ตอนที่ 2112
ป๋อจิ่วหัวเราะ “ต้องรอให้มีคนพาเขาไปจากตัวฉันได้ก่อนสิ แล้วต้อง
ดูความเห็นของเขาด้วย ระบบข้อมูลของนายน่ะฉันไม่อยากได้ ส่วน
เขาจะไปหรือจะกลับมาเมื่อไรก็ได้ทั้งนั้น แต่บอกตรงๆ นะ โฮชิโนะ
ไม่ทำอะไรให้ใครมั่วๆ แน่ หรือว่า คุณชายยูกิชินของเราอยากจะ
เป็นคนโดนโอ๋เอาใจ?”
ยูกิชินสะอึกทันที ใบหน้าสวยถมึงทึงไปครึ่ง แววโหดปรากฏขึ้นใน
ดวงตา
ป๋ อจิ่วก้าวเดินไปข้างหน้าก้าวหนึ่ง ออร่ายังเหมือนเดิม ผ้าลูกไม้ดำ
ทำให้เธอดูสวยสง่าเหนือใคร “พูดก็พูดเถอะ นายเหมือนคนที่ชอบ
โดนเอาใจมากเลย”
ยูกิชินกัดฟัน ไม่ได้พูดอะไร
“ทำหน้าที่เป็นเพื่อนเจ้าบ่าวดีๆ ไม่แน่นะว่าฉันอาจแฮปปี้แล้วปล่อย
โฮชิโนะไป”
แน่นอน ป๋ อจิ่วจงใจพูดเช่นนี้ออกไป
อันที่จริง ต่อให้โฮชิโนะไม่เอ่ยถึงเรื่องคำสัญญา ป๋ อจิ่วก็ตัดสินใจ
แล้วว่าจะพูดกับเขาในวันนี้เหมือนกัน
บริเวณด้านนอกโบสถ์ วิลเลี่ยมเห็นมีคนเดินมาเป็นกลุ่ม
แอบบอทยืนอยู่ข้างตัวเขา
หลังจากที่โดนฉินมั่วเอาชนะได้ในครั้งนั้น แอบบอทก็จัดการเรื่อง
โบสถ์แต่งงานให้จริงๆ ถึงยังไงเขาก็ยังเดาเบื้องหลังของผู้ชายคนนั้น
ไม่ออก
เวลานี้มีคนมาเยอะแยะมากมาย ฝรั่งสองคนถึงกับงงเล็กน้อย
“โบสถ์นี้ใช้ได้แฮะ” โคโค่ชม “ต่อไปถ้าจะแต่งงานก็จะมาจัดที่นี่
แหละ”
เหราหรงจวกเข้าให้ “คงยาก ยังไม่มีแฟนเลยสักคนเลยนี่นา”
โคโค่สวน “พูดอย่างกับนายมีเลยเนอะ”
“มา มา ถ่ายรูปให้ฉันโพสต์กับวิวตรงนี้หน่อย” คนที่พูดคือหลินเฟิง
มั่วเป่ ยแบกกระเป๋ า ร่างเล็กๆ ยืนนิ่งตรงนั้น อันที่จริงเธอก็เอือม
เหมือนกัน ทำไมคนมางานแต่งงานยังจะอยากถ่ายรูปกับวิวอีก
วิลเลี่ยมที่ยืนตรงนั้นเอือมยิ่งกว่า เพราะดูจากการแต่งตัวที่ดูดีของแต่
ละคนแล้ว ก็เหมือนคนมาร่วมงานแต่งงานจริงๆ
แต่ถ่ายรูปโพสต์กับวิวนี่…อะไรกันเนี่ย คิดว่าเขาฟังภาษาจีนไม่ออก
หรือไง?
ในขณะที่วิลเลี่ยมกำลังลังเลว่าจะไปทักทายดีไหม ทางด้านเฟิงอี้ก็
เดินมาหาในสภาพเต็มไปด้วยกลิ่นอายนักธุรกิจ “ขอถามหน่อยนะ
ครับ คุณคือคุณวิลเลี่ยมใช่ไหมครับ พวกเรามาร่วมงานแต่งงานครับ”
วิลเลี่ยมพยักหน้า “ครับ ผมเองครับ” กว่าจะได้เจอคนที่เป็นปกติสัก
ที ต้องถนอมกันหน่อย!
“พวกเขาล่ะครับ?” เฟิงอี้ถาม
จากนั้นก็เห็นมั่วเป่ ยที่ยืนอยู่ข้างกันเงยหน้าขึ้นมองไปยังจุดหนึ่ง
ป๋ อจิ่วนั่นเอง เธอสวมผ้าลูกไม้สีดำรับกันกับช่อดอกกุหลาบแดงเข้ม
ในอ้อมแขน ให้ความรู้สึกเหมือนออกมาจากการ์ตูน
เมื่อเธอเดินออกมา นกสีดำบินทะยานขึ้นจากด้านหลัง ปีกดำโปรย
ลงมามากมาย
เธอยังสวมมงกุฎเพชรดำไว้บนผมสีเงิน ดูหรูหราและร้ายกาจ
เวลานั้น ทุกคนต่างรู้ทันทีว่าเธอจะแต่งงานของจริง
ทว่าด้วยชุดแต่งงานและเครื่องประดับที่ไม่เหมือนเจ้าสาวคนอื่นๆ
ทำให้คนเห็นแล้วรู้สึกว่าได้เจอเจ้าปีศาจแสนสวยมาจากโลกปีศาจ
“อาจารย์” มั่วเป่ยเดินไปหา ร่างเล็กๆ มีสีหน้าไร้อารมณ์ เธอยื่นมือ
ช่วยยกชายกระโปรงให้ป๋ อจิ่วโดยยังสะพายเป้ไว้ด้านหลัง
ป๋อจิ่วยิ้มให้ ยื่นมาลูบศีรษะคนเป็นลูกศิษย์ “มาแล้วเหรอ?”
มั่วเป่ ยส่งเสียงตอบรับ ยืนนิ่งตรงนั้นอย่างเป็นเด็กดี
ฉินมั่วออกมาเห็นเข้าพอดี นัยน์ตาลุ่มลึกเพิ่งหรี่ลงก็พลันได้ยินเสียง
หนึ่งดังขึ้นก่อนข้างๆ “อุว้าว” แล้วพูดต่อว่า “หัวหน้า แต่งตัวอะไร
ของหัวหน้าเนี่ย?”
ตอนที่ 2113
หลินเฟิงอึ้งงันอยู่กับที่ ไม่ถอนสายตาไปเลยสักนิด
คนอื่นพลอยมองตามไปทางฉินมั่วด้วย
ชายหนุ่มในชุดขาวราวหิมะยืนตระหง่าน แขนเสื้อกว้างสะบัดขึ้นมา
ตามลม มีกลิ่นอายสูงส่งต้องห้ามและเหมือนผู้ทรงภูมิ ดูไปแล้วคล้าย
คุณชายผู้ดีในอดีต
ใช่ว่าคนหน้าตาดีหลายคนจะเหมาะกับการสวมชุดขาว
แต่ฉินมั่วมีบุคลิกแบบเจ้าชายรัชทายาทในยุคโบราณ ทั้งที่มันเป็น
เพียงชุดนักฆ่าในเกมเท่านั้นก็ยังใส่แล้วดูเย็นชา
และด้วยเหตุที่แต่งคอสเพลย์จากเกม ทำให้ต้องปรับทรงผมด้วย เส้น
ผมสีดำถูกดัดให้หยักนิดๆ พาดอยู่เหนือดวงตา ฉินมั่วจึงดูร้ายกาจ
นิดๆ อย่างบอกไม่ถูก
แม้ว่าหลินเฟิงจะเล่นเป็นตัวสนับสนุน แต่ตัวละครในเกมที่ชอบมาก
ที่สุดก็คือนักฆ่า สองตาของเขาสว่างเลยทีเดียว “เหมือนมาก หัวหน้า!
มันคือชุดคอสเพลย์ที่เหมือนจริงที่สุดเท่าที่เคยเห็นมาเลย ขนาดไม่
ใส่วิกก็ยังหล่อขนาดนี้ ถ้าโพสต์ลงเวยป๋ อนะ รับรองว่าต้องคลั่งกัน
หลายคนเลยละ”
แล้วทำไมหัวหน้าถึงแต่งคอสเพลย์เป็นตัวละครที่ตัวเองเล่นล่ะ?
ไม่สิ ต้องไม่ใช่ไอเดียของหัวหน้าแน่ ต้องเป็นเจ้าแบล็กชัวร์
ต้องบอกเลยว่าไอเดียนี้เจ๋งเป็นบ้า
ตอนนี้หัวหน้าขมวดคิ้วแล้ว แค่เห็นก็รู้ว่าเขาไม่ชอบใจสักเท่าไร
“อย่าถ่าย” ฉินมั่วเอ่ยเสียงเรียบแค่สองคำ
แอบบอทไม่เข้าใจ ทำไมถึงถ่ายไม่ได้ บอกตรงๆ ว่าพอเขาเห็นเจ้า
นั่นเดินออกมาจากด้านใน เขายังคิดว่าตัวเองได้เห็นตัวละครในเกม
ตัวเป็นๆ จริง
คนเอเชียช่างมหัศจรรย์จริงๆ เปลี่ยนชุดปุ๊บก็เหมือนเปลี่ยนบุคลิกได้
ป๋อจิ่วนัยน์ตาโค้งยิ้ม เธอที่สวมชุดลูกไม้ดำเหมือนนางมารน้อยยิ่ง
เหมือนกำลังรอหนุ่มบัณฑิตให้ตกหลุมพรางตัวเอง กระทั่งไฝเสน่ห์
ใต้ตายังคล้ายกำลังเปล่งประกาย มุมปากหยักยิ้ม ดูทั้งสวยและร้าย
กาจ
ฉินมั่วมองตามไป ความลุ่มลึกเริ่มสั่นสะเทือน
“แฮปปี้แล้วล่ะสิ?”
เขาเดินเข้าไปหาพลางถามเสียงเรียบ
ป๋อจิ่วยิ้มหวานกว่าเดิม “พี่มั่ว พี่เหมาะกับชุดนี้มาก” เห็นแล้วอยาก
กระโจนใส่เลย
ฉินมั่วเลิกคิ้วไม่พูดอะไร แค่ละมือข้างหนึ่งมาบีบแก้มเธอ สื่อความ
หมายว่าอย่าก่อเรื่องขึ้นมาอีกเชียว
ป๋อจิ่วถือโอกาสจับมือเขาแล้วเข้ามายืนข้างๆ “พี่มั่ว ไปกันเถอะ พี่
หลินเขาอยากแต่งงานจะตายอยู่แล้ว พวกเราอย่ารีรอกันเลย”
หลินเฟิง…คนที่อยากแต่งจะตายอยู่แล้วน่ะมันนายเว้ย? เวรเอ๊ย ฉัน
มาที่นี่เพื่อโดนจวกเหรอวะ!
“ไปกันเถอะ” อวิ๋นหู่เดินมาจูงมือเขา เสี้ยวหน้าด้านข้างคมสันชัดเจน
เริ่มมีเสน่ห์แห่งความเป็นชายมากขึ้น ทั้งที่สวมสูทเหมือนกันแท้ๆ
แค่คนหนึ่งใส่สีขาว ส่วนอีกคนสวมสีดำ “เข้าโบสถ์กันเถอะ”
หลินเฟิงหัวใจเต้นเร็วอย่างน่าประหลาด พยายามทำสีหน้าเป็นฝ่าย
รุกเต็มที่ แต่อันที่จริงหูแดงหมดแล้ว “ไป!”
ภายนอกตัวโบสถ์ รถแลมโกบินีคันหนึ่งจอดอยู่ห่างไกลสักหน่อย
ไม่มีใครสังเกตความเป็นไปที่ตรงนี้ เว้นแต่เสี่ยวเฮยที่รู้ว่ามีคนเข้ามา
ใกล้มัน ในฐานะที่เป็นรถเจ้าบ่าวเจ้าสาว มันย่อมรับรู้ได้บ้าง
แค่ไม่คิดว่าเสียงที่ดังเนิบๆ นั่นจะทำให้มันถึงกับสะดุ้ง
“ท่านจิ่วของเราเปลี่ยนรหัสเป็นอะไรเนี่ย ไม่รู้จริงๆ แต่ต้องเป็นแบบ
สารภาพรักกับใครทำนองนี้แน่เลย อืม…”
คนที่มาสวมชุดบาทหลวง เส้นผมสีบลอนด์ทองบนศีรษะเป็นลอน
นิดๆ ทั้งยังมีหนวดเครา แต่ดวงตากลับดำสนิทเหมือนจะมีแสงส่อง
สะท้อนออกมาได้ ดูลึกล้ำร้ายกาจจนหยั่งไม่ถึง…