ตอนที่ 2088
จะเลี้ยงฉันไหมล่ะ
“ในการ์ตูน โดราเอมอนอยู่เป็นเพื่อนโนบิตะ 80 ปี ก่อนโนบิตะตาย
เขาพูดกับโดเรมอนว่า ‘พอฉันตายแล้ว นายก็กลับไปอยู่ในที่ที่เป็นของ
นายเถอะ’ โดราเอมอนตอบตกลง หลังจากโนบิตะตาย โดราเอมอน
ก็ใช้ไทม์แมชชีนย้อนเวลากลับไปเมื่อ 80 ปีที่แล้ว และพูดกับโนบิตะ
ในวัยเด็กว่า ‘สวัสดี โนบิตะ ฉันชื่อโดราเอมอน’ ”
ตอนที่เสียงทุ้มต่ำดังออกมาผ่านเครื่องอัดเสียงนั่น ทำให้รู้สึกว่า
เหมือนไม่ได้อยู่ในโลกความเป็นจริง
ป๋ อจิ่วฟังอย่างไม่ให้พลาดสักคำ เดิมทีคิดว่าจบแล้ว เสียงนั้นพลัน
สะดุด “ป๋ อเสียวจิ่ว ตอนนี้มีโดราเอมอนกำลังรอเธอ เธอจะมาจูงมือ
เขาไปเลี้ยงที่บ้านไหม”
ในฐานะที่เป็นผู้ร่วมฟัง นี่เป็นครั้งแรกที่วิลเลี่ยมรู้สึกถึงเสน่ห์ของ
ภาษาตะวันออก
เขานึกถึงตอนเป็นเด็กได้อย่างน่าประหลาด
ตอนนั้นเขาทั้งกลัวและหมั่นไส้เจ้าเด็กผู้ชายชาวเอเชียจอมเสแสร้ง
แต่อยู่มาวันหนึ่ง จิ่วย้ายออกไปกะทันหัน บ้านหลังนั้นที่อยู่ไม่ไกล
จากันก็ไร้ไฟส่องสว่างอีก ตอนนั้นวิลเลี่ยมซึมมาก แต่ก็แค่ซึมเซา
เพราะเพื่อนรักไม่อยู่ด้วย เป็นใครก็ต้องไม่แฮปปี้สักวันสองวัน
วิลเลี่ยมรู้สึกว่าเจ้าเด็กเอเชียก็คงเป็นเหมือนกัน แต่ต่อมาเขารู้ว่าตัวเอง
คิดผิด เพราะวันหนึ่งเขาโดนเด็กเอเชียนั่นดักที่กำแพง
ตอนนั้นเขานึกว่าเจ้าหมอนี่จะหาเรื่องออกมาตามวิสัยจอมมาร โดย
อาศัยจังหวะที่ไม่มีใครอยู่ แต่ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะไม่ทำอะไร เอาแต่
มองเขาอยู่นานก่อนจะเอ่ยขึ้น “เขาไปไหน?”
วิลเลี่ยมเห็นความผิดปกติของอีกฝ่าย ตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าจิ่วอยู่ที่ไหน
แต่อยากแกล้งเจ้าเด็กเอเชียที่เขาเหม็นหน้า ก็เลยเชิดหน้าใส่ “ทำไม
ฉันต้องบอกนาย พวกเราไม่ได้เป็นเพื่อนกันสักหน่อย นายยังจำได้
ไหมที่นายเล่นงานฉันน่ะ?”
“ฉันผิดไปแล้ว” เด็กชายตัวเล็ก ๆ เอ่ยด้วยเสียงที่พยายามกดให้แผ่ว
ต่ำ “แล้วเขาอยู่ที่ไหน”
ตอนนั้นวิลเลี่ยมรู้สึกเหลือเชื่อจริง ๆ เพราะเจ้าเด็กเอเชียนี่เป็นคน
เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวมาก หากเป็นเวลาปกติ ย่อมต้องรู้ว่าเขาพูด
มั่ว ๆ แน่นอน
แต่วันนั้นไม่รู้ว่าทำไม ฝ่ายนั้นถึงไม่รู้สึกว่ามีอะไรแอบแฝง แถม
ตอนที่เจ้าตัวสารภาพว่าตัวเองผิดไปแล้ว วิลเลี่ยมช็อกจนดวงตาถลน
ได้แต่หน้าแดงพลางบอกความจริงอีกฝ่ายว่า เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่า
จิ่วอยู่ที่ไหน
ตอนนั้นก็นึกว่าตัวเองคงโดนต่อยเป็นชุดแน่ แต่เด็กนั่นไม่ได้ทำอะไร
ทว่าหลังจากนั้นวิลเลี่ยมกลับเห็นร่างเล็ก ๆ ยืนอยู่ที่หน้าบ้านตระกูล
ป๋ อเป็นบางครั้ง
ผู้คนลือกันว่าหลานที่คุณอานผู้ชราพามาเลี้ยงที่นี่ เป็นเด็กที่มารยาท
และเป็นสุภาพบุรุษเสมือนเป็นทายาทของบุคคลชั้นสูง ทว่าเมื่อยืนที่
หน้าบ้านตระกูลป๋ อ วิลเลี่ยมนึกถึงคำคำเดียวจากคลังคำศัพท์ที่ตัวเอง
มีอยู่น้อยนิด นั่นคือ ‘อ้างว้าง’
เหมือนโลกนี้ทอดทิ้งเขา หลายคนเหมือนจะลืมจิ่วไปแล้ว แต่คนคน
นี้ยังคงยืนอยู่ที่นั่น วิลเลี่ยมเองก็ยังไม่อาจลืมเพื่อนตัวน้อยในเวลานั้น
ได้ เพราะมีคนรอคอยเธอเสมอมา
ต่อมา ตระกูลอานโยกย้ายธุรกิจหลักกลับไปที่ประเทศจีน แต่ถึง
อย่างนั้น วิลเลี่ยมก็ยังได้รับสายจากเขาทุกปี โทรมาตั้งแต่เรียนประถม
จนถึงมัธยม คำถามเดียวที่มีเสมอมาคือ นายเห็นคนบ้านตระกูลป๋ อ
กลับมาบ้างไหม
ก่อนหน้านี้สามปี เขาก็ไม่ได้รับสายจากฉินมั่วอีกเลย เขาคิดว่าอีก
ฝ่ายคงล้มเลิกความตั้งใจไปหมดแล้ว แต่ต่อมาถึงได้รู้จากคุณท่าน
อานว่า ฝ่ายนั้นเสียความทรงจำไปแล้ว
ฉินมั่วคนนี้ร้ายกาจจริง ๆ ไม่เคยเปลี่ยนเลยตั้งแต่เล็กจนโต
แต่มีอีกสิ่งหนึ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนเหมือนกัน ก็คือเขายังคงรอคอยจิ่ว
เสมอมา….
ตอนที่ 2089
สำหรับป๋อจิ่วแล้ว ความชอบที่มีต่อฉินมั่วก็เปรียบเหมือนเด็กน้อยที่
ไม่มีลูกอมกิน เดิมคิดว่าขอแค่อีกฝ่ายให้ลูกอมเธอเม็ดหนึ่ง ก็ทำให้
เธอลิ้มรสความหวานของชีวิตต่อไปได้ ไม่ว่าจะเป็นรสชาติใดก็ตาม
เธอไม่ละโมบ
นับจากวันนั้นเป็นต้นมา เธอได้แต่กอดคีย์บอร์ดนอนคนเดียว เรียนรู้
ที่จะไม่โลภมาก เมื่อก่อนเพราะเธอโลภเกินไป ตอนนี้ถึงได้ไม่เหลือ
อะไร
แต่เขากลับให้ลูกอมถุงใหญ่กับเธอ ราวกับแค่ยื่นมือไปก็รับรู้ได้ถึง
ตัวตนของมัน ไม่จำเป็นต้องกังวลอีกว่ามันจะหายไปในวันใดวัน
หนึ่ง
ป๋ อจิ่วหลุบตาลง เส้นผมสีเงินปรกลงมาบดบังสายตา ทำให้วิลเลี่ยม
เห็นสีหน้าเธอไม่ชัด ยากเกินไปหรือเปล่า จิ่วแก้ไม่ได้เหรอ?
จอมมารนั่นก็จริง ๆ เลย ทำไมพูดประโยคในเรื่องโดราเอมอนออกมา
คิดอะไรกันแน่
ต่อให้ตอนเด็ก ๆ จิ่วจะชอบการ์ตูนเรื่องนี้มาก แต่มีอะไรก็พูดตรง ๆ
สิ จะต้องสร้างเบาะแสอะไรทำนองนั้นไปทำไม
ว่าแต่ เบาะแสคืออะไร
วิลเลี่ยมสนใจเกมนี้มาก กำลังลูบคางวิเคราะห์ ก็พลันเห็นป๋ อจิ่วลุก
พรวดขึ้นมาก้มมองเขา “กุญแจรถ”
“หือ?” วิลเลี่ยมตั้งตัวไม่ค่อยทัน
ป๋อจิ่วสะบัดแจ็กเก็ตตัวสีดำคลุมบ่า ยื่นมือออกไป “กุญแจรถนาย
ฉันจะไปตามหาคน”
วิลเลี่ยมเบิกตากว้าง “เธอรู้เหรอว่าเขาอยู่ที่ไหน?”
ป๋ อจิ่วตอบเนือย ๆ ว่า “อื้ม”
วิลเลี่ยวกระชับผ้าขนหนู กระโจนไปเอากุญแจรถมาโยนให้ป๋ อจิ่ว
ถึงผู้ชายจะไม่เห็นว่าเป็นเรื่องเสียหาย แต่เขาที่อุตส่าห์สวมกางเกง
ชั้นในสีดำเพื่อคู่นอนสาว ไม่ทันได้สวมเสื้อผ้าเพราะจิ่วเข้ามาอย่าง
กะทันหัน ได้แต่พันผ้าขนหนูจนมาถึงตอนนี้ เขาสงสัย “เธอรู้ได้ไง
ว่าเขาอยู่ที่ไหน? จอมมารแค่อ่านบทในการ์ตูนไม่ใช่เหรอ”
“ไม่เชิง นอกจากนี้แล้วยังมีอีกเยอะ กระทั่งนายก็ยังเป็นหนึ่งใน
เบาะแสด้วย” ป๋อจิ่วรับกุญแจรถมาก็จะเดินออกไป
วิลเลี่ยมเดินตามหลัง “ฉันก็เป็นหนึ่งในเบาะแส?”
“อืม นาย ซูเปอร์มาริโอ้ โดราเอมอน…” ป๋อจิ่วหันมามองอย่างอหังการ
“ทั้งหมดเกี่ยวข้องกับตอนเป็นเด็ก เขากำลังบอกฉันว่าชีวิตคนเราก็
เหมือนตอนที่ได้เจอกันครั้งแรก เขาทำได้แล้ว เขารอฉันที่นั่นเสมอ
รอให้ฉันกลับไป”
วิลเลี่ยมตะลึง ที่นั่น?
คงไม่ใช่… ยังไม่ทันได้พูดสิ่งที่คาดเดาออกไป ร่างนั้นก็หายไปจาก
หัวมุม
พนักงานต้อนรับของทางโรงแรมกำลังพูดคุยกับแขกที่เข้าพักว่าจะ
จอดรถหรือไม่ ก็พลันเห็นแสงสีแดงแล่นผ่านไป วิกผมบนศีรษะ
พลอยถูกลมพัดจนปลิว
แขกคนไหนขับรถเร็วขนาดนั้น! นี่มันเกินความเร็วที่จำกัดไว้นะ!
ป๋อจิ่วไม่มองด้านหลังเพราะไม่ทันมอง
ไม่นานฟ้าก็จะมืดแล้ว การเดินทางตรงไปก็ยังต้องใช้เวลา ดังนั้นเธอ
ต้องเร็ว
ด้วยเหตุนี้ The Fifth Avenue ที่เงียบเชียบมานานจึงมีเสียงไซเรน
ตำรวจดังอีกครั้ง เพราะรถเปิดประทุนคันสีแดงไม่เพียงจะถูกขับด้วย
ความเร็วสูง แต่เมื่อเจอด่านตรวจก็ยังขับผ่านโดยไม่จอดอีกต่างหาก
เจ้าหน้าที่ท้องถิ่นเห็นแล้วรีบเปลี่ยนเกียร์ ขับรถตะลุยตาม นานแล้ว
ที่ไม่ได้เห็นภาพแบบนี้
กล้าเพิ่มความเร็วในขณะที่มีตำรวจไล่ตามโดยไม่คิดจะหันกลับมาดู
ทั้งยังสะบัดท้ายอย่างงดงาม แถมยังหนีการติดตามของรถตำรวจได้
ถึงสามคัน อากัปกิริยาทั้งเท่และโอหัง
รถคันปราดเปรียวลัดเลาะท่ามกลางรถคันอื่น ๆ บ้าระห่ำเหลือเกิน
ช่องทีวีกำลังฉายภาพรายงานอย่างทันท่วงที
กระทั่งพิธีกรยังตกใจจนปิ ดปาก “ไม่ใช่ว่าเขากลับมาแล้วหรอกนะ!”