ตอนที่ 2122
อวิ๋นหู่สูดลมหายใจเข้าลึก เขาโดนจูบ
นัยน์ตาเริ่มจะหนักอึ้งตามการกระทำของอีกคน
อย่างไรก็เสนอตัวเอง จึงดูยั่วยวนใจยิ่งกว่าเดิม
แต่เมื่อนึกถึงว่าใบหน้ายั่วยวนของเจ้านี่ล่อลวงผู้ชายและผู้หญิงมา
มากมาย หัวใจเขาก็เหมือนถูกบีบรัดแน่น
ผู้หญิง…เป็นสิ่งที่เขาคงต้องระแวงทั้งชีวิต
หลินเฟิงหันไปมอง ลมหายใจเริ่มรัวเร็ว “นายกำลังคิดอะไร”
“คิดว่าจะล่ามนายไว้ยังไง” นัยน์ตาอวิ๋นหู่ลุ่มลึกน่าชม “นายอยาก
จริงเหรอ?”
หลินเฟิงแนบหน้าผากกับอีกฝ่าย “พูดบ้า ๆ ฉันแข็งจะตายอยู่แล้ว
นายว่าไงล่ะ”
อวิ๋นหู่ก็รับรู้ถึงอุณหภูมิบนร่างของหลินเฟิงที่ร้อนรุ่มขึ้นทุกที เส้น
ผมสีดำปรกลงมา “นายไม่ชอบโดนฉันทะนุถนอมเหรอ? นายไม่
ชอบเหนื่อยที่สุดนี่?”
“ฉันยินดีเหนื่อยกับเรื่องแบบนี้” หลินเฟิงหัวเราะเสียงเบา “ฉันว่านะ
นายอย่าเล่นสงครามประสาทกับฉันเลย เอาเป็นว่าครั้งนี้ฉันจะนำเอง”
อวิ๋นหู่หันมามองใบหน้าที่เขาหลงรักมานานหลายปี “ได้”
คราวนี้หลินเฟิงชะงักเสียเอง “มาไม้ไหนเนี่ย?”
“เปล่าสักหน่อย” นัยน์ตาของอวิ๋นหู่ลึกล้ำยิ่งขึ้น “แค่กลัวว่าเดี๋ยวนาย
ลองขึ้นมา จะรู้สึกว่าผู้หญิงดีก็เท่านั้น”
หลินเฟิงได้ยินแล้วหลุดถามออกไป “ฉันมีนายแค่คนเดียว จะไป
เทียบกับใคร”
พูดจบก็นึกเสียใจ เพราะมันแสดงให้เห็นว่าเขาไม่เคยมีประสบการณ์
มาก่อน ได้แต่เรียนรู้จากอวิ๋นหู่เท่านั้น
ทำให้อวิ๋นหู่ถึงกับหัวเราะ “ก็จริง”
“จริงบ้าอะไรล่ะ ฉันคิดว่านายจงใจจะทำให้ฉันหมดอารมณ์แน่”
หลินเฟิงโน้มหน้าเข้าใกล้ “ไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก”
อวิ๋นหู่ก็ไม่ได้หลบ “ไม่ได้ทำ แค่อยากดูว่านายจะลีลามากแค่ไหน”
“ก็ฉันกลัวนายเจ็บนี่” หลินเฟิงพูดอีก “ยังไงก็ต้องให้นายมีความสุข
ด้วยถึงจะถูก”
อวิ๋นหู่มองคนรัก เอ่ยเสียงต่ำว่า “งั้นนายก็ไม่ต้องลีลา แค่ได้เห็นนาย
ฉันก็มีอารมณ์แล้ว” ทั้ง ๆ ที่พูดเพียงแค่นั้น แต่ไม่รู้ว่าทำไมเมื่อลม
หายใจอีกฝ่ายต้องหน้าตัวเอง เขากลับเกิดความวาบหวามชนิดสลัด
ไม่หลุด
เจ้าหมอนี่ ไม่น่าให้โอกาสมันพูดเลย
หลินเฟิงฉลาดขึ้นมาแล้ว เขาหลุบตาลง จูบลงไปเพื่อยุติการสนทนา
เมื่อนิ้วมือลูบไล้ร่องกล้ามเนื้อของอวิ๋นหู่ แม้จะรู้ดีว่าอีกฝ่ายมีสภาพ
ร่างกายเหมือนตัวเอง แต่ด้วยรสสัมผัสสุดพิเศษที่มือ เขาก็ไม่อาจ
ถอนตัวได้
ต้องบอกว่าเรือนร่างของอวิ๋นหู่ดีจริง ๆ ผู้ชายด้วยกันยังต้องอิจฉา
หลินเฟิงก็เช่นกัน
เขาไม่เข้าจริง ๆ ทั้งที่ตัวเองมีพละกำลังมากกว่า แต่ทำไมถึงไม่มี
รูปร่างแบบอีกฝ่าย
ร่องกล้ามเนื้อของอวิ๋นหู่เหมือนทำให้ตัวหลินเฟิงร้อนรุ่มไปหมด
ทว่าเขาเอาแต่ระแวงว่าอวิ๋นหู่จะใช้เล่ห์เหลี่ยมอย่างอื่นอีก ขนาด
ตอนที่โน้มตัวเข้าหา ก็ยังเอาแต่คิดจะหาทางกันมือของอวิ๋นหู่ไว้
เพราะหากเจ้านี่ลงมือขึ้นมา เขาก็จะทำอะไรไม่ได้อีก กลายเป็น
ตัวเองนั่นแหละที่โดนปล้ำแน่ ฉะนั้นจะปล่อยให้ความผิดพลาดที่
เคยเกิดขึ้นเกิดซ้ำอีกไม่ได้
แต่วันนี้อวิ๋นหู่ให้ความร่วมมือมาก คล้ายยอมให้เขาควบคุมอย่าง
เต็มที่ทุกอย่าง
หลินเฟิงไม่เคยเห็นอวิ๋นหู่เป็นแบบนี้มาก่อน
พูดตรง ๆ อวิ๋นหู่ไม่เหมือนคนที่จะยอมนอนใต้ร่างใคร แต่หลินเฟิง
ไม่สนใจอะไรอีกต่อไป รีบคว้าโอกาสนี้ไว้ เขาต้องการมาก แต่จน
ปัญญาที่เขาไร้ซึ่งเทคนิค
ทว่าสีหน้าของอวิ๋นหู่ซีดเผือดขึ้นเรื่อย ๆ คงจะเจ็บ
และในระหว่างที่เขาจะปล่อยมือไป อวิ๋นหู่ก็คว้ามือเขาไว้ “หลินเฟิง
จำไว้ จะเป็นอย่างนี้แค่ในวันแต่งงานของเราเท่านั้น ต่อไปนายต้อง
ยอมนอนในอ้อมกอดฉันแต่โดยดี”
ตอนที่ 2123
ต้องบอกว่าตอนที่พูดเช่นนี้ อวิ๋นหู่ทรงอำนาจมาก
ทำให้หลินเฟิงเข้าใจผิดว่าตกลงแล้วใครปล้ำใครกันแน่?
แต่เมื่ออวิ๋นหู่ยอมให้ความร่วมมือ เขาก็เดินหน้าต่อ ความรู้สึกสุขสม
มาก
โดยเฉพาะเมื่อได้ยินเสียงข้างหู แถมใบหน้านั้นยังอยู่ใกล้แค่คืบ ช่าง
ทำให้คนแทบคลั่งได้อย่างง่ายดาย
แต่เช่นเดียวกัน เขาก็เสียใจหลังจากที่บ้าคลั่งเสร็จ
เพราะสัมผัสได้ว่าอวิ๋นหู่ดูไม่มีความสุขเลย
แม้ว่าเมื่อได้ร่วมรักกันในครั้งก่อน ๆ เขาก็ทรมานมาก แต่ในตอนท้าย
อวิ๋นหู่จะเอาใจใส่ความรู้สึกของเขามากเช่นกัน ทำให้เขารู้สึกหวาม
ไหว
ทว่าเวลานี้ดูเหมือนเขาจะทำร้ายอีกฝ่ายเข้าให้แล้ว
หลังจากที่เสร็จกิจ หลินเฟิงเห็นใบหน้าของอวิ๋นหู่ซีดเผือดก็ตกใจ
รีบคว้ากางเกงข้างมือมาสวม จากนั้นต่อสายจะโทรศัพท์ แต่กลับถูก
อวิ๋นหู่รั้งข้อมือไว้เสียก่อน ชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลา บุคลิกยังทรง
อำนาจที่ไม่เปลี่ยน พูดตามตรง ถ้าไม่ใช่ว่าหน้าซีดจนเกินไป อวิ๋นหู่
ก็ดูไม่เหมือนคนที่ถูกจัดการเลยสักนิด
ทว่าเรียวปากของอวิ๋นหู่ไร้สีเลือดไปด้วย “นายลองดูแล้วรู้สึกไม่ดี ก็
เลยจะทิ้งกันกลางคันใช่ไหม?”
หลินเฟิงไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าอีกฝ่ายไปเอาความคิดนี้มาจากไหน ใจ
เขาร้อนรนจะแย่ หลุดปากออกมาว่า “ฉันมีความสุขจะตาย ใครว่าจะ
ทิ้งกลางคัน แค่คิดว่าฝีมือฉันมีปัญหาก็เลยจะถามหาวิธีมาช่วยเสริม”
นับตั้งแต่ที่เขาตะโกนออกไปแบบนั้น ทั้งห้องตกอยู่ในความสงบ
อวิ๋นหู่ก็คงคิดไม่ถึงว่าเขาจะพูดอย่างนั้นออกมา นิ้วมือพลันชะงัก
หลินเฟิงเรียกสติกลับมา “เชี่ย” เมื่อกี้เขาพูดอะไรออกไป ฝีมือแย่
อะไร!
อวิ๋นหู่มองหน้าคนรัก รอยยิ้มวาบผ่านทางสายตา ก่อนจะเอ่ยต่อว่า
“เรื่องแบบนี้ นายจะถามใคร?”
จริงด้วย ถามใคร?
จะบอกให้คนทั้งโลกรู้เหรอว่าฝีมือเขาห่วย? หลินเฟิงคิดได้เช่นนี้ก็
ตัดสายทิ้ง ยังดีที่ติดต่อไม่ได้
“ถามฉันไม่ดีกว่าเหรอ” อวิ๋นหู่มองหลินเฟิง
หลินเฟิงกลุ้มเลยทีเดียว คุกเข่าแขนขายาวอยู่ข้างเตียง ทำหน้าหล่อ
เหลา “เจ็บมากเลยใช่ไหม?”
“จะให้บรรยายไหมล่ะ?” อวิ๋นหู่หลุบตาลง
หลินเฟิงเอ่ยเสียงเบา “ก่อนหน้านี้ฉันไม่ได้เจ็บมากนี่”
“ก็นายบอกเองไม่ใช่เหรอว่าฝีมือห่วย” อวิ๋นหู่ถอนใจยาว “จริง ๆ
แล้วมันก็พูดลำบาก”
หลินเฟิงรู้สึกผิดในใจจริง ๆ เพราะรู้ดีว่าคนอย่างอวิ๋นหู่ไม่มีวันยอม
นอนใต้ใคร “จะให้ฉันช่วยทำความสะอาดให้ไหม”
“ช่างเถอะ ตอนนี้แค่ขยับก็เจ็บแล้ว” อวิ๋นหู่กุมขมับ “นายทำเป็น
เหรอไง?”
หลินเฟิงตอบ “ฉันก็อ่านข้อมูลมาก่อน”
อวิ๋นหู่หัวเราะเสียงเบา “ของแบบนี้ต้องพึ่งพรสวรรค์”
หากเป็นเวลาปกติ หลินเฟิงเป็นต้องเดือดดาลเมื่อโดนหัวเราะใส่
ทว่าพอเห็นอีกฝ่ายหน้าซีดจนไม่มีสีเลือดแบบนี้กลับกังวลหนักกว่า
เก่า “ไปโรงพยาบาลไหม?”
“จะบอกหมอว่าไงล่ะ ถูกแฟนหนุ่มทำเหรอ?” อวิ๋นหู่นัยน์ตาลุ่มลึก
ลึกจนหลินเฟิงยิ่งรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่ “ฉันไปรินน้ำให้นายนะ”
อวิ๋นหู่รั้งข้อมือไว้อีกอย่างไม่รีบร้อน “รู้สึกผิดมากเหรอ?”
“บ้าปะเนี่ย” หลินเฟิงรู้สึกเสียใจอยู่จริง ๆ อวิ๋นหู่ทำตามใจเขาทำไม
อวิ๋นหู่มองอีกฝ่ายที่เปลือยท่อนบน นัยน์ตาลึกซึ้งขึ้น “ถ้ารู้สึกผิด ก็
อยู่ให้ใกล้ฉันหน่อย”
“หือ?” หลินเฟิงคิดว่าไม่เห็นเป็นอะไร จึงกระเถิบเข้าใกล้
อวิ๋นหู่พูดต่อ “ขึ้นมา”
หลินเฟิงถึงได้เข้าใจ “อยากให้ฉันช่วยนวดเอวให้ใช่ไหม ฉันรู้ว่า
รู้สึกยังไง เมื่อยเอวสินะ!”