ตอนที่ 1837-2
หลินเฟิงสูดลมหายใจเข้าไปลึก ยังไม่ทันได้ออกปาก เสียงจากหัวหน้า
ก็ลอยมา “ท่าทางเราคงต้องหาเวลาคุยกันเรื่องความสัมพันธ์ระหว่าง
เธอกับโฮชิโนะหน่อยแล้วแหละ หนูน้อยแบล็กพีช Z”
ป๋อจิ่วที่ฉลาดหลักแหลมกลับไม่คิดเลยว่า เพลิงจะไหม้ตัว จึงกระแอม
กระไอเบา ๆ ฝ่ายหลินเฟิงที่เห็นเหตุการณ์เป็นเช่นนั้น สีหน้าถึงกับ
เปลี่ยนทันที “ใช่ ต้องคุยกันให้เยอะ ๆ เลย”
ฉินมั่วหันไปกวาดตาใส่คนกระพือไฟ “ส่วนหนูน้อยหลินเฟิง โปรด
อย่ารังแกแฟนฉัน อยู่กันมาตั้งนาน น่าจะรู้นะว่าฉันเป็นคนไม่มี
เหตุผล”
หลินเฟิง “…” ใครรังแกใครกันแน่วะ! เรื่องไม่มีเหตุผลน่ะ ไปพูดกับ
คนอื่นเถอะ หัวหน้า เพราะมันไม่ใช่ข้อดีอะไรเลย แล้วทำไมถึงได้
ทำท่าสบาย ๆ อย่างนั้น ไหนบอกว่าอีสปอร์ตไม่มีความรักแบบแฟน
มีแต่รักกันแบบเพื่อนสนิทไง! หัวหน้าที่รักพวกเขาเปลี่ยนไปแล้ว
คำโบราณว่าไว้ไม่ผิด ผู้ชายชอบเปลี่ยนใจง่าย!
ว่าแต่ทำไมฝ่ายอาทิตย์อุทัยถึงได้วางแผนการเล่นแบบนี้? เหล่า
ผู้บรรยายต่างเดาออก ก็เหมือนที่ป๋ อจิ่วว่าไว้นั่นแหละ แค่หลินเฟิง
ไม่คิดจะเชื่อนั่นเอง
“สถานการณ์ของทีมไดมอนด์ดูจะไม่ค่อยสวย เอาชนะการเล่นประเภท
เดี่ยวไม่ได้ ส่งผลกระทบต่อการแข่งในประเภทถัดไปอย่างมหาศาล”
ปกติแล้วผู้บรรยายจะวิเคราะห์จากสถานการณ์ในสนาม “บางมีอาจ
มีเหตุผลหนึ่ง”
“เหตุผลอะไรเหรอ”
“เวลาที่ต้องเผชิญหน้ากับคนที่เก่งกว่ามาก คนเรามักจะอยากหลีกเลี่ยง
จนไม่กล้าสู้ด้วย”
“จะว่าไป ทีมไดมอนด์เองก็พิจารณาตัวเลือกในการแข่งครั้งนี้อยู่นาน”
“เพราะไม่รู้ว่าจะส่งใครดี ถึงจะปลอดภัยที่สุด”
“อันที่จริงมีอยู่คู่หนึ่ง ถ้าเล่นตอนนี้ ต้องชนะแน่”
“ใคร?”
“ฉินมั่วกับแบล็กพีช Z แต่ทางทีมไม่น่าจะส่งพวกเขาลงแข่ง ที่คุณ
พูดมาผมก็เข้าใจ การแข่งประเภทนี้ต้องชนะเท่านั้น เราพอจะรู้กันว่า
การแข่งในนัดนี้จะต้องกดดันมากแน่”
“ใช่ เพราะการแข่งนัดนี้ก็สำคัญต่อทีมอาทิตย์อุทัยเหมือนกัน ดังนั้น
พวกเขาจะต้องแข่งเต็มที่ชัวร์ ถึงโฮชิโนะกับยูกิชินจะไม่ลง แต่อย่า
ลืมว่าสมาชิกคนอื่นของทีมก็เก่งมากเหมือนกัน ประเภทคู่ของเขามี
โอกาสชนะมากกว่า 90% ซึ่งถ้าแพ้ในประเภทนี้ ทีมไดมอนด์ก็หมด
โอกาสแล้ว ดังนั้นการจะเลือกใครมาแข่ง ถือเป็นเรื่องยากมากสำหรับ
ทีมเขา เพราะฉินมั่วยังจำอะไรไม่ได้ เราเห็นได้จากเมื่อกี้ที่เฟิงอี้เป็น
คนเลือกตัวผู้เล่นเอง”
“อันที่จริง พวกเขามีสองตัวเลือก ในสถานการณ์แบบนี้ ถ้าไม่เอา
หลินเฟิงกับอวิ๋นหู่ ก็ต้องเป็นเหราหรงกับหลินเฉินทาว เพราะทั้งทีม
มีแค่สี่คนนี้ที่เหมาะต่อการแข่งประเภทคู่เท่านั้น”
“ทีมไดมอนด์เลือกแล้ว!”
“นั่นไง หลินเฉินทาว เหราหรง ประเภทคู่!”
“ในฐานะที่เป็นคนวงนอก แต่เฟิงอี้สามารถวางแผนได้แบบนี้ ถือว่า
ร้ายกาจมาก แต่มีเรื่องหนึ่งที่เขามองข้ามไป”
“อะไรเหรอ?”
“สองคนนี้เพิ่งจะเข้าร่วมทีมไดมอนด์ ถ้าส่งหลินเฟิงกับอวิ๋นหู่จะ
ได้ผลชัวร์มากกว่า ต้องรู้นะว่าพวกเขาเป็นทีมที่เล่นกันมานาน
น่าเชื่อถือมากกว่า แน่ล่ะว่านี่เป็นเพียงความเห็นของผมเท่านั้น แต่ดู
จากบรรยากาศของทีมไดมอนด์แล้ว อาจจะไม่ใช่ก็ได้”
ตอนที่ 1837-3
ผู้บรรยายพูดมามีเหตุผล ที่ไม่มีเหตุผลน่ะเป็นคนดูที่ตามเผือก แต่
บางอย่างอาจจะถูก เพราะไม่ว่าจะแข่งอะไร ล้วนแต่ดูที่ผลแพ้ชนะ
เท่านั้น ด้วยอินอู๋เย่าแพ้ในสนามแรกแล้ว ผู้คนเริ่มพูดกันว่าทีมได
มอนด์แย่แล้ว แค่จะบีบให้ทีมอาทิตย์อุทัยสู้ด้วยความตั้งใจ ยังทำ
ไม่ได้เลย จะหวังว่าพวกเขาจะชนะในสนามถัดไปได้อย่างไร?
อันที่จริงทีมเซียงหนานที่เข้าใจทุกอย่างดีต่างหากที่มีสิทธ์ิพูด “อินอู๋
เย่าร้ายอะ”
“จริงด้วย” จ้าวซานพั่งลูบคาง “แค่ช้าไปหน่อย ถ้าเป็นเมื่อก่อน วาตา
นาเบะอาจเป็นฝ่ายตายก็ได้ ถ้าไม่คำนึงเรื่องความเร็วมือนะ เขาเป็น
คนเดียวที่ฉันไม่กล้าสู้ซึ่ง ๆ หน้าด้วย”
เจ้ลั่วคนสวยหัวเราะ “นายเจอฉินมั่วก็ไม่กล้าสู้ซึ่งหน้า อ้อ ใช่ ขนาด
น้องแบล็กนางฟ้าของฉัน นายก็ยังหมดความศักด์ิสิทธ์ิของการเป็น
แทงค์เลยอะ วันนี้นางฟ้าของฉันยังเท่สุดใต้หล้าอยู่เลย อยากจับคู่จิ้น
กับเขาจัง”
“ตื่นเหอะ เจ้” จ้าวซานพั่งพยักเพยิดคางอวบ ๆ ของตน “ดูซะ นางฟ้า
ของเจ้อะนั่งอยู่ข้างฉินมั่ว แถมพาดแขนที่พนักเก้าอี้เขาอีกต่างหาก
เหมือนจะประกาศว่านี่แฟนฉัน แถมได้ยินยังมาว่าทีมไดมอนด์ถูก
สาดอาหารหมาทุกวันเลย ชีช้ำจริง ๆ เออ…ตั้งแต่เข้าสนามแข่งมา
ฉินมั่วเหมือนจะไม่เข้าร่วมการตัดสินใจส่งนักกีฬาลงแข่งเลยนะ เขา
เป็นแบบนี้จะมีปัญหาตอนแข่งประเภททีมไหม?”
เจ้ลั่วคนสวยยิ้มตาใส “เทพอ้วน ลืมแล้วหรือว่า? ตอนนั้นพวกเรา
โดนเขาเล่นจนยับยังไง”
“พอเหอะ อย่าพูดถึงเรื่องนั้นเลย” จ้าวซานพั่งทำหน้าจริงจัง ไม่อยาก
ระลึกถึงเหตุการณ์ในครั้งนั้นจริง ๆ
ทว่าเทพลั่วลั่วจำได้ได้แม่นยำ “ตอนที่พวกเราสามคนรุมเล่นงานเขา
คนเดียว ฉินมั่วอยู่กับบอสจอมโหด พวกเรายังนึกว่าเราสามคนเข้า
ไปสู้กับเขาแล้วจะฆ่าเขาได้ เรารู้กันว่าเขาไม่ได้จะไปสู้กับบอสจอม
โหด แค่ล่อให้พวกเราเข้าไปทีเดียว จะได้ซัดพลังชุดใหญ่เข้าใส่ แล้ว
หลอกใช้บอสจอมโหดสตันพวกเรา จากนั้นค่อยใช้สกิลหลักเดิน
ตำแหน่ง กระโดดข้ามกำแพง ตอนนั้นเขาฆ่านายแล้วเหลือเลือดแค่
ครึ่งหลอด เราก็คิดว่าเขาต้องตายแน่ แต่ใครจะรู้ว่าเขากลับข้ามกลับ
ไปที่บอสจอมโหดนั่นอีก แล้วเอาดาบดูดเลือดมาใช้พลังชุดใหญ่เพื่อ
เติมเลือดให้ตัวเอง ทำให้สามพันมีดประหารของเขาสะเทือนวงการ
อีสปอร์ตเลยล่ะ จนถึงวันนี้ นอกจากเขาแล้ว หลายคนอยากเห็นฉาก
ในปีนั้นอีกครั้ง แต่ก็ต้องผิดหวัง”
“แต่นั่นเป็นช่วงที่ฉินมั่วรุ่งเรืองที่สุด ฉันรู้ว่าเธอลืมเหตุการณ์ในวัน
นั้นไม่ได้ ตั้งแต่ฉินมั่วบาดเจ็บที่มือ เขาก็เล่นเลเวลนั้นไม่ไหวอีก ยิ่ง
ตอนนี้เขาสูญเสียความทรงจำไปแล้ว ฉันก็เหมือนกับเธอนั่นแหละที่
อยากให้ทีมไดมอนด์ชนะ แต่ในสถานการณ์จริงเราต้องพิจารณาให้
ดี ไม่ใช่แค่ทีมไดมอนด์ ขนาดฝีมือของพวกเรายังถอยหลังลง ลั่วลั่ว
ถึงไม่อยากจะยอมรับแค่ไหน แต่พวกเราก็แก่ขึ้นแล้วจริง ๆ”
ได้ยินคำพูดของจ้าวซานพั่งแล้ว เทพลั่วลั่วถึงกับชะงักนิ้ว กำลังจะ
เอ่ยขึ้น แต่เสียงจากด้านข้างดังขึ้นก่อน “ลั่วลั่วแก่เหรอ?”
“เรียนตั้งปีสี่แล้ว จะไม่แก่ได้ไง? ตอนนี้เด็กใหม่ ๆ เขาแค่ 18 19
กันเอง” จ้าวซานพั่งรู้ไม่เท่าทันในสิ่งที่ตัวเองพูดสักนิด ส่งผลให้
หัวหน้าทีมขมวดคิ้ว “เอาลั่วลั่วไปเทียบกับเด็กพวกนั้นได้ไง?
ความเร็วมือกับการเดินตำแหน่งธรรมดาจะตาย ขนาดหน้าก็ยังผ่าน
มีดหมอ จะเทียบไปได้ยังไง?”
“ใช่” เทพลั่วลั่วยิ้ม หันไปเชยคางคนที่นั่งด้านซ้ายของตัวเอง
จ้าวซานพั่งเห็นแล้ว แววตานั่นให้ความรู้สึกที่ไม่ธรรมดาจริง ๆ เฮ้ย!
นึกไม่ถึงเลยว่าการมาดูการแข่งในสนามนี้ จะได้เห็นอะไรที่ไม่เคย
คาดคิดมาก่อนในยามปกติ เพราะเจ้เขาชอบเด็กใหม่หน้าตาจิ้มลิ้ม
มากที่สุด ทำให้ทุกคนพลอยคิดว่าเจ้าหล่อนชอบเด็กเอ๊าะ ๆ แน่ล่ะก็
มีการคาดเดากันว่า ที่เธอยังอาลัยการแข่งในวันนั้น จะต้องคิดอะไร
กับฉินมั่วชัวร์
แต่ไม่ว่าจะคาดเดากันไปยังไง ก็มีคนพูดกันในโลกออนไลน์ว่าจะ
จับคู่จิ้นเซียวลั่ว ทว่ากลับไม่ได้กระแส เพราะท่าทีของลั่วลั่วที่มีแต่
หัวหน้า ไม่เหมือนจะชอบเลย แต่ตอนนี้เห็นทีน่าจะอันตรายแฮะ!
ตอนที่ 1837-4
ในระหว่างที่จ้าวซานพั่งยังกำลังจมดิ่งอยู่ในความคิดน่าตกใจของ
ตัวเอง การแข่งขันในสนามก็เริ่มต้นขึ้น
หลินเฉินทาวไม่คิดว่าตัวเองจะได้ลงแข่งในสนามนี้ ตอนที่สวมหูฟัง
ยังตะลึงงัน ฝ่ายเหราหรงพอจะดูออกว่าอีกฝ่ายตื่นเต้น จึงเอียงศีรษะ
เข้าไปหา กุมเมาส์ด้วยมือข้างเดียว เรียวปากสีอ่อนขยับพูดว่า “กังวล
เหรอ?”
“อื้ม” หลินเฉินทาวไม่ปฏิเสธ เขารู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง
เหราหรงมองอีกฝ่าย เอื้อมมือข้างหนึ่งไปจัดหูฟังให้อีกฝ่าย “มีฉัน
อยู่ด้วยจะกลัวอะไร? ไหนเคยบอกว่าต้องมีตัว CC อย่างฉัน นายถึง
จะแข่งได้สบายใจ? หรือว่านายไม่เชื่อฝีมือฉัน?”
ถึงหลินเฉินทาวจะไม่ได้หันไปมอง ก็พอจะเห็นใบหน้าที่ชะโงกมา
อยู่ใกล้ตัวเอง เขารอมาตั้งปีหนึ่ง รอให้หัวหน้ากลับมา
หนึ่งปีในทีมแบบนั้น ต่อให้ชายหนุ่มได้กลับมา แต่ความเก่งฉกาจ
กลับต้องถูกฝุ่นดำครอบทับเอาไว้ เขาหวังว่าจะได้แข่งระดับเอเชีย
แต่แม้จะไม่อยากแค่ไหน เขาก็เคยคิดเรื่องจะถอนตัวจากวงการ ถ้า
ไม่ใช่ชายหนุ่มมาพูดกับเขาว่า ‘มากับฉัน มาแข่งด้วยกันสักนัด’ เขา
อาจเก็บของกลับบ้านเกิดแล้ว
บ้านเกิดของเขาเป็นตำบลเล็ก ๆ ที่หากเอ่ยชื่อขึ้นมา ย่อมไม่มีใคร
รู้จัก การจะให้คนที่นั่นยอมรับในอาชีพของเขา ย่อมเป็นไปไม่ได้
เขาไม่มีแพลตฟอร์มเป็นของตัวเอง ต่อให้มีแฟนคลับมากแค่ไหน
แต่หากถอนตัวจากวงการก็ไม่มีปัญญาจะทำการไลฟ์ สดขนาดใหญ่
ได้ มันเหมือนทุกวงการนั่นแหละที่คนเก่ง ๆ มักมีน้อยนิด
นอกจากการแข่งขันแล้ว พวกเขายังต้องดำรงชีวิตต่อไป แต่ไม่รู้ว่า
ทำไมถึงไม่อยากให้แฟนคลับเห็นเขาในสภาพไลฟ์ สดเล่นเกม เพื่อ
ทำเงินกับการซื้อสติกเกอร์ในการคอมเมนต์สด ทั้งนี้หากยังอยู่ในทีม
ก็ไม่เป็นปัญหา แต่หากออกจากทีมแล้ว มันคงน่ากระอักกระอ่วน
สิ้นดี
อันที่จริงต่อให้คิดมากอย่างไร ก็ปกปิดความคิดที่แท้จริงของตัวเอง
ไม่ได้ ใคร ๆ ก็อยากเป็นฮีโร่ ไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิงล้วนแต่อยาก
ยืนในจุดที่เจิดจรัสที่สุด สร้างชื่อเสียงให้ประเทศ หากเวลานั้นชาย
คนนี้ยังยืนอยู่ข้างเขาละก็ เขาคงไม่มีวันเสียดายชั่วชีวิต ความชอบ
ของบางคนอาจพูดออกมาเป็นวาจาได้ ทว่าเขาทำไม่ได้ ได้แต่
ติดตามผู้ชายคนนั้น
“สงบใจได้แล้วใช่ไหม?” เหราหรงเลิกคิ้ว
หลินเฉินทาวพยักหน้า เหราหรงจึงยิ้มพลางหยิบมือถือขึ้นมา “ดูทื่อ
มะลื่อจะตาย ก่อนแข่ง ฉันมีของขวัญให้นาย”
“ของขวัญเหรอ?” หลินเฉินทาวหน้าเหลอหลา
เหราหรงจึงเปิดหน้าข้อความออกมา โชว์ให้อีกฝ่ายดูหน้าจอมือถือ
“คุณอาบอกว่าส่งวีแชทไม่เป็น ก็เลยอัดเสียงพูดกับนายไม่ได้ เลยใช้
การส่งข้อความเสียงมาให้แทน”
หลินเฉินทาวได้ยินแล้ว สองตาสั่นสะเทือน เมื่อจ้องหน้ามือถือ นัยน์ตา
ถึงกับแดงก่ำ คงเพราะคนรุ่นพ่อรุ่นแม่ไม่รู้จะแสดงความรู้สึกของ
ตัวเองออกมาอย่างไร ถึงได้ใช้วิธีนี้ เพราะมันดูจริงใจที่สุด โดยมี
สามข้อความด้วยกัน
“พ่อได้ยินเพื่อนลูกเล่าให้ฟังแล้ว”
“พ่อกับแม่เล่นคอมพิวเตอร์ไม่เป็น ว่าจะให้เสี่ยวหลินข้างบ้านมา
ช่วยจัดการให้หน่อย จะได้เรียกพวกญาติ ๆ มาดูลูกแข่งที่บ้าน อันที่
จริงพวกเราเคยดูการแข่งขันของลูกครั้งที่แล้ว ๆ มา แค่ไม่ได้บอกลูก
เท่านั้นเอง
“ลูก สู้ ๆ นะ ไม่ว่าจะแพ้หรือชนะ แข่งเสร็จก็อย่าลืมกลับบ้านเรา”
ลูกกระเดือกของหลินเฉินทาวขยับ เบือนหน้าออกมาไป หลายปีที่
ผ่านมา ในที่สุดเขาก็ได้รับการยอมรับจากพ่อแล้วใช่ไหม?
“พ่อฉันเป็นคนอารมณ์ร้าย” หลินเฉินทาวพูดเสียงแหบ “ตอนนั้นฉัน
จะออกจากบ้านมาเล่นลีกส์อาชีพให้ได้ พ่อบอกว่า ห้ามฉันกลับบ้าน
ตลอดชาติ แต่ตอนนี้…”
เหราหรงยิ้ม กำมือไปชนกับอีกฝ่าย “ตอนนี้นายรู้แล้วใช่ไหมว่า พ่อ
นายติดตามนายมาตลอด ฉะนั้นนายต้องทำให้ทุกคนเห็นฝีมือของผู้
เล่นประเภทคู่ของทีมไดมอนด์ได้แล้ว”