ตอนที่ 2128
จิ่วช่วยท่านเทพแต่งตัว
หลังจากรถแลมโบกินีคนนั้นหายไปจากสายตา พวกเขากำลังจะลุก
ขึ้นมา
แต่กลับมีร่างสูงปรากฏตัวตรงท้ายตรอกสายยาว
ด้วยเหตุจากสภาพอากาศ ทำให้ตอนนี้ไม่ร้อนมาก
คนคนนั้นสวมเสื้อกันลมสีครีม ผิวขาวเหลือเกิน ชวนให้รู้สึกถึง
ความสูงส่งต้องห้าม ทั้งยังดูสุภาพเป็นนักวิชาการอีก
คนเอเชียที่มีบุคลิกแบบนี้มีให้เห็นไม่เยอะ
แต่ไม่เป็นอุปสรรคกับการที่พวกเขาเห็นแล้วคิดถึงคำว่าผู้ชายขี้โรค
ตามที่พวกคนเอเชียพูดกัน เพราะชายหนุ่มคนนี้ขาวมากไป
เหล่าคนผิวสีลุกขึ้นมา กำลังโมโหมาก
เจ้านี่กล้ามายังถิ่นของพวกเขาเท่ากับหาเรื่องซวยเอง
หนึ่งในนั้นหันมาส่งสายตาให้พวกที่เหลือ จากนั้นจ้องที่กระดุมแขน
เสื้อของเป้าหมาย
แม้พวกเขาจะไม่รู้ว่านี่คือสมบัติส่วนตัว แต่พอจะมองออกว่ามีราคา
มาก!
พวกเขาตัดสินใจจะปล้นแล้วแน่นอน เดี๋ยวจะลงมือแล้ว กระทั่งแวว
ตายังเหี้ยมเกรียม
ทว่าร่างนั้นกลับทำเหมือนรู้ไม่ทันสักนิด ยังสาวเท้ามาหยุดตรงหน้า
พวกเขาแล้วเอ่ยเสียงเรียบ “เมื่อกี้พวกนายให้อะไรเขา?”
ฉินมั่วนั่นเอง ด้วยเหตุที่มีคนในบ้านซึ่งไม่รู้ว่าเมื่อไรจะก่อเรื่องขึ้น
อีก จึงต้องคอยติดตามตัวอยู่บ่อย ๆ
หากไม่ใช่เพราะป๋ อจิ่วเอาแต่คิดคำนึงถึงความสุขที่จะได้ของดีนั่น
เธอย่อมต้องจับได้ตั้งแต่เมื่อครู่นี้แล้ว
แน่นอน ฉินมั่วออกไปช่วยผู้กำกับของสถานีตำรวจน่ะเป็นของจริง
ให้แหวนที่ติดตั้งเครื่องติดตามตัวก็เป็นเรื่องจริง
ดูเหมือนเขากลัวว่าจะรับไม่ไหวหากต้องสูญเสียเธอไปอีก ฉินมั่วจึง
ตัดสินใจเอาแหวนทั้งสองวงไปติดตั้งเครื่องติดตามตัวไว้ หมายความ
ว่าหากเขาหายไป เธอจะหาเขาเจอผ่านแหวนวงนั้น และหากเธอ
หายไป เขาก็จะสามารถหาเธอเจอจากแหวนวงนั้นเช่นกัน
นี่เป็นการให้ติดตามซึ่งกันและกัน
แต่พวกคนผิวสีกลับไม่รู้ว่าคนตรงหน้าเป็นใคร คิดแค่ว่าคนแบบนี้
นอกจากหน้าตาดีแล้วก็ไม่น่ามีอะไรน่ากลัว
ยิ้มที่เหี้ยมเกรียมจึงกลับมา “ไอ้หน้าอ่อน รู้เหรอว่าที่นี่คือที่ไหน?”
ไม่มีใครมาสนใจเขตสีเทาแห่ง The Fifth Avenue หากไม่ใช่คนใน
วงการมืดย่อมไม่มีใครกล้ามาที่นี่
ไอ้หนุ่มหน้าอ่อนนี่มันรนหาที่ตายชัด ๆ !
“เฮ้ อย่าทำตัวไม่เป็นมิตรอย่างนั้นสิ” หนึ่งในนั้นเอ่ยเสียงแผ่วต่ำ
“เวลาพูดกับตุ๊กตาเอเชีย ต้องอย่าพูดเสียงดัง เดี๋ยวเขาเป็นลมขึ้นมา
พวกเราจะเอาเงินยังไงล่ะ”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ จริงด้วย!”
ฉินมั่วได้ยินเสียงหัวเราะข้างหูก็ไม่ได้พูดอะไร
ฝ่ายนั้นพูดต่อ “เพื่อน อย่าหาว่าฉันไม่ช่วยนายนะ เอากระดุมนายมา
ก่อนดิ แล้วอยากถามอะไร พวกเราก็ค่อยมาคุยราคากันดี ๆ”
กระดุมแขนเสื้อ?
ฉินมั่วมองข้อมือข้างขวาของตัวเอง กระดุมนั่นเม็ดไม่ใหญ่ แต่แสงที่
เรืองรองนิด ๆ ทำให้ดูหรูหรา
ปกติแล้วฉินมั่วแต่งตัวเน้นความเรียบหรู ไม่ชอบสวมเครื่องประดับ
สิ่งเดียวบนร่างที่โดดเด่นก็คือกระดุมที่ว่า ซึ่งไม่เหมือนเป็นของของ
เขา แต่เมื่ออยู่บนร่างเขากลับดูดีมาก ต้องเป็นคนอย่างเขาเท่านั้นถึง
จะขับเน้นมูลค่าของมันออกมาได้
ป๋อจิ่วไม่ยอมใช้ด้วยรู้สึกว่าไม่เหมาะกับตัวเอง
ตั้งแต่เห็นฉินมั่วเธอก็ได้ไอเดีย จึงค้นของที่เก็บสะสมไว้ในปราสาท
มา ทุกสิ่งที่สวมบนร่างกายได้ เธอจะให้เขาหมด
หากพูดตามภาษาเธอล่ะก็ ต้องบอกว่าการแต่งตัวให้ท่านเทพเช่นนี้
ทำให้เธออารมณ์ดีมาก เพราะคนที่ทำให้เขาถอดเสื้อผ้าออกได้มีเธอ
เพียงคนเดียว
ช่างสูงส่งต้องห้าม ดึงดูดใจมาก
เมื่อฉินมั่วคิดมาถึงตรงนี้ มุมปากพลันหยักยิ้ม จากนั้นทอดสายตา
มองไป เสียงยังคงเรียบเหมือนเดิม “กระดุมเม็ดนี้น่ะ ให้พวกนาย
ไม่ได้หรอก”
ตอนที่ 2129
ท่านเทพโหดหน้ายิ้ม
ไม่ให้งั้นเหรอ?
เหล่าคนผิวสีต่างหัวเราะหยัน ก่อนจะลงมือทันที “นายนี่มันช่าง…”
คำว่าโง่ยังไม่ทันได้พูดออกมา คนที่ยื่นมือออกไปก็ร้องลั่น “เชี่ย!”
เจ็บจริง ๆ เจ็บจนหน้าถอดสีเลยทีเดียว
“ปล่อย ปล่อยเร็ว!”
ฉินมั่วกวาดตามองอีกฝ่าย ก้มมองอย่างเย็นชา “มารยาทไม่ดีเลย”
เหล่าคนผิวสีไม่เคยหน้าซีดขนาดตอนนี้มาก่อน!
ไอ้หน้าอ่อนชาวเอเชียแบบนี้น่าจะรังแกง่ายถึงจะถูก ทำไมถึงได้…
โหดยิ่งกว่านางมารอีก!
อย่างน้อยแม่สาวนั่นก็ไม่เคยลงมือจริงจัง! แถมไม่เรื่องจู้จี้เรื่องมารยาท
ด้วย
แต่ว่า…เจ็บจริง ๆ
หลายคนเข้าไปช่วยก็ยังไร้ประโยชน์ เจ้านั่นคงไม่ได้เรียนกังฟูมา
หรอกนะ?
เหล่าคนผิวสีคิดถึงคำคำนี้ขึ้นได้ก็หันไปมองฉินมั่ว แววตาเปลี่ยนไป
แล้ว
สายตาของพวกเขาย่อมต้องแฝงความกลัวไว้ แต่ตอนนี้กลับมีความ
ศรัทธาอยู่ด้วย
พวกเขายืนตัวสั่นพิงกำแพง
หลังจากที่วิวาทกันเสร็จ ชายหนุ่มก็จัดแจงเสื้อผ้าให้ตัวเอง บุคลิกยัง
ดูดีเหมือนเดิม
สภาพอย่างเขาไม่เหมาะที่จะอยู่ที่นี่เลย
หลายคนที่มาเขตสีเทา ไม่ว่าจากเสื้อผ้าหรือหน้าตาก็จะสามารถมอง
ออกได้ว่าเป็นพวกในโลกมืด
แต่เขาคนนี้เหมือนเทพเจ้าชุดขาวที่เข้ามาเยือนหมู่มาร แม้ว่ารอบด้าน
จะดำมืดไปหมด แต่ไม่กระทบออร่าของชายหนุ่มสักนิด
ยิ่งมองดู เหล่าคนผิวสีก็ยิ่งคิดว่าอีกฝ่ายไม่ธรรมดา
และฉินมั่วก็ไม่คิดจะปกปิดตัวเองเช่นกัน เข้าไปยืนตรงหน้าหนึ่งใน
นั้น “เขามาเอาอะไรจากพวกนาย?”
คำถามเดิม แต่คราวนี้เหล่าคนผิวสีต่างบอกทุกสิ่งทุกอย่างจนหมด
เปลือกเป็นภาษาอังกฤษ
บรรยายประมาณว่า “นางมารนั่นไปหลงรักไอ้หน้าอ่อนคนหนึ่ง ไอ้
หน้าอ่อนคงไม่ยินยอมอย่างแรง นางมารเลยมาหาวิธีทำให้เขายินยอม
กะว่าพอไม่มีแรงต่อต้านนางจะทำอะไรก็ทำได้”
“ไอ้หน้าอ่อน?” ฉินมั่วจับประเด็นเด็ดได้ เอ่ยอย่างเรียบเฉยว่า “พวก
นายรู้ได้ไงว่าเป็นไอ้หน้าอ่อน?”
เหล่าคนผิวสีย่อมมีสิทธ์ิพูดแน่นอน “ยังต้องพูดอีกเหรอ นางมารชอบ
คนหน้าตาดี ชอบผู้ชายผิวขาว ไม่ใช่ขาวอย่างฝรั่งนะ แต่เป็นขาวแบบ
เอเชีย เหมือน…” พูดมาถึงตรงนี้ คนผิวสีก็อ้ำอึ้ง “เหมือนนายนี่แหละ
เอ่อ จริง ๆ นะ ถ้านางมารนั่นชอบนาย มีหวังฉุดนายกลับบ้านแน่
จริงไหมพวก” พวกที่อยู่ด้านข้างต่างพยักหน้าอย่างพร้อมเพรียงกัน!
ฉินมั่วเลิกคิ้ว “พวกนายหมายความว่า ฉันคือไอ้หน้าอ่อนนั่น?”
เหล่าคนผิวสี…ตอนแรกพวกเขาก็คิดอย่างนี้แหละ แต่ตอนนี้จะกล้า
พูดเรอะ! เสียใจจริง ๆ ที่ไปเรียนรู้คำศัพท์ภาษาจีนแบบนี้มา ซวย
เป็นบ้า เรื่องนี้ต้องอธิบายให้ชัดเจน
“โน ๆ พวกเราหมายถึงคนที่นางมารชอบน่ะ เมื่อกี้แค่เปรียบเทียบ”
ชายหนุ่มจึงเหยียดตัวตรง เปลี่ยนหัวข้อพูดทันที “อ้อ? แต่ของที่เขา
อยากได้น่ะ เขากะจะเอามาใช้กับฉันพอดีเลย”
อะไรนะ?!
เหล่าคนผิวทำสีหน้างงกันกันทีละคนสองคน ดวงตาโตยิ่งกว่าเวลาอื่น!
หมายความว่าเขา เขาคือ…ไอ้หน้าอ่อนที่นางมารอยากได้?
นางมารคิดอะไรของเขากันแน่ หมอนี่หล่อก็จริงแต่ร้ายกาจจะตาย
มิน่าล่ะถึงได้มาเอาของจากพวกเขา คนแบบนี้นอกจากนางมารแล้ว
คงไม่มีใครอยากได้หรอก น่ากลัวเป็นบ้า!
แถมทำไมเขายังไม่กลับไปอีกล่ะ!
เหล่าคนผิวสีรู้สึกจากใจจริงว่าความรู้สึกแบบตอนนี้ สู้โดนนางมาร
นั่นกักไว้ที่มุมกำแพงยังจะดีเสียกว่า…