“ข้าไม่ต้องการ” เสี่ยวเทียนเหยา จะคาดหวังเอาไว้สูงเกินไปหรือเปล่าสำหรับเธอ ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เธอกลายเป็นคนที่หัวสูงเช่นนั้น? อย่างไรก็ตาม เสี่ยวเทียนเหยา ย้ายมือไปที่กระดาน “เจ้าไม่รู้วิธีการเล่นหมากรุกหรือ?” ไม่ใช่ว่าตอนนี้หญิงสาวทั้งหมดในเมืองหลวง ต่างก็ศึกษาวิธีการเล่นหมากรุกและภาพวาดหรอกหรือ?
“จริงๆ ก็ไม่ใช่ … ” เด็กกำพร้าที่ไม่สามารถแม้แต่จะจ่ายเงินค่าเล่าเรียนของเธอได้จะมีเวลาว่างและเงินเพื่อเอาไปศึกษาบางสิ่งบางอย่างที่ไม่เป็นประโยชน์ได้หรือ?
“แล้วมีวิธีเล่นหมากกระดานไหนที่เจ้ารู้จัก?”
“ไม่ใช่หมากกระดาน” แล้วกลิ้งลูกเต๋านับหรือเปล่า? นั่นเป็นสิ่งเดียวที่เธอรู้ แต่เธอก็ไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่ เธอไม่สามารถบอกเกมนี้กับเสี่ยวเทียนเหยาได้ใช่ไหม?
เสี่ยวเทียนเหยามองไปที่ดวงตาของหลิน ชูจิ่ว และวางกระดานหมากรุกไว้บนโต๊ะ ก่อนจะพูดขึ้น “เปิ่นหวางจะสอนเจ้า”
“ตกลง” ถ้ามีคนยินดีที่จะสอนเธอ เป็นธรรมชาติที่เธอจะยอมรับมัน เวลาเดินทางของพวกเขาก็จะไม่น่าเบื่อต่อไป เพียงแค่ … …
การเล่นหมากรุก มีความซับซ้อนจริงๆ “ท่านช่วยพูดช้าๆ หน่อยได้หรือไม่?”
เสี่ยวเทียนเหยา พูดซ้ำอีกครั้ง
“ข้าสับสนเล็กน้อยที่นี่ ในจุดนี้ … … ”
เสี่ยวเทียนเหยาพูดซ้ำอีกครั้งด้วยใบหน้าที่ดำมืด หลิน ชูจิ่ว สังเกตเห็นว่าอุณหภูมิภายในรถเปลี่ยนไป เธอจึงไม่กล้าที่จะถามความสงสัยของเธอออกไปอีก ไม่ว่าเสี่ยวเทียนเหยา จะพูดอะไรต่อไปเธอก็พยักหน้าและเพียงแค่พูดขึ้น “ข้าเข้าใจแล้ว” เมื่อเธอกลับไปที่ตำหนักเสี่ยวหวางฟู่ เธอจะบอกให้พ่อบ้านเฮ้า หาหนังสือหลายเล่มเกี่ยวกับเกมนี้มาให้เธอ เมื่อถึงตอนนั้นเธออาจจะเข้าใจมันได้?
อย่างไรก็ตาม หลิน ชูจิ่ว ไม่คิดว่าเสี่ยวเทียนเหยา จะขอให้เธอเล่นเกมนี้อยู่ตลอดเวลา เธอเชื่อว่าเสี่ยวเทียนเหยา จะไม่อยากให้เธอเล่นเกมนี้ในครั้งต่อไป
“ในเมื่อตอนนี้เจ้าเข้าใจแล้วก็เล่นเป็นเพื่อนเปิ่นหวางในเกมต่อไป” เสี่ยว เทียนเหนานำชิ้นส่วนกลับมาในโถ จากนั้นก็ส่งสัญญาณให้หลิน ชูจิ่ว เดินก่อน
หลิน ชูจิ่ว เดินเป็นคนแรก แต่ก็แพ้ไป เขาจะคาดหวังว่าคนที่ไม่รู้จักกฎจะชนะได้อย่างไร?
“ไม่ เจ้าไม่สามารถไปตรงนั่นได้!” เสี่ยวเทียนเหยา กลายเป็นคนหมดหนทางในเกมกระดานนี้ เขาไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะพบแต่กับความหงุดหงิดในการเล่นหมากรุกกับหลิน ชูจิ่ว
“โอ้ เช่นนั้นข้าก็จะไปที่นั่น” หลิน ชูจิ่ว เปลี่ยนเส้นทางของเธอในทันที แม้ว่าเธอจะไม่เข้าใจความแตกต่างระหว่างทั้งสองก็ตาม
“เจ้ากำลังมองหาความตายอยู่หรือ?” เสี่ยวเทียนเหยาถึงกับยอมแพ้ เขาอยากจะถามหลิน เซี่ยงว่าในท้ายที่สุดแล้วเขาสอนลูกสาวอย่างไร? หลิน ชูจิ่วถึงได้โง่เขลาในเกมนี้ได้เช่นนี้?
“ข้า … … ” หลิน ชูจิ่วต้องการเอาชิ้นหมากรุกของเธอกลับมา แต่เสี่ยวเทียนเหยาก็ไม่ได้ให้โอกาสเธอ “อย่าเสียใจทีหลัง” เสี่ยวเทียนเหยา พูดขึ้น และวางชิ้นหมากรุกของเขาเพื่อเอาชนะ
“เจ้าแพ้แล้ว” มีคนพูดเอาไว้ว่า ผู้เล่นที่ดีจะมีมโนธรรม หลิน ชูจิ่ว ไม่เหมือนคนโง่ แต่ทำไมทักษะการเล่นหมากรุกของนางถึงได้แย่ขนาดนี้? มันเลวร้ายยิ่งกว่าเด็กวัย 6 ขวบด้วยซ้ำ
“ถ้าเจ้าแพ้ ก็คือแพ้” หลิน ชูจิ่ว ไม่ได้คาดหวังว่าจะชนะเสี่ยวเทียนเหยาอยู่แล้ว เกมแบบนี้ไม่ใช่แนวทางของเธอ
เสี่ยวเทียนเหยาเก็บคำพูดปลอบประโลมของเขาเอาไว้และผลักกระดานในมือออกไป “ทำความสะอาดกระดานเสีย”
คำสั่งของเขาเป็นเรื่องยากที่จะยอมรับ แต่หลิน ชูจิ่ว ก็ทำตัวเหมือนเธอไม่รู้สึกอะไร เธอใส่หินสีดำและสีขาวลงไปในโถ ก่อนจะวางไว้ใต้โต๊ะเช่นเดิม
หลังจากที่วางพวกมันกลับไป พวกเขามาถึงตำหนักเสี่ยวหวางฟู่แล้ว รถม้าค่อยๆชะลอตัวลง หลิน ชูจิ่วกำลังเตรียมตัวที่จะออกจากรถ เมื่อรถหยุดลง หลิน ชูจิ่ว ก็ลุกขึ้นยืนเพื่อเปิดประตู แต่เธอก็ได้ยินของเสี่ยวเทียนเหยาพูดขึ้น “ทักษะทางการแพทย์ของเจ้าเป็นเรื่องที่ดี แม้ว่าจะไม่สามารถเทียบได้กับหมอเทวดาโม่ เจ้าก็ยังคงสามารถเข้าสู่หนึ่งในสิบของหมอในสี่แคว้นได้ โรคของจื่ออัน ไม่ใช่ปัญหาของเจ้า เจ้าไม่ต้องเป็นกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ “
หลังจากพูดจบ เสี่ยวเทียนเหยาก็เปิดประตูและออกไปจากรถม้าก่อน เขาเดินเข้าไปด้านในโดยไม่รอหลิน ชูจิ่ว
หลิน ชูจิ่วมองไปที่เงาของเสี่ยวเทียนเหยาและยิ้มขึ้น แม้ว่าเสี่ยวเทียนเหยาจะตำหนิเธอและคำพูดปลอบโยนของเขาก็ออกมาช้าไปเล็กน้อย แต่เขาก็ยอมรับในความสามารถของเธอ
และหลิน ชูจิ่วก็ยอมรับว่าเมื่อเธอได้ยินคำพูดของเสี่ยวเทียนเหยา เธอรู้สึกดีขึ้นมาก