ตอนที่ 2118
เข้าห้องหอ
โฮชิโนะไม่ได้พูดอะไร มองดูโคมข่งหมิงที่ลอยอยู่นอกหน้าต่าง
สายตาเขาลึกซึ้ง
ทางด้านยูกิชินหัวเราะหยัน “นายยังตัดใจไม่ได้อีกเหรอ เขาแต่งงาน
ไปแล้วนะ”
โฮชิโนะจึงค่อยหันมามามองอีกฝ่าย “ถ้ายังจอดอย่างนี้อีกต่อไป รถ
ตำรวจจะตามมาแล้วนะ”
“คนอย่างฉันเหรอจะกลัวรถตำรวจ” ด้วยสถานะของยูกิชินย่อมไม่
กลัว
โฮชิโนะเอ่ยเสียงนุ่มเหมือนเนื้อหยก “ฉันหมายความว่าเราควรจะ
ไปได้แล้ว นายยังมีเรื่องที่ต้องจัดการอีก”
ยูกิชินอึ้งไป จากนั้นก็หมุนพวงมาลัย มุมปากค่อย ๆ ยกขึ้นท่ามกลาง
ความมืดมิด
หากจะพูดถึงเรื่องการเข้าหอ
คืนนี้ต่างหากเป็นการเข้าหออย่างแท้จริง
ภายในเรือนดอกไม้ใกล้โบสถ์แต่งงานแห่งนั้น ชุดลูกไม้ดำลอยตาม
การกระเพื่อมของน้ำในอ่างอาบน้ำ พันล้อมไปกับเสื้อเชิ้ตตัวขาว
ของฉินมั่ว
ดวงดาวกระจายเต็มท้องฟ้าอยู่เหนือศีรษะพวกเขา ทุกอย่างสวยงาม
มาก
ลมหายใจของทั้งสองถี่กระชั้นขึ้นตามอุณหภูมิในห้องอาบน้ำที่
เปลี่ยนไป
มือถือที่วางบนพื้นส่งเสียงดังแต่ไม่มีใครสนใจ ป๋ อจิ่วพูดเพียงว่า
“เสื้อผ้า…”
ทว่ากลับถูกชายหนุ่มจูบที่ลำคอ ลมหายใจถูกส่งออกมา ทั้งร้อนระอุ
และหนักอึ้ง “เดี๋ยวฉันจะช่วยใส่ให้เธอเอง”
ความวาบหวิวกระจายทั่วร่างตามการเคลื่อนที่ของนิ้วชายหนุ่ม
เมื่อชุดลูกไม้สีดำถูกปลดออก ความรู้สึกที่ส่งมาจากบั้นท้ายยิ่งหนัก
หน่วงขึ้น
ป๋อจิ่วรับรู้ได้ถึงความร้อนผะผ่าวจากร่างชายหนุ่ม ร้อนเร่าเอามาก ๆ
ราวกับจะเผาผลาญสติของเธอจนหมด
เขากดมือเธอไว้ที่ขอบอ่าง หนักหน่วงบ้าง แผ่วอ่อนบ้าง
ชุดลูกไม้ดำกองอยู่ที่ช่วงเอว
การกระทำของชายหนุ่มทำให้น้ำเต็มอ่าง น้ำกระเพื่อมล้นออกมา
กระทบพื้นครั้งแล้วครั้งเล่า เคล้าคลอไปกับเสียงของการร่วมรัก ทั้ง
การฝังร่างและโรมรันเคล้าคลอ
ชุดขาวดำกองอยู่บนตัวป๋อจิ่ว
ผิวขาวนวลราวเนื้อหยกของเธอเต็มไปด้วยรอยจูบ กระทั่งหางตายัง
แดงเรื่อ
ทุกจุดมีหยดน้ำเกาะอยู่ ทำให้คนเห็นแล้วอยากขยี้ให้แหลกลาญ
เสียงจากทุกการกระทำของนางปีศาจงดงามเสมอ เย้ายวนไปทั่วร่าง
โดยไม่รู้ตัว
น่าเสียดาย คนที่ได้ครอบครองนางมารกลับมีน้อย เพราะผู้ชายส่วน
ใหญ่ชอบผู้หญิงขาวบริสุทธ์ิ
แถมนางมารไม่ยอมให้ใครก็ได้มาบงการ อารมณ์ทั้งหลายไม่ได้
ปรากฏทางสีหน้าอย่างง่ายดาย เว้นเสียแต่เมื่ออยู่กับคนพิเศษ
เช่นสิ่งที่ป๋อจิ่วปฏิบัติต่อฉินมั่ว
เมื่อเห็นฉินมั่ว เธอคันยุบยิบที่หัวใจ ไม่ว่าจะเป็นเวลาไหนก็ยากจะ
ขจัดความรู้สึกดังกล่าวได้
เพราะในสายตาของเธอ เวลาทำเรื่องแบบนี้มีน้อยคนที่จะเหมือนเขา
ได้
พอความสูงส่งต้องห้ามของเขาถูกทำลาย ใบหน้าหล่อเหลาของชาย
หนุ่มเต็มไปด้วยความเซ็กซี่อย่างถึงที่สุด
ราวกับเทพเจ้าชุดขาวที่มาเยือนโลกปีศาจ ทั้ง ๆ ที่ทระนงสูงส่งไป
ทั้งตัว แต่แววตาของเขากลับมีสิ่งอื่นด้วยเพราะเธอ แล้วเธอจะไม่คัน
หัวใจได้อย่างไร
ป๋ อจิ่วหัวเราะเสียงเบา กระชับระยะห่างระหว่างกันให้แน่นแฟ้นขึ้น
แต่กลับถูกเขารัดเอว ก่อนจะฝังเข้าร่างอย่างลึกซึ้ง ส่งผลให้เธอ
ขมวดคิ้ว กัดปากแน่น รู้สึกหวามไหวจนอ่อนระทวยไปหมด
เขาไม่คิดจะหยุดสักนิด ก็เธอยังไม่วอนขอเลย
เขารุกเร้าเข้าหาเธอไม่หยุด
“พะ พอเถอะ” เธอเริ่มคุมลมหายใจไม่ไหวแล้ว
ทว่าเขาไม่ลดทอนแรงเลยสักนิด ทั้งยังสอดประสานลึกซึ้งยิ่งขึ้น
น้ำเคลื่อนตัวเร็วขึ้นจนได้ยินเสียงน้ำกระทบพื้นอย่างชัดแจ๋วดัง
สะท้อนอยู่ภายในห้องอาบน้ำ
แววตาของป๋อจิ่วเริ่มเคลิบเคลิ้มเพราะความสุขสม
หยดน้ำไหลจากเส้นผมสีดำของเขาลงมาตกต้องที่แอ่งชีพจรของเธอ
ร้อนเร่าจนทำให้ความคิดเธอว่างเปล่า
“ไม่พอ จะพอได้ยังไง” ฉินมั่วก้มตัวเข้าไปหา แววตาหนักอึ้ง ลม
หายใจกระทบตรงซอกคอเธอ “จิ่ว เธอเชื่อมั่นเกินไปว่าฉันจะควบคุม
ตัวเองได้”
ตอนที่ 2119
ปัญหาเรื่องความหล่อ
เพิ่งจะหัวค่ำ
เขายังมีเวลาอีกนานให้เธอค่อย ๆ เข้าใจถึงความอดทนที่เขามีต่อเธอ
มาอย่างยาวนาน…
ณ ไนต์คลับที่เลื่องชื่อใน The Fifth Avenue
มีคนมากมายหลายรูปแบบที่เข้าออกที่นี่
มั่วเป่ ยยังเด็กมาก หากเป็นในประเทศจีนย่อมไม่ได้รับอนุญาตให้เข้า
มา
แต่ที่ต่างประเทศเหมือนจะไม่เข้มงวดมากนัก
ต่อให้มั่วเป่ยไม่อยากเข้าไป แต่ลูกเศรษฐีอย่างโคโค่ย่อมต้องลากเธอ
มาเปิดหูเปิดตาให้ได้
“ได้เห็นตั้งแต่เด็ก โตมาก็อย่าได้อยากไปเที่ยวที่แบบนี้ ก็แค่กินเหล้า
เอง ไม่เห็นจะมีอะไรดีเลย”
โคโค่พูดพลางดื่มเหล้า จากนั้นก็เอ่ยกับคนอื่น “เรียกให้เจ้าแบล็กมา
ปาร์ตี้สละโสดเร็ว”
“มีใครจัดปาร์ตี้สละโสดในวันแต่งงานวะ นายรู้เรื่องไหมเนี่ย” หลิน
เฟิงงัดฝาเบียร์ออก ยังไงเสียเขากำลังดีใจ ดื่มมากหน่อยก็ไม่เห็นเป็น
อะไร
ฝ่ายเฟิงอี้ในชุดสูทอีกด้านวางสาย “ไม่มีใครรับ อย่าโทรเลย พวก
นายดื่มก่อนเถอะ”
“สั่งผลไม้มาให้มั่วเป่ ยเถอะ เห็นบอกว่าหิวน้ำไม่ใช่เหรอ” หลินเฟิง
เพิ่งพูดจบ
ก็ได้ยินโคโค่ร้องออกมา “แย่แล้ว”
“แย่อะไร?” หลินเฟิงไม่ได้รู้ถึงความหนักหนาของปัญหา
โคโค่มองมั่วเป่ยน้อยที่นั่งดื่มค็อกเทลรวดเดียวหมดแก้วอยู่บนโซฟา
จากนั้นทึ้งผมตัวเองขึ้นมา “ฉันลืมไปว่ามันผสมเหล้าด้วย เจ้าแบล็ก
คงไม่เล่นงานฉันเพราะทำให้ลูกศิษย์เมาหรอกนะ”
หลินเฟิงขมวดคิ้วเล็กน้อย “หมายความว่าไง?”
โคโค่มองดูมั่วเป่ยด้วยความสติหลุด
คนที่เหลือต่างมองตาม แก้วเหล้าในมือมั่วเป่ ยเกลี้ยงแล้ว นัยน์ตาเธอ
ดำขลับ
ทว่าคนของทีมไดมอนด์ยังรู้ดีว่าไม่ควรให้เด็กดื่มเหล้า!
“ไม่น่าจะเป็นอะไรหรอก แค่แก้วเดียวเอง”
“ครั้งที่แล้วนายก็พูดแบบนี้”
เฟิงอี้นวดหัวคิ้วทันที ไม่ทันได้ว่าอะไร มั่วเป่ ยที่ใบหน้าไร้อารมณ์ก็
ยืนขึ้น “เรื่องที่ฉันชอบมากที่สุด ก็คือการเล่นเกม”
หมดกัน เมาแล้วล่ะสิ
คนที่ดื่มสามจิบแล้วเมาพับนี่ มันช่าง…
“ส่วนคนที่ฉันชอบมากที่สุด ก็คือแบล็กพีช Z” มั่วเป่ยพูดเสร็จก็กอด
หลินเฟิง สีหน้าเธอยังเรียบเป็นปกติ
หลินเฟิงตัวแข็งทื่อ เห็นเธอกำลังจะกอดคนถัดไป
“เดี๋ยว มั่วเป่ ย รอเดี๋ยว” หลินเฟิงว่าพลางหันไปพูดกับโคโค่ “ยังไม่
รีบห้ามอีก”
โคโค่บอก “ฉันจะห้ามยังไงล่ะ ฉันเป็นผู้ชายแท้นะ”
“นายนี่มัน ฉันก็…” กำลังจะบอกว่าเป็นของแท้ อวิ๋นหู่ก็เหลือบมอง
ทันที เขาจึงต้องกล้ำกลืนคำคำนั้นลงไป “แย่แล้ว ทำไงดี”
โคโคว่า “รอเหยาเย่าก่อน เขาออกไปรับโทรศัพท์”
การที่มั่วเป่ ยดื่มเหล้าเมาแล้วชอบไล่กอดคนเป็นพรสวรรค์อย่างหนึ่ง
จริง ๆ
ไม่มีคนขี้เมาที่ไหนที่ดูแล้วเหมือนคนไม่เมาหรอก แถมยังหน้าหยิ่ง
อีกต่างหาก
จากนั้นเธอก็เริ่มพูด “อาจารย์แต่งงานแล้ว เดี๋ยวก็จะมีน้อง ฉันจะ
เรียนทำอาหารให้เก่ง ๆ จะได้ดูแลน้อง”
หลินเฟิงพูด “แล้วมากอดฉันทำไม?”
“พี่หลิน” มั่วเป่ยช้อนสายตามอง
หลินเฟิงพูดในใจว่า เธอได้สติสักทีสินะ
ทว่าในวินาทีต่อมา ความคิดดังกล่าวก็ดับสลายไป เพราะ…
“พี่น่ะ ปล้ำเขาคืนไม่สำเร็จหรอก” มั่วเป่ ยพูดจบ แถมเพิ่มให้อีกว่า
“เพราะมันเป็นเรื่องของหน้าตา”
หน้าหล่อ ๆ ของหลินเฟิงไม่รู้จะแสดงสีหน้าอย่างไร ส่วนโคโค่กุม
ท้องหัวเราะอยู่ด้านข้าง
หน้าผากหลินเฟิงมีเส้นเลือดปูดขึ้นมา ปกติเจ้าแบล็กบ้านั่นสอน
อะไรลูกศิษย์วะ!