ตอนที่ 2110
11:30 น.
สนามบินเจียงเฉิง นับตั้งแต่หลินเฟิงและอวิ๋นหู่ลาออก คนของทีม
ไดมอนด์ก็ไม่ได้อยู่พร้อมหน้ากันอีก
เวลานี้ทุกคนต่างมาอยู่ที่นี่ กระทั่งอินอู๋เย่าที่ออกเดินทางท่องเที่ยวก็
ยังสวมชุดสูทมาด้วย
คนเหล่านี้สวมชุดทีมจนเคยชิน เมื่อต้องสวมสูทก็อยากจะดึงคอเสื้อ
อยู่ร่ำไป
มั่วเป่ ยซึ่งเป็นเด็กที่อายุน้อยที่สุดในทีมแบกเป้หนังสือ สวมหมวกไว้
ใบหน้าเล็ก ๆ ไม่แสดงอารมณ์ออกไป ไม่ว่าโคโค่จะเย้าแหย่อย่างไร
สีหน้าเธอก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง
โคโค่จนปัญญา “Bey ไม่รู้สึกอะไรเลยอะ”
“ใครบอกว่าเขาไม่รู้สึกอะไร” เฟิงอี้เป็นผู้นำทีม มุมปากหยักยิ้ม “แค่
กำลังคิดว่าจะมอบดอกไม้ให้ยังไง”
โคโค่ไม่เชื่อ เย้าแหย่เด็กต่อ เวลานี้มั่วเป่ ยเงยหน้าขึ้นมาเพราะเหตุที่
ตัวเตี้ย ท่าทางยังเด็กอยู่ แต่ออร่าแรงมาก “อย่ารบกวนฉันอ่านขั้นตอน
ในงาน”
โคโค่หัวเราะแล้วหันไปกระทุ้งเฟิงซ่าง “นายดูดิ Bey โกรธแล้วอะ
Bey โกรธแล้ว” เล่นเอาเฟิงซ่างไม่อยากรู้จักเจ้าคนนี้จริง ๆ !
ทีมไดมอนด์ยังเหมือนเมื่อวันวาน เวลาอยู่ด้วยกัน บรรยากาศก็ไม่
เคยอึดอัด แม้ว่าหลินเฟิงจะแต่งตัวภูมิฐานมากในเวลานี้ แต่ก็เข้ามา
คลุกคลีตีโมงกับเพื่อนเสมอ บางครั้งเฟิงอี้เห็นแล้วมักจะคิดว่าแข่ง
ด้วยกันอีกสักนัดได้ไหม สักนัดก็ยังดี
ต่อมาเขาไม่คิดอย่างนั้นอีก เพราะหลินเฟิงและอวิ๋นหู่ลาออกแล้ว
เขาเคยคิดถึงหลากหลายวิธีการส่งพวกเขาออกจากทีมไว้มากมาย แต่
คิดไม่ถึงว่าจะมาจากการตั้งคำถามด้วยความสงสัยระแวงของผู้คน
ตอนนี้ดีแล้วที่คนในทีมคบกันเอง ต่อไปก็ยังจะได้เจอกันอีก
คุณชายฉินเคยบอกว่าให้เงียบ ๆ กัน จะว่าไปชีวิตที่จะไม่โดนรบกวน
อีกมันช่างดีเหลือเกิน
เฟิงอี้ไม่เคยนึกถึงเรื่องการแต่งงาน ด้วยคิดว่าโชคชะตากำหนดให้อยู่
คนเดียว แต่ยังดีที่ทีมไดมอนด์ยังมีเจ้าตัวเล็กอยู่ด้วย เฟิงอี้ชอบเรียก
มั่วเป่ยว่า เจ้าตัวเล็ก
บรรยากาศเป็นอย่างนี้ตลอดทาง ไม่มีช่วงเวลาน่าเบื่อเลย จนเมื่อลง
จากเครื่องบินแล้ว หลินเฟิงถึงถาม “คนเป็นเจ้าบ่าวต้องทำอะไรบ้าง?”
จิ้งจอกเฟิงผู้จัดการมือทองยังอึ้งอย่างที่น้อยครั้งจะเป็น “ฉันยังโสด
ขอบคุณ”
โคโค่ไม่เคยเกรงใจ “ปัญหานี้ อวิ๋นหู่ต้องเป็นคนคิด นายไม่ต้องกังวล
หรอก”
“เฮ้ย หมายความว่าไงวะ!” หลินเฟิงดึงเนคไทอย่างเท่ “จะดวลเดี่ยว
เหรอ?”
โคโค่สวน “กลัวนายตายล่ะ? มาดิ”
เฟิงอี้แยกทั้งสองออกจากกัน “ระวังภาพลักษณ์หน่อย ที่นี่เป็น
ต่างประเทศนะ”
“อาจารย์ส่งที่อยู่มาให้ฉันแล้ว” มั่วเป่ ยเอ่ยขึ้น “เหมือนจะเป็นที่ตรง
นี้ ให้พวกเราไปได้เลย”
หลินเฟิงมองดู “สถานที่แบบนี้ ใครเป็นคนหาเนี่ย? ไม่เหมือนสไตล์
ของหัวหน้าเลย”
“เจ้าแบล็กเป็นคนขอแต่งงานไม่ใช่เหรอ เจ้านั่นแหละที่เป็นคนหา”
โคโค่ยิ้มบอก “หัวหน้าบอกเองนี่นาว่าเขาจะแต่งเข้าบ้านเจ้าแบล็ก”
หลินเฟิงพูด “เกาะเมียได้ออกหน้าออกตาขนาดนี้ คงมีหัวหน้าแค่คน
เดียว”
“ไปกันเถอะ ไปได้แล้ว” อวิ๋นหู่เร่งเวลาให้อีกฝ่ายกลายเป็นของตัวเอง
ตามกฎหมายเร็ว ๆ
The Fifth Avenue ที่เขตบ้านพักส่วนตัว
หากเดินขึ้นเขาไปจะมีโบสถ์เล็ก ๆ แห่งหนึ่ง แม้จะมีขนาดเล็กแต่
กลับตกแต่งสวยงาม ทั้งยังมีเถาวัลย์เลื้อยตามกำแพง มีดอกกุหลาบ
ขาวประดับ
ด้านในตกแต่งด้วยกุหลาบสีดำแดง บางคนบอกกว่าที่นี่เป็นโบสถ์
ส่วนตัวของพวกชนชั้นสูงในอดีต บ้างก็บอกว่าเป็นที่พักของท่าน
เคานต์แดรกคูลา แต่เวลานี้บรรยากาศรอบด้านสวยงามเหมือน
ภาพวาด หากมองจากไกล ๆ จะเห็นไม้ระแนงสีขาว รวมถึงพุ่ม
ดอกไม้ที่มีผ้าลูกไม้สีขาวโอบรอบวางไว้ตรงกลาง
ตอนที่ 2111
แม่สาวนักมายากลจิ่ว
ทว่าเจ้าบ่าวนี่สิ… ฉินมั่วเลิกคิ้วพลางเอ่ยอย่างไม่ร้อนใจ “แน่ใจนะว่า
จะให้ฉันแต่งตัวแบบนี้”
ทางด้านโฮชิโนะยังคงยิ้มบาง ๆ ไม่เปลี่ยน ดูหล่อเหลาอ่อนโยน
เหมือนหยกชั้นเลิศ ทว่าความอยากเห็นเรื่องเด็ด ๆ ยังแฝงรวมอยู่ใน
ยิ้มนี้ด้วย “จิ่วอยากให้เป็นอย่างนี้ ทำไม? ไม่ชอบคอสเพลย์เป็นฮีโร่
ในเกมเหรอ?”
ฉินมั่วไม่สนใจคำพูดอีกฝ่าย แต่มองข้ามเขาไปหยุดที่ยูกิชิน พูดเสียง
เรียบว่า “พาคนในครอบครัวมาด้วย?” ส่งผลให้โฮชิโนะถึงกับอึ้ง
จากนั้นฉินมั่วลุกขึ้นแล้วมองชุดขาวบนร่างตัวเอง
ตัวละครในเกม? เขาควรจะดีใจมากแค่ไหนที่ไม่ต้องพกน้ำเต้าด้วย?
ยูกิชินโคลงแก้วเหล้าในมือ “ไม่ให้นายแต่งชุดผู้หญิงก็ดีแค่ไหนแล้ว
คุณชายฉินควรจะคิดดูบ้าง คุณแต่งกับ Zเชียวนะ ต่อไปควบคุมคน
ของตัวเองให้ดีหน่อย แล้วเวลามีปัญหาอะไรก็จัดการกันเอง”
ฉินมั่วหันมาจัดแจงแขนเสื้อ ความสูงส่งทั่วร่างไม่เคยเปลี่ยนไปสักนิด
“ขาดความรู้สึกมั่นคงขนาดนี้ ท่าทางความสัมพันธ์จะยังไม่คืบหน้า
ก่อนจะเตือนฉัน นายควรหาเหตุผลก่อนว่าทำไมตัวเองถึงยังเป็นโสด”
ยูกิชินหรี่ตาลง ไม่พูดอะไรอีก แต่งงานแล้ววิเศษนักหรือไง?
ส่วนคำมั่นสัญญานั่น เขาหันไปมองโฮชิโนะอีกครั้ง แววตาขรึมหนัก
ในฐานะหนึ่งในเพื่อนเจ้าบ่าว วิลเลี่ยมมีหน้าที่ต้อนรับคนที่มาร่วมงาน
ในขณะที่กำลังดูแลสถานที่อยู่ด้านนอก ด้านหลังมีชายชาวรัสเซียที่
ติดตามเขาอย่างบ้าคลั่ง ไม่ผิด…เป็นผู้ชาย วิลเลี่ยมจะประสาทเสียอยู่
แล้ว เจ้านั่นมันหลงผิดหรือเปล่า เขาเป็นผู้ชายของแท้นะ เอาดอกไม้
มาให้เขาอยู่ได้ เอาไปให้แม่แกโน่นไป๊
วิลเลี่ยมไล่ชายคนนั้นอย่างแข็งขัน ก่อนจะโอบสาวสวยผมทองเอาไว้
เอ่ยอย่างทอดอาลัยว่า “คนที่ฉันชอบมาตั้งแต่เด็กจะแต่งงานแล้ว ฉัน
เลยต้องมาเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวให้” ทว่าฝ่ายสาวสวยผมทองกลับเห็นว่า
เป็นเรื่องตลก
เห็นเจ้าของผมสีดำคนหนึ่งเดินเข้ามา หากดูจากด้านหลังก็รู้สึกว่า
สวยมาก แถมยังสูงถึงขนาดนี้ ถือเป็นสเปคของวิลเลี่ยมเลยทีเดียว
สาวเอเชียแสนสวย!
วิลเลี่ยมดวงตาวาววับทันที ชายหนุ่มเสยผมสีทองก่อนจะเดินเข้าไป
หาอย่างที่คิดว่าตัวเองหล่อมาก “คุณคน…” คำว่าสวยยังไม่หลุดออก
มา ก็เห็นอีกฝ่ายหันมามอง แววตาคมปลาบ กลิ่นอายเย็นชาที่โชย
ออกมาทำให้วิลเลี่ยมตัวแข็งได้ เอ่อ นั่นผู้ชายนี่? ทำไมถึงมีผู้ชายที่
หน้าสวยได้ขนาดนี้
ยูกิชินหัวเราะอย่างโหดเหี้ยม “นายลองพูดให้จบสิ ดูซิว่าฉันจะทำ
ให้นายเป็นหมันได้ไหม”
วิลเลี่ยม…เดี๋ยวนะ คนที่มาที่นี่เป็นเพื่อนของจิ่วหมดเลยนี่ จิ่ว เธอไป
รู้จักคนร้ายกาจพวกนี้มาจากไหนเนี่ย แววตานั่นฆ่าคนได้เลยนะ
พระเจ้าช่วย…
ยูกิชินมองวิลเลี่ยมที่ตัวสั่นงันงกแล้วหัวเราะหยันใส่ ในขณะที่กำลัง
จะเดินเข้าโบสถ์ไป ก็มีคนเดินออกมาพอดี
คนคนนั้นสวมผ้าลูกไม้คลุมผมสีดำ พูดขึ้นเหมือนจะเตือนเขา “ยูกิ
ชิน ที่นี่คือ The Fifth Avenue นะ พูดรุนแรงกับเพื่อนสมัยเด็กของ
ฉันแบบนี้หมายความว่าไง?”
ยูกิชินช้อนตามอง “ได้ซองไปแล้วไม่ใช่เหรอ?”
“ระบบข้อมูลนั่นน่ะเหรอ” คนที่ยืนในเงาแย้มยิ้ม “ซองหนักขนาดนี้
รู้สึกว่ามันแปลก ๆ แฮะ”
ยูกิชินเลิกคิ้ว “จะไปมีอะไรแปลก?”
“เช่นจะเอาคนของฉันไป” ป๋ อจิ่วเดินออกมา ผ้าลูกไม้สีดำก่อให้เกิด
เงาตามแรงลมไล้เสี้ยวหน้าเธอ เธอยืนอยู่หน้าโบสถ์ที่บริสุทธ์ิ ทำให้
คนนึกถึงลิลิธซึ่งอาศัยในนรก เธอดูเหมือนแวมไพร์สาว ทั้งยังเย้า
ยวนใจเท่จับตา คล้ายกับเป็นนางปีศาจ
ยูกิชินมองเธอ “ในเมื่อเธอรู้แล้ว งั้นฉันก็ไม่อ้อมค้อมให้มากมาย เธอ
จะเอาคำมั่นสัญญามายึดให้โฮชิโนะอยู่กับตัวเองอีกนานแค่ไหน?”