ตอนที่ 2078
คู่มั่วจิ่วหวานแหวว
เล่นพูดอย่างนี้ ใครจะพูดต่อไหว!
ท่านประธานหวังที่พยายามดึงการสนทนาให้ดูเป็นเรื่องปกติอ้ำอึ้ง
ไปแล้ว “ตะ แต่งเข้าบ้าน…เอ่อ งั้นผมขอให้คุณชายฉินสมหวังในเร็ว
วันนะครับ!”
พูดจบก็แหงนศีรษะดื่มเหล้า ไม่พูดต่ออีก ดื่มเหล้าเสียยังจะดีกว่า!
ทว่าความคิดของชายหนุ่มไม่ได้หยุดลงหลังจากกินเลี้ยงเสร็จ
พอขึ้นรถ ผู้ช่วยพิเศษก็ถามขึ้น “จะกลับบริษัทหรือบ้านใหญ่ครับ”
ฉินมั่วตอบอย่างสบายอารมณ์ “ไปหาเขา”
เขาคือใคร ไม่ต้องพูด ผู้ช่วยก็รู้
เขาอยากจะส่งข้อความให้คุณหนูจิ่วก่อนออกรถว่า ‘ตั้งใจอ่านหนังสือ’
ประมาณนี้
แต่ฉินมั่วที่นั่งข้างหลังกลับเปิดปากก่อน “พยายามอย่าทำเรื่องคาบ
ข่าวบอกคนอื่น”
ผู้ช่วยรีบเก็บมือถือทันที รู้สึกว่าวันนี้ความอดทนของท่านประธาน
จะมีน้อย
เวลาเดียวกัน ป๋อจิ่วที่งับอมยิ้มอยู่ก็กำลังสอนลูกศิษย์เล่นแอคเคาท์
สำรอง ไม่อย่างนั้นโดนรังแกขึ้นมาจะทำอย่างไร
ถึงลูกศิษย์เธอจะเล่นโหด แต่พวกที่ตาถึงกลับมีไม่เยอะนัก
มั่วเป่ ยที่นั่งหน้าคอมพิวเตอร์ฟังจนจบแล้ว ถึงช้อนสายตาขึ้นเตือน
ด้วยเสียงเรียบ “อาจารย์ ได้เวลาทำฝึกทำข้อสอบแล้ว”
“ไม่มีแรงทำ หิวอะ” ป๋ อจิ่วยิ้มเจ้าเล่ห์ เท้าคางด้วยมือข้างหนึ่ง “อาจารย์
พาลูกศิษย์ไปกินหม้อไฟดีไหม”
มั่วเป่ ยลุกขึ้นมา “ฉันไปทำกับข้าวให้ดีกว่า เราจะกินอาหารรสจัดก่อน
สอบไม่ได้”
ป๋ อจิ่วเลิกคิ้วสวย ๆ ขึ้นมา “ไปเอาคำพูดนี้มาจากไหน?”
มั่วเป่ ยใบหน้าไร้อารมณ์ ทำเหมือนกำลังใช้ความคิด ก่อนจะตอบ
“พี่สาวข้างบ้านก็จะสอบเหมือนกัน คนที่บ้านเขาบอกแบบนั้น”
ร่างสูงระหงของป๋อจิ่วยืนนิ่ง งับข้าวฟ่างหางหมาที่ไม่รู้เอามาจาก
ไหนอย่างแช่มช้าพลางเอียงใบหน้าสวย ๆ ดูเท่เหลือเกิน “น่าเบื่อจัง
อยากกินเหล้า”
“กินไม่ได้เหมือนกัน” มั่วเป่ ยถือมันฝรั่ง “ทำมันฝรั่งผัดเนื้อวัวดี
ไหม?”
ป๋อจิ่วแหงนหลัง “กินหม้อไฟไม่ได้ กินเหล้าก็ไม่ได้อีก ชีวิตคนเราก็
ไม่มีความหมายน่ะสิ”
มั่วเป่ยล้างมันฝรั่งจนสะอาดแล้วเอามาวางที่เขียง ปลอบโยนอาจารย์
ตัวเองอย่างจริงจัง “รอสอบเสร็จก่อน อาจารย์ก็แต่งอาจารย์หญิงเข้า
บ้านได้แล้ว”
ป๋อจิ่วได้ยินแล้วแววตาสว่างโรจน์ เส้นผมสีเงินปรกลงมา กระทั่งมุม
ปากยังหยักยิ้ม “เอาเหอะ ฉันจะอดทนต่ออีกหน่อย เพราะเทียบกับ
หม้อไฟหรือเหล้าแล้ว อาจารย์หญิงของเธอสำคัญกว่า อื้อ เรียก
อาจารย์หญิงได้เหมาะสมมาก ต่อไปเรียกบ่อย ๆ นะ”
มั่วเป่ ยยังไม่ทันได้พยักหน้า ก็เห็นร่างของ ‘อาจารย์หญิง’ ปรากฏตัว
ขึ้น
ป๋ อจิ่วก็รู้สึกเหมือนกัน ยังไม่ทันได้หันหน้าไปมอง เสียงเฉยชาระคน
ยโสพลันดังข้างหูว่า “อาจารย์หญิง? เรียกได้ไม่เหมาะสม?”
“ฉันเป็นอาจารย์เขา พี่ก็ต้องเป็นอาจารย์หญิงสิ” ป๋ อจิ่วแสร้งทำเป็น
จริงจัง “ไม่งั้นสลับรุ่นกันแย่เลย”
ฉินมั่วทำเสียงเหมือนหัวเราะ ก่อนจะดึงข้อมือเธอลากขึ้นไปชั้นบน
คนบางคนจำเป็นต้องปิดประตูเพื่อ ‘สั่งสอน’
เนื่องด้วยการสั่งสอนมักจะจบลงด้วยร่องรอยบนแอ่งชีพจรของป๋อ
จิ่วเสมอ
วันนี้ก็เช่นกัน
ป๋ อจิ่วเงยหน้าเล็กน้อย คางเรียวดูสวยบอบบาง ทั้งยังเท่สมวัย เธอเอ่ย
เสียงแผ่วต่ำ ลมหายใจสับสน ทว่ายังพอจะได้ยินในสิ่งที่พูด “เบา ๆ
หน่อย”
ฉินมั่วรัดเอวเธอด้วยมือข้างหนึ่ง ดันเธอไว้ที่ประตู เขาก้มตัวเล็กน้อย
นิ้วแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตของเธอออกจนหมด เรียวปากบางหยุดที่แอ่ง
ชีพจรขาวน่ามอง แววตาเขาหนักอึ้งราวกับกำลังข่มกลั้นอะไรเอาไว้
ทว่าเพราะเหตุที่ต้องข่มอารมณ์ จึงทำให้บุคลิกสูงส่งของเขาเผย
ความเซ็กซี่สุดชีวิตออกมา “ฉันจะรอจนกว่าเธอจะสอบเสร็จ”
ตอนที่ 2079
จะเชื่อเธอคนเดียว
ป๋อจิ่วได้ยินแล้วรู้สึกว่าท่านเทพน่าเอ็นดูสุด ๆ
ไม่จำเป็นต้องรอให้สอบเสร็จเลย แต่หากคิดให้ดี ถ้าสอบเสร็จแล้ว
ค่อยแต่งงาน คืนวันแต่งงานต้องเยี่ยมยอดแน่นอน
ฉินมั่วเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์จากมุมปากเธอก็เลิกคิ้ว ก่อนจะเอาเสื้อตัว
นอกคลุมศีรษะเธอไว้ ยัยคนนี้ไม่เห็นเสียยังจะดีกว่า โดยเฉพาะตอน
ที่เห็นแอ่งชีพจร จะยิ่งทำให้เขาเสียการควบคุม
ป๋ อจิ่วปกปิดไม่มิด เธอดึงเสื้อของชายหนุ่มออก กำลังจะเอ่ยขึ้น
“อยากจะอธิบายเรื่องให้เด็กเรียกฉันว่าอาจารย์หญิงใช่ไหม?” ฉินมั่ว
เหลือบมองอย่างสบายอารมณ์
ป๋อจิ่วยกยิ้ม เบี่ยงประเด็นอย่างเป็นธรรมชาติ “เพราะเจ้าหญิงนั่นแหละ
ช่วงนี้มันรบกวนฉันฝึกทำข้อสอบอะ”
เจ้าหญิงที่กำลังกินอาหารแมวตรงระเบียง…อธิบายมา ฉันเป็นแมวที่
กำลังกินข้าวอยู่ดี ๆ ทำไมถึงซวยขนาดนอนราบก็ยังโดนยิงปืนใส่ได้!
ฉินมั่วเงยหน้าขึ้นมองเจ้าหญิงแวบหนึ่ง จากนั้นหันกลับมามองใบหน้า
คนบางคน เอ่ยช้า ๆ ว่า “มันรบกวนเธอยังไง?”
“พอฉันฝึกทำข้อสอบทีไร มันก็มาให้ฉันเล่นด้วยทุกที พอไม่เล่นด้วย
มันก็ซึม ๆ” ป๋อจิ่วพูดเป็นจริงเป็นจัง
เจ้าหญิงโมโหจนขนพอง “แม้ว ๆ ๆ ๆ” เธอมาหยอกฉันเอง เธอหยอก
ฉันฉันก็ไม่ซึมน่ะสิ มันเป็นธรรมชาติของแมว มาโทษฉันได้ไง!
ป๋อจิ่วยิ้มเอื่อยเฉื่อย “ดูสิ มันร้องให้ฉันไปเล่นด้วยอีกแล้ว”
เจ้าหญิง…มันน่าโมโหไหม แต่มันพูดภาษาคนไม่ได้ เหมียว!
เล่นกับแมวได้ขนาดนี้ เห็นทีช่วงนี้คนบางคนดูจะเบื่อมากจริง ๆ
ฉินมั่วดึงตัวเธอกลับมาแล้วปรามเสียงเรียบ “อย่ารังแกแมว…”
เจ้าหญิง…เจ้านายจ๋า ฮือ ๆ ๆ ๆ โชคดีที่เจ้านายยังไม่หลงมารยาผู้หญิง
ฉินมั่วเอ่ยต่อ “เพราะมันจะทำให้เธอเสียเวลาฝึกทำข้อสอบ”
เจ้าหญิง…ถือว่าแมวอย่างมันไม่ได้พูดเมื่อครู่นี้ก็แล้วกัน!
“พี่ไม่มาเฝ้าฉัน ตอนฝึกทำข้อสอบก็เลยไม่มีสมาธิไง” ป๋ อจิ่วเอ่ยออด
อ้อน ไม่ลืมยิ้มเจ้าเล่ห์ โอบรัดเอวชายหนุ่มไว้
เจ้าหญิงรู้สึกอย่างจริงใจว่า เจ้านายของมันอยู่กับยัยคนนี้ทีไรเป็นต้อง
เสี่ยงโดนปล้ำทุกที!
แต่เจ้านายกลับไม่คิดอย่างนั้น ทั้งยังชอบใจเสียด้วยซ้ำ
แม้ว่าเจ้านายจะไม่ได้แสดงสีหน้าออกมา แต่นับจากที่เขาเดินเข้ามา
สายตาก็ไม่ละไปจากใบหน้าของยัยนั่นเลย
ช่างเถอะ เห็นแก่ที่ยัยนี่ป้อนปลาแห้งให้มัน มันจะถือว่าเป็นแค่การ
แสดงโชว์ประจำวันก็แล้วกัน แต่มันกล้าพนันเลยว่า ถ้าเจ้านายอยู่
ด้วย ยัยผู้หญิงคนนี้ก็จะยิ่งเอาแต่มองหน้าเขา ไม่ยอมฝึกทำข้อสอบ
เข้าไปใหญ่ ก็คนมันไม่ชอบเรียนหนังสือนี่นา!
ฉินมั่วย่อมรู้ดีเช่นกัน ในสถานการณ์ปกติ เขาย่อมไม่ปฏิเสธที่จะนั่ง
อ่านหนังสือเป็นเพื่อน โดยเฉพาะเมื่อคนบางคนเสนอขึ้นมา ชาย
หนุ่มแก้กระดุมข้อมือ “ยังเหลืออีกกี่ชุดที่ยังไม่ได้ทำ?”
ป๋ อจิ่วยังคงเกียจคร้าน “ไม่เยอะหรอก”
ฉินมั่วเข้าใจอีกฝ่ายดี “คือทำไปได้ไม่เยอะ?”
ป๋ อจิ่วเห็นว่าใกล้จะถูกเปิดโปงจนหมด ก็เลยเอนหลังพิงพนักเก้าอี้
ยิ้มหล่อใสให้ “จะเป็นไปได้ยังไง ฉันเป็นคนที่ฝึกทำครบทั้งชุดนะ”
ฉินมั่วหันมามองด้วยสีหน้าเฉยเมย เสียงก็พลอยเฉยชาไปด้วย “ท่าน
จิ่วเก่งจริง ๆ ใช้เวลาทั้งวันกลับทำเสร็จแค่หนึ่งในยี่สิบ คนทั่วไปทำ
ไปงั้น ๆ ก็ยังเสร็จตั้งสองแผ่น เธอใช้เวลาตั้งเยอะแต่เสร็จแค่แผ่น
เดียว?”
คุณตาพ่อบ้านที่ยกชามาเคาะประตู ได้ยินแล้วอยากขำ
ความปากร้ายของคุณชายฉินจี้ใจดำนายน้อยได้ทุกครั้ง แต่บางทีคน
ทั่วไปอาจไม่รู้ การมีคนคนหนึ่งที่คอยกำกับดูแลนายน้อยได้ถือเป็น
เรื่องดีเยี่ยม
และนายน้อยเองก็ดูเหมือนจะเชื่อฟังแต่คุณชายฉินด้วย…