426: โศกนาฏกรรม
อีริกเป็นผู้นาของกลุ่มการเงินรอธและมีอิทธิพลเป็นอย่างยิ่ง
แค่โทรศัพท์ไม่กี่ครั้ง ตารวจที่ล้อมอยู่รอบปราสาทก็กลับออกไปในทันที
ยิ่งไปกว่านั้น คนงานก่อสร้างหลายกลุ่มก็มาถึงและเริ่มลงมือฟื้นฟูปราสาท พวกเขากางกระโจมที่ด้านนอกปราสาทที่ถูกทาลายไปบางส่วนและเชิญฟางหยวนกับลูซี่ดื่มชา
“แองเจิ้ลคนนี้…”
ชีวิตเศรษฐีนั้นฟุ่มเฟือยอย่างแท้จริง และลูซี่ก็ห้ามตัวเองจากการเอร็ดอร่อยไปกับอาหารอันปราณีตทั้งหมดไม่ได้
ฟางหยวนไม่ให้ความสนใจกับอาหารและให้ความสนใจทั้งหมดอยู่ที่ตัวเด็กหญิงน้อยที่มีพลังในการลบล้างความสามารถพิเศษของผู้อื่น
‘ดูเหมือนว่าความสามารถของนางนั้นตัวนางเองจะไม่สามารถควบคุมได้อย่างใจและมันก็แสดงออกตลอดเวลา… ยิ่งไปกว่านั้น พื้นที่ที่ได้รับผลกระทบยังมีรัศมีราวสองถึงสามร้อยเมตร ยิ่งผู้วิวัฒน์เข้าใกล้นางเท่าไหร่ ก็จะยิ่งถูกรบกวนมากเท่านั้น’
“ท่านเหลย…”
เสียงของอีริกสั่น “ตอนที่ผมพบแองเจิ้ลทีแรก เธอก็มีสภาพนี้อยู่แล้ว…”
อีริกกลัวว่าฟางหยวนจะสรุปอย่างผิด ๆ ว่าเขาทรมานเด็กหญิงผู้นี้
“ฉันรู้…”
ฟางหยวนหยิบเค้กชิ้นหนึ่งขึ้นมา เมื่อเด็กหญิงได้กลิ่นเค้ก เธอก็กินมันลงไปอย่างยินดี
‘รู้ความอะไรขนาดนี้… อายุสมองของเธอเพิ่งสี่หรือห้าขวบเท่านั้น เป็นไปได้ไหมว่าเพราะความสามารถของเธอนั้นแข็งแกร่งเกินไปจนขัดขวางการเจริญเติบโตของตัวเอง?’
ฟางหยวนคิดกับตัวเองแล้วก็เริ่มวางแผนการให้ตัวเองช่วยเหลือให้แองเจิ้ลได้เติบโตขึ้นอย่างเหมาะสม
‘นี่ยอดเยี่ยมมาก… ข้าเองก็สนใจทาวิจัยความสามารถพิเศษหายากเช่นนี้อยู่แล้ว’
“ยังมีอีกอย่างหนึ่ง!”
อีริกหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา บนใบหน้าแฝงแววละอาย “ตารวจเมืองไอวี่จะไม่มารบกวนท่านแล้ว แต่ว่า ยังมีคนจากสมาคมคนชุดดา พวกเขาเพิ่งลงจากเครื่องบินและกาลังมาที่นี่แล้ว คนที่เป็นหัวหน้าก็คือสิงโตทองบาร์ตัน!”
ทันทีที่อีริกพูดถึงชื่อนั้น วิลเลี่ยมที่ยืนอยู่ด้านหลังเขาก็ใบหน้าซีดและบิดเบี้ยว ใครเห็นก็บอกได้เลยว่าเขาต้องเคยถูกบาร์ตันจัดการมาก่อน
แน่นอนว่า ตอนนี้ ทั้งอีริกและลูซี่นั้นไม่รู้สึกกังวลเลยสักนิด
อย่างไรเสีย สาหรับพวกเขาแล้ว ฟางหยวนก็เป็นผู้วิวัฒน์ขั้นที่สี่ที่เก่งกาจ และยังมีแองเจิ้ลที่เป็นจุดอ่อนของผู้วิวัฒน์ทั้งหมด ต่อให้ทั้งสมาคมคนชุดดารวมกาลังกันกับสมาคมพิราบชาว พวกเขาก็คงทาอะไรฟางหยวนไม่ได้
“อืม… ฉันรบกวนคุณนานแล้ว ได้เวลาต้องกลับแล้ว!”
ฟางหยวนพลิกคทาสีทองในมือเล่น “ฉันมีคาถามสุดท้าย… อัญมณีสีน้าเงินนี่ได้มาจากที่ไหน?”
“นี่คือ… น้าตาของแม่น้าฟลอตะวันตก?”
อีริกอึ้งไป “นี่เป็นของสะสมชิ้นล่าสุดของผม อัญมณีบนนั้นว่ากันว่าพบได้ที่แม่น้าฟลอตะวันตก…”
แม่น้าฟลอตะวันตกนั้นเป็นแม่น้าใหญ่ในสหพันธ์อินทรีทองเช่นเดียวกับรัฐฟลอ มีการสร้างอ่างเก็บน้าไว้ใกล้ ๆ และกลายเป็นที่นิยมของนักท่องเที่ยว เป็นที่นิยมในขนาดที่กระทั่งฟางหยวนยังเคยได้ยินชื่อมันมาก่อน
“ฉันรู้แล้ว! แม่น้าฟลอตะวันตกสินะ?”
ฟางหยวนก้มหน้าแล้วยิ้มประหลาดออกมา
…
“พวกเรามาถึงแล้ว… ปราสาทตระกูลรอธ!”
ไม่นานหลังจากนั้น รถเก๋งสีดาก็มาถึงที่ปราสาทและบาร์ตันที่กาลังโกรธจัดก็ลงจากรถมา “ไม่ว่าแกจะเป็นใคร ใครก็ตามที่กล้าเหยียบเท้าสมาคมคนชุดดาต้องตาย!”
“นกทมิฬ!”
“ไม่ต้องห่วง หัวหน้า!”
นกพิราบตัวหนึ่งร่อนลงและเปลี่ยนกลับมาเป็นร่างมนุษย์ “ถึงแม้ว่าผมจะไม่กล้าเข้าไปใกล้เกิน ผมก็ยังแน่ใจได้ว่าอีกฝ่ายยังอยู่ในสวนและเพิ่งกลับออกไป!”
“ดีมาก!”
บาร์ตันถอดเสื้อกันลมออกจากร่างเผยให้เห็นกล้ามเนื้อสีทอง “ถึงแม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าพวกมันประนีประนอมกันได้อย่างไร กระทั่งตระกูลรอธยังยินดีปกป้องมัน ไม่ว่าวิลเลี่ยมและทักษะของเขาจะแข็งแกร่งแค่ไหน แต่เขาก็ยังไม่ใช่คู่มือของฉัน!”
ในสมาคมคนชุดดา บาร์ตันนั้นเป็นหนึ่งในห้าผู้วิวัฒน์ที่มีพลังสูงที่สุด เพราะความสามารถพิเศษของเขา เขาจึงรับมือกับความสามารถของวิลเลี่ยมได้เป็นอย่างดี
“ปัง!”
แต่ว่า ในตอนนี้เอง รถเกราะคันใหญ่คารามขึ้นอย่างมีชีวิตชีวาและพุ่งออกจากสวนไป
“นาย.. คนพวกนั้นคือบาร์ตันกันลูกน้องจากสมาคมคนชุดดา!”
ลูซี่ขับรถและเสียงของเธอก็สั่น
“ชนไปเลย!”
ฟางหยวนอุ้มแองเจิ้ลเอาไว้และสั่งให้ลูซี่บดขยี้บาร์ตันเหมือนบี้หนอนแมลงสักตัว
“นั่นเหลย เขาอยู่ในรถ!”
นักสืบหลายคนยกกล้องส่องทางไกลขึ้นลงและพูดอย่างแน่ใจ
“ยิง!”
“ปัง! ปัง!”
กระสุนยิงเข้าใส่รถแต่ว่ามีม่านน้าชั้นหนึ่งต้านเอาไว้และก่อความเสียหายได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น
“เหอเหอ…”
บาร์ตันแค่นเสียงและขนตามตัวก็เริ่มส่องประกาย ก่อเป็นเกราะสีทองรอบตัว เขาพุ่งเข้าใส่รถหุ้มเกราะอย่างไม่เกรงกลัว “หยุด!”
การป้องกันของเขาไม่เพียงแข็งแกร่งมากกว่าเพชร เขายังมีเรี่ยวแรงมหาศาล เขาก็เหมือนยักษ์ไร้พ่ายขณะพุ่งเข้าใส่รถหุ้มเกราะ
“นี่มัน… เป็นโศกนาฏกรรมชัด ๆ…”
ลูซี่หลับตาไม่กล้ามองว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป
“ปัง!”
เลือดสาดกระจายไปทั่ว และบางส่วนยังติดอยู่บนกระจกรถ
บาร์ตันไร้พ่ายปลิวออกไปราวกับถุงกระสอบขาดรุ่งริ่ง กลิ้งไปบนพื้นและยังถูกรถหุ้มเกราะเหยียบทับกลายเป็นกองเลือดเนื้อหย่อมหนึ่ง
“นี่มันบ้าอะไร?”
“โอ้พระเจ้า!”
บนถนนอีกฝั่ง คนจากสมาคมคนชุดดาทั้งกลุ่มอึ้งไป พวกมันอ้าปากค้าง “บาร์ตันถูกรถทับตาย? นี่มันเรื่องตลกวันโกหกหรือเปล่า?”
“ไม่ต้องชะลอ พุ่งเข้าใส่พวกมันเลย!”
ฟางหยวนโบกมือแล้วพลังล่องหนก็เริ่มจัดการเอากระสุนและสิ่งกีดขวางที่ติดอยู่บนรถหุ้มเกราะออกไป
ลูซี่ทาตามคาสั่งของเขาและเร่งความเร็วขึ้นเป็น 80 ไมล์ต่อชั่วโมง
“ปัง!”
“ปัง! ปัง!”
มือของลูซี่สั่นและเธอก็รู้สึกเหมือนตัวเองกาลังเล่นรถบัมพ์อยู่
เลือดกระจายเต็มไปหมด ลูซี่เปิดใช้ที่ปัดน้าฝนเพื่อทาความสะอาดกระจกกันลม ในตอนนี้ ผู้วิวัฒน์คนอื่น ๆ ล้วนถูกรถทับอย่างไม่มีทางสู้ พวกมันที่เหลือถูกบดขยี้อยู่ใต้ล้อรถทีละคน
“นี่มัน.. ความรู้สึกนี้มัน…”
ลูซี่หน้าแดง และร่างของเธอก็สั่น บนกางเกงมีรอยเปียกเป็นวง
“ผู้หญิงนี่นะ…”
ฟางหยวนสังเกตเธออยู่ตลอดเวลานี้และตอนนี้ก็พูดไม่ออก ‘นี่เป็นความสามารถใหม่อันประหลาดที่นางเพิ่งค้นพบงั้นหรือ?’
“พระเจ้า…”
ในปราสาท อีริกเห็นทุกอย่างก่อนที่จะสั่งการลงไป “เรียกเฮลิคอปเตอร์มารับฉัน!”
ไม่ว่าเขาจะอธิบายอย่างไร ความจริงที่คนของสมาคมคนชุดดามาตายอยู่ที่ปราสาทเขาตั้งมากย่อมนาปัญหามาให้และดังนั้น เขาต้องซ่อนตัว
…
หลายชั่วโมงต่อมา
จุดสีดาเล็ก ๆ ปรากฏขึ้นบนฟ้าและค่อย ๆ ร่อนลงพื้นช้า ๆ
พวกเขาสวมชุดป้องกันและยังดูต่างไปจากคนอื่น ๆ ที่เหลือ
ขณะที่พวกเขาตรวจดูเศษซากที่บนพื้น แต่ละคนก็มีใบหน้าสะอิดสะเอียนที่มองเห็นได้ผ่านหน้ากากใสบนชุดที่สวมไว้
“บาร์ตัน…”
หนึ่งในพวกระดับสูงเหล่านี้กลืนน้าลายอึกใหญ่เมื่อมองไปที่กองเลือด “ใครจะรู้ว่าเขาจะมาตายอย่างนี้ เหมือนแตงโมถูกทุบ… นังเด็กคนนั้น…”
“ไม่มีใครรู้ว่าสุดท้ายแล้วเธอจะมาตกอยู่ในมือของตระกูลรอธ…”
ชายในชุดสูทสีดาอีกคนถอนหายใจ
ตอนที่พบแองเจิ้ลครั้งแรก ในกลุ่มผู้วิวัฒน์ก็เกิดความวุุ่นวายขึ้น หลายองค์กรไล่ตามหาเธอแต่ผลลัพธ์กลับเป็นการนองเลือดครั้งใหญ่
พวกเขาไม่รู้เลยว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นก่อนหน้านั้นเป็นเพียงภาพลวงตาและผู้ชนะคนสุดท้ายก็คือตระกูลรอธ
แน่นอนว่า อีริกนั้นเหี้ยมโหดและยังระมัดระวัง ถึงแม้ว่าเขาจะมีอานาจ เขาก็รู้ว่าเขาไม่นับเป็นอะไรเลยหากสหพันธ์ร่วมมือกับสมาคมคนชุดดา ดังนั้น เขาจึงเก็บความจริงที่ว่าตัวเองได้ตัวแองเจิ้ลมาเอาไว้เป็นอย่างดี กระทั่งวิลเลี่ยมก็ไม่รู้เรื่องนี้
“แม้จะมีอาวุธลับเช่นนี้ กลุ่มการเงินรอธก็ยังแพ้…”
“แต่ว่า พวกเราก็พบบางอย่าง ถึงแม้ว่าความสามารถของแองเจิ้ลจะร้ายกาจ แต่มันก็ไม่สามารถลอกเลียนแบบขึ้นมาได้ นอกจากนี้ ตราบใดที่มีชุดป้องกันนี้หรือว่าเป็นผู้วิวัฒน์ขั้นที่สี่ ก็น่าจะวางใจได้ว่าความสามารถพิเศษจะไม่ได้รับผลกระทบ…”
ถึงตอนนี้ สมาชิกอีกคนของสมาคมคนชุดดาก็หยิบโทรศัพท์ดาวเทียมขึ้นมา “หัวหน้าสมาคม… พวกเราควรจะทาอะไรต่อไป? เหลยคนนั้น… ดูเหมือนเขาจะบรรลุขั้นที่สี่แล้ว!”
“ในโลกนี้ ไม่มีใครสามารถบรรลุขั้นที่สี่ได้ก่อนที่จะเกิดปรากฏการณ์ครั้งที่สาม!”
เงาดาบนหน้าจอดูนิ่งสงบ “นอกเหนือจากอาวุธล่าสุดของเรา! ความสามารถของเหลยนั้นเหนือกว่าที่ฉันคาดเอาไว้… หากพวกเราไม่สามารถรับมือกับเขาหรือแองเจิ้ลได้ พวกเราก็ต้องเร่งแผนการขึ้น!”
“ส่งสมาชิกทั้งหมดที่เหลือของเรากับ DNA ของพวกเขาไปที่อ่างเก็บน้าฟลอ! บาร์ตันคนเดียวก็เป็นประโยชน์กับพวกเรามากแล้ว!”
“เพื่ออาวุธปิศาจใช่ไหมครับ? ผมเข้าใจแล้ว!”
ชายในชุดดาโค้งตัวลง หัวใจสั่นอย่างหวาดกลัว
“อุ๊ย… ฉันได้ยินความลับตั้งมากแน่ะ! ไม่ใช่ว่าพวกนายพูดเหรอว่าจุดยืนของสมาคมคนชุดดาก็คือผู้วิวัฒน์ทั้งหมดล้วนเป็นพวกเดียวกัน? แล้วตอนนี้ พวกนายก็ใช้ร่างของสมาชิกของตัวเองเพื่อการทดลอง…”
จู่ ๆ ก็มีเสียงเด็กดังมาจากด้านข้าง
ลอริต้าก้าวออกมาพ้นเงามืด เธอสวมชุดแบบเจ้าหญิงสีดา รองเท้าหนังสีแดงและยังถือร่มคันหนึ่งไว้ เหมือนเจ้าหญิงตัวน้อย ๆ ที่ออกมาเดินเล่นในสวน เธอเลียริมฝีปากและดวงตาก็เปลี่ยนเป็นแดงก่า “นี่มัน… น่าสะอิดสะเอียน!”
“รองผู้บัญชาการสมาคมพิราบขาว สาวน้อยโลหิต!”
ระดับสูงหลายคนในสมาคมคนชุดดาสีหน้าเปลี่ยนไป “เจ้าแห่งจินตนาการพิสดาร! พาทุกคนกลับไป!”
“เข้าใจแล้ว!”
หนึ่งในพวกเขาดีดนิ้วแล้วก็มีพลังขุมใหญ่สัมผัสได้
เพียงพริบตาเดียว พวกมันหลายคนกระทั่งกระดูกหัก ๆ และกองเนื้อที่บนพื้นก็เริ่มลอยขึ้น
“จะรีบไปไหนล่ะ? อยู่เล่นกันก่อนสิ!”
ลอริต้ายิ้มหวานและเงาที่ด้านหลังเธอก็เริ่มขยายขนาด ขณะที่มันเริ่มแผ่ออกไป มันก็ราวกับสัตว์ร้ายสักตัวอ้าปากออกตั้งใจจะกลืนกินแผ่นฟ้า
“เป๊าะ!”
หลังจากเสียงดังครั้งหนึ่ง ทุกอย่างก็กลับเป็นปกติ
“ตาแก่… หยุดฉันไว้ทาไมกัน?”
ลอริต้าหันกลับไปและเห็นชายแก่ที่ดูบอบบาง หัวหน้าสมาคมพิราบขาว
“พวกเราไม่ได้เตรียมตัว ก่อสงครามตั้งแต่ตอนนี้ไม่ใช่สิ่งที่ทั้งสองฝ่ายต้องการ.. ยิ่งไปกว่านั้น…”
สายตาเขามองไปทางที่ฟางหยวนจากไป ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกังวล
“น่าสนใจ… เหอเหอ… นี่น่าสนใจจริง ๆ!”
เห็นแล้วลอริต้าก็รู้สึกเหมือนเธอเจอของเล่นใหม่ “นายก็รู้สึกได้ถึงความกลัวในพลังของเหลยใช่ไหม? เจ้าคนโง่นั่น… หึ กล้าดียังไงพาลูซี่ของฉันไปจากฉัน ฉันไม่ปล่อยเขาไปแน่ ๆ!”