกหวาดกลัวเมื่ออาณาจักรพิโรธใส่พวกเขา!
“ครืน!”
ขณะที่ฝนเลือดตกลงมา สายฟ้าสีม่วงหลายสายก็ตวัดตาม ปิศาจทั้งสองและยังจ้าวแห่งฝันของสมาพันธ์แห่งอาณาจักรอีกหลายคนก็ถูกบดขยี้ไป!
…
ที่ด้านนอกอาณาจักรโบราณ
มือยักษ์ข้างหนึ่งลอยอยู่กลางอากาศอยู่ครู่หนึ่งที่ชายขอบของอาณาจักรโบราณ บนมือนั่นมีประกายหลากสีลึกลับ
ประกายหลากสีลึกลับนั่นทาให้กาแพงป้องกันอันแน่นหนาที่ชายขอบอาณาจักรเริ่มพังทลายลง เผยให้เห็นอาณาจักรที่กาลังปั่นป่วน
‘โลกนี้เริ่มตื่นขึ้นมาและยังเริ่มลงมือกับคนนอก! หัวหน้าองครักษ์มังกรซ่อน ข้าคงต้องนับการสูญเสียครั้งนี้ไว้ที่เจ้าแล้ว!’
จากมือยักษ์ข้างนั้น มีเสียงกระวนกระวายดังมา
“ฮ่าฮ่า… ในเมื่อเจ้านับแต้มนั่นที่ข้าแล้ว เช่นกันก็มาสู้กัน!”
ที่ด้านนอกอาณาจักร มือใหญ่สีเขียวอีกข้างหนึ่งก็ปรากฏขึ้น มันลอยมาและกดลงใส่ทั้งอาณาจักร “อาณาจักรโบราณ! เจ้าตัดสินใจว่าเจ้าต้องการปกป้องคนของเจ้าเอาไว้หรือว่าจะสู้กับข้า!”
มือยักษ์ที่ปรากฏขึ้นก่อนอึ้งไป มันใช้เล็บของมันเปิดช่องทางที่บนกาแพงที่ชายขอบ
“ปัง!”
ครู่ต่อมา มือใหญ่สีเขียวก็ลอยตรงเข้าใส่มืออีกข้าง คว้านิ้วสามนิ้วของมันเอาไว้แล้วดึงลงพื้นไป
ขณะที่มิติรอบตัวพวกมันสั่นไหว ก็เกิดความเงียบขึ้นครู่หนึ่งก่อนที่จะมีเสียงเจตจานงเวทย์ดังมา “หัวหน้าองครักษ์มังกรซ่อน! ดี! ดีมาก!”
“แน่นอนว่าข้าดี อาณาจักรโบราณนี้เป็นของเจ้าและยังเป็นถิ่นของเจ้า แต่ตอนนี้ พวกเราเสมอกัน!”
เจตจานงเวทย์ของหัวหน้าองครักษ์มังกรซ่อนหัวเราะ “จิตสานึกของอาณาจักรนี้กาลังตื่นขึ้นแล้ว และมันจะเลือกผู้ที่มันต้องการให้ควบคุมเหนือเก้ารัฐ! ในช่วงเวลานี้ พวกเจ้าต้องใช้พลังไปเป็นจานวนมากกว่าจะมาถึงที่นี่… ข้ารู้ ว่าเจ้าต้องการเก็บเกี่ยวสิ่งตอบแทนจากโลกนี้เป็นครั้งที่สามและก้าวขึ้นไปสู่ระดับสวรรค์สูงสุด เหอเหอ… ดูจากสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้! ในเมื่อเจ้าก็เป็นปราชญ์ผู้หนึ่งและครั้งหนึ่งยังเคยปกครองเหนืออาณาจักรนี้ เจ้าก็ต้องสามารถทาได้อีกครั้งหนึ่ง!”
จิตสานึกของอาณาจักรโบราณนั้นหลับใหลอยู่และทางานไปโดยจิตใต้สานึกเท่านั้น ดังนั้น บรรพบุรุษผู้หนึ่งจึงสามารถเอาชนะอาณาจักรนี้และใช้เก้าหม้อโอสถควบคุมพลังชะตาได้ และดังนั้นจึงจัดการกับเต๋าแห่งฟ้าด้วยการควบคุมมนุษย์เต๋า
แต่ว่า หัวหน้าองครักษ์มังกรซ่อนนั้นปลุกจิตสานึกของอาณาจักรขึ้นมาและใช้การกาจัดสายเลือดของเผ่าจิ่วลี่ทาให้จิตสานึกของอาณาจักรพิโรธ ดังนั้นมันจึงทาการกาจัดเหล่าผู้รุกรานอาณาจักรออกไป
กระทั่งปราชญ์ยังต้องลงแรงมากนักในการจะต่อต้านจิตสานึกของอาณาจักรสักแห่ง
เวลาผ่านไปและย่อมต้องมีเผ่าใหม่เกิดขึ้น เผ่าเซี่ยย่อมค่อย ๆ กลายเป็นเพียงประวัติศาสตร์ในหน้าตาราไปอย่างช้า ๆ
หัวหน้าองครักษ์มังกรซ่อนนั้นใช้ประโยชน์จากทุกอย่างอย่างเหี้ยมโหดเพื่อให้บรรลุเป้าหมายของตัวเอง ทุกอย่างที่บรรพบุรุษเหลือเอาไว้ในอาณาจักรนี้ล้วนถูกทาลายไปหมดแล้ว และจ้าวแห่งฝันที่สมาพันธ์แห่งอาณาจักรส่งเข้ามาในอาณาจักรนี้ล้วนเป็นเครื่องบูชายัญไป!
สมาพันธ์แห่งอาณาจักรทุ่มเทจ้าวแห่งฝันระดับสวรรค์มายาขั้นที่เจ็ดถึงสามคนมาดูแลอาณาจักรนี้เพราะว่าได้รับการเตือนล่วงหน้าและยังมีจ้าวแห่งฝันอีกนับไม่ถ้วนที่กลายไปเป็นบรรณาการเช่นกัน
แล้วองครักษ์มังกรซ่อนเล่า? พวกมันมีเพียงจ้าวแห่งฝันที่อยู่ในรูปลักษณ์ของมังกรแห่งแสงเท่านั้น และยังหนีออกไปก่อนแล้วด้วย
ดังนั้น ต่อให้โลกโบราณแห่งนี้กาจัดเหล่าคนนอกออกไป ก็มีเพียงบรรพบุรุษผู้นั้นก็มีเพียงเรื่องเดียวให้เสียดาย ก็คือเหล่าศิษย์ล้วนถูกกักเอาไว้ในอาณาจักรนี้!
…
ภายในอาณาจักรโบราณ
“เอ๋?”
ซีเฉินสามารถสัมผัสได้ว่าอาณาจักรนี้นั้นไม่เข้มงวดเท่าก่อนหน้านี้และรู้สึกยินดีขึ้นมา “ท่านคงช่วยพวกเราทาให้เกราะป้องกันของอาณาจักรนี้อ่อนแรงลงแล้ว รีบไป!”
โดยไม่คิดซ้า เขาก็ตวัดฝ่ามือตัวเองเข้าที่หน้าผาก ศีรษะของเขาระเบิดออกแล้วจิตวิญญาณที่แท้จริงของเขาก็รีบลอยออกมาก่อนจะหายวับไป
“นี่เป็นโอกาสดี!”
ผู้อาวุโสชิงมู่ถอนหายใจ “พวกเราควรรีบกลับออกไปโดยเร็ว แต่พวกจ้าวแห่งฝันที่อ่อนแอกว่าพวกนั้น ทั้งหมดก็ขึ้นกับโชคของพวกเขาแล้ว! ไป!”
“น่าเสียดายที่การเตรียมการหลายร้อยปีตอนนี้ถูกทาลายสิ้นแล้ว!”
ผู้อาวุโสนักหลอมถอนหายใจและหลับตาลง มังกรเพลิงหยุดหายใจและตกลงสู่พื้น
“ไป!”
เห็นทั้งหมดที่เกิดขึ้นแล้ว ฟางหยวนก็ยังคงมีสีหน้านิ่งเฉยและเริ่มสงสัย
ที่ด้านข้างเขา ถงกัดฟันแล้วฆ่าตัวตาย หนีออกไปจากอาณาจักรนี้ จูนั้นโชคร้ายกว่าเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเขาจะมีพลังชะตาไม่เพียงพอเพราะจิตวิญญาณแท้จริงของเขาไม่สามารถหนีออกมาได้หลังจากเขาตายตกไป มันแข็งค้างอยู่กลางอากาศราวกับอาณาจักรตรวจพบและป้องกันไม่ให้มันหนีไปได้ แล้วสายฟ้าสายหนึ่งก็ตวัดลงมา จิตวิญญาณแท้จริงของเขาก็สลายไปเป็นเถ้า
ฟางหยวนเหยียดมือออกและภายในไม่นาน เลือดกองหนึ่งก็เชื่อมต่อเข้ากับมือของเขา
เสื้อผ้าของเขาชุ่มไปด้วยเลือดเช่นกันและเขาก็กลายไปเป็นร่างอาบเลือด
นอกจากนั้นแล้วก็ไม่มีอะไรมากนัก
มันดูเหมือนว่าฟางหยวนจะเข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อสักครู่ที่ผ่านมา “อาณาจักรนี้นั้นแยกแยะเหล่าคนนอกออกไปแต่ว่ามันลืมข้าไป? นี่มันอะไรกัน…”
เขาเริ่มคิดกับตัวเอง พลังของอาณาจักรนี้นั้นมหาศาล และมันก็ยังมีพลังกว่าปราชญ์ด้วยซ้า!
แต่ตอนนี้ จ้าวแห่งฝันทั้งหมดกลับถูกจัดการไปยกเว้นตัวเขาเอง เป็นอย่างนี้ได้อย่างไร!
‘หากข้าเทียบสิ่งนี้เข้ากับการละเล่นแล้วละก็ มันก็เปลี่ยนจากการละเล่นที่เปิดให้ทุกคนเล่นมาเป็นการละเล่นส่วนตัวแล้ว!’
หัวใจของฟางหยวนเริ่มเต้นเร่าอย่างตื่นเต้น เห็นใบหน้าสิ้นหวังของจ้าวแห่งฝันรอบ ๆ ตัวแล้วฟางหยวนก็คิดกับตัวเอง ‘แต่ว่า… อย่างน้อยที่สุด ข้าก็ยังคงต้องทาอะไรสักอย่างด้วย อย่างไรเสีย ข้าก็มีตาแหน่งของอาณาจักรนี้อยู่แล้ว ข้าจะลอบกลับมาที่นี่อีกครั้งก็ยังได้!’
ด้วยความคิดนี้ เขาจึงฆ่าตัวตายขณะที่จิตวิญญาณแท้จริงของเขาก็เริ่มลอยจากไป
แต่ว่า เขาต่างไปจากจ้าวแห่งฝันอื่นที่ใช้โอกาสนี้ที่การป้องกันของอาณาจักรอ่อนลงหนีออกไปอย่างสิ้นหวัง ฟางหยวนนั้นไม่ได้ถูกอาณาจักรแห่งนี้เพ่งเล็งและดังนั้นเขาจึงหนีออกไปได้อย่างราบรื่น
…
บรรพตฟาง
“อ๊ะ! เจ็บ!”
ในห้อง เว่ยนอนอยู่บนเตียงแล้วร้องออกมา “เร็ว! ส่งพ่อหมอกับนักบวชเข้ามา!”
“เจ้าค่ะ! แต่ว่า…”
สาวใช้สองคนมองไปท้องที่นูนเป่งราวกับท้องสิบเดือนของนาง
‘หากข้ารู้ก่อน ข้าคงจะไม่กินไข่นั่น!’
หญิงตะกละรู้สึกเสียใจขึ้นมาแล้ว ทันใดนั้น นางก็รู้สึกได้ว่าท้องของนางถูกเตะ นางเริ่มกรีดร้อง “ไม่… ข้าไม่อยากเป็นแม่คน!”
“ไปตามพวกหมอตาแยมาที่นี่!”
นักบวชมาถึงที่ด้านนอกบ้านและมีท่าทีจริงจัง เขาปล่อยให้หญิงแก่หลายคนเข้าไปก่อนที่จะเดินไปทางแท่นบูชาและเริ่มการทานาย
“ครืน!”
เมฆดาเริ่มรวมตัวกันและสายฟ้าสายหนึ่งก็ตวัดลงมา
พร้อมกันนั้น เสียงร้องไห้ของทารกก็ดังมาให้ได้ยิน
ในเวลาเดียวกัน เขาก็ถือกระดูกทานายเอาไว้แล้วเริ่มอ่านลวดลายที่ด้านบนนั้น เขามีใบหน้าจริงจังขณะอ่านการทานาย “ให้กาเนิดบุตรหลังจากกินไข่เข้าไปฟองหนึ่ง! มันเป็นเรื่องมงคลยิ่งแล้ว!”