ตอนที่ 2082
ฉินมั่วมองเธอแวบหนึ่ง “นอกจากกอดแล้วเธอจะทำอะไรได้อีก? ทำ
ตัวเรียบร้อยหน่อย”
ป๋อจิ่วจนปัญญากับเจ้าหญิงน้อยที่แสนเรียบร้อยจริง ๆ
เอาเหอะ เรียบร้อยก็เรียบร้อย
แต่ไม่คิดเลยว่าจะมีโชเฟอร์ด้วย แถมเส้นทางยังแปลกไปจากเดิม
“นี่ทางไปสนามบินนี่?”
สำหรับป๋อจิ่วแล้ว ไม่ว่าจะไปเมืองไหน เธอก็จดจำเส้นทางของเมือง
นั้นได้ทั้งสิ้น นี่เป็นคุณสมบัติที่คุณป๋ อฝึกมาให้ตั้งแต่ยังเล็ก ยิ่งไป
กว่านั้นเธออยู่เจียงเฉิงมานาน ย่อมคุ้นเคยกับเส้นทางอยู่แล้ว
ฉินมั่วตอบรับ เสี้ยวหน้ายังคงเฉยเมย “ไปทำงานนอกสถานที่น่ะ
เธอถือเป็นสัมภาระ”
เมื่อเขาพูดเช่นนี้ออกมา ป๋ อจิ่วจึงนึกถึงเมื่อตอนเป็นเด็ก
ตอนที่เขากลับจีน เธออยากให้เขาถือว่าตัวเธอเป็นสัมภาระแล้วเอา
ติดตัวไปด้วย ถึงกับมุดอยู่ในกระเป๋าเดินทาง…ไร้เดียงสาจริง ๆ
ออกไปทำงานต่างถิ่นก็ดี เธอจะได้ไม่ต้องเอาแต่รอผลคะแนน
พอผลคะแนนออกแล้วสอบเข้าได้ เธอก็จะให้คุณตาเตรียมงานแต่งงาน
ป๋อจิ่วโดนมองว่าเป็นสัมภาระ เพราะเมื่อฉินมั่วจับกระเป๋าเดินทาง
และบอร์ดดิงพาส เธอก็นั่งอยู่บนตัวกระเป๋า โดยมีฉินมั่วจับเข็นไป
“ฝากเธอไว้ใต้เครื่องด้วยเลยดีไหม?”
“เจ้าหน้าที่คงไม่รับ เพราะฉันหล่อจะตาย เอาไว้ข้างนอกปลอดภัย
กว่า” ป๋ อจิ่วยังคงสวมผ้าปิดปาก เพราะช่วงนี้หนังยังฉายอยู่ ยังไม่
ออกเป็นแผ่น คนจะจำเธอได้ง่าย ๆ ในสถานที่แบบนี้
ฉินมั่วจูงเธอไว้ “เอาเธอไว้ที่ไหนก็ไม่ปลอดภัยทั้งนั้นแหละ”
ป๋อจิ่ว…เธอไม่ใช่ระเบิดแสวงเครื่องสักหน่อย
“คนที่เดินข้างหน้าอะ ต้องทำขายตรงแน่” เสียงเธอเนิบนาบ “ฉันแฮก
มือถือเขาได้นะ แล้ว…”
ฉินมั่วเชยคางเธอขึ้นมา ก่อนจะจูบที่มุมปากทั้ง ๆ ที่มีผ้าปิดปากกัน
ไว้ “แฮกมือถือในประเทศจีน ถือเป็นพฤติกรรมผิดกฎหมาย”
“ถ้าพี่จุ๊บฉันเพิ่ม ฉันอาจจะเก็บไม้เก็บมือ” ป๋อจิ่วพูดเจ้าเล่ห์
ฉินมั่วหยิกแก้มเธอ “ถ้าคุณตาพ่อบ้านได้ยินเธอพูดเข้าอย่างนี้ ต้อง
รู้สึกว่าตัวเองล้มเหลวด้านการสอนสั่งเธอชัวร์”
“ก็ฉันถูกความหล่อบังตานี่นา” ป๋อจิ่วยิ้มนิด ๆ เหมือนเดิม
ฉินมั่วมองดูใบหน้าเธอ นัยน์ตาลึกซึ้ง จากนั้นก็ลากเธอไปที่มุมเลี้ยว
หากเดินต่อไปก็จะเป็นจุดสูบบุหรี่ และเป็นมุมอับพอดี เขาถอดผ้า
ปิดปากเธอออก หลุบตาลงพร้อมรั้งเอวเธอไว้ด้วยแรงที่ต่างไปจาก
เดิม
ปลายลิ้นสัมผัสได้ถึงความเย็นนิด ๆ ความวาบหวามลามมาจาก
บั้นท้าย ความคิดขาวโพลน
ป๋ อจิ่วคิดว่าหากปีนั้นฝั่งทางโน้นส่งเขามาแล้วใช้ความหล่อเหลาเข้า
ล่อหลอกจนถึงที่สุด เธออาจจะพ่ายแพ้ก็ได้
การชอบแต่หน้าตาคนเป็นหลักนี่ไม่ถูก
อืม ไม่ถูกจริง ๆ
แต่การจูบทำให้คนหลงใหลได้เช่นกัน เธออยากจะเข้าใกล้อีกสักนิด
จะได้ไม่ต้องคิดถึงเรื่องไม่ดี
เธอเคยบอกแล้วว่าตอนที่ไม่รู้ว่าความอบอุ่นคืออะไร เราก็จะไม่
ปรารถนามาก แต่เมื่อรู้แล้ว แม้ตัวเองจะมืดมิดก็ยังอยากโดนแสง
ส่องสักหน่อย
ในเวลานี้ของทุกปี เธอจะรู้สึกว่าว้าเหว่ไปทุกหนทุกแห่ง
ดังนั้นจึงอยู่ในร้านกลางคืนติดกันหลายวัน ให้มีคนห้อมล้อมตัวเอง
สถานที่คึกคักเหมือนจะมีเสน่ห์อย่างหนึ่ง อย่างน้อยก็จะยึดครอง
ความคิดของเราได้ ทำให้ไม่คิดถึงบางเรื่อง
ปีนี้น่าจะไม่ฝันร้ายอีกแล้ว
หลังจากที่จูบเสร็จก็มีลูกอมให้ ป๋อจิ่วคิดว่าเธอยอมอดทนได้เพื่อสิ่ง
เหล่านี้ ไม่ทำเรื่องอะไรที่มันเกินไป แม้จะคันไม้คันมือบ้างเป็น
บางครั้งก็ตาม
ตอนที่ 2083
เมื่อขึ้นมาอยู่ในเครื่องบิน คนข้างตัวสลบเสงี่ยมขึ้นเยอะ
ฉินมั่วหันหน้าไปก็เห็นเธอหลับ เส้นผมสีเงินปรกลงมาจรดดั้งจมูก
ดูเป็นเด็กดีอย่างน่าประหลาด
แอร์โฮสเตสเดินผ่านมาหลายครั้ง แต่ฉินมั่วปฏิเสธ
จากนั้นจึงละมือมาคลุมผ้าห่มไว้บนตัวเธอ สองตามองหน้าเธอ สะดุด
ไปเล็กน้อย
บางครั้งเขาก็คิดนะว่า หากปีนั้นเขาเอาตัวเธอมาเหมือนเป็นสัมภาระ
เดินทางด้วย อาจจะไม่รู้สึกเสียดายมากแบบนี้หรือเปล่า
พอนึกถึงภาพว่ายัยตัวเล็กคนนั้นจะต้องกอดคีย์บอร์ดนอนในเวลาที่
เขาไม่อยู่ด้วย ก็รู้สึกทรมานใจเหลือเกิน
ยังดี…ยังดีที่เธอยังมีชีวิตอยู่
ฉินมั่วคิดแล้วก็ดึงฮู้กันภัยจากคอตัวเองออกมาสวมให้เธอ จากนั้นก็
ลูบศีรษะเธอ แล้วจูบอย่างแผ่วเบา
แอร์โฮสเตสเห็นภาพนี้แล้วก็รู้สึกหวานละมุน
ใช่ว่าจะไม่เคยเห็นคู่รักบนเครื่องบินมาก่อน แต่ไม่เคยมีใครเหมือน
ผู้ชายคนนี้ ทั้งที่มีบุคลิกสูงส่งเย็นชา แต่สายตากลับไม่ละไปจากร่าง
เธอคนนั้น
กระทั่งคนที่หลับอยู่เผยอปากนิด ๆ มุมปากเขาก็ยกขึ้นสูงเหมือน
กำลังยิ้ม
คนคนหนึ่งต้องรักอีกคนมากแค่ไหน ถึงได้เอาแต่จ้องคนรักตลอด 8
ชั่วโมงอย่างไม่เบื่อหน่าย ถึงขนาดจับสังเกตทุกอากัปกิริยาของอีก
ฝ่าย แถมยังจะยิ้มอีกด้วย?
อีกอย่าง เธอไม่เคยเห็นใครที่อดทนมากขนาดนี้
“ป๋ อเสียวจิ่ว กินน้ำ”
ป้อนเองอีกต่างหาก ต่อให้คนรักไม่ตื่นก็ต้องมั่นใจว่าเจ้าตัวจะได้ดื่ม
น้ำตลอดเวลาที่อยู่บนเครื่องบิน
หลังจากที่ดื่มน้ำแล้ว ป๋ อจิ่วหลับสบาย พอตื่นมาอีกทีก็หิวแล้ว
ฉินมั่วแกะลูกอมให้เธอ “เครื่องใกล้จะลงแล้ว เดี๋ยวพอลงเครื่องก็ไป
หาของกินกัน เธออยากกินอะไร?”
“หม้อไฟ” ป๋ อจิ่วนอนฟุบบนแท่นที่เอาไว้วางถาดอาหาร ยกยิ้มนิด ๆ
“ขอเนื้อวัวห้าถาด นี่พยายามควบคุมตัวเองแล้วนะ”
แอร์โฮสเตสได้ยินอยู่ด้านข้าง เพิ่งเห็นเป็นครั้งแรกที่มีคนมาต่างประเทศ
แต่จะกินหม้อไฟ แล้วยังจะสั่งเนื้อห้าถาดอีก นี่พยายามควบคุมตัวเอง
แล้วเหรอ?
“ห้าถาดนี่ควบคุมตัวเองแล้วเหรอ?” ฉินมั่วเหล่มองอีกฝ่าย
ป๋อจิ่วถอนใจยาว “ก็คนกำลังโตนี่นา ต้องกินเยอะหน่อย”
“เธอคงเป็นคนกำลังโตที่ต้องโดนดุจนสิ้นท่าสักครั้ง” ฉินมั่วพูดจบก็
ถึงเอาฝาที่ครอบอาหารออกแล้วป้อนให้ถึงปากบางคน
ป๋อจิ่วเอียงหน้ากินพลางพูด “ตอนสอบต้องใช้พลังงานเยอะนี่ พวก
เราไปหาวิลเลี่ยม แล้วให้เขาเลี้ยงข้าวเราก็ได้”
“วิลเลี่ยม?” ฉินมั่วหัวเราะเล็กน้อย “ท่าทางพวกเธอยังติดต่อกันอยู่”
ป๋ อจิ่วที่ทานอาหารอยู่ชะงัก “โดนบล็อกตั้งนานแล้ว เขาพยายาม
แอดฉัน แต่ฉันไม่รับ”
“ทำไมต้องบล็อค?” ฉินมั่วไม่สะทกสะท้าน “พวกเราจะแต่งงานกัน
อยู่แล้ว ฉันจะเชิญเขากับโฮชิโนะมาเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวด้วย”
(เล่นเอาด้านวิลเลี่ยมที่กำลังหยอกเย้ากับสาวสวยผมทองในสระว่าย
น้ำรู้สึกเสียววาบทันใด!)
ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม หลังจากที่ลงเครื่อง ฉินมั่วก็พาป๋อจิ่วไปกินหม้อ
ไฟอยู่ดี
บรรยากาศของไชน่าทาวน์เต็มไปด้วยกลิ่นอายสไตล์เอเชีย
“ถนนเส้นนี้ เธอน่าจะคุ้นมากนะ” น้ำเสียงฉินมั่วเรียบเรื่อย
ป๋ อจิ่วทอดสายตามอง “ตอนนั้นพวกเราสู้กันที่ตรงนั้น บอกตามตรง
นะ พี่มั่ว พี่เตรียมการมาเยอะเพื่อจะจับฉันให้ได้ใช่ไหม? ไม่งั้นฉัน
ไปที่ไหน พี่จะรู้ไปหมดได้ยังไง แถมยังแผนเยอะอีก”
ขนาดเธอปีนฝ้าเพดานก็ยังจับได้ เท่ไม่ออกเลย…