ตอนที่ 2124
คู่เฟิ งอวิ๋นหวาน
เมื่อยเอว?
ตอนนี้อวิ๋นหู่ไม่ได้รู้สึกอย่างที่ว่า
เจ้านี่ยังคงซื่อบื้อไม่รู้ประสาในบางเรื่องเหมือนเดิม
“นายขึ้นมาก่อน” เสียงนั่นช่างแผ่วเบา
หลินเฟิงก้มตัวลง เห็นได้ถึงเส้นโค้งเว้าที่แสนเย้ายวนใจ คงเพราะผิว
ขาวมาก ถึงได้ยิ่งอยากจะคว้ามาไว้
“ฉันจะบอกให้ ฉันชำนาญเรื่อง…” หลินเฟิงเพิ่งจะขึ้นมา ยังไม่ทัน
พูดจบก็ถูกคนที่นอนหน้าซีดคว้ามือแล้วพลิกตัวกดเขาไว้ใต้ร่าง
ทันที ลมหายใจรดหลังใบหูเขาเบา ๆ “บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่า ถ้า
อยากฝึกฝีมือ ก็ให้ถามฉันเลย”
หลินเฟิงรับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายจะทำอะไร จึงยื่นมือออกไปตามจิตใต้
สำนึก
แต่เห็นใบหน้าซีดเผือดแล้วก็กลัวว่าหากใช้แรงอีกอวิ๋นหู่ต้องแย่แน่ ๆ
และในระหว่างที่ร้อนรนสับสน อวิ๋นหู่ก็ประทับจุมพิตที่ซอกคอเขา
ลมหายใจของชายหนุ่มร้อนระอุ เมื่อริมฝีปากประกบสนิท หลินเฟิง
ถึงกับตัวสั่นอย่างระงับไม่อยู่
จูบในรูปแบบนี้ไม่เร่งร้อนแต่หนักหน่วง
ความหนึบชาเหมือนจะเพิ่มสูงในทุกจุด ราวกับกับมีกระแสไฟฟ้า
ไหลเวียน
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าเขาจะมีความรู้สึกอย่างไรเมื่อโดนแนบชิดทั้งร่าง
ถือว่าไม่ง่ายเลยกับการที่หลินเฟิงจะรุกนำใครได้ เขาย่อมไม่อยาก
โดนกดอีก จึงอาศัยจังหวะที่ยังไม่เคลิบเคลิ้มกับอีกฝ่ายเต็มที่ เอ่ยขึ้น
ทั้งที่ลมหายใจยังไม่เป็นปกติ “ไหนบอกว่าวันนี้เป็นวันแต่งงาน ให้
ฉันจัดการเองไง”
“เมื่อกี้ก็จัดการแล้วไม่ใช่เหรอ” อวิ๋นหู่พูดโดยไม่หยุดการกระทำ
สองตาจับจ้องอีกฝ่าย “แล้วนายไม่อยากให้ฉันหายเจ็บเหรอ วิธีนี้
แหละได้ผลมากที่สุด”
หลินเฟิงพูดในใจว่าฉันคงเชื่อนายหรอก แต่เมื่ออ้าปากก็โดนจูบ
สกัดไว้แล้ว
ทั้ง ๆ ที่เป็นการจูบเหมือนกัน แต่เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมเมื่ออวิ๋นหู่เป็นฝ่าย
เริ่ม เส้นประสาททั้งมวลของเขาก็เหมือนโดนเพลิงเผา อ่อนระทวย
ไปหมด ร่างกายเหมือนมีไฟลุกโชน
ทว่าอวิ๋นหู่ไม่ให้เขาทำอะไรสักนิด ลมหายใจที่กระทบใบหูเขาหนัก
หน่วงยิ่งขึ้น
นี่ทำให้หลินเฟิงเข้าใจทันที ไม่สำคัญหรอกว่าจะถูกจัดการกลับ
หรือไม่ เพราะเขาเข้าใจดีว่าตัวเองมีอิทธิพลต่อคนรักมากแค่ไหน
สีหน้าที่เปลี่ยนไปจากเวลาปกติเผยความเซ็กซี่อย่างที่บรรยายไม่ถูก
ทั้งบังคับและปลดปล่อย ทว่าสีหน้ายังคงซีดขาว ทำให้หลินเฟิงคิด
ว่าช่างเถอะ ใช่ว่าอยู่ด้านล่างแล้วเขาจะปราศจากความสุขเสียหน่อย
ในระหว่างที่คิดเช่นนี้ อวิ๋นหู่ก็รุกล้ำเข้ามา ทำให้หลินเฟิงได้สติจาก
ความเคลิบเคลิ้ม ความรู้สึกร้อนแรงทรมานไม่ใช่เล่น
“เจ็บเหรอ?” อวิ๋นหู่กดเสียงให้ต่ำลง
หลินเฟิงยังไม่ได้พูด
อวิ๋นหู่ก็เอ่ยต่อ “เวลาแบบนี้จะหยุดไม่ได้ เพราะนายจะยิ่งเจ็บหลังจาก
ที่หยุด”
ลมหายใจของหลินเฟิงหอบกระชั้นแล้ว เส้นผมสยายลงบนหมอน
เหงื่อบาง ๆ ผุดขึ้นบนต้นคอ
แววตาของอวิ๋นหูลึกซึ้งยิ่งขึ้น ก่อนจะก้มลงจูบที่หลังบ่าอีกคน เอ่ย
ขึ้นด้วยเสียงที่แหบมากว่า “เวลาอย่างนี้ต้องให้อีกฝ่ายค่อย ๆ ทำตัว
ให้ชิน แล้วรู้สึกให้ได้ว่าคนคนนั้นจะยอมรับเราได้เมื่อไร”
ทุกท่วงท่าที่เคลื่อนไหวทำให้หลินเฟิงสัมผัสได้ เพียงแค่ไม่เคยได้
ยินอีกฝ่ายพูดเช่นนี้ นี่มีแต่จะทำให้…
และในเวลานี้เอง ไม่รู้ว่าไปโดนอะไรเข้า
แววตาของหลินเฟิงสั่นไหว มือซ้ายกำผ้าปูที่นอนใต้ร่างไว้
ส่วนอวิ๋นหู่หัวเราะ นัยน์ตาล้ำลึกกว่าเดิม ริมฝีปากไล้ที่ใบหูหลินเฟิง
ลมหายใจร้อนระอุ “ตรงนี้เหรอ?”
ตอนที่ 2125
เฟิงอวิ๋น เฟิงอวิ๋น
หลินเฟิงชาวาบไปทั้งตัว ช่วงบั้นท้ายสั่นระริก
“ท่าทางจะใช่” อวิ๋นหู่กดตัวลง แรงที่พยายามควบคุมมาตลอด ดู
เหมือนเวลานี้จะไม่กังวลต่อสิ่งใดแล้ว
จากนั้นไม่ว่าอวิ๋นหู่จะพูดอะไร หลินเฟิงก็ไม่ได้ยินอีก สมองเขาว่าง
เปล่า ได้แต่ใช้เสียงต่อต้าน
อวิ๋นหู่เอ่ยเสียงเบาว่า “มีความสุขมากเลยใช่ไหม? ฉันก็เหมือนกัน”
นัวเนียพัวพันกันทั้งวัน
อุณหภูมิเพิ่มสูงขึ้นตลอด
ได้ยินเสียงหอบหายใจดังชัดเจน
รวมถึงเตียงที่โยกไหวได้ชวนให้คิดลึก
เตียงสไตล์ยุโรปไม่ค่อยแข็งแรง โดยเฉพาะเตียงในโรงแรม รอจน
หลินเฟิงตื่นขึ้นอีกทีก็เป็นเวลาบ่ายสองแล้ว
เขาได้ยินอวิ๋นหู่นั่งรับสายโทรศัพท์อยู่ที่ขอบเตียง กลัดกระดุม
เสื้อเชิ้ตตัวขาวด้วยมือข้างเดียว
ทั้งที่เจ้านั่นก็โดนรุกเหมือนกัน แต่ทำไมดูกระปรี้กระเปร่าเสียยิ่งกว่า
เขาอีก
เขารู้สึกไปเองใช่ไหมที่เห็นว่าอีกฝ่ายหน้าซีดในตอนนั้น?
เมื่อรับรู้ว่าหลินเฟิงตื่น อวิ๋นหู่ก็วางสายแล้วหันมามอง “หิวไหม?”
ไม่ถามยังดี แต่พอถามหลินเฟิงก็ท้องร้องเลย “เรียกรูมเซอร์วิสแล้ว
กัน ฉันอยากกินเนื้อแพะ”
“กินโจ๊กก่อนเถอะ” อวิ๋นหู่กลัดกระดุมเม็ดสุดท้ายเสร็จ ก็ก้มเอา
หน้าผากชนอีกฝ่าย
หลินเฟิงเลิกคิ้ว “ทำอะไร?”
“ก็ทำกันแรงไปหน่อย กลัวนายเกิดอาการข้างเคียง” อวิ๋นหู่ตอบเสียง
เรียบ
หลินเฟิงอึ้งไป “ฉันอ่อนแอขนาดนั้นเลยเรอะ?”
“แข็งแรงกว่าฉันอีก” อวิ๋นหู่หัวเราะเสียงเบา “ฉันมีไข้นิดหน่อย แต่
กินยาแล้ว”
หลินเฟิงเห็นเรียวปากอีกฝ่ายยังซีดเหมือนเดิม “ตอนที่นายทรมาน
ฉันก็ไม่เห็นจะเจ็บป่ วยอ่อนแออะไรนี่ ฉันว่านายแข็งแรงมากด้วยซ้ำ”
“ตอนนั้นฉันถึงได้บอกไงล่ะว่าไม่ให้นายขยับ” เสียงของอวิ๋นหู่แหบ
เครือ “ตอนแรกคิดว่าจะกอดกันนอน แต่ใครจะรู้ว่านายร้อนแรง
ขนาดนี้”
หลินเฟิงไม่สนเรื่องนี้ อย่างไรก็เป็นลูกผู้ชายตัวจริง “แล้วตอนนี้นาย
เป็นยังไงบ้าง ฉันไปซื้อยาให้เอาไหม?” ว่าแล้วก็ลุกขึ้นด้วยท่าทาง
แสนเท่
อวิ๋นหู่กดร่างเขาไว้ “ไม่ต้อง เดี๋ยวก็ดีขึ้น ตัวไม่ได้ร้อนมาก แค่กิน
โจ๊กเป็นเพื่อนฉันก็พอ เดี๋ยวคืนนี้ต้องไปเจอเจ้าแบล็กอีก นายลืมแล้ว
เหรอที่โทรไปหาเขาน่ะ?”
หลินเฟิงเพิ่งนึกขึ้นได้ รู้สึกโชคดีมาก “เมื่อกี้เจ้าแบล็กโทรมาเหรอ?”
“อื้อ” อวิ๋นหู่นั่งอยู่ที่เดิม เสี้ยวหน้าดูหล่อเหลาเหมือนคุณชายตระกูล
สูงศักด์ิในอดีต
หลินเฟิงคว้ากางเกงมาสวม ใบหน้าดูดีแต่กิริยาห่ามมาก เถื่อนจริง ๆ
เขาก้มหน้ารูดซิป ก่อนจะหลุดออกมาว่า “ฉันคิดนะว่าต่อไปนาย
ควรจะปรนนิบัติฉัน เมื่อก่อนไม่ได้สังเกต ตอนนี้มาเห็นถึงรู้สึกว่า
นายนี่มันอ่อนแอจัง”
อวิ๋นหู่ได้ยินแล้วก็หันมา มุมปากยังคงยิ้มอยู่ “ยอมนายครั้งเดียว นาย
ก็คิดไปเยอะเลยนะ”
“ฉันไม่ได้เพิ่งจะคิดอยากกดนายนี่” หลินเฟิงสวมกางเกงขายาวสีดำ
ก้มลงตบใบหน้าอีกฝ่ายเบา ๆ อย่างกับเป็นพวกเจ้าพ่อ “ฉันยอมอ่อน
ข้อให้นาย”
อวิ๋นหู่ช้อนสายตามอง บุคลิกยังดูดีเหมือนเดิม แต่ดูจะยิ้มแย้มมากกว่า
แต่ก่อน “รู้น่ะว่าพี่หลินเฟิงยอมให้ฉันเสมอ ไม่งั้นจะยอมให้รุกได้
ยังไง?”
หลินเฟิงจึงค่อยดึงมือกลับ “ฉันจะโทรเรียกรูมเซอร์วิส”
“ไม่ต้อง” อวิ๋นหู่ลุกขึ้นยืน “วันแรกหลังจากแต่งงาน เราต้องกินข้าว
ให้เข้าบรรยากาศหน่อย”
หลินเฟิงเห็นอีกฝ่ายจริงจังแล้วหันมามองตัวเองที่เต็มไปรอยจูบ ต้อง
เลือกเสื้อผ้าพิถีพิถันสักนิด เจ้าหมอนี่มันเกิดปีหมาหรือไง เวลาอยู่
บนเตียงกับลงจากเตียงนี่เหมือนเป็นคนละคน เวลาอยู่ข้างนอกไม่มี
ใครรู้ตัวตนที่แท้จริงของเจ้านี่แน่