402: รักษาแผล
โรงพยาบาลแพทย์แผนจีนมหาวิทยาลัยซีจิง
ถึงแม้ว่าฟางหยวนจะไม่ได้มาที่นี่เป็นครั้งแรก เขาก็ยังเกลียดบรรยากาศของโรงพยาบาลนี้
มันช่างหดหู่และน่าเบื่อและทุกคนที่นี่ก็ดูไม่มีความสุข… มันเหมือนจะหายใจไม่ออก
“ฮ่าฮ่า… ศาสตราจารย์เถียน อะไรพาคุณมาถึงที่นี่กัน?”
ฟางหยวนและศาสตราจารย์เถียน ทั้งสองคนอยู่ในเสื้อคลุมสีขาวและไปถึงที่ส่วนสานักงานของโรงพยาบาล ผู้อานวยการร่างอ้วนหน้าผากกว้างคนหนึ่งก็เดินออกมาแล้วเชื้อเชิญพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น
“เหล่าหวาง นี่คือฟางหยวน คนที่ฉันเคยพูดถึง!”
ศาสตราจารย์เถียนหัวเราะแล้วดึงฟางหยวนไปด้านหน้า “เขากาลังค้นคว้าการแพทย์แผนจีนแบบใหม่ ๆ และกาลังมองหาผู้ป่วยที่นี่เพื่อทดลองวิธีการ…”
“เข้าใจแล้ว…”
คิ้วของผู้อานวยการหวังขมวดแต่ก็คลายออกอย่างช้า ๆ “ไม่มีปัญหา… ไปดูที่แผนกคนไข้นอกกัน ผมรับผิดชอบทั้งหมดเอง!”
เขาเต็มใจให้ข้อมูลเพราะว่าศาสตราจารย์เถียนนั้นเป็นคนสาคัญในกลุ่มการแพทย์แผนจีนโบราณ
“ผมดูเป็นคนแบบนั้นเหรอ? ไม่ต้องกังวลน่า เสี่ยวฟางน่ะเป็นมืออาชีพมากนะ!”
ศาสตราจารย์เถียนมองผู้อานวยการหวัง
“โอ้ เข้าใจแล้ว!”
ผู้อานวยการหวังยิ้ม “เขาเป็นนักศึกษาของคุณใช่ไหม? อาจารย์เป็นอย่างไร ศิษย์เป็นอย่างนั้น!”
ถึงตอนนี้เขาก็รู้ว่าเขาไม่ควรยกเรื่องช่วงเวลาทดลองงานหรือว่าประสบการณ์ในการทางานขึ้นมาอีก “พวกคุณตั้งใจจะทาอย่างไร?”
“ผู้อานวยการหวัง ผมมาที่นี่เพื่อลองรักษาผู้ป่วยที่ไม่สามารถรักษาได้ คุณสามารถส่งผู้ป่วยที่ดูเหมือนจะหมดหวังแล้วให้ผมลองดู!”
ฟางหยวนหัวเราะ
“โอ๋?”
ผู้อานวยการหวังอึ้งไป “ทาไมอย่างนั้นล่ะ?”
“เดิมทีผมก็มองหาเคสที่ผู้ป่วยและครอบครัวล้วนหมดหวังแล้วซึ่งพวกเขาก็ต้องยินดีรับข้อเสนอนี้ ลดโอกาสที่จะเกิดความขัดแย้งระหว่างพวกเขากับพวกเราในอนาคต… นอกจากนี้ ผมยังเป็นต้องการผู้ป่วยทั้งจากช่วงอายุน้อย วัยกลางคน และคนชรา ถ้าจะให้ดีที่สุดก็อยากได้ผู้ที่ป่วยด้วยโรคเดียวกันเพื่อที่จะเปรียบเทียบกันได้!”
ฟางหยวนย้าเงื่อนไขทั้งหมดของเขาในครั้งเดียวและยังบอกใบ้ด้วยว่าเขายินดีบริจาคให้กับโรงพยาบาลเป็นการส่วนตัว
“ได้ ผมจะไปเตรียมการให้!”
ผู้อานวยการหวังนิ่งงันไปครู่หนึ่งก่อนที่จะตอบตกลงกับฟางหยวน
อย่างไรเสีย การแพทย์แผนจีนนั้นก็ไม่ได้น่าดึงดูดเท่ากับการแพทย์แผนตะวันตก กระทั่งโรงพยาบาลแพทย์แผนจีนของมหาวิทยาลัยซีจิงก็ยังมีปัญหาด้านการเงิน
“เจ้าเด็กนี่… เธอไปรู้จักวิธีโน้มน้าวผู้อานวยการหวังมาจากไหนกัน?”
หลังจากแน่ใจแล้วว่าไม่มีใครอยู่ใกล้ ๆ พวกเขา ศาสตราจารย์เถียนก็ถามออกมา
“ผมก็แค่ตกลงเป็นผู้สนับสนุนโรงพยาบาลเท่านั้น… แน่นอนว่า ผมจะไม่เปิดเผยให้สาธารณะชนรับรู้!”
ฟางหยวนยิ้ม “ส่วนตัวผมแล้ว ผมจะซื้ออุปกรณ์การแพทย์และบริจาคให้คณะแพทย์แผนจีนโบราณในนามของมหาวิทยาลัย ทุกอย่างโปร่งใส ดังนั้นพวกเราจะยังต้องหวาดกลัวอะไรอีก?”
“เฮ่ย… พวกเด็กหนุ่มสมัยนี้นี่นะ!”
ศาสตราจารย์เถียนพูดไม่ออก และไม่รู้ว่าเขาจะรู้สึกดีใจหรือว่าเสียใจดี
หลังจากนั้นครู่เดียว ผู้อานวยการหวังก็กลับมาพร้อมกับหมอหลายคนที่ตามเขามา “คุณหมอเสี่ยวฟาง ยินดีที่ได้รู้จัก ผมได้คัดเลือกผู้ป่วยตามเงื่อนไขของคุณเขาไว้เรียบร้อยแล้ว”
จากนั้น หมอคนหนึ่งก็ส่งเอกสารให้เขาสามชุด “ลู่เวย อายุหกสิบห้าปี อวัยวะภายในหลายอย่างล้มเหลว เจ้ากัวผิง อายุสามสิบเจ็ดปี มะเร็งกระเพาะอาหารระยะสุดท้าย ซุนเสี่ยวหง อายุสิบห้าปี อัมพาต เคสพวกนี้ล้วนคล้ายคลึงกัน คุณคิดว่าอย่างไร?”
“เอาละ บอกพวกเขากับคนในครอบครัวพวกเขาว่าผมจะจ่ายค่ารักษาพยาบาลของพวกเขาให้ด้วย!”
ฟางหยวนพลิกอ่านเอกสารทั้งหมดแล้วพบว่าพวกเขาล้วนมาจากครอบครัวระดับกลางและไม่สามารถรับผิดชอบภาระค่าใช้จ่ายไหวแล้ว ดังนั้น โอกาสที่พวกเขาจะตกลงรับข้อเสนอของฟางหยวนจึงสูงมาก
“พวกคุณร่างเอกสารและตั้งเงื่อนไขข้อตกลง ผมจะเริ่มการรักษาหลังจากพวกเขาตกลงลงชื่อในเอกสารพวกนั้น!”
ฟางหยวนปิดเอกสารลงและในดวงตาก็เต็มไปด้วยความโศกเศร้า
ทาไมถึงมีความเศร้าโศกและการแยกจากมากถึงเพียงนี้ในโลกนี้?
…
“โอ้? ตกลง!”
หมอหลายคนขอตัวกลับออกไป พวกเขาปรึกษาระหว่างกันเบา ๆ “เด็กใหม่นี่ยังไงกัน? หยิ่งผยองเสียจริง?”
“อย่างไรเสียเขาก็เป็นนักศึกษาของศาสตราจารย์เถียน กระทั่งผู้อานวยการหวังยังต้องไว้หน้าเขาเลย!”
“ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่ควรเล่นกับชีวิตของผู้ป่วยไหม… แต่ว่า พอเขาตกลงรับชาระค่ารักษาของผู้ป่วย ก็เท่ากับแก้ปัญหาค่ารักษาสูงลิบของสามเคสนี้ได้…”
…
“คุณหมอฟาง! ผู้ป่วยทั้งสามคนและครอบครัวของเขาตกลงลงชื่อในใบยินยอมแล้ว เอกสารอยู่นี่แล้ว!”
หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ก็มีพยาบาลคนหนึ่งเข้ามาและยื่นเอกสารสามชุดให้ฟางหยวน
“อืม ได้ ผมจะไปดูลู่เวยก่อน!”
ฟางหยวนลุกขึ้นยืนช้า ๆ และรัศมีรอบตัวของเขาก็เปลี่ยนไป
ท่าทีสงบเยือกเย็นของเขาราวกับคุณหมอผู้สูงศักดิ์ ทาให้พยาบาลคนนั้นนิ่งอึ้งไป
เธอเคยเห็นรัศมีเช่นนี้จากศาสตราจารย์หลายคนมาก่อน
ฟางหยวนไม่ได้สนใจเธอและเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย “คุณคือลู่เวย? ผมคือหมอที่จะมาดูแลคุณ!”
“คุณเหรอ?”
หญิงและชายวัยกลางคนหลายคนมีสีหน้าสงสัยและเริ่มพึมพาคุยกัน “แล้วก็โรงพยาบาลตกลงจะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายในการรักษาทั้งหมดของเขาใช่ไหม?”
“ถูกต้องครับ!”
ฟางหยวนพยักหน้า
“ถ้าอย่างนั้น พวกเขาก็ฝากเขาเอาไว้กับคุณแล้ว!”
พวกเขาหลายคนรีบขอตัวออกไปอย่างรวดเร็ว เห็นพวกเขาดูผ่อนคลายลงกว่าเดิมมากหลังจากรู้ว่าผู้ป่วยจะไม่เป็นภาระของพวกตนอีกต่อไป ฟางหยวนก็ถอนหายใจ
ผู้ชราของบ้านที่ป่วยเรื้อรังระยะสุดท้ายแล้วก็สูญเสียบุตรผู้กตัญญูไป
บนเตียง ชายชรานอนลืมตาและใบหน้าเหี่ยวย่นของเขาก็ไร้อารมณ์ใด ๆ หรือไม่อย่างนั้น เขาก็แค่แสดงสีหน้าได้ลาบากเท่านั้น
“พวกเราจะยกเลิกการรักษาก่อนหน้านี้ของเขาชั่วคราว ตอนนี้ให้ผมลองใช้วิชาฝังเข็มของผมก่อน…”
ฟางหยวนนั่งลงที่ข้างเตียงของเขาแล้วดึงเข็มเงินเล่มหนึ่งออกมา
เข็มของเขายาวเกือบสี่นิ้ว แต่ว่า มันดูอ่อนนุ่มและพลิ้วไหวซึ่งทาให้พยาบาลที่รอบ ๆ งุนงง
เข็มยาวและบางถึงเพียงนี้เป็นสิ่งที่หมอทั่วไปล้วนไม่สามารถใช้การได้ การปักเข็มเบี่ยงไปเพียงนิดเดียวก็จะทาให้เข็มงอก่อนที่จะเข้าไปถึงจุดฝังเข็มได้
‘อืม… ชีวิตช่างบอบบางราวกับเปลวเทียนกลางสายลม และร่างกายนี้ก็อ่อนแอราวกับต้นไม้ผุ ๆ!’
ฟางหยวนปักเข็มแรกของเขาลงไปด้วยเคล็ดการฝังเข็มจากตาราชิงหนางจิง
พลังภายในสายหนึ่งไหลผ่านเข็มลงไป ชายชรารู้สึกมีแรงมากขึ้นและเริ่มกลอกตาได้
“คุณลู่… ผมเป็นแค่หมอคนหนึ่งและไม่ใช่พระเจ้า ดังนั้น การรักษาของผมแค่สามารถลดความเจ็บปวดของคุณและทาให้คุณรู้สึกสบายตัวในช่วงระยะสุดท้ายของชีวิตคุณเท่านั้น!”
ฟางหยวนปักเข็มเล่มอื่น ๆ เข้าจุดฝังเข็มแต่ละจุดขณะพูดอย่างสงบ
“ผู้ป่วย… ผู้ป่วยขยับปากได้แล้ว!”
พยาบาลลืมตากว้างและร้องออกมา
สาหรับเธอแล้ว ชายชราผู้นี้นั้นนอนเป็นผักมานานแล้วและเรียกได้ว่ามีลมหายใจแค่เฮือกสุดท้าย แต่ว่า ตอนนี้เขาดูมีแรงและมีชีวิตชีวาราวกับไม่รู้สึกเจ็บปวดแล้ว?
“ขอบ… ขอบคุณ!”
ชายชราบังคับริมฝีปากตัวเองขยับแล้วพูด
“ด้วยความยินดี มันเป็นหน้าที่ของผม!”
ฟางหยวนยิ้มแล้วลุกขึ้นยืนก่อนจะเรียกพยาบาลมาก “ตั้งแต่นี้ไป คุณจะรับหน้าที่ดูแลเขา ผมแน่ใจว่าผมคงไม่ต้องทวนเรื่องสารอาหารที่เขาต้องได้รับแล้วใช่ไหม?”
“โอ้ ค่ะ!”
พยาบาลที่ตอนนี้มองฟางหยวนเป็นบุคคลมหัศจรรย์ไปแล้วไม่กล้าไม่เชื่อฟังคาสั่งของเขา
…
“ไม่! ฉันไม่เห็นด้วย!”
ตอนเย็น ฟางหยวนรักษาคนไข้คนที่สองของเขา เจ้ากัวผิง สาเร็จลงไปแล้ว หลังจากปลอบโยนภรรยาของเจ้ากัวผิงที่น้าตานองหน้า ฟางหยวนก็ไปถึงห้องพักผู้ป่วยคนสุดท้าย
ในห้อง มีเสียงสั่น ๆ ดังมา “อาการของเสี่ยวหงเพิ่งคงที่ แล้วคุณจะยังเปลี่ยนหมอให้เธออีกเหรอ? ฉันไม่เห็นด้วย!”
“อะแฮ่ม… ฉินว่านชิง โปรดระวังคาพูดด้วย นี่เป็นการตัดสินใจของผู้อานวยการ นอกจากนี้ ครอบครัวของผู้ป่วยก็ตกลงเรียบร้อยแล้ว คุณคิดว่าคุณจะยังพูดอะไรได้อีกหรือ?”
เพื่อนร่วมงานอีกคนให้ข้อมูลเพิ่ม
“คุณหมอฉิน พวกเรารู้ว่าคุณตั้งใจดี แต่ว่า เสี่ยวหงยังต้องการยืนด้วยเท้าของเธอเองได้ พวกเราไม่ต้องการพลาดโอกาสนี้ไป…”
พ่อและแม่ที่อยู่ในวัยกลางคนพูดพร้อมน้าตาเอ่อคลอ
“…”
คุณหมอฉินพูดไม่ออก เธออยากจะบอกพวกเขาว่าขาของคนไข้ได้รับการตรวจทุกอย่างแล้วและยืนยันว่าเส้นประสาทเสียหายอย่างไม่สามารถฟื้นฟูได้แล้ว กระทั่งปาฏิหาริย์ก็ไม่ได้ทาให้เธอสามารถลุกขึ้นยืนได้อีกครั้งแล้ว
เห็นดวงตากลมกว้างของเด็กหญิงที่นอนอยู่บนเตียงของตัวเอง หมอฉินก็ไม่สามารถปล่อยให้ตัวเองพูดอย่างนั้นออกไปได้ หลังจากนิ่งอยู่นาน ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจได้ว่าควรพูดอะไร
“ถ้าเขาเป็นหมอชื่อดัง อย่างนั้นฉันคงจะไม่ห่วงอะไร… แต่ว่าเสี่ยวหง เธอต้องรู้นะว่าเขาอายุแค่สิบหกปีเอง!”
“อะไรนะ?”
“สิบหกปี?”
พ่อและแม่ของซุนเสี่ยวหงอึ้งงันไป ถึงแม้ว่าในการแพทย์แผนตะวันตกจะมีหมอที่อายุน้อยแต่มีความสามารถสูงกว่าหมอที่อายุมากกว่า แต่ว่าในการแพทย์แผนจีนโบราณนั้น ไม่เคยมีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นมาก่อน พวกเขาเริ่มรู้สึกเสียใจแล้ว
“แค่กแค่ก… คุณหมอฉิน คุณทาผิดจรรยาบรรณที่พูดถึงคนอื่นในแง่ร้ายลับหลัง!”
ฟางหยวนรู้สึกละอายที่แอบยืนฟังบทสนทนา เขากระแอมแล้วเดินเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย
“คุณคือ… หมอฟาง?”
ดวงตาของพ่อและแม่ของผู้ป่วยเป็นประกายทันทีที่มองเห็นฟางหยวน
พวกเขายอมรับว่ารูปลักษณ์ภายนอกของฟางหยวนที่ดูเป็นผู้ใหญ่ทาให้พวกเขารู้สึกมั่นใจ เขายังมีบรรยากาศรอบตัวที่ดูพิเศษ และผู้คนก็รู้สึกเชื่อถ้าเขาจะบอกว่าเขาอายุยี่สิบปีแล้ว
“ฉันยังยืนยันตามที่ได้พูดไป… ถ้าเป็นศาสตราจารย์เถียนมาด้วยตัวเองฉันก็คงจะไม่รู้สึกไม่สบายใจ แต่แค่คุณ ฉันไม่มีทางเห็นด้วย!”
ฉินว่านชิงพูดด้วยน้าเสียงเย็นชา
“คุณไม่เห็นด้วยก็เป็นเรื่องของคุณ ในเมื่อพ่อแม่ของผู้ป่วยเห็นด้วยแล้ว อย่าขวางทางผม!”
ฟางหยวนสอดมือเอาไว้ในกระเป๋าและเดินเข้าไป
ถึงแม้ว่ามันจะยากที่จะได้เห็นหมอผู้หญิงหน้าตาน่ารักในโรงพยาบาล ในสายตาฟางหยวน เธอก็ไม่ได้ต่างไปจากผู้หญิงคนอื่น ๆ
“เธอคือเสี่ยวหง?”
ฟางหยวนตรงเข้าไปที่เตียงแล้วตรวจดูเด็กหญิงที่นอนอยู่บนเตียง
ซุนเสี่ยวหงนั้นมีใบหน้ารูปยาว มีจอนผม ดวงตากลมโตที่พาให้ผู้อื่นมองเห็นความหวังในนั้น
“ฉันเองค่ะ! คุณอายุสิบหกเหรอ? คุณแก่กว่าฉันแค่ปีเดียวเอง!”
ซุนเสี่ยวหงกะพริบตา
“เหอเหอ… ใช่แล้ว!”
ฟางหยวนพยักหน้า “เป็นไง? เธออยากจะลุกขึ้นยืนด้วยสองขาของเธออีกครั้งใช่ไหม?”
“ใช่สิคะ!”
ซุนเสี่ยวหงพูดอย่างมุ่งมั่น
“เชื่อในตัวผม ผมต้องการแค่นั้นแหละ!”
ดวงตาของฟางหยวนเป็นประกายและเขาก็ยิ้มปลอบโยน
เขาไม่รู้เลยว่าเขาจะได้พบสิ่งที่ไม่ได้คาดคิดเอาไว้จากผู้ป่วยเหล่านี้
ด้วยเนตรเพลิงสีทองของเขา ร่างกายของซุนเสี่ยวหงนั้นแข็งแรงกว่าผู้ใหญ่คนอื่น ๆ และมันก็เหมือนกับฟางหยวนนั้นกาลังมองเจ้าต้าหนิวอีกคนหนึ่งอยู่
เธอเองก็เป็นหนึ่งในผู้ที่เกิดการวิวัฒนาการไป ถึงแม้ว่าเธอจะมีวิวัฒนาการไม่มากและก็มีพลังมากกว่าเด็กคนอื่น ๆ เพียงเล็กน้อยเท่านั้น หากได้รับการชี้แนะอย่างถูกต้อง เธอน่าจะค้นพบความสามารถบางอย่างได้ด้วยตนเอง อย่างเช่น การฟื้นฟูตัวเอง ร่วมกับเคล็ดวิชาที่มีอยู่ในชิงหนางจิง เธอมีโอกาสสูงมากที่จะฟื้นฟูโดยสมบูรณ์
‘ยอดเยี่ยมมาก! มีเธอคนนี้ มันดีกว่ารักษาผู้ป่วยคนอื่นสิบคนหรือร้อยคนด้วยซ้า!’
ดวงตาฟางหยวนเป็นประกาย แต่ว่า ฉินว่านชิงอ่านท่าทางเขาที่มีต่อซุนเสี่ยวหงไปในด้านลบ “ฟางหยวน ฉันขอเตือนคุณนะว่าอย่าทาอะไรโง่ ๆ!”