ตอนที่ 2090
“เขา ใครเหรอ?” เด็กวัยรุ่นที่ไม่รู้เรื่องถามออกมา
ก็ได้ยินเสียงดังจากข้างตัว “Z ต้องเป็นเขาแน่ เท่สุด ๆ”
“Z!” วัยรุ่นคนนั้นตาโต “ Z จริงเหรอ? Z ในตำนานคนนั้น!”
“ขับรถได้แบบนี้ นอกจากเขาแล้วไม่มีคนอื่นแน่ แถมทางตำรวจยัง
ทำอะไรเขาไม่ได้อีก”
พอจะเห็นความตื่นเต้นจากน้ำเสียงนั้นได้ ท่าทางพิธีกรจะเป็นแฟน
คลับ Z
ไม่เพียงแต่พิธีกร เมื่อคำว่า Z ถูกเอ่ยถึง คนที่มองหน้าจอต่างมี
ปฏิกิริยาแตกต่างกันไป
Z
Z กลับมาแล้ว!
หมายความว่า โลกแห่งแฮกเกอร์จะกลับมารุ่งเรืองอีกครั้ง!
ในระหว่างที่คลิปข่าวนี้ปรากฏออกมา ไม่มีใครสังเกตเห็นผู้ชายคน
หนึ่งที่สวมชุดสูทแต่กลับดูแช่มช้าเจ้าเล่ห์ ทั้งยังยืนอยู่ไม่ไกล เจ้าตัว
กำลังคีบบุหรี่ เรียวปากบางแย้มยิ้ม
“คุณอา ยิ้มอะไรเหรอ?”
“เปล่า”
ชายคนนั้นถอนสายตากลับมา ดูเหมือนไม่ใส่ใจอะไรสักเท่าไร
หากเทียบกับความตื่นเต้นของคนอื่น วิลเลี่ยมกลับทุกข์ระทม เพราะ
นับจากเมื่อครู่นี้ มือถือเขาก็ดังตลอดเวลา
ข่าวสารแต่ละอย่างล้วนแต่เกี่ยวข้องกับรถของเขา ผิดกฎจราจร ผิด
กฎ ผิดกฎ!
วิลเลี่ยมตาเบิกกว้าง ทึ้งผมตัวเอง “จิ่ว เธอขับรถฉันไปทำอะไรเนี่ย?”
ป๋ อจิ่วในเวลานี้หายไปจากสายตาผู้คน
เมื่อก่อนเธอมากับความมืดอย่างเงียบเชียบ ตอนนี้กลายเป็นแดง
เดือดท้าทายสายตา
แต่ไม่ว่าจะเป็นสีไหน เมื่อเธอปรากฏตัวขึ้นก็หมายความว่า The
Fifth Avenue จะเปลี่ยนไป
คนบางกลุ่มไม่ยินดีกับการกลับมาของเธอนัก โดยเฉพาะพวกที่ทำ
การแลกเปลี่ยนทางการเงินและอำนาจกัน
“ไหนว่ากลุ่มแฮกเกอร์สลายไปแล้วนี่? ทำไมคนคนนี้ถึงปรากฏตัว
อีก?”
หัวหน้ามาเฟียบางคนใน The Fifth Avenue ซึ่งเป็นอริกับพวกเจ้าพ่อ
สถานบันเทิงต่างต่อสายถึงกันโดยไม่แก่งแย่งชิงดีอย่างน่ามหัศจรรย์
เป็นเพราะการปรากฏตัวของ Z เจ้าพ่อทั้งสองจึงวางบุญคุณความแค้น
ลงชั่วคราว และคิดอย่างจริงจังว่าจะใช้วิธีไหนมาระวัง Z เอาไว้
แต่กลับไม่มีใครรู้ว่า ต่อไปพวกเขาไม่เพียงแต่ต้องระวัง Z
แต่ยังรวมถึงคนคนนั้นข้างตัวเธอที่ต่อกรด้วยยากเป็นที่สุดด้วย
สิ่งสำคัญในเวลานี้ก็คือ ป๋ อจิ่วไม่มีเวลาจัดการคนเหล่านั้น
ตอนนี้เธอมุ่งมั่นที่จะได้เจอเจ้าหญิงน้อยของเธอ จะบอกเขาว่าเธอไม่
เคยเปลี่ยนไปเหมือนกัน
รถสปอร์ตแล่นผ่านไปบนสะพาน ตัวรถส่องแสงวูบวาบได้ จากนั้น
ก็เลี้ยวโค้งเข้าสู่เขตบ้านเดี่ยว
เวลานี้ฟ้ามืดแล้ว ป๋ อจิ่วมองบริเวณที่ไม่ไกลจากนั้น
ผ่านไปนานหลายปี เมื่อได้เห็นที่นี่ในตอนนี้จึงรู้สึกว่าไม่ค่อยเหมือน
ในอดีต
บ้านที่ล้อมด้วยรั้วไม้สีขาวเข้าคู่กันกับสนามหญ้า ตัวบ้านสองชั้นนั่น
ทำให้ป๋ อจิ่วเหมือนรู้สึกไปเองว่า เมื่อหันไปมองก็จะเห็นคนคนนั้น
ปรากฏตัวอยู่ที่นี่
แสงจันทร์ค่อย ๆ สาดส่องเข้ามา ป๋อจิ่วเดินตรงไปข้างหน้าจนมาถึง
ตัวบ้านที่อยู่ด้านใน
ป้ายไม้ที่ติดบนรั้วสลักตัวอักษรจีน ‘ป๋ อ’ ตัวใหญ่เห็นได้เด่นชัด
ร่างที่เธอคุ้นเคยยืนอยู่ที่รั้วนั้น เขาซุกมือข้างหนึ่งลงในกระเป๋ า
กางเกง ส่วนมืออีกข้างถือกระดาษแผ่นหนึ่งไว้
กระดาษนั่นน่าจะเอามาจากกล่องจดหมาย พอจะเห็นร่องรอยบนนั้น
ได้
ป๋อจิ่วหยุดชะงัก สายตาจับจ้องไป
ชายคนนั้นหันหน้ามา นัยน์ตาเหมือจะสะท้อนเงาของดวงอาทิตย์
และพระจันทร์ออกมาได้…
ตอนที่ 2091
เรียวปากบางของป๋ อจิ่วพลันแย้มยิ้มขึ้นมา เส้นผมสีเงินสะบัดพลิ้ว
ตามแรงลม ทั้งอหังการและเกียจคร้าน
ตอนแรกเธออยากจะเดินเข้าไปกอดเขา แล้วเริ่มกระบวนการแต๊ะอั๋ง
อย่างไรท่านเทพก็บอกเองว่า ขอแค่หาเขาเจอ เขาก็จะตกเป็นของเธอ
แต่ไม่คิดว่าเธอยังไม่ทันทำอะไร เขาก็ดึงเธอไปไว้ในอ้อมกอดเสีย
แล้ว เธอได้กลิ่นแมกไม้ที่โชยเข้าจมูก ผสมผสานไปกับกลิ่นมินต์
บุหรี่จากตัวเขา
ป๋อจิ่วผิวหน้าแข็งแรงมากพอจะโอบเอวเขาหลังจากที่โดนกอด “ฉัน
ยังกลัวว่าจะมาไม่ทันซะอีก ไม่คิดว่าฟ้าจะมืดแล้ว”
“มืดก็ไม่เป็นไร” ฉินมั่วหลุบตาลง “ยังรอได้อีกนาน”
ป๋ อจิ่วมองเขา “งั้นพี่ก็เป็นของฉันแล้วใช่ไหม?”
“ฉันเป็นของเธอมานานแล้ว” ฉินมั่วกดเสียงให้ต่ำลง นัยน์ตาสีเข้ม
สั่งสมอารมณ์ไว้มากมาย
หลังจากที่ได้เห็นจดหมายฉบับนั้น เขาถึงได้เข้าใจว่าคนที่เศร้าหมอง
ในปีนั้นไม่ได้มีแค่เขาคนเดียว
ตัวอักษรบนจดหมายมีตัวอักษรที่เขียนผิดมากมาย แต่ไม่เป็นอุปสรรค
ต่อการเข้าใจความหมายที่เธอต้องการสื่อ
เมื่อฉินมั่วอ่านถึงท่อนที่ว่า ‘มั่วมั่ว ฉันคิดถึงเธอ ที่นี่ไม่มีใครซื้อลูกอม
ให้ฉันกินเลย ไม่มีใครพับแขนเสื้อให้ฉันด้วย ตอนล้างหน้า ฉันทำ
เสื้อเปียกตั้งหลายตัวแน่ะ ฉันรู้ว่าเธอโกรธที่ฉันออกไปกับวิลเลี่ยม
แต่ฉันไม่ได้ออกไปเที่ยวนะ ฉันเป็นห่วงพ่อกับแม่ กลัวว่าจะเกิดเรื่อง
ขึ้น เลยไปอธิษฐานขอพรที่วัด เพราะงั้นมั่วมั่วอย่าโกรธนะ…ได้ไหม
ตอนนี้ฉันอยู่ในปราสาทที่ใหญ่มาก ถึงคุณตาพ่อบ้านจะบอกว่าคุณตา
อานต้องไม่ยอมแน่ แต่ฉันก็อยากถามเธออยู่ดีว่าเธอมาอยู่ที่ปราสาท
กับฉันได้ไหม ฉันจะซื้อพู่กันจีนให้เธอหลาย ๆ อันเลย เธอชอบ
เขียนหนังสือไม่ใช่เหรอ ถ้าเธออยากมาก็ตอบจดหมายฉันด้วย แล้ว
ฉันจะกลับไปรับแน่นอน’
ฉินมั่วไม่รู้ว่า ตอนหลังที่เธอรอรับจดหมายตอบกลับจะรู้สึกอย่างไร
แต่แค่เขาหลับตาลง ก็เหมือนจะเห็นเธอในชุดนอนเสือน้อยกำลัง
ล้างหน้าอย่างมุ่งมั่นแล้วเปียกทั่วตัวเพราะไม่พับแขนเสื้อ ด้วยเพราะ
ไม่มีใครช่วยดูแลเธอ
จำได้ว่าเมื่อก่อนคุณตาเคยถามเขา จะต้องดีต่อยัยเสือน้อยขนาดนี้เลย
เหรอ?
ตอนนั้นเขายังคิดว่าตัวเองตัดสินใจที่จะเลี้ยงเด็กย่อมต้องเลี้ยงให้ดี
เพราะคนบางคนก็โง่เหลือเกิน หากเขาไม่เลี้ยงแล้วใครจะเลี้ยง?
ทว่าเขากลับทำไม่ได้สักอย่าง
ตัวอักษรแต่ละตัวบนจดหมายโย้เย้มาก ถ้อยคำยังให้อารมณ์ความ
เป็นเด็กด้วย
ตอนนั้นนอกจากคุณตาพ่อบ้านแล้ว คงไม่มีใครอยู่ข้างเธอ
เขาเคยบอกตัวเองว่าจะต้องเลี้ยงเธอให้ดี แต่กลับทำไม่ได้
ฉินมั่วเพิ่มแรงที่มือเล็กน้อย ลมหายใจโชยผ่านใบหูเธอ เสียงน่า
ดึงดูดใจ “ป๋อเสียวจิ่ว พวกเราแต่งงานกันเถอะ”
“แต่งงาน?” แววตาป๋ อจิ่วระยิบระยับ “ตอนนี้เหรอ? ไหนบอกว่าอายุ
ยังไม่ถึงตามที่กฎหมายกำหนดไง?”
ชายหนุ่มเลิกผมให้เธอ “แต่งที่เมืองนอกก่อนครั้งหนึ่ง”
จัดงานแต่งสองครั้งเหรอ?
ป๋อจิ่วหัวเราะเบา ๆ “ได้เลย”
ฉินมั่วหลุบตาจูบลงบนเส้นผมของเธอ
บ้านข้าง ๆ มีคุณยายคนหนึ่งอาศัยอยู่ เธอเดินเข้า ๆ ออก ๆ และเห็น
ภาพที่ว่าพอดี
ก่อนหน้านี้เธอมาคุยกับพ่อหนุ่มตัวสูง ถามว่าทำไมถึงมายืนตรงนี้
และไม่เข้าไป
เขาบอกว่ารอภรรยาอยู่
เธอจึงถามว่าทำไมไม่เข้าไปรอด้านใน พ่อหนุ่มบอกว่ากลัวภรรยาจะ
ไม่เห็นเขา เขาอยากให้เธอเห็นเขาทันทีที่มาถึง
ไม่ว่าฟ้าจะสว่างหรือมืดมิดก็ตาม…
ตอนที่ 2092
บ้านตระกูลอาน น้อยครั้งที่คุณท่านอานจะกลับมาที่นี่ แต่ได้จ้างคุณ
พ่อบ้านเอาไว้คนหนึ่งแล้ว
ดูออกไม่ยากว่าเป็นคำสั่งของใคร ถึงทำให้มีคนเข้าไปทำความสะอาด
ที่บ้านตระกูลป๋ อทุกวัน
คงสภาพไว้เหมือนเดิมราวกับไม่เคยมีใครจากไปไหน
หลังจากที่ฉินมั่วสูญเสียความทรงจำก็ไม่ได้กลับมาอีก คุณพ่อบ้าน
วัยหนุ่มในเวลานั้นกลายเป็นผู้ใหญ่แสนสุภาพในเวลานี้
เมื่อได้พบกับฉินมั่วอีกครั้ง แววตาก็เปี่ยมไปด้วยความตื่นเต้นยินดี
อย่างเด่นชัด
ฉินมั่วเคยถามเขาว่ามีใครกลับไปที่บ้านตระกูลป๋อหรือไม่
เขาได้แต่ส่ายหน้าทุกครั้ง
แต่ช่วงนี้ไม่รู้ทำไม กล้องวงจรปิดจึงเหมือนจะทำงานได้ไม่ดี ทว่า
คุณพ่อบ้านไม่เห็นว่าเป็นปัญหาใหญ่ ของด้านในก็ไม่ได้ลดน้อย
หายไป จึงไม่ได้รายงานฉินมั่ว
อาหารเย็นย่อมเป็นฝีมือของพ่อครัวชาวจีน และยังเป็นอาหารจีน
ไม่ใช่เพราะเหตุใด
ไม่ใช่เพราะอะไร เพียงเพราะใครบางคนอยากกินนั่นเอง
ดังนั้นก่อนที่จะมาที่นี่ ฉินมั่วได้ให้พ่อครัวของตระกูลอานบินมา
ก่อนล่วงหน้าแล้ว
คุณท่านอานก็ยินดีมาก ก่อนที่พ่อครัวจะออกเดินทางไปได้สำทับ
หลายครั้งว่าให้ทำอาหารที่จิ่วน้อยชอบกิน
เวลาป๋ อจิ่วทานข้าวมักจะเนิบนาบ แต่ไม่ได้ทำอะไรเกินเลย นอกจาก
เอาแต่ส่งข้อความผ่านวีแชท
เป้าหมายหลักที่ส่งไปให้คือหลินเฟิง “ขอซองด้วย”
หลินเฟิงยังมีเอกสารที่ต้องเซ็นเป็นกอง กำลังดึงคอเสื้อ ก็พลันเห็น
ข้อความดังกล่าวเข้าเสียก่อน จึงงงงันอยู่บ้าง “ซองอะไร?”
“ซองงานแต่งฉันกับหัวหน้าไง ลองคำนวณดูแล้ว นายต้องให้สอง
เท่า” ป๋อจิ่วงับตะเกียบพลางตอบกลับไป
หลินเฟิงหัวเราะเยาะ “เจ้าแบล็ก ตามกฎหมายแล้วนายยังแต่งงาน
ไม่ได้ จะเอาซองไปทำไม”
“พรุ่งนี้ฉันจะแต่งงาน” ป๋ อจิ่วพิมพ์ต่อ “ที่ต่างประเทศ”
หลินเฟิงรู้สึกเหมือนโดนอีกฝ่ายอวดให้ฟัง จึงลุกยืนขึ้นทันใด
ส่วนอวิ๋นหู่ที่นั่งอยู่ข้างตัวดันแว่นตากรอบทองบนดั้งจมูกอย่างไม่
รู้สึกรู้สาสักเท่าไร
ไม่รู้หลินเฟิงคิดอะไร ถึงหันหน้ามาหา “เฮ้ย หู่ เราแต่งงานกันไหม?”
อวิ๋นหู่ชะงักมือ แหงนหน้าขึ้นเอ่ยช้า ๆ “แต่งงาน?”
หลินเฟิงแค่พลั้งปากออกไป มาตอนนี้ถึงได้รู้สึกว่ามันเป็นไปไม่ได้
นี่ต้องโทษเจ้าแบล็กคนเดียวเลย
“เอ่อ ฉันแค่พูดเล่นน่ะ พูดไปงั้น ๆ แหละ จะแต่งงานได้ไงล่ะ” หลิน
เฟิงนั่งลง สีหน้าเก้อเขิน เขาวู่วามเกินไปจริง ๆ ถึงอย่างไรคู่เขาก็ไม่
เหมือนคู่อื่น
ช่วงนี้ได้ข่าวว่าตระกูลอวิ๋นจะให้อวิ๋นหู่เข้าองค์กรรัฐด้วย
ถ้าเป็นอย่างนั้น เรื่องแต่งงานอะไรยิ่งเป็นไปไม่ได้เข้าไปใหญ่
เพราะสภาพแวดล้อมไม่เหมือนกันโดยสิ้นเชิง ไม่เหมือนเขาที่ทำ
ธุรกิจ จึงไม่ต้องห่วงอะไรให้มาก
ทว่าความรู้สึกหดหู่ในใจนี่มันคืออะไร คงเป็นเพราะปฏิกิริยาของเจ้า
หู่เมื่อกี้
หลินเฟิงบอกตัวเองว่าอย่าเอาแต่กลัวสูญเสียอย่างไม่สมกับเป็น
ลูกผู้ชาย ก็แค่แต่งงานไม่ใช่เหรอ จะมีอะไรดี
จึงหยิบเอกสารมาเซ็นชื่อต่อ!
บรรยากาศในห้องประชุมกลับคืนสู่ความสงบ
อวิ๋นหู่ก็ไม่ได้พูดอะไร
เมื่อเซ็นเอกสารเสร็จ หลินเฟิงก็ห่อเหี่ยว ดึงเนคไทออก หยิบบุหรี่
แล้วเดินไปที่ห้องสูบบุหรี่ เขาไม่รู้ว่าลับหลังตัวเอง อวิ๋นหู่จะหยิบมือ
ถือมาส่งข้อความให้คนบางคน “ขอบใจ”
ป๋อจิ่วเห็นแล้วก็ยกยิ้ม “ไม่ต้องเกรงใจ รีบจัดการพี่หลินให้อยู่หมัด
เร็ว ๆ ฉันกับพี่มั่วจะรอพวกพี่มาจัดงานพร้อมกัน”
ตอนที่ 2093
ให้เธออยู่ข้างบน
“พวกเราได้ตั๋วของวันมะรืนนี้”
ป๋อจิ่วเลิกคิ้วพลางถาม “พี่หลินไม่รู้เหรอ?”
“น่าจะ” อวิ๋นหู่มองดูห้องสูบบุหรี่ที่ปิดประตูสนิท “ตอนขอข้อมูล
จากเขา เขาก็ไม่แสดงท่าทีอะไรสักนิด”
เธอเห็นประโยคดังกล่าวแล้วคิดในใจเพียงว่า ฝ่ายรับก็เป็นฝ่ายรับอยู่
วันยังค่ำ กระทั่งได้ตั๋วเครื่องบินแล้วยังไม่รู้เรื่องอีก
มุมปากหยักยิ้มอีก แล้วกดกลับไปสู่หน้าสนทนาที่แล้ว แววตาเจือ
ความเจ้าเล่ห์ “พี่หลิน แผนที่จะรุกคืนเป็นยังไงบ้าง?”
ไม่นานอีกฝ่ายก็รีบตอบกลับมา “รีบร้อนไปทำไมวะ ยังไงฉันก็ต้อง
ปล้ำอวิ๋นหู่คืนสักวันหนึ่ง!”
“งั้นเรอะ?” ป๋ อจิ่วเอ่ยเสียงเนิบนาบ ไม่เชื่อเลยสักนิด “ขอให้พี่ประสบ
ความสำเร็จ”
“สองวันนี้ฉันมีแผนแล้ว” หลินเฟิงอัดบุหรี่เข้าปอด “เขาอย่าหวังว่า
จะหนีได้เลย”
ไม่ว่าจะแต่งหรือไม่แต่ง ยังไงหู่ก็เป็นของเขาคนเดียว พรุ่งนี้จะจัดการ
ให้อยู่หมัดเลย
ป๋อจิ่วจึงเตือน “อย่าโดนกดกลับก็แล้วกัน”
“ตลกเหรอ? ฉันที่เป็นเฮียนายเป็นใครกัน”
ความเชื่อมั่นอย่างไม่มีสติของอีกฝ่ายทำให้แววยิ้มในดวงตาป๋ อจิ่ว
เข้มข้นเข้าไปใหญ่ รู้สึกว่าจะให้เห็นอะไรสนุก ๆ อีกแล้ว
ทว่าเธอยังไม่ทันได้ให้ ‘กำลังใจ’ พี่หลินเพิ่ม
มือถือก็ถูกคนตรงหน้าแย่งเอาไปแล้ว แววตาใสนั่นมองเธอแวบหนึ่ง
“มิสซิสฉิน ตอนนี้เป็นเวลากินข้าวแล้ว คงไม่ต้องให้ฉันเตือนเรื่อง
เล่นมือถือหรอกนะ” จากนั้นก็คีบเนื้อไก่ชิ้นเท่าลูกเต๋าส่งให้ถึงปาก
ป๋อจิ่วอ้าปากกินจนหมด มองฉินมั่วด้วยยิ้มบาง ๆ “พี่มั่ว ในเมื่อจะ
แต่งงานแล้ว เราควรจะเล่นเรื่องนั้นกันได้หรือยัง”
“เล่นอะไร” ฉินมั่วถามอย่างเอื่อยเฉื่อย นิ้วเรียวยาวแกะกุ้งเสร็จก็จิ้ม
น้ำจิ้ม ก่อนจะป้อนให้เธออีก
ป๋อจิ่วยิ้มพลางชะโงกเข้าหา ใบหน้าแสนเท่ ความใสสะอาดเฉพาะตัว
ผสมผสานกับความร้ายกาจที่ผุดพรายในดวงตา “ก็เล่นจ้ำจี้ในคืนเข้า
หอไง”
ปัง!
คุณพ่อบ้านที่เห็นว่าแก้วไวน์ของทั้งสองพร่องจนเห็นก้นแก้วจึงนำ
ไวน์แดงมาเติมให้ พอได้ยินคำพูดของป๋ อจิ่วเท่านั้นก็ถึงกับคะมำ
ทันที
ในฐานะที่เป็นคุณพ่อบ้านประจำตระกูลอานมานานหลายปี
ตอนนี้ระดับภาษาจีนของเขาเก่งมากพอที่จะฟังออกว่าเล่นจ้ำจี้ในคืน
เข้าหอแปลว่าอะไร
แต่ไหนบอกว่าคนเอเชียเป็นพวกสำรวมความรู้สึกไม่ใช่เหรอ ทำไม
คุณหนูจิ่วถึงได้ทำตัวเหมือนเมื่อตอนเด็ก เก็บงำความต้องการไม่อยู่
เอาเสียเลย
จะว่าไป ในตอนนั้นคุณชายถูกคุณหนูจิ่วกระโจนใส่อยู่บ่อย ๆ
แต่คุณชายในตอนนี้… คุณพ่อบ้านหันไปมองด้วยอยากเห็นปฏิกิริยา
ของคุณชาย
ไม่คิดว่าเขาจะแค่หยิบผ้ามาเช็ดริมฝีปาก สีหน้ายังคงยโสสูงส่ง
เหมือนเดิม “ได้”
คุณพ่อบ้านรู้สึกว่าตอนนี้ตัวเองควรจะรีบหายตัวไป มีแต่เขาที่ทนรับ
สถานการณ์ไม่ค่อยได้เหรอ
ป๋อจิ่วพูดจบก็จิบไวน์ ใครจะรู้ล่ะว่า ชายหนุ่มจะจับข้อมือเธอพร้อม
ลุกขึ้นยืน ก่อนจะหลุบตามอง “จะเล่นจ้ำจี้คืนเข้าหอไม่ใช่เหรอ?”
“ตอนนี้เลย?” ทำไมรู้สึกว่าท่านเทพรีบร้อนกว่าเธออีก ป๋ อจิ่วช้อนตา
มอง
ชายหนุ่มตอบเสียงเบา “ถ้าไม่รีบก็อด เคยได้ยินไหม?”
ป๋ อจิ่วหัวเราะ ลุกขึ้นยืนตาม ตอนนี้ก็ตอนนี้ อย่างไรเธอก็คันไม้คัน
มือมาตั้งแต่ที่เห็นเขายืนอยู่ใต้เสาไฟฟ้าแล้ว
ผู้ชายอย่างท่านเทพหล่อเหลาสูงส่งจะตาย ใครเห็นก็อยากลงมือกับ
เขาทั้งนั้นแหละ
ชายหนุ่มหันมามองคนข้างตัวที่เดินตามเขาไปด้วยสภาพกระหยิ่มยิ้ม
ย่อง เจ้าของยิ้มร้ายนั่นส่งผลให้เรียวปากบางของเขาพลอยยกยิ้มไป
ด้วย
ทำท่าทางอยากจะแต๊ะอั๋งเขาเต็มที่ ไม่คิดจะปกปิดสักนิด
ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เขาก็จะให้เธอสมหวัง ได้อยู่ข้างบนไป…
ตอนที่ 2094
รอวันนี้มานานแล้ว
ป๋อจิ่วไม่รู้ว่าฉินมั่วคิดอะไรอยู่
เมื่อได้ยินเขาพูดเพียงว่า “อาบน้ำด้วยกัน?” ความร้ายกาจที่มุมปาก
เพิ่มขึ้นหลายเท่า “ได้”
เพราะท่านเทพในอ่างน้ำยิ่งน่าลิ้มรสเข้าไปใหญ่
คฤหาสน์ในต่างประเทศของตระกูลอานมีอ่างอาบน้ำที่ใหญ่มาก อีก
ด้านจะเป็นหน้าต่างกระจกบานยาวระพื้น สามารถเห็นแสงไฟจาก
ด้านนอกได้
น้ำในอ่างน้ำถูกเตรียมไว้พอเหมาะแล้ว กลีบดอกกุหลาบสดและ
ฟองขาวผสมอยู่ด้วยกัน มีไวน์แดงเย็นเฉียบวางไว้ด้านข้างอ่างขวด
หนึ่ง
“จะเอาไวน์อีกไหม?” ฉินมั่วหันมามอง
ป๋ อจิ่วยิ้มบาง ๆ ค้ำมือข้างหนึ่งที่ด้านข้างอ่างน้ำ “ไม่ล่ะ เสียเวลา
เกินไป”
ฉินมั่วมองเธอแวบหนึ่ง และพลันโดนเธอกักไว้ในอ่างน้ำโดยไม่ทัน
ได้ขยับ
เขาในสภาพที่เสื้อสูทเปียกน้ำดูสูงส่งต้องห้ามเข้าไปใหญ่
ทั้งที่มีบุคลิกสูงส่งแท้ ๆ แต่กลับมีความเซ็กซี่ชวนให้คนอยากลิ้ม
ลองอยู่มาก
ความเซ็กซี่แบบนี้ช่างเข้ากันกับใบหน้าของฉินมั่ว ทำให้คนคัน
หัวใจยุบยิบจริง ๆ
ป๋ อจิ่วยิ้มบางพลางหลุบตาลง ก่อนจะจูบลงบนคิ้วที่มีน้ำเกาะ
ฉินมั่วเลิกคิ้วเล็กน้อย รู้สึกได้ถึงมือของเธอที่เกาะข้างแนวกระดุม
บนตัวเสื้อ แต่ไม่ได้ห้ามเธอ กลับจ้องมองเธอทั้งอย่างนั้น ดวงตาดำ
ขลับของเขาค่อนข้างขรึมลึก
ป๋ อจิ่วรู้ถึงจุดนี้ มุมปากยิ่งยกโค้งเข้าไปใหญ่ เธอจูบลงที่ซอกคอเขา
ก่อนจะเลื่อนขึ้นไปหยุดที่ใบหู
ฉินมั่วขยับนิ้วบ้าง แผ่นหลังเขาเหยียดตรง แววตาลึกซึ้งขึ้นกว่าเดิม
ป๋อจิ่วรู้สึกว่าท่านเทพที่ยอมอยู่ในอุ้งมือเธอช่างน่าจูบเหลือเกิน
คำกล่าวที่ว่า ‘ความงามทำให้ทุกอย่างพังพินาศ’ ถือเป็นความจริง
‘คนงาม’ โผล่เหนือน้ำทำให้หัวใจระทึก ก็ยิ่งจริงเข้าไปใหญ่
โดยเฉพาะในเวลานี้ เสื้อสูทของเขาเปียกทั่วตัว เส้นผมสีดำปรกลง
มา นอกจากไม่ดูย่ำแย่แล้ว ยังทำให้คนอยากฝังเขี้ยวลงที่ซอกคอเขา
อีกด้วย
ป๋ อจิ่วก็ทำเช่นนั้นจริง ๆ การจูบทำให้คนชอบเสมอ โดยเฉพาะเมื่อ
เขาให้ความร่วมมือด้วย
สำหรับเธอแล้ว การได้นั่งบนร่างคนบางคน ได้จูบตรงนี้นิด ตรง
โน้นหน่อย ก็ถือเป็นการได้แทะเล็มเขาแล้ว อีกทั้งยังหวานเยิ้มสุด ๆ
แต่สำหรับฉินมั่วแล้ว แค่เลเวลนี้ยังไม่พอ
จะพอได้อย่างไร เขาอยากกอดรัดเธอให้แน่น ให้สายตาเธอมีเพียง
เขาคนเดียว ความคิดเช่นนี้ไม่เคยสิ้นสุด
ดังนั้นกับอีแค่จูบจะไปพอใจอะไรได้
ไม่รู้ว่าม่านของหน้าต่างบานยาวระพื้นถูกคนกดปุ่มปิดตั้งแต่เมื่อไร
ป๋อจิ่วเอาแต่ใส่ใจ ‘อาหารเลิศรส’ ที่อยู่ตรงหน้าเรียวปากเธอ
จูบที่แผ่วเบากลายเป็นจูบหนักหน่วง ปลายลิ้นที่ยังมีกลิ่นหอมของ
ไวน์ติดค้างของเขาค่อย ๆ สัมผัสเบา ๆ ทำให้ความหวามไหวที่
คุ้นเคยแผ่ลามจากบั้นท้ายของป๋ อจิ่ว ส่งผลให้เธอสั่นไปทั้งตัว
ไม่รู้ว่าตำแหน่งควบคุมตกเป็นของเขาตั้งแต่เมื่อไร เขายื่นมือมารั้ง
ท้ายทอยเธอไว้ และเริ่มรุกล้ำเธออย่างบ้าคลั่ง
น้ำในอ่างร้อนยิ่งขึ้น สติของป๋ อจิ่วถูกเผาผลาญจนแทบไม่เหลือ
กระจกสะท้อนภาพของทั้งสอง ไม่ว่าจะเป็นฉินมั่วที่สวมสูทหรือป๋ อ
จิ่วที่สวมเสื้อยืดล้วนเปียกกันไปหมด
ผมสีดำและสีเงินผสมปนเปอยู่ด้วยกัน
พอสองมือของชายหนุ่มกุมหมับที่เอวของป๋อจิ่ว สมองของเธอเหลือ
เพียงสะเก็ดหิมะลอยอยู่เต็มไปหมด เขาล้วงมือเข้ามาในเสื้อยืดขาว
มาหยุดที่ทรวงอกเธอ และเข้าประคองทรวงอกที่แสนนุ่ม
ป๋อจิ่วหวามไหว นัยน์ตาเคลิบเคลิ้มไปเล็กน้อย
เขากลับยิ่งเข้าไปแนบเรียวปากบางที่หลังหูเธอ ร่างสูงใหญ่ร้อนระอุ
ยิ่งขึ้นทุกที แทบจะทำให้น้ำเดือดได้เลยทีเดียว เสียงของเขาแหบ
เครือ “รู้ไหมว่าฉันรอวันนี้มานานแค่ไหน?”
ตอนที่ 2095
ดูเหมือนว่าเสียงข้างหูจะค่อย ๆ เลือนหาย
ตอนแรกยังพอจะได้ยินเสียงลมอยู่บ้าง แต่ตอนหลังกลับไม่ได้ยิน
อะไรเลย นอกจากเสียงหัวใจเต้นของกันและกัน
เสื้อยืดลอยอยู่ในอ่างอาบน้ำตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ ราวกับกลีบดอกไม้น่า
หลงใหลที่คลี่บานอยู่บนผิวน้ำ
เขากดร่างป๋อจิ่ว เหมือนสื่อให้เธอล้วงมือเข้าไปด้านในกางเกงสูท
แม้แต่ลมหายใจที่กระทบใบหูยังร้อนฉ่า
ท่วงท่าของทั้งสองยังเหมือนเดิม มีเธออยู่ด้านบน แต่แบบนี้กลับ
เหมือนป๋อจิ่วเป็นฝ่ายรับมากกว่าเดิม
น้ำในอ่างกระเพื่อนเป็นคลื่น
เมื่อลมหายใจของเขาแทรกเข้ามา ป๋ อจิ่วก็วาบหวามไปทั้งร่าง น้ำตา
เอ่อรื้นในดวงตา ฟันขาวสะอาดกัดลงบนเรียวปาก กระทั่งหางตายัง
พลอยแดงเรื่อด้วย
หยดน้ำที่เกิดขึ้นจากการกระเพื่อมของน้ำตกต้องลงบนแอ่งชีพจร
ขาวกระจ่างของเธอ นี่ทำให้ร่างของฉินมั่วแข็งเกร็งทันทีที่ได้เห็น
ก้นบึ้งนัยน์ตาแดงจัด
เดิมเขาคิดจะค่อยเป็นค่อยไป แต่ตอนนี้อดกลั้นไม่ไหวแล้ว ยึดเอว
เธอไว้แน่นก่อนจะลงมืออย่างหนักหน่วง
ป๋ อจิ่วตัวสั่น รู้สึกเพียงความหวามไหวที่จู่โจมเหมือนพายุ ถึงขั้นพา
สายน้ำมากลืนกินทั้งตัวเธอ
จนกระทั่งร้อนระอุไปทั้งร่าง
โดยเฉพาะความร้อนเร่าที่อยากจะมองเมิน เธออยากดิ้นรนแต่มือไม้
กลับไร้เรี่ยวแรง
ความแนบสนิทชิดกันแบบนี้ทำให้ร่างกายชาหนึบไปหมด ป๋ อจิ่วคิด
จะคว้าอะไรเอาไว้ แต่กลับถูกเขาประสานนิ้ว ยึดไว้ในอุ้งมือ
การได้กอดกับคนที่รัก คงจะดื่มด่ำแบบนี้เอง
“ป๋อเสียวจิ่ว”
เสียงทุ้มหนักของเขาเรียกชื่อเธอไม่หยุด แรงที่หนักหน่วงขึ้นเรื่อย ๆ
ทำให้ป๋ อจิ่วจำต้องตกอยู่ในรสแห่งความรักจนไม่อาจต่อต้านเลย
อย่างไรเสียความวาบหวามที่เกิดขึ้นก็ยิ่งทำให้เธออยากใกล้ชิดเขายิ่ง
กว่าเดิม
เธอมองเห็นเหงื่อบนหน้าผากของเขา รวมถึงเสี้ยวหน้าที่ตึงเครียดได้
อย่างชัดเจน เมื่อความสูงส่งต้องห้ามถูกทำลาย ความหล่อเหลาที่ยั่ว
เย้าใจให้คนลุ่มหลงก็เข้ามาแทน
เธอชอบเห็นความหล่อเหลาของเขาในรูปแบบนี้มาก เพราะมีแต่เธอ
เท่านั้นที่ได้เห็นสภาพเขาในเวลานี้ มันเป็นความยั่วยวนที่สูงส่งต้อง
ห้าม ราวกับเทพเจ้าผู้สูงส่งที่ถูกเธอทำให้แปดเปื้อน
อุณหภูมิในห้องน้ำสูงขึ้น ไอร้อนลอยคละคลุ้ง
น้ำในอ่างกระฉอกออกมาเป็นระยะ ๆ จนล้นออกจากนอกอ่าง
กลีบกุหลาบติดตัวป๋ อจิ่วมาด้วย ยิ่งทำให้เห็นตัวอักษร Z บนเอวเธอ
ชัดเจน เป็นความงดงามที่แสนร้ายกาจ
แรงจู่โจมนั่นทำให้ป๋ อจิ่วได้แค่คล้อยตามจังหวะของเขา ไหลหลง
ชนิดโงหัวไม่ขึ้น…
ไม่ง่ายเลยกว่าเขาจะหยุดลงได้
แต่ผ่านไปได้ครู่หนึ่ง ป๋ อจิ่วก็รู้สึกถึงความร้อนจากร่างของเขาอีก
ครั้ง
มือของเธอหมดเรี่ยวแรงไปแล้ว อยากจะผลักอีกฝ่ายออก ทว่าเขา
กลับหายใจรินรดอยู่ริมหูเธอ “เธออยากอยู่ด้านบนไม่ใช่เหรอ ว่า
ไง?”
“แต่ไม่ใช่แบบนี้” ลมหายใจของป๋ อจิ่วสับสนอลวน
ชายหนุ่มจูบซอกคอเธอ “แล้วจะเอาแบบไหน?”
“ฉันคุมเอง” แววตาเธอล่องลอย
ฉินมั่วอาศัยจังหวะที่เธอยังเคลิบเคลิ้มกดเอวเธอให้ต่ำลง “เธอมีแรง
นิดเดียว ไม่ถึงใจหรอก แต่ท่าทางเธอในตอนนี้ทำให้คนอยากขยี้จริง ๆ”
ป๋ อจิ่วกัดเรียวปากทันที ราวกับมีแต่วิธีนี้ถึงจะกลั้นเสียงไม่ให้หลุด
ออกจากปากได้ แต่เขากลับจงใจหยุดอยู่ที่ตรงนั้น เอ่ยเสียงแหบเครือ
ว่า “ตรงนี้เหรอ?”
เธอขมวดคิ้ว กัดปากแน่นขึ้น
ในขณะที่เขาไล้นิ้วมา เสียงแหบเครือนั้นเจือนัยหลอกล่อ “เรียกชื่อ
ฉันสิ เรียกแล้วจะปล่อยเธอ”
“มั่ว…” ป๋ อจิ่วโอบลำคอเขาเพื่อเปลี่ยนเป็นฝ่ายรุกเสียเอง จากนั้น
หลุบตาลงมองชายหนุ่มในตำแหน่งที่สูงกว่า ก่อนจะตวัดลิ้นเลียแนว
คางของชายหนุ่มเบา ๆ ทั้งหยาดเยิ้มและเจ้าเล่ห์ “แน่ใจนะว่าจะหยุด
ตรงนี้ ทนไหวเหรอ?”
ตอนที่ 2096
แววตาของฉินมั่วตะลึงงัน รู้สึกว่าท่อนล่างของตัวเองร้อนระอุขึ้น
ราวกับขอแค่กอดรัดคนในอ้อมกอดอย่างรุนแรง ก็จะลดความปรารถนา
อยากครอบครองอีกฝ่ายขนาดฝังลึกในกระดูกลงได้
เส้นความอดทนเส้นสุดท้ายก็ขาดผึงตั้งแต่ตอนที่เธอหลุบตามอง ยิ่ง
ไม่ต้องพูดดวงตาดำขลับที่ล่อให้คนตกหลุมพรางแห่งรสรักเลย
ฉินมั่วพลิกมืออย่างรวดเร็ว ไม่อยากให้เธอมีความสุขอยู่ด้านบนอีก
ต่อไป แต่ออกแรงดันร่างเธอไว้ที่ขอบอ่าง ส่วนเอวลดต่ำลงเรื่อย ๆ
ถึงขั้นไม่สนใจอะไรอยู่บ้าง ดวงตาหยิ่งยโสลุ่มลึกจนไม่เห็นก้นบึ้ง
แรงนั้นทำให้ป๋ อจิ่วตัวสั่นโดยอัตโนมัติ ราวกับเป็นหงส์ดำแสนเปราะ
บาง ซอกคอขาวนวลถูกเขากัดเบา ๆ ทำให้เกิดความหวามไหวอย่าง
ไม่อาจเมินเฉย
เธอไม่ได้ยินเสียงอื่นใดอีก
ยกเว้นแต่เสียงหอบหายใจของเขา รวมถึงเสียงร้องชื่อเธอซ้ำ ๆ
นัวเนียพัวพันกันอย่างแนบชิดถึงที่สุด เหมือนปลดปล่อยกลิ่นชะมด
ที่เต็มไปด้วยความรักออกมาได้
ความวาบหวามที่ขจัดไม่ออก ทำให้ความคิดของป๋ อจิ่วขาวโพลน
รอจนเมื่อเธอได้สติ เขาก็อุ้มเธอมาไว้บนเตียงแล้ว เสียงของเขายัง
หนักทุ้มเหมือนเดิม “เธอพูดถูก ไม่ควรหยุดจริง ๆ”
หากเทียบกับสองครั้งที่แล้ว ครั้งนี้เขาก็รักเธออย่างเต็มที่เพราะไม่มี
สิ่งที่ต้องกังวลอีก เหมือนจะเอาแต่ใจกว่าเดิมด้วย
เขารู้ดีว่าต้องทำอย่างไรถึงจะทำให้ผู้หญิงมีความสุข
ดูเหมือนปีศาจที่ลวงใจให้คนลุ่มหลงจะถูกปลดปล่อยอย่างเต็มที่
หลังจากที่หน้ากากแห่งความสุภาพสูงส่งถูกฉีกออก
“พอแล้ว” เธอหายใจหอบถี่ อยากให้เขาช้าลงสักหน่อย
แต่เขากลับฝังตัวเข้ามาหาเธอมากยิ่งขึ้น “พอแล้วจริงเหรอ?”
ป๋ อจิ่วไม่พูดอะไรอีก แค่สั่นสะท้านอย่างหนัก ปลายนิ้วจิกผ้าปูที่
นอนสีขาวบริสุทธ์ิ ผิวขาวราวหิมะของเธอเริ่มปรากฏรอยแดงเรื่อ
เมื่อไม่มีใครมารบกวนก็ไม่จำเป็นต้องสนสิ่งใด เสียงที่ดังจากเตียง
สไตล์ยุโรปสะท้อนก้องทั่วห้อง ราวกับจะไม่มีวันหยุดลง
ป๋ อจิ่วประเมินความบ้าของชายหนุ่มที่ระเบิดออกจากหลังอดกลั้นมา
นานพลาดไป
ต้านทานไม่ไหวเลย
ฉินมั่วที่อดทนมานานย่อมไม่ปล่อยคนในอ้อมกอดไป หลายวันที่
ผ่านมา ภาพที่เขานึกไว้ล้วนแต่ถ่ายทอดออกมาเป็นการกระทำใน
เวลานี้
ไม่เพียงแต่จะรักเธอให้สมใจอยาก แต่ยังรักอย่างลึกล้ำยิ่งขึ้นโดยไม่
กริ่งเกรงต่อสิ่งใด
เมื่อก่อนนี้เขากลัวว่าจะทำให้เธอบาดเจ็บ ต้องเตรียมการดูแลหลาย
อย่าง กระทั่งเมื่อเสร็จงาน เขาก็รีบพาเธอไปอาบน้ำเย็น
แต่ครั้งนี้เขาไม่ได้ทำอย่างนั้น ไม่มีการระแวดระวังอะไร ทั้งยังกระซิบ
ข้างหูเธอในระหว่างที่สติเธอล่องลอยออกไป “มีลูกของเรากันเอง
เถอะ มิสซิสฉิน”
ป๋ อจิ่วได้ยินแล้วจึงกลับมารวมสติได้อีกครั้ง นัยน์ตาดำขลับมีแสง
เรืองออกมาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน “เอาสิ”
จากนั้นเธอก็ถึงกับอึ้ง เพราะเขากอดเธอแน่น ฝังตัวจากจากด้านหลัง
โดยไม่คิดจะหยุดพักสักนิด แถมยังหนักหน่วงกว่าเดิม
คงเพราะตัดสินใจว่าจะมีลูกด้วยกัน คืนนั้นฉินมั่วจึงไม่ปล่อยป๋ อจิ่ว
การร่วมรักแต่ละครั้งล้วนแต่เป็นไปด้วยความร้อนแรงและรุนแรง
ยิ่งขึ้น
จนเมื่อเธอรับไม่ไหว เขาถึงได้หยุดลง ก่อนจะอุ้มเธอกลับเข้าไป
ห้องน้ำอีกครั้ง
เขาคุกเข่าข้างอ่างน้ำเหมือนเมื่อครั้งที่สูญเสียความทรงจำ ช่วยล้าง
คราบไคลให้เธออย่างอ่อนโยน
เพียงแต่ครั้งนี้เขาไม่ได้คิดจะรั้งให้เธออยู่กับเขาเพียงผู้เดียว หรือ
ไม่ได้ไม่เชื่อใจเธอเหมือนในครั้งนั้น ทว่าทั้งคู่ดูรักกันและกันมาก…
ตอนที่ 2097
การทำความสะอาดใช้เวลาไม่นาน อีกทั้งคนที่เคยเป็นทหารมาก่อน
ย่อมมีแรงกายเยอะเป็นธรรมดา
แถมฉินมั่วยังเป็นทหารของหน่วยพิเศษอีก เรื่องแบบนี้จึงไม่ส่งผล
อะไรกับเขา
ชายหนุ่มดึงผ้าขนหนูออกมาพันรอบตัวเธอ ก่อนจะก้มลงอุ้มเธอ
ออกจากอ่างอาบน้ำ
เธอขยับเล็กน้อยราวกับระแวงเขา
ฉินมั่วหลุบตาลงจูบที่หางตาป๋ อจิ่ว เอ่ยขึ้นด้วยเสียงแหบเครือ ทั้งยัง
แฝงความเอ็นดูอย่างที่ไม่เคยทำต่อหน้าคนอื่น “ไม่ทำอะไรแล้ว แค่
พาเธอไปนอน”
คนในอ้อมกอดถึงได้ผ่อนคลายลง กอดเอวเขาพลางประกาศว่า
“เป็นของฉันแล้วนะ”
“อืม เป็นของเธอ” ฉินมั่วเสยผมให้เธอ พอวางเธอลงบนเตียงก็อดจูบ
หน้าผากอีกฝ่ายไม่ได้ คงจะหาคนขี้หึงมากขนาดนี้ไม่เจออีกแล้ว
เวลานี้ป๋ อจิ่วดูเกียจคร้าน เธอกึ่งหลับกึ่งตื่นไม่รู้สึกว่าร่างกายผิดปกติ
แต่อย่างใด กอดคนที่ผิวกายเย็นนิด ๆ นอนหลับไปอย่างสุขสบาย
รอจนตื่นขึ้นในวันต่อมา ป๋ อจิ่วที่เจ็บเมื่อยบั้นเอวก็ได้แต่อยู่บนโซฟา
ไม่อยากขยับตัวเลย
ทำไมถึงเป็นอย่างนี้นะ ก็สุขสันต์ด้วยกันทั้งคู่ แถมเธอยังสุขมากกว่า
เขาอีก แสดงว่าเขาแข็งแรงกว่าเธอมาก
ป๋อจิ่วพาดขากับโซฟา เท้าคางดื่มนมพลางมองฉินมั่วด้วยดวงตาที่
ฉายแววเซ็ง ๆ
จะว่าไป เธอคงแพ้เขาที่กำลังกาย ถ้าอยากจะล้มท่านเทพให้ได้ คง
ต้องพึ่งวิธีการพิเศษ
อย่างไรก็ตาม ที่นี่คือถิ่นเธอ The Fifth Avenue ก็อยู่แถวนี้ การจะหา
ของช่วยย่อมไม่ยาก รอให้เธอฟื้นตัวก่อนเถอะ จะไปขอของพิเศษ
จากพรรคพวกคนผิวสี แล้วเอามาให้กับท่านเทพให้หมดเลย
ป๋ อจิ่วดื่มได้ประมาณหนึ่ง ก็มองใบหน้าฉินมั่วที่กำลังเป่ ายาน้ำให้
แววตาเธอเคร่งขรึม
ชายหนุ่มหันมามองก็รู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไร เขาเอาช้อนมาจ่อที่ริม
ฝีปากเธอ “ช่วงสองวันนี้ห้ามซนอีก เข้าใจไหม?”
“สภาพฉันแบบนี้จะซนอะไรได้อีก?” ป๋ อจิ่วกินเข้าไปคำหนึ่งก็กุม
คอตัวเอง เพราะขมมาก จึงตัดสินใจชนกับปากชายหนุ่ม “รสอะไร?”
ฉินมั่วเลิกคิ้ว “รสนม”
“ขมอะ” ป๋อจิ่วซบชายหนุ่มอย่างออดอ้อน “ต้องกินถึงเมื่อไร”
ฉินมั่วหลุบตามองดูคนที่กินยาแล้วยังจะทะเล้นได้อีก ขบคิดครู่หนึ่ง
พอกินยาก็จับคางเธอแล้วจูบทันที
ป๋ อจิ่วหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะลิ้มรส มุมปากหยักยิ้มเจ้าเล่ห์ “พี่มั่ว ฉัน
รู้สึกว่าพี่เก่งขึ้นทุกวันเลย”
“ฉันก็รู้สึกว่าเธอควรต้องโดนสั่งสอนมากขึ้นทุกวัน” ฉินมั่วพูดพลาง
เอาผ้ามาเช็ดริมฝีปากบางของเธอ “ยังเจ็บเอวอีกไหม?”
ป๋ อจิ่วเลิกคิ้ว “เจ็บสิ” พูดแบบนี้ท่านเทพน่าจะรู้สึกผิด
“เหรอ?” ฉินมั่วลุกขึ้นมาจัดแขนเสื้อ เอ่ยอย่างไม่ร้อนใจว่า “งั้นก็ไม่
อุ้มเธอไปสถานที่จัดงานแต่งละนะ”
ป๋อจิ่ว “…”
ฉินมั่วเห็นท่าทางเธอแล้ว พลันยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง หลุบตาลงบอก
“เจ็บจริงหรือเจ็บปลอม?”
“เรื่องเจ็บน่ะค่อยว่ากัน แค่ตอนนี้อยากจูบจนกว่าพี่จะเข่าอ่อน” ป๋ อ
จิ่วหรี่ตาลงเล็กน้อย
ฉินมั่วขยี้ศีรษะเธอเบา ๆ “ความฝันกับความได้แต่ฝัน มันแตกต่าง
กันอยู่นะ” พูดจบก็ถือถ้วยใบหนึ่งมาให้
ป