ตอนที่ 2072
เขาลาออกแล้วเหรอ
หลี่ซ่วนสไลด์มือถือ “เรื่องพวกนี้เธอจะอธิบายยังไง? อย่าคิดนะว่า
ถิ่นเล็ก ๆ อย่างถิ่นพวกเราจะยอมรับคนอย่างเธอ”
ลั่วลั่วทอดสายตามอง จากนั้นก็วางแก้วเหล้าลุกขึ้นยืน
หลี่ซ่วนหัวเราะ “ไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยเหรอ?”
“มือถือเปิดระบบอัดเสียงไว้ ท่าทางจะเตรียมมาดี” ลั่วลั่วค้ำมือข้าง
หนึ่งลงบนโต๊ะ ก่อนจะชะโงกหน้าเข้าไปหา “ถ้าฉันพูดอะไรไป เธอ
คงจะบอกต่อแบบตรงเป๊ ะงั้นสิ?”
หลี่ซ่วนไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะรู้ทันที่ตนเปิดระบบอัดเสียง
ลั่วลั่วเอ่ยเสียงเรียบ “ฉันเคยโดนเล่นงานแบบนี้มาก่อน ต่อไปจะไม่
มีวันนั้นอีก”
หลี่ซ่วนหัวเราะหยัน “หมดคำจะพูดจริง ๆ”
ลั่วลั่วช้อนสายตามองอีกฝ่าย “คนเราก็เป็นอย่างนี้ ตอนแรกอยากพูด
มากมาย แต่ตอนหลังถึงมารู้ว่าคนที่ถามคำถามเรานี้น่าตลกเป็นบ้า
เลยไม่คิดจะพูดอีก”
หลี่ซ่วนพูดกลั้วหัวเราะ “เปลี่ยนเรื่องพูดเก่งดีนี่ ต้องบอกว่าแผนสูง
ใช่ไหม”
ลั่วลั่วเคลื่อนสายตาไปมอง “ถ้าจะให้พูดงั้นเหรอ ก็ได้ ฉันแค่อยาก
เล่นเกมกับพวกเพื่อน ๆ ถ้าจะทำร้ายฉันได้ก็คือการกำจัดความชอบ
ของฉันในเรื่องนี้ ฉันรู้ดีว่ามีใครอยู่เบื้องหลัง แล้วทำไมมายืนตรงนี้
ฉันไม่คิดจะแตะเมาส์ ก็เพราะเบื่อความชอบที่เคยมี”
“พูดซะสวยหรูเชียว” หลี่ซ่วนไม่แคร์ “ฉันแค่อยากให้ทุกคนรู้ว่าทีม
อะไรที่เธออยู่นั่นน่ะ กระทั่งหัวหน้ายังเล่นต่อไม่ได้เลย แสดงว่าไป
ต่อไม่ไหวแล้ว เธออย่ามา…”
ลั่วลั่วได้ยินถึงตรงนี้พลันชะงักทันที “เธอว่าอะไรนะ ไม่เล่นต่อ?
ใคร?”
“หัวหน้าเธอไง ลั่วลั่ว เธอคงไม่บอกนะว่าตัวเองยังไม่รู้”
ลั่วลั่วไม่ฟังประโยคหลังอีก สมองเธอว่างเปล่าทันใด กว่าจะรู้ตัวก็
ก้มหน้าส่งข้อความออกไป “หัวหน้าอยู่ที่ไหน?”
“ในรถ” คำตอบสั้น ๆ นั้นมาอย่างไว
ลั่วลั่วสูดหายใจลึก อยากถามอะไรสักอย่าง แต่พูดไม่ออก
จึงสลับหน้าไปต่อสายถึงจ้าวซานพั่งแทน
ฝ่ายหลังรับสายอย่างมีความสุข “ไฮ ลั่วลั่ว…”
“เขาลาออกแล้ว?” คำพูดแสนสั้นของลั่วลั่วแทรกคำพูดอีกฝ่าย
กลางคัน นัยน์ตาแดงอย่างควบคุมไม่ได้ “เขาลาออกแล้วเหรอ?”
จ้าวซานพั่งด่าในใจเป็นชุด “ลั่วลั่ว ฟังฉันพูดก่อนนะ เรื่องลาออก
มันเป็นปกติใช่ป่ ะ เธอยังลาออกแล้วเลย ทุกคนต้องลาออกอยู่ดี แค่
ไม่เร็วก็ช้า”
“ทำไม” ลั่วลั่วจิกเล็บเข้าอุ้งมือ “ฟอร์มเขายังไม่ตกนี่นา ยังทำเงินได้
อีกเยอะ ไม่มีใคร…เพราะฉันหรือเปล่า? ฉันทำให้เขาแย่?”
จ้าวซานพั่งลำบากใจ “เปล่า เวรเอ๊ย เอาเหอะ เพราะเธอก็จริง แต่
ไม่ใช่เพราะเธอทำให้เขาย่ำแย่”
“มีหลายสาเหตุ อันดับแรกก็อายุ อันดับที่สอง เขาจะยอมเปลี่ยนแปลง
ตัวเองเพื่อปรับเข้ากับสิ่งใหม่ ๆ เหรอ? ถ้าจะทำให้แย่ ต้องเป็นฉัน
มากกว่า ฉันไม่ควรพูดบางอย่างออกไป เขาไม่อยากให้ฉันต้องขอโทษ
ถึงได้ตัดสินใจลาออก” พูดมาถึงตรงนี้ เสียงของจ้าวซานพั่งก็แผ่ว
ต่ำลง “ลั่วลั่ว เธอรู้ไหมว่าเมื่อคืนเขาพูดอะไรกับฉัน เขาบอกว่าอยาก
พาเธอกลับมาตั้งแต่แรกแล้ว ตอนหลังเขาบอกว่า เธออยู่ตรงนั้นจะ
ดีกว่า อย่างน้อยเธอจะได้รู้ข่าวเขาลาออกช้าหน่อย เขาบอกว่าคนเรา
พอตื่นจากฝันก็ไม่มีอะไรน่ากลัวแล้ว สิ่งที่น่ากลัวก็คือเราเองยังไม่
กล้าฝัน ทั้ง ๆ ที่รู้ว่ามันลวงตาแต่ยังอยากจะรักษาสภาพมันไว้ เพราะ
ไม่อยากให้เธอรู้สึกไม่คุ้มค่า ลั่วลั่ว เขาถือว่าเธอเป็นลูกทีมแล้วก็เป็น
คนที่เขาชอบด้วย สองอย่างนี้มันไม่ย้อนแย้งกันหรอกนะ”
ตอนที่ 2073
หลังจากที่ได้ยินประโยคสุดท้าย ลั่วลั่วก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอวาง
สายแล้ววิ่งไปยังที่จอดรถใต้ดิน
ไม่ถามด้วยซ้ำว่าชายหนุ่มจอดรถไว้ที่ไหน กลัวว่าหากพูดเสียงจะ
แหบพร่า
ในเมื่อเป็นรถตัวเอง เธอย่อมจำได้อยู่แล้ว
ทว่าในระหว่างที่วิ่งไปหา หลายสิ่งหลายอย่างพลันผุดขึ้นมาใน
ความคิด
ตอนเด็ก ๆ เธอแบกเป้เดินออกจากที่นี่ เวลานั้นยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าต้อง
เจอกับอะไรบ้าง จะได้รู้จักคนแบบไหน จะเล่นเกมจนกลายเป็นอาชีพ
ได้จริงหรือไม่
ต่อมาเธอมีผู้คนชอบมากมาย ทั้งยังถูกคนเกลียดไม่น้อยอีกด้วย
เมื่อเข้าทีมเซียงหนาน คว้าแชมป์ ได้ในที่สุด เธอก็คิดว่าหากกลัว
ความมืดมิดก็ไม่เป็นอะไร ตัวเราสามารถเปล่งแสงด้วยตัวเองได้
แต่หากแม้แต่ตัวเองยังเปล่งแสงไม่ได้จะทำอย่างไร?
เวลานี้ เธอรู้แล้วว่าที่นี่ไม่ต้องการเธอ ที่นั่นก็เหมือนกัน
มีเพียงที่เดียวที่เธอหาไปได้ นั่นคือหัวหน้าเธอนั่นเอง ผู้ชายที่เธอไม่
เคยเสียใจที่ได้รักเขา
หลายปีที่ผ่านมา สิ่งที่เธอเรียนรู้ได้มากที่สุดในระหว่างอยู่นอกบ้าน
ก็คือการป้องกันตัวเอง
หลายคนไม่เข้าใจ แต่เขารู้ดี ดังนั้นทุกครั้งเขาจึงทำแค่ลูบผมเธอโดย
ไม่พูดอะไร
ต่อให้สิ่งที่เคยรักกลับกลายมาเป็นเกลียดก็เหมือนจะไม่เป็นอะไร
เพราะเขาคนนั้น เขายังอยู่
เซียวจิ่งนั่งอยู่ในรถ ลำคอร้อนผ่าว เขามองดูมือถือหลายครั้งแล้ว คิด
ว่าจะขึ้นไปดีไหม
เมื่อทอดสายตาออกนอกตัวรถ ก็ใคร่ครวญถึงนิสัยตัวเองอีก
หากบอกว่าตอนนั้นแค่ต้องการเช็กความรู้สึกให้แน่ใจ ไม่สู้จะบอก
ว่ากังวลว่าจะเห็นคนอื่นในสายตาเธอ
ความศรัทธามอดไหม้ได้ เขาไม่อยากมีตัวตนในความศรัทธาของเธอ
เมื่อมาถึงที่นี่เขาก็นึกเสียใจ ความศรัทธาที่กลายมาเป็นความชอบ
เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้
ฉินมั่วเย้ยหยันเขาไม่ผิด สมน้ำหน้าแล้วที่ไม่มีใครเอาเขา
เซียวจิ่งเอนหลัง สายตาทอดมองไกล ทั้ง ๆ ที่เหนื่อยมากแต่กลับ
นอนไม่หลับ เขากำลังคิดว่าสองคนนั้นไปถึงไหนกันแล้ว
ในงานเลี้ยงต้องมีคนพูดแน่ว่าสองคนนั้นเหมาะสมกัน
ชายหนุ่มกำหมัดแน่น เขาไม่เคยเกิดอารมณ์ไม่ชอบขี้หน้าคนแบบนี้
มาก่อน ไม่ว่าคนนั้นจะดีจริงหรือเปล่า เหมาะสมกับเธอหรือไม่ เขา
ก็ยังอิจฉาอยู่ดี
ใช่ การยอมรับบางอย่างเป็นเรื่องที่ทำได้ไม่ยาก เขาอิจฉาจนแทบจะ
บ้าคลั่งแล้ว
เซียวจิ่งอยากขึ้นไปเอาตัวเธอกลับมา ใช่ว่าเขาจะไม่มีอารมณ์วู่วาม
ที่ว่า แต่รู้ดีว่าเมื่อเดินมาจากที่นั่น อย่างน้อยเธอก็ยังได้ความสงบจาก
ที่นี่
จ้าวซานพั่งถามเขาว่าผิดหวังไหม เขาไม่เคยคิด คิดแค่ว่าขอให้แข่ง
ด้วยกันเป็นพอ
นี่ก็ไม่ต่างจากเมื่อก่อน คนที่สนับสนุนไม่สนับสนุนอีกต่อไป พวก
เขายังเริ่มต้นใหม่ได้ ทว่าบางครั้งด้วยเหตุที่มองทุกอย่างออกอย่าง
ทะลุปรุโปร่งจึงหมดแรง ไม่อยากแตะต้องเกมอีกต่อไป เว้นเสียแต่
ว่าวันหนึ่งพวกเขาจะกลับมาได้อีกครั้ง
แต่ความจริงก็คือ พวกเขาอายุมากขึ้นแล้ว สร้างทีมใหม่ไม่ได้อีก
ต่อไป ถึงได้ไม่แตะมันอีก
เซียวจิ่งไอเล็กน้อย มือสไลด์มือถือ หน้าจอยังคงค้างที่หน้าสนทนา
เมื่อครู่ ในขณะที่เขากำลังพิมพ์ประโยคต่อไป ประตูรถก็ถูกเปิดออก
ลั่วลั่วนั่นเอง เธอยืนนิ่ง ผมยาวยุ่งเล็กน้อยเหมือนสาหร่ายทะเล ขับ
ให้เครื่องหน้าคมชัด สภาพเธอในชุดแดงเพลิงเวลานี้เหมือนตอนเจอ
กันเป็นครั้งแรก
เธอพยายามควบคุมลมหายใจ เอ่ยขึ้นว่า “หัวหน้า ไม่สิ เทพเซียว
เมื่อก่อนฉันเป็นแฟนคลับคุณ ชอบตอนที่คุณเล่นเกมแบบหน้าไร้
อารมณ์มาก ๆ ต่อมาฉันได้เป็นลูกทีมคุณแล้ว หลังจากที่ได้ร่วมเล่น
เกมกัน ความศรัทธาก็มีน้อยลง กลายเป็นความโลภ อยากอยู่ใกล้ชิด
มากขึ้น อยากเป็นคนพิเศษของคุณ ต่อให้ไม่ได้เล่นเกมแล้วก็ยังอยู่
ด้วยกันได้”