418: จุดระเบิด
“ที่นี่เป็นจุดชีพจรพลังวิญญาณจริง ๆ!”
ทันทีที่ฟางหยวนเห็นต้นหลิว เขาก็ดีใจเหลือล้น
เขาสามารถสัมผัสได้ว่าต้นหลิวนั้นเหมือนหลุมดา ดูดซับพลังวิญญาณจากสิ่งแวดล้อมรอบ ๆ และปลดปล่อยออกมาเป็นคลื่นที่จาเพาะ
แน่นอนว่า จากมุมมองแบบวิทยาศาสตร์ มันก็แค่สนามแม่เหล็กที่แผ่ออกมาจากสิ่งมีชีวิต
ภายใต้สนามแม่เหล็กเช่นนี้ สิ่งมีชีวิตทั้งหมดที่มีสติสัมปชัญญะก็จะเริ่ม ‘ถูกกระตุ้น’ และภาพหลอนต่าง ๆ ก็จะถาโถมเข้าไปในใจของพวกเขา
‘ถ้านี่เป็นสมัยโบราณ พวกเขาก็จะเรียกมันว่าต้นไม้ปิศาจที่มีความสามารถในการเรียกวิญญาณ… น่าเสียดายที่มันพยายามหลอกข้าด้วยภาพมายา…’
ดวงตาของเขามีประกายเพลิงวาบขึ้น ทุกอย่างกลายเป็นชัดเจนสาหรับฟางหยวน
โชคไม่ดีนัก ที่รอบตัวเขา กระทั่งทหารที่มีจิตใจแข็งแกร่งที่สุดก็ยังพ่ายแพ้แก่ภาพหลอนลวงตาจนล้มลงไปกับพื้น
ภายใต้อิทธิพลของสนามแม่เหล็ก กระทั่งลูกน้องทั้งสามคนของเขาก็ดูเหมือนจะทนรับไว้ได้อีกไม่นานแล้ว
โดยเฉพาะไฟกัลป์และหงเจี่ยเจีย พวกเขาไม่เคยฝึกความแข็งแกร่งในด้านจิตใจและในด้านนี้พวกเขาก็เหมือนกับคนทั่วไปและอ่อนแอกว่ากั๋วจิงเป็นอย่างมาก ไม่นานพวกเขาก็เริ่มสั่นคลอน
“เฮ่ย… ลูกน้องข้าล้วนใช้การไม่ได้!”
ฟางหยวนส่งข้อความให้กั๋วจิงขณะคิดอย่างเสียดาย “เหล่ากั๋ว คุณรับผิดชอบปกป้องทุกคนแล้วเตรียมการถอย!”
“ครืน! ครืน!”
“แกร็ก!”
จากรอบด้าน เหล่าปรสิตเริ่มรวมตัวกัน ด้วยความช่วยเหลือจากผลของภาพมายา มันย่อมง่ายที่จะสังหารผู้ฝึกตนที่มีพลังเท่า ๆ กั๋วจิง
“เข้าใจแล้วหัวหน้า!”
กั๋วจิงสีหน้าเปลี่ยนไป เขาดึงขวดหยกขวดหนึ่งออกมาแล้วขว้างมันลงกับพื้น
“น้าค้างเก้าราตรี อุทิศแก่เทพเจ้า! ไป!”
“ปัง!”
ไอน้าเริ่มก่อตัวขึ้นแล้วเปลี่ยนเป็นหมอกขาวรูปกลมซึ่งจากนั้นก็ลอยเข้าไปในศีรษะของทุกคน
“เฮือก!”
หงเจี่ยเจียและไฟกัลป์หอบหายใจเอาอากาศเข้าไปแล้วรู้สึกตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว ทหารคนอื่น ๆ ก็เริ่มรู้สึกตัวแล้วถอยออกไปจากสวนสาธารณะ
“ตุ๊กตาหุ่นเชิด มา!”
ฟางหยวนโบกมือแล้วสายฟ้าเส้นหนึ่งก็ปรากฏ รถที่เต็มไปด้วยระเบิดเริ่มขยับแล้วตามหลังเขาไป
“ซี่!”
สายฟ้าแลบข้ามสวนสาธารณะ ปรสิตทั้งหมดล้วนลุกไหม้แล้วกลายเป็นเถ้าไป
ถ้าฟางหยวนไม่ได้นาระเบิดพวกนั้นไปด้วย กั๋วจิงกับคนที่เหลือคงไม่มีโอกาสหนี
“ต้นหลิวพันปี… อย่าได้ขัดขืนอีกเลย… ข้ามองเล่ห์กลของเจ้าออกหมดแล้ว!”
ฟางหยวนหัวเราะแล้วยกมือขึ้น
“ซี่! ซี่!”
สายฟ้าหลายเส้นตวัดลงมาจากด้านบนแล้วกิ่งหลิวที่ทนทานราวกับแท่งเหล็กก็เริ่มฉีกออกแล้วหล่นลงบนพื้น บางกิ่งยังมีเปลวไฟลุกโพลง
“เจ้าเก่งกาจในด้านการเปลี่ยนสภาพแวดล้อมเพื่อช่วยเพิ่มการโจมตีและยังสู้กับทั้งกองทัพได้อย่างสูสี แต่ว่า ข้าเป็นตัวตนอันมีพลังเหนือกว่า… เจ้าหยุดข้าไม่ได้!”
ฟางหยวนก้าวไปด้านหน้าก้าวใหญ่และรถหลายคันก็ตามหลังเขามาเป็นแถว
ทุกก้าวของเขาเขาสามารถสัมผัสได้ว่าสนามแม่เหล็กของต้นหลิวนั้นรุนแรงขึ้น จิตวิญญาณโดดเดี่ยวหลายดวงคารามแล้วพุ่งเข้าใส่ฟางหยวนอย่างไม่เกรงกลัวราวกับต้องการเอาชนะเขาด้วยจานวนที่มากกว่า
ทั้งหมดล้วนไร้ผล!
สายฟ้าสีฟ้าล้อมอยู่รอบตัวฟางหยวน ดวงวิญญาณทั้งหมดที่เข้ามาใกล้เขาล้วนสลายไป
“เปรี้ยง!”
ที่ด้านหลังเขา รถทหารได้รับความเสียหายแล้วยางล้อรถก็ระเบิด แต่ว่ามันก็ยังถูกลากให้เคลื่อนที่ไปข้างหน้าด้วยพลังที่มองไม่เห็น
ไม่นานหลังจากนั้น ฟางหยวนก็ไปถึงที่รากของต้นหลิวและเมื่อเขาเหยียดมือออกไป เขาก็สามารถสัมผัสลาต้นสีเขียวมรกตของมันได้
“น่าเสียดาย… ถึงแม้ว่าสนามแม่เหล็กของเจ้าจะถึงระดับสุดยอดแล้ว มันก็ยังไม่ส่งผลอะไรกับข้า!”
กระทั่งผู้วิวัฒน์ระดับหายนะก็ยังทาได้เพียงใช้พลังของ ‘ที่นี่’ เมื่อเกิดสนามแม่เหล็กขึ้น พวกเขาก็ย่อมได้รับผลกระทบ
แต่ว่า ในเมื่อพลังนั้นเป็นของสนามแม่เหล็ก มันก็ย่อมถูกทาให้เป็นกลาง ลดลง หรือกระทั่งหายไป!
มีแค่การใช้พลังของ ‘ที่นี่’ ที่ผู้วิวัฒน์จะแข็งแกร่งไร้พ่ายได้!
ถ้าต้นหลิวนั้นพัฒนาต่อไปจนสามารถใช้พลังของที่นี่ได้ ฟางหยวนย่อมต้องถอยกลับไปเป็นแน่… อย่างไรเสีย พลังของที่นี่ก็เป็นพลังที่มีแต่จ้าวแห่งฝันระดับสวรรค์มายาขั้นที่เจ็ดในต้าเฉียนจะครอบครองได้!
เมื่อไม่มีพลังเช่นนั้น จ้าวแห่งฝันก็ไม่สามารถรับมือกับร่างสวรรค์แท้จริงหรือผู้ใช้พลังธาตุแท้จริงได้
“ถ้าข้าปล่อยให้เจ้าเติบโตต่อไป ก็เป็นไปได้ว่าหลังจากปรากฏการณ์ครั้งที่สามหรือสี่… เจ้าจะสามารถพัฒนาจนใช้พลังของที่นี่ได้ใช่หรือไม่?”
มองต้นหลิวแล้วดวงตาฟางหยวนก็เป็นประกาย
อาณาจักรนี้นั้นเป็นอาณาจักรที่มีพลังเข้มข้นที่สุดเทียบกับอาณาจักรที่ฟางหยวนเคยไปเยือนก่อนหน้านี้และยังสามารถสนับสนุนการมีอยู่ของผู้ทรงพลังได้
ก่อนหน้านี้ กฏซึ่งกาหนดโดยอาณาจักรนั้นไม่อนุญาตให้เกิดเรื่องเช่นนี้ได้
แต่ว่าตอนนี้ ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว
“ถ้าข้าสามารถเป็นคนแรกที่ควบคุมพลังของที่นี่ได้ ต่อให้ข้าไม่สามารถนามันกลับไปกับข้าได้ ข้าก็สามารถเรียนรู้วิธีการบรรลุสู่ระดับสวรรค์มายาขั้นที่เจ็ดได้…”
ฟางหยวนจู่ ๆ ก็รู้สึกมีแรงกระตุ้นขึ้นมา
ด้วยพรสวรรค์ตามธรรมชาติของเขารวมทั้งการที่เขามีข้อได้เปรียบของค่าสถานะคงที่ หมายความว่าเขาสามารถเดินทางข้ามแต่ละโลกโดยรักษาระดับการฝึกตนของตนไว้ได้ ตราบใดที่เขาสามารถบรรลุถึงระดับหนึ่งแล้ว เขาย่อมสามารถทาเช่นนั้นได้โดยง่ายในอาณาจักรอื่น ๆ ตราบใดที่มีความสามารถพอ
แต่ว่า ความยากของการบรรลุระดับนั้นก็แปรผันไปตามแต่ละอาณาจักรด้วย!
“ยิ่งอาณาจักรที่มีการจัดอันดับไว้สูง ความยากของการบรรลุระดับก็ยิ่งสูง! โลกนี้นั้นเพิ่งเริ่มเปลี่ยนไป… กฎยังคงสับสนอยู่ในตอนนี้ และข้าก็สามารถใช้โอกาสนี้ได้มาซึ่งพลังของที่นี่!”
ดวงตาของฟางหยวนเบิกกว้างขึ้นอย่างตื่นเต้น
ถึงแม้ว่าตัวตนแห่งพื้นที่นี้จะไม่สามารถเทียบได้กับจ้าวแห่งฝันระดับสวรรค์มายาขั้นที่เจ็ด มันก็ยังคงมีพลังในตัวมันเอง!
ถ้าเขาไปถึงระดับนั้น เขาก็สามารถเรียกคืนค่าสถานะคงที่ของตัวเองและกลับสู่ต้าเฉียนได้โดยไม่ต้องทะลวงผ่านขีดจากัดแบบเดิมอีกครั้ง!
นี่เป็นวิธีการโกงและเล่นเกมแบบไร้ข้อจากัด!
กระทั่งจ้าวแห่งฝันคนอื่น ๆ ยังไม่สามารถทาเช่นนี้ได้เพราะว่าไม่มีความสามารถพิเศษแบบที่ฟางหยวนมี
‘หรือพูดอีกอย่างหนึ่ง ถ้าจ้าวแห่งฝันคนอื่น ๆ บรรลุระดับได้ที่นี่ เมื่อกลับไปต้าเฉียน ระดับการฝึกตนของพพวกเขาก็จะยังต้องลดกลับลงไป
เป็นเหมือนเดิม แต่ว่าสาหรับข้าแล้ว มันจะยังคงอยู่และข้าก็ไม่ต้องประสบกับขีดจากัดแบบเดิมไม่ว่าในโลกไหน ๆ ที่ข้าไป! ขีดจากัดทั้งหมดนั้นมีผลกับข้าเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น!’
“ดังนั้น… เพื่อเป้าหมายของข้า เจ้าก็เสียสละตัวเองเถิดนะ!”
ฟางหยวนหัวเราะอย่างดีใจและยื่นมือขวาออกไปจับต้นไม้เอาไว้
“ครืน!”
สายฟ้าตวัดออกไปแล้วต้นหลิวพันปีก็สั่นอย่างรุนแรง กิ่งของมันตวัดไปมาอย่างบ้าคลั่ง เปลี่ยนเป้าหมายจากกั๋วจิงที่กาลังหนีมาเป็นฟางหยวน
ไม่เพียงเท่านั้น พื้นดินของสวนสาธารณะทั้งหมดแยกออกและรากจานวนนับไม่ถ้วนก็ผุดขึ้นมาจากด้านล่าง เหมือนแขน พวกมันแกว่งไกวในอากาศราวกับถูกปิศาจสิงร่าง
“พวกเขาเริ่มสู้กันแล้ว รีบไป!”
เห็นภาพนี้แล้ว สมาชิกทั้งสามของหน่วยมังกรก็เริ่มหนี “ตามนิสัยหัวหน้าแล้ว เขาต้องระเบิดต้นหลิวให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทาได้เป็นแน่!”
“โครม!”
แล้วก็จริง ไม่นานหลังจากนั้น แรงระเบิดน่าตกใจก็เกิดขึ้นจากในสวน
เมฆรูปเห็ดลอยขึ้นฟ้าและมองเห็นได้จากเกือบครึ่งเมืองและอู๋เถี่ยก็เป็นหนึ่งในคนที่ได้เห็น
ในเวลาเดียวกับที่เกิดการระเบิด ทั้งสวนสาธารณะก็ถูกทาลายจนเหี้ยนเตียน บ้านเรือนที่รอบ ๆ สั่นกระจกบ้านแตกเป็นชิ้น ดินและโคลนเริ่มม้วนตัวไปมาก่อเป็นภาพน่าประหลาด
“ซ่า! ซ่า!”
นี่ยังเป็นแค่การเริ่มต้นเท่านั้น
หลังจากนั้นอีกครู่หนึ่ง คลื่นกระแทกรุนแรงก็เริ่มกระจายออกมา
พื้นดินสั่นอยู่ภายใต้คลื่นกระแทกเหมือนถูกคลื่นยักษ์ซัดเข้าใส่
ถึงแม้กั๋วจิงและพวกจะพยายามหนีอย่างสุดชีวิต พวกเขาก็ยังต้องรับมือกับคลื่นกระแทก ดินพุ่งสูงขึ้นเหนือหัวพวกเขาแล้วกักพวกเขาเอาไว้ด้านล่าง
…
“แยกออก!”
หลังจากนั้นเป็นนาน ไฟกัลป์ก็บิดตัวหลุดออกจากดินแล้วพ่นดินโคลนออกจากปาก ตอนที่เขากาลังกระอักไออยู่ เขาก็พยายามพูดขึ้น “พวกเรา… พวกเราเกือบถูกฝังทั้งเป็นแล้ว!”
“นั่นก็แค่เรื่องเล็ก ๆ เท่านั้น…”
กั๋วจิงปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับแสงสีเหลืองจาง ๆ แต่ว่ามีสภาพดีกว่าไฟกัลป์มากนัก “ด้วยยันต์ยืมวิญญาณของฉัน นายไม่ตายหรอก…”
“หัวหน้าของเราจะเป็นยังไงบ้างนะ?”
หงเจี่ยเจียมองไปรอบ ๆ แล้วก็เห็นเพียงแค่รอบด้านที่ถูกทาลายป่นปี้
สวนสาธารณะที่เคยมีต้นหลิวอยู่นั้นราบเรียบเตียนโล่งไป และยังมีหลุมใหญ่อยู่ที่ตรงกลางที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นสวนด้วย
“หัวหน้า… เขาคงไม่ตายหรอกใช่ไหม?”
เห็นภาพหายนะนี้แล้ว ไฟกัลป์ก็กลืนน้าลายพูดอย่างไม่มั่นใจ
“ด้วยแรงระเบิดขนาดนี้ มันก็ค่อนข้างยากที่หัวหน้าจะรอดมาได้…”
กั๋วจิงลูบเคราแล้วกลอกตา “ต้นหลิวไม่สามารถวิ่งหนีได้ แต่หัวหน้าวิ่งหนีได้ ฉันแน่ใจว่าพวกเธอทั้งคู่ไม่เคยเห็นว่าเขาหนีได้เร็วแค่ไหน…”
“ฉันสงสัยว่าต้นหลิวนั่นจะเหลืออยู่แค่ไหนหลังระเบิดนี่…”
…
ที่ตรงกลางหลุม
กิ่งก้านหัก ๆ ของต้นหลิวกระจัดกระจายไปทั่วและยังมีประกายไฟปะทุเป็นระยะ
สายฟ้าตวัดผ่านแล้วฟางหยวนก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมสีหน้าตกใจ “ว้าว… เมื่อคิดถึงพลังของสนามแม่เหล็กแล้ว ถ้าเป็นข้าอยู่ที่ใจกลางการระเบิด ข้าก็คงเหลือแต่เถ้าแล้วเหมือนกัน…”
ต้นหลิวที่แผ่กิ่งก้านกว้างไกลนั้นไม่มีแล้ว ที่เหลืออยู่ตรงกลางก็มีแค่ลาต้นใหญ่กลวงเท่านั้น
รากจานวนนับไม่ถ้วนโผล่ขึ้นจากพื้นเพียงเพื่อถูกไฟเผาเท่านั้น
ตอไม้หลายตอผุดขึ้นมา พวกมันดูไร้ซึ่งพลังแต่ทั้งหมดก็เพื่อปกป้องแก่นของลาต้น
เส้นสีเขียวเริ่มพาดผ่านลาต้นและรากของต้นไม้ราวกับมีชีวิต
“เหอเหอ… ต้นไม้นี่มีความปรารถนาที่จะอยู่รอดอย่างแรงกล้าเสียจริง!”
ฟางหยวนลอยลงไปที่พื้นดินร้อนระอุแล้วโบกมือ
“ปุ!”
มีดที่มองไม่เห็นที่เกิดจากสายลมปรากฏขึ้นและลาต้นที่เสียหายอย่างรุนแรงก็ถูกตัดเผยให้เห็นแก่นสีเขียวมรกต
เส้นสีเขียวเริ่มกระจายไปทางราก ส่งพลังและชีวิตไป
“ยกทุกอย่างของเจ้าให้ข้า!”
เห็นอย่างนี้แล้วดวงตาของฟางหยวนก็เปล่งประกาย และเขาก็เหยียดมือขวาออกไป
มือที่มีสายฟ้าปกคลุมทาลายท่อน้าเลี้ยงสีเขียวของต้นไม้โดยไม่มีสิ่งใดมาขัดขวางก่อนที่จะคว้าเอาแก่นของต้นไม้มา
ตอนที่มือของฟางหยวนกาลังจะสัมผัสกับแก่นของต้นไม้ ก็เกิดการระเบิดขึ้น!
ท่ามกลางเสียงกรีดร้องของวิญญาณหลงผิด ต้นกาเนิดของพลังสูงส่งนั้นก็ระเบิดออก!
“ในที่สุด! นี่ก็คือไม้ตายของพวกแกใช่หรือไม่?”
ฟางหยวนเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “โจมตีด้วยจิตวิญญาณของพวกเจ้า? นี่เป็นสิ่งที่ข้าหวาดกลัวน้อยที่สุดแล้ว!”
ฟางหยวนนั้นต่างไปจากผู้วิวัฒน์อื่น ๆ หลังจากข้ามฝันมาหลายครั้งแล้ว จิตใจของเขานั้นก็มั่นคงและการโจมตีทางจิตใจจากต้นหลิวนั้น สาหรับเขาก็ไม่นับเป็นอะไรเลย!