453: จับตัว
“ราชามังกรทะเล?”
ด้วยความเร็วสูงสุด ฟางหยวนสัมผัสได้ถึงรัศมีพลังที่อยู่ตรงหน้าเขา
สายลมกรรโชกและเมฆเริ่มรวมตัว รัศมีพลังอันโอหังของราชานั้นก็สามารถรู้สึกได้
ความรู้สึกที่ฟางหยวนคุ้นเคยมาก
การปรากฏตัวของมังกรน้านั้นทาให้ลมและฝนคลุ้มคลั่ง!
กาลังเสริมที่กาลังพุ่งตรงเข้าใส่ฟางหยวนก็คือราชาแห่งทะเลลึก ราชามังกรทะเล!
“ต่อให้สมาชิกทั้งหมดของสมาพันธ์ปิศาจปรากฏตัว ข้าก็จะยังไม่ปล่อยเจ้าไป!”
ประกายในดวงตาของฟางหยวนดูนิ่งสงบขึ้น จากนั้นจู่ ๆ เขาก็พุ่งตัวโถมไปข้างหน้า
“ซู่! ซู่!”
พลังวิญญาณกวาดผ่านราวกับกลายเป็นพายุไปแล้ว
จี๋อินหันกลับแล้วก็รู้สึกเหมือนได้เห็นหลุมดากับตา
“ครืน!”
ทันใดนั้น หลุมดาก็แตกออกแล้วเงาร่างยักษ์ร่างหนึ่งก็ก้าวออกมา
มันตัวสูงมาก ตัวใหญ่และเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อทรงพลัง เหมือนมันก้าวออกมาจากป่าแสนอันตราย ดูหยาบกระด้างและยังมีผิวกายสีอมม่วง จู่ ๆ มันก็คาราม “ย้าก!”
คลื่นเสียงแผ่ออกไป!
เพียงแค่คาเดียวของมันกลับเหมือนเสียงแรกกาเนิดฟ้าและดิน มันน่ากลัวเป็นอย่างยิ่ง
คลื่นที่ในทะเลสงบลงในทันที กระทั่งเมฆบนฟ้ายังกระจายออกเหมือนว่ามันก็กลัว
ยิ่งใหญ่! ร่างอินทรีผานกู่!
นี่ย่อมไม่ใช่ร่างจริงของผู้ฝึกยุทธ์ระดับร่างสวรรค์แท้จริง แต่เป็นความแข็งแกร่งในตอนนี้ของฟางหยวน มันใกล้เคียงกับร่างจริงในโลกของเขาอย่างที่สุดแล้ว เมื่อร่างนี้เผยออกมาก็ให้ความรู้สึกไร้พ่ายและยิ่งใหญ่อย่างไม่น่าเชื่อ
“ไม่! แสงสว่างและความมืดหนึ่งเดียว เวทย์แห่งจักรวาล ผนึก!”
จี๋อินเห็นมือยักษ์ที่ยื่นออกมาและปลายนิ้วยังราวกับภูเขาห้าลูกถล่มใส่ตัวเธอเอง ใบหน้าของเธอปรากฏความหวาดกลัวและตื่นตระหนกจนแข็งทื่อ และเธอก็รีบกัดปลายลิ้นตัวเอง ใบหน้าเปลี่ยนเป็นแดงก่าแล้วเธอก็เริ่มร่ายเวทย์ออกมา
ที่บนมือขวาของเธอมีแสงศักดิ์สิทธิ์รูปกลมปรากฏขึ้น มันแผ่ประกายแสงสีขาวออกมา บนมืออีกข้าง นั้นเป็นความดามืดมัวอย่างที่สุด ก่อตัวเป็นดอกราชินีแห่งรัตติกาลที่ดูราวกับผุดขึ้นมา จากนรก
ทันใดนั้น ทั้งแสงและดอกรัตติกาลก็ผสานเข้าหากันและเกิดเป็นบางอย่างที่ดูยุ่งเหยิง พลังทั้งสองจากคนละขั้วรวมเข้าด้วยกันแล้วทันใดนั้นก็เกิดเป็นพลังลึกลับอันอธิบายไม่ได้ที่เข้าไปล้อมรอบมือยักษ์ไว้
“ดีมาก!”
ฟางหยวนหัวเราะคิก
จี๋อินไม่มีเวลามากนัก หลังจากที่เธอเข้าครอบครองร่างต่างโลก มันเหมือนโชคร้ายกลายเป็นดีเพราะได้รับประโยชน์อื่นมากมาย
นอกจากนี้ เพียงแค่เคล็ดวิชาจานวนมากและประสบการณ์ที่หลงเหลือเอาไว้โดยผู้อาวุโสจี๋อินก็เพียงพอให้เธอก้าวหน้าอย่างมาก
แต่ว่า ร่างที่เธอใช้อยู่นี้ตอนที่พ่ายแพ้ย่อมถูกผนึกเอาไว้และยังถูกทาลายความทรงจาอันสาคัญของมันด้วย ดังนั้น เด็กสาวผู้นี้จึงไม่ได้ครอบครองอะไรมากนักและนี่จึงเป็นคาอธิบายถึงคาถาเวทย์ที่ปรากฏขึ้นที่ดูไม่สมบูรณ์และผิดรูปผิดร่าง
“หากนางยังเติบโตต่อไปจริง ๆ นางย่อมเกินที่จะจัดการได้ในเมื่อร่างกายของนางก็ไม่เลวและนางยังมีประสบการณ์จากโลกอื่นเป็นสิ่งเกื้อหนุน”
ขณะที่ฟางหยวนคิด สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมอย่างที่สุด ยักษ์แปลงของเขาคารามก้องอย่างเกรี้ยวกราดอีกครั้ง “โฮก!”
“ผลัวะ!”
ในเวทย์แห่งแสงและความมืด ต่อให้เป็นภูเขานิ้วทั้งห้าถล่มลงมากจากฟ้า มันก็ถูกผนึกเอาไว้ในมิติเช่นกัน
แต่ว่า ครู่ต่อมา ใบหน้าของจี๋อินก็เปลี่ยนไปอย่างรุนแรง
หลังจากเธอใช้พลังทั้งหมดที่มี การโจมตีก็ทาได้เพียงแค่ผนึกหนึ่งใน… ฝ่ามือ? ของศัตรูเอาไว้ นอกจากนี้ เธอยังรู้สึกเหมือนว่าเธอกาลังจับปลาฉลามขาวด้วยแหธรรมดา ๆ ปากหนึ่ง ศัตรูสามารถดีดตัวเป็นอิสระได้อย่างง่ายดาย
“หนี!”
พริบตานั้น เด็กสาวก็ตัดสินใจและพุ่งตัวไปทางราชามังกรทะเล เธอรู้สึกสานึกเสียใจยิ่ง
หากเธอรู้ว่าฟางหยวนเก่งกาจถึงเพียงนี้ เธอย่อมไม่เลือกเป็นศัตรูกับเขา
‘คนจากโลกอื่นที่มาเยือนโลกของเขามักถูกกดข่มและจากัดเอาไว้มิใช่หรือ? แล้วยัง… จากความทรงจา ฟางหยวนผู้นี้มิใช่คนที่น่าหวาดกลัว…’
‘เหตุใด… จึงเป็นเช่นนี้ได้?’
เด็กสาวสงสัยเป็นที่สุด
“ตูม!”
แต่ว่า ฟางหยวนไม่ให้โอกาสเธอ
พร้อมกับเสียงคารามเกรี้ยวกราด สายฟ้าแลบอย่างบ้าคลั่งอยู่บนฟ้าแล้วตวัดลงมาพร้อมกัน ฉีกทาลายเวทย์แสงและความมืด
สายฟ้าล้อมอยู่รอบมือยักษ์เหมือนมังกรสองตัวว่ายวนไปมา แล้วจากนั้นมือยักษ์ก็คว้าเอาสายฟ้าทั้งสองเส้นอีกครั้ง
คาถาเวทย์ถูกกระชากและพร้อมกับพลังของสายฟ้าที่หลุดออกมา มันทาให้ใบหน้าของจี๋อินเปลี่ยนเป็นซีดเผือดได้ในทันที เลือดสีแดงสดพุ่งออกจากใบหน้าของเธอราวกับเป็นลูกท้อถูกทุบ
“หยุด!”
“โผละ!”
สุดท้ายแล้ว ทะเลก็คลั่งแล้วมังกรน้าสีน้าเงินตัวยาวกว่าหนึ่งร้อยหลาก็พุ่งขึ้นมา
“ไม่มีใครหยุดไม่ให้ข้าทาสิ่งที่ต้องการได้! ไอ้ตัวบัดซบ!”
ยักษ์ผานกู่คารามและปล่อยหมัดอีกข้างออกมา
“ผลัวะ!”
น้าแตกกระจายไปทั่วเมื่อกาปั้นนั้นกระแทกเข้ากับผิวน้าทะเล ความรุนแรงนั้นราวกับภูเขาทั้งลูกถล่มลงมาพร้อมกับอานาจที่เกินจะต้านทานไหว
“ปัง!”
ภายใต้หมัดนั้น กระทั่งมังกรน้ายาวกว่าร้อยหลาก็ลอยกลับไป เกราะน้าบนร่างของมันแตกออกทีละชั้น
“ไม่!”
สายตาของจี๋อินเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง มือสายฟ้านั้นพุ่งไปหาเธอโดยไม่ลังเลและผนึกมิติเอาไว้ในเวลาเดียวกัน เธอไม่สามารถที่จะเคลื่อนย้ายร่างหนีไปและถูกมือนั้นคว้าเอาไว้แน่นหนา
“ตูม!”
ในพริบตาถัดมา สายฟ้าก็แลบปลาบและนาเอาความเจ็บปวดรวดร้าวรุนแรงมาให้เด็กสาว ร่างของเธอตอนนี้นั้นเต็มไปด้วยรอยไฟไหม้ และกระทั่งกระดูกและอวัยวะภายในล้วนมองเห็นได้ จากนั้นเธอก็ฟื้นฟูตัวเองขึ้นมาใหม่
“ผนึก!”
หลังจากการทาลายครั้งใหญ่ สายฟ้าทั้งหมดก็มารวมกันแล้วอัดแน่นกลายเป็นโซ่เส้นหนึ่งที่เข้าไปในร่างของเด็กสาว จากนั้นมันก็เปลี่ยนไปเป็นผนึกชิ้นหนึ่งแล้วหายวับไปทันที
เด็กสาวหมดสติไป
“เจ้า… มนุษย์! เจ้าทาให้ข้าโกรธแล้วจริง ๆ!”
“โฮก!”
ผิวน้าทะเลที่เต็มไปด้วยคลื่นลูกใหญ่ ๆ จู่ ๆ ก็เปลี่ยนเป็นสีดาทมิฬ
คลื่นซัดอย่างต่อเนื่องและนาเอาคลื่นลูกใหญ่สูงกว่าสิบหลามา ที่ยอดคลื่น มังกรน้าสีน้าเงินผุดขึ้นมา มันมีเขาเดี่ยวอยู่ที่กลางหน้าผาก กรงเล็บมังกรที่ใต้ท้อง และหางที่ดูเหมือนหางมังกรทั่วไป จากนั้นมันก็เริ่มเข้าควบคุมคลื่นน้า
“เหอเหอ… มังกรน้าพันทางกล้าเรียกตัวเองเป็นราชามังกรทะเลงั้นรึ?”
ฟางหยวนกวาดตามองมังกรและเผยสายตาเหยียดหยามออกมา
เพราะฟางหยวนเคยเป็นมังกรน้ามาก่อน เขาย่อมสัมผัสได้ว่าถึงแม้พลังของมังกรน้าสีน้าเงินตัวนี้จะสูงกว่าตัวเขาเอง แต่สายเลือดของมันก็ไม่บริสุทธิ์ ดังนั้น มันจึงเทียบกับร่างแปลงมังกรน้าสีทองของเขาไม่ได้ และยิ่งไม่ต้องพูดถึง มังกรที่แท้จริง
มังกรเช่นนี้กลับกล้าเรียกตัวเองเป็นราชามังกรทะเลย่อมควรถูกสังหารและฉีกออกเป็นชิ้น ๆ หากพบเจอกับมังกรที่แท้จริง
พื้นนิสัยของมังกรนั้นถือตัวนัก
เมื่อมันเห็นสีหน้ารังเกียจของฟางหยวน ราชามังกรทะเลก็โกรธยิ่งกว่าเดิม มันอ้าปากออกอย่างเกรี้ยวกราด
“ฝุบ!”
ลาแสงสีน้าเงินรวมตัวกันที่ตรงหน้าร่างของมันและลอยเข้าหาร่างยักษ์นั้นทันที
แช่แข็ง! หิมะกลางฤดูร้อน!
แค่พริบตาเดียว ความเย็นเยือกขั้นสุดก็กลืนกินทั่วบริเวณ ทะเลกว้างใหญ่เปลี่ยนไปเป็นผืนน้าแข็งและกักยักษ์ผานกู่เอาไว้ในนั้น กลายเป็นรูปสลักน้าแข็งไป
มังกรน้าสีน้าเงินว่ายตรงเข้ามาและเปลี่ยนไปเป็นลาแสงสีน้าเงินสายหนึ่ง จากนั้นมันก็ไปที่ตรงหน้ายักษ์ตนนั้นแล้วตวัดหางของมันใส่
มังกรน้านั้นไม่คิดว่ายักษ์ที่ถูกแช่แข็งจะตายในทันทีอยู่แล้ว มันแค่ต้องการจากัดการเคลื่อนไหวของยักษ์เพื่อให้ง่ายต่อการโจมตี
“ผัวะ!”
หางเทพมังกรที่ตวัดมานั้นมีแรงไม่ต่ากว่าหนึ่งพันตัน!
แต่ว่า ถึงแม้ว่าจะมีแรงอันน่าตระหนกกระแทกไปที่ร่างยักษ์ มันก็เพียงทาให้น้าแข็งช่วงอกแตกออกเท่านั้น แผ่นอกหนากว้างของยักษ์ถูกเผยออกมาและมันก็ไม่ได้จะถอยหลังหรือว่าเสียหลักไปสักก้าว
“เป็นไปได้อย่างไร?”
เห็นเช่นนี้แล้ว ในที่สุดราชามังกรทะเลก็ครางออกมาอย่างตกใจ “เหตุใดร่างของเจ้าถึงได้แข็งแกร่งเพียงนี้?”
ในฐานะสัตว์กลายพันธุ์ ข้อได้เปรียบเหนือกว่ามนุษย์ของมันก็คือร่างของมันนั้นแน่นเหนียวยิ่งกว่าโลหะ ในฐานะสุดยอดสัตว์กลายพันธุ์ในทะเล ราชามังกรทะเลนั้นมั่นใจในร่างมังกรของมันเป็นอย่างมาก มันไม่
เคยคิดเลยว่าการโจมตีของมันจะไร้ผลเพียงนี้และมันยังรู้สึกเจ็บหางนิด ๆ ด้วยซ้า
“หึ เจ้าทระนงเกินไป!”
ฟางหยวนแค่นเสียง
สิ่งที่ทรงพลังที่สุดที่ฟางหยวนมีอยู่ตอนนี้ก็คือร่างสวรรค์ของผู้ฝึกยุทธ์ของเขา ร่างอินทรีผานกู่ ถึงแม้ว่าเขาจะโอ้อวดเพียงแค่ส่วนเล็ก ๆ ออกมา มันก็สามารถเอาชนะสัตว์ร้ายในอาณาจักรนี้ได้แล้ว
ภายใต้การโจมตีเมื่อครู่ เขายังมีแรงไปปกป้องจี๋อินที่หมดสติอยู่ในมือของเขาด้วยซ้า
“โอ้? ดูเหมือนว่ากาลังเสริมจะมาถึงแล้ว!”
ฟางหยวนมองเหยื่อในมือของตน จากนั้นเขาก็ประกาศออกมาเสียงดัง “ข้าเป็นคนที่มีความยุติธรรม ในเมื่อเจ้าโจมตีข้าหนึ่งครั้ง ข้าก็จะโจมตีเจ้าเพียงครั้งเดียว! หากเจ้าสามารถป้องกันมันได้ เช่นนั้นเจ้าก็รอด! หากไม่ ก็ตาย!”
“โอหังนัก!”
ราชามังกรทะเลโกรธจนลมแทบออกหู ชั้นน้าแข็งที่ดูหนาแน่นปรากฏขึ้นบนร่างของมันและเปลี่ยนไปเป็นการป้องกันอันทนทาน
ครู่ต่อมา มันก็เห็นหมัดหนึ่งพุ่งมาหามัน
หมัดนี้จะรุนแรงเพียงใดกันเชียว?
มันราวกับหมัดนี้แหวกท้องฟ้าและแยกผืนปฐพี แยกความดีออกจากความเลว และบดขยี้ทุกอย่างตรงหน้า เผชิญหน้ากับหมัดเช่นนี้ ก็เหมือนเผชิญหน้ากับโลกทั้งใบ!
นี่เป็นหมัดที่เข้าใกล้กับพลังแห่งพื้นที่ที่สุด!
“อ๊าก!”
ราชามังกรทะเลคารามลั่น เลือดไหลออกจากทุกเกล็ดบนร่างของมัน ร่างมังกรขนาดใหญ่ดาลงไปในน้าแข็งหนาที่ก่อตัวเป็นการป้องกันที่แน่นหนาที่สุด
“ครืน!”
พริบตาต่อมา
หมัดก็กระแทกลงมา แล้วชั้นน้าแข็งหนาก็แตกกระจาย มันยังแหวกทะเลส่วนหนึ่งเผยให้เห็นผืนดินที่จมอยู่ใต้นั้นมานาน
หมัดหนึ่งทรงพลังถึงเพียงนี้ได้อย่างไร?!
…
ครู่ต่อมา แสงสวรรค์และลาแสงโลหิตก็มาถึง พวกเขามองไปที่รอบด้านที่ดูเละเทะ แล้วก็มีสีหน้าประหลาดใจ
“มีตัวตนระดับผู้ครองพื้นที่… ต่อสู้กันที่นี่หรือ?”
ฟาร์ชูฮาร์พึมพา
เผชิญหน้ากับภาพเช่นนี้ เป็นใครก็ย่อมคิดว่านั่นเป็นไปได้
“มังกรน้าเงินอยู่ไหนเล่า? มันคงไม่ตายไปแล้วใช่หรือไม่?”
เคิร์ทลี่ย์มองไปที่กองเลือดหย่อมใหญ่บนผิวทะเลและก็กลืนน้าลาย เขาห้ามตัวเองไม่ให้ลงไปดื่มดากับเลือดนั่นไม่ไหว
“เลือดมังกรอันล้าค่าเช่นนั้นไม่ควรเสียเปล่าไป!”
ดวงตาของเคิร์ทลี่ย์เปลี่ยนเป็นสีแดงเลือดราวกับผลึกเปล่งประกายและพลังวิญญาณของเขาก็พุ่งสูงขึ้น
เขาแยกเลือดออกจากน้าขึ้นมาเป็นสายโดยง่าย จากนั้นเลือดเหล่านั้นก็มารวมตัวอยู่ตรงหน้าเขาและม้วนตัวเป็นลูกกลมขนาดใหญ่ ผิวของมันไม่เรียบและยังมีประกายสีทองให้เห็นด้วย
“คิคิ… เลือดมังกรอันบริสุทธิ์! ช่างเป็นเหล้าอันยอดเยี่ยมที่ควรรื่นรมย์ในงานเลี้ยงฉลองครั้งใหญ่…”
บรรพบุรุษแรกของแวมไพร์พูด
“เคิร์ทลี่ย์! หากเจ้ากล้าทาเช่นนั้น ข้ารับรองเลยว่าข้าจะกินเจ้าด้วย! ข้าสาบาน!”
“ซ่า!”
ทะเลส่วนหนึ่งแหวกออกแล้วราชามังกรสีน้าเงินก็ผุดขึ้นมา
แต่ว่า ตอนนี้มันมีสภาพยับเยินและน่าสงสารนัก ไม่เพียงแค่เกล็ดฉีกออก กรงเล็บมังกรยังหัก และยังมีรูขนาดใหญ่อยู่ที่ข้างเอวยาวไปตลอดตัว มันเกือบจะถูกแยกร่างออกเป็นสองส่วนไปแล้ว
“พวกเราได้รับสัญญาณขอความช่วยเหลือจากจี๋อินและรีบมาที่นี่ทันที! เป็นฟางหยวนใช่หรือไม่?”
ฟาร์ชูฮาร์โบกมือ แสงศักดิ์สิทธิ์พุ่งลงมาแล้วเริ่งการฟื้นฟูบาดแผลของมังกรน้า
“เป็นเขา! คนผู้นั้น… คนผู้นั้น…”
ราชามังกรสีน้าเงินพึมพาและมีแววหวาดกลัวอยู่ในดวงตามังกรคู่โตของมัน
“ไม่เพียงแค่เขาจะมีวิชาเวทย์อันทรงพลัง ร่างกายของเขายังไม่เหมือนคนธรรมดาด้วย… เขาจับตัวจี๋อินและพานางไปแล้ว”
ถึงแม้ว่าฟาร์ชูฮาร์และเคิร์ทลี่ย์จะคาดเดาเรื่องนี้เอาไว้แล้ว แต่เมื่อได้ยินก็ยังอดถอนหายใจไม่ได้
“พวกเจ้าทั้งหมดจะทาอะไรก็แล้วแต่พวกเจ้าแล้ว! ข้าจะไม่เข้าไปยุ่งเรื่องนี้มากไปกว่านี้แล้ว!”
ราชามังกรทะเลคาราม จากนั้นร่างของมันก็หดกลับลงมาจนคล้ายปลาตัวหนึ่งก่อนที่มันจะดาลึกลงไปในทะเลและหายลับไป