1948-1 vs 1948-2
Ink Stone_Romance
ตอนที่ 1948-1
มั่ว-จิ่ว หลินเฟิง
รักกันมานานก็ไม่ดีแบบนี้ เจ้าหญิงน้อยฉินไม่ยอมหูแดงในทันทีที่เธอพูดอีกต่อไป
ป๋อจิ่วหันไปมอง ไม่ยอมติดกับดักลวงของท่านเทพ เธอค้ำมือข้างหนึ่งบนเก้าอี้ทำงาน จูบชายหนุ่มผ่านผ้าปิดปากอย่างนั้น ท่าทางของเธอดูไปแล้วเท่เหลือเกิน
แบบนี้คงจะสยบท่านเทพได้บ้างล่ะมั้ง
ในระหว่างที่คิดเช่นนี้
ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ชายหนุ่มก็เอียงตัวเข้ามากดเธอไว้บนเก้าอี้ จากนั้นผ้าปิดปากถูกปลดโยนทิ้งลงพื้นแทบจะทันที
ต่อให้ป๋อจิ่วฉลาดแค่ไหน ก็ไม่เข้าใจว่าผู้ชายในวัยท่านเทพจะมีแรงปรารถนาลึกซึ้งแค่ไหน
บางอย่างหากไม่เริ่มต้นยังพอว่า หากไม่ได้ลิ้มรสก็จะไม่โหยหาสักเท่าไร แต่เวลานี้เมื่อคนที่ชอบมาอยู่ในอ้อมแขนแถมยังแตะต้องไม่ได้
ถึงอย่างไรอายุของคนบางคนในตอนนี้ก็ยังไม่เป็นผู้ใหญ่มากพอ
ความสัมพันธ์ลึกซึ้งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านั้นเกิดขึ้นเพราะเขาทนไม่ไหวจริงๆ อีกทั้งยัยคนนี้ยังชอบยั่วยวนอยู่ด้วย
ช่วงนี้ฉินมั่วพยายามข่มใจไม่จูบเธอมานาน เพื่อจะได้ควบคุมสติให้มั่น แต่กลายเป็นว่าการกระทำนี้ได้กระพือไฟให้ลุกโหมขึ้นแล้ว
ป๋อจิ่วรู้สึกได้ถึงความร้อนที่พุ่งสูงบนฝ่ามือ ลมหายใจที่กระทบเรียวปากช่างร้อนเร่า แม้จะมีกลิ่นมินต์แซมมาด้วย แต่ก็ยังทำให้เธอร้อนรุ่มไปทั้งตัวอย่างห้ามไม่ได้
มือที่เขาสอดเข้ามายิ่งไม่ยั้งแรง ตอนปลายนิ้วไล้ผ่านช่วงเอวด้านหลัง ความวาบหวามลามมาจากบั้นท้าย
ป๋อจิ่วได้แต่โอบคอเขาไว้เพื่อไม่ให้ตัวเองร่วงหล่นจากเก้าอี้ไม้ ใบหน้าแดงก่ำ กระทั่งเรียวปากยังชื้นเล็กน้อย
ฉินมั่วมองดูคนในอ้อมแขน แววตาลุ่มลึกยิ่งขึ้นจนมาถึงระดับหนึ่ง นิ้วเรียวยาวปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเธอ ก่อนจะก้มลงประทับจูบบนแอ่งชีพจรขาวนวล
ป๋อจิ่วตัวสั่น ความสุขสมที่ไม่อาจต้านทานได้เข้าห้อมล้อมเธอเหมือนโดนคลื่นสาดซัด
จูบเดียวที่ว่าทำให้ทั้งสองออกเดินทางช้ากว่าเดิมครึ่งชั่วโมงโดยประมาณ
ยังไม่ทันทำจนถึงที่สุด รอยจูบก็เกลื่อนทั่วร่างเธอแล้ว
โดยเฉพาะตรงคอที่ชัดที่สุด
พวกเขาใช้เวลาไม่เร็วหรือช้าจนเกินไป เพียงแค่ 34 นาทีเท่านั้น
เวลาท่านเทพเอาจริงขึ้นมา ย่อมไม่มีคำว่าเล่นๆ จนกระทั่งตอนนี้ป๋อจิ่วยังรู้สึกถึงความร้อนรุ่มที่วาบหวามอยู่เลย ทว่าตัวการกลับยังดูสูงส่งไฮโซ เขาหันหน้ามาสวมผ้าปิดปากให้เธอ เอ่ยเสียงเรียบระคนแหบพร่าเล็กน้อยว่า “ตอนนี้ไปได้แล้ว เดี๋ยวค่อยกลับมาต่อ”
ป๋อจิ่วเลิกคิ้ว ต่ออะไร? ชิ น่ากลัวจัง
“ทำไม? ไม่โอเค?” ฉินมั่วโน้มเข้าใกล้หน้าเธอ “งั้นไม่ไปแล้ว”
ป๋อจิ่วโน้มตัวเข้าไปหอมเขา ก่อนจะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “พี่มั่วเข้าใจผิดแล้ว”
ยังไงก็ดีกว่ากลับมาติวฟิสิกส์ให้เธอแน่นอน
ฉินมั่วดึงเธอเข้ามาใกล้ เตือนอย่างไม่ร้อนใจว่า “อย่าอ่อยอีกนะ ไม่งั้นคงไม่ต้องออกไปกันแล้ว”
ป๋อจิ่วจึงเก็บไม้เก็บมือ เพราะหากโดนปล้ำจูบคาเก้าอี้อีกครั้งคงไม่สนุกแน่
กลิ่นอายบนตัวท่านเทพยั่วยวนใจเกินไป
ป๋อจิ่วคิดว่าเขาจงใจทำให้เธอร้อนรุ่มไปทั้งตัวแล้วไม่ใยดีแน่นอน
ทว่าแม้จะเป็นเช่นนี้ การออกไปข้างนอกก็ลำบากอยู่ เพราะรอยจูบบนคอเด่นชัดเกิน แถมหากสวมผ้าพันคอในอุณหภูมิแค่นี้ย่อมแปลกเอาการ
ป๋อจิ่วจึงได้แต่สวมเสื้อเชิ้ตคอตั้งสูงแล้วค่อยสวมผ้าปิดปาก ตามด้วยเสื้อกันลมตัวบาง ทำให้ไม่เห็นร่องรอยอะไรอีกต่อไป
ทว่าหลินเฟิงที่ไปถึงโรงหนังแล้วกลับรู้สึกเสียใจนิดๆ ใครช่วยบอกเขาทีได้ไหมว่าทำไมถึงมีคู่รักเข้าไปดูหนังเกี่ยวกับแฮกเกอร์เยอะอย่างนี้!
……………………………………..
ตอนที่ 1948-2
มั่ว-จิ่ว หลินเฟิง
ในหมู่ฝูงชน คู่ของหลินเฟิงและอวิ๋นหู่โดดเด่นมากอย่างไม่ต้องกังขา หลายๆ คนต่างหันมามอง แถมตอนนี้ยังเป็นเวลาสองทุ่มของวันหยุดสุดสัปดาห์ ไม่ต้องคิดเลยว่าคนจะเยอะมากขนาดไหน
สาวๆ หลายคนเอาแต่มองทางหลินเฟิง แม้เขาจะสวมผ้าปิดปากอยู่แต่ก็ยังเขิน
เวลานี้ เจ้าอวิ๋นหู่ยังจะหันมาถามเขาอีกว่า “จะกินป๊อบคอร์นไหม?”
จริงที่เขาชอบกินขนมหวาน แต่การที่ผู้ชายตัวเบ้อเร่อจะมาหิ้วถังป๊อบคอร์นคงดูไม่ดีแน่?
หลินเฟิงคิดได้เช่นนี้ก็กำลังจะปฏิเสธ ทว่าอวิ๋นหู่กลับเอ่ยขึ้นมาก่อน “ซื้อซักถัง ฉันถือเอง”
“ได้” หลินเฟิงพยักหน้า เพราะหากดูหนังโดยไม่มีป๊อบคอร์นย่อมไม่ได้บรรยากาศ
แต่รอจนอวิ๋นหู่ซื้อเสร็จกลับมาก็รู้สึกว่าแย่แล้ว เพราะมือของอีกฝ่ายไม่ได้ถือแค่ป็อปคอร์น ยังมีเสื้อตัวนอกถึงสองตัว รวมถึงชามะนาวอีกแก้วหนึ่ง
เมื่อเดินมาอยู่ข้างตัวเขา หลินเฟิงได้ยินเสียงสาวๆ กระซิบกันอย่างชัดเจน
“เอาใจเก่งจัง”
“ถึงว่า โชคดีมากเลยนะที่มีแฟนแบบนี้ แฟนฉันยังไม่เคยจะซื้อป๊อปคอร์นให้ฉันสักนิด”
หลิงเฟิงได้แต่คิดในใจ…กับอีแค่ซื้อป๊อบคอร์นก็เป็นแฟนได้แล้วเหรอ? เดี๋ยวนี้ผู้ชายกับผู้ชายจะเป็นเพื่อนกันอย่างบริสุทธิ์ใจไม่ได้แล้วหรือไง อีกอย่าง จะนินทาก็นินทาไปเถอะ ทำไมต้องเสียงดังขนาดนั้น กลัวฉันไม่ได้ยินเรอะ?
หลินเฟิงยืนนิ่งอย่างกระอักกระอ่วน ก็แค่ไปดูหนังกับเพื่อนในทีม ทำไมรู้สึกเหมือนนัดเดทเลย
เมื่อคิดถึงตรงนี้ เจ้าตัวก็สะบัดศีรษะสลัดความรู้สึกพิกลนี้ทิ้งไป
ยังเหลือเวลาพอควรกว่าจะได้เข้าไปดูหนัง พวกเขาจึงหลบสายตาที่คนอื่นมองมาไม่สำเร็จ พอจะไปหาที่นั่งกินขนม ก็พบว่าคนที่นั่งล้วนแต่เป็นคู่รักกัน นี่มัน…กระอักกระอ่วนจริงๆ!
ไม่ง่ายเลยกว่าจะนั่งลงอย่างสงบจิตสงบใจ ก็ดันมาเจอคนรู้จักเข้า!
เมื่อหลินเฟิงเห็นเจ้ลั่วคนสวยเจ้าของตำแหน่งนางฟ้านักเวทมองพวกเขาอย่างมีความหมายลึกซึ้ง หลินเฟิงพลันรู้สึกถึงปัญหาทันที!
ไม่ผิดจากที่คาด เจ้คนนั้นยิ้ม แถมก้มหน้ากดปุ่มมือถือด้วย
วินาทีถัดมา หลินเฟิงก็เห็นข้อความที่ส่งในกรุ๊ปวีแชทของท่านเทพว่า “ฉันจับคู่เฟิงอวิ๋นได้คาหนังคาเขา ชอบอ้างว่าเป็นเพื่อนรักกัน แหม…”
“เฮ้ ยกเลิกข้อความเดี๋ยวนี้เลยนะ” หลินเฟิงกุมขมับ
วันนี้เจ้ลั่วคนสวยมัดผมสองข้าง ดูสดใสเหลือเกิน “แคร์ขนาดนี้? แสดงว่าต้องมีอะไรกันชัวร์”
“มีบ้าอะไรล่ะ” หลินเฟิงจนปัญญา ก่อนจะนั่งลงตรงนั้น “เป็นคนทีมเซียงหนานแท้ๆ มาอยู่เจียงเฉิงทำไมเนี่ย?”
เจ้ลั่วยิ้มบอก “มารับสมัครเด็กใหม่น่ะสิ ที่เจียงเฉิงมีคนเก่งเยอะ ถ้าเรามีสาขาย่อยอยู่ที่นี่ตั้งแต่ละก็ เทพ Z ของฉันจะถูกพวกนายฉกมาเรอะ?”
“ตั่วเจ้ เจ้าแบล็กเข้าทีมเราเพราะหลงรักหัวหน้าทีม โอเคปะ”
เจ้ลั่วคนสวยหรี่ตาลง โผเข้าหาอย่างดุร้ายทันที “เรียกใครว่าตั่วเจ้ยะ?”
“คุณน้อง” หลินเฟิงเปลี่ยนคำเรียกทันที “คุณพี่นางฟ้า!”
เจ้ลั่วจิบชา “หลินฝ่ายรับน่ารักจัง”
หลินเฟิง “…”
“อุ้ย พวกนั้นตอบกลับแล้ว” เจ้ลั่วเปิดมือถือออกดู “เดี๋ยวส่งรูปคู่จิ้นของนายกับอวิ๋นหู่อีกดีกว่า อวยพรให้พวกนายแต่งงานมีความสุขล่วงหน้า”
หลินเฟิงเปิดมือถือพิมพ์ข้อความเพียงว่า “หึๆ!” จากนั้นพลันนึกอะไรขึ้นมาได้ “เจ้มาคนเดียวเหรอ? แล้วมาทำอะไรที่นี่”
เจ้ลั่วกัดหลอดพลางเอ่ยอย่างไม่จริงจัง “นัดดูตัว”
หลินเฟิง… เขาต้องฟังผิดแน่เลย!
…………………………………………….