ตอนที่ 2156
เซวียเหยาเย่าไม่ได้พูดอะไร เสไปมองผลไม้เหล่านั้น
ทุกอย่างล้วนแต่เป็นของโปรดของเธอ
เธอเคยคิดว่าเขาคงจำสิ่งที่เธอพูดไม่ได้ เพราะตอนที่เธอพูดกับเขา
เธออ้วนมาก
เวลานั้นต้องไม่มีใครสนใจว่าเธอพูดอะไร ทำอะไร หรือชอบอะไรสิ
ถึงจะถูก
“เหยาเย่า?” หลี่เถาหันมามอง
เซวียเหยาเย่าถึงได้สติ ตอบว่า “อื้อ” สั้น ๆ
หลี่เถาถอนใจยาว “มีพี่ดีเลิศขนาดนี้ ต้องกดดันมากแน่ ๆ พวกนั้น
เคยถามฉันว่าจะตีซี้กับเธอยังไงดีถึงจะได้ข้อมูลติดต่อของคุณทีเอ”
เซวียเหยาเย่าได้ยินแล้วยิ้มขึ้นมา “เมื่อก่อนเคยมีคนมาขอกับฉัน
เหมือนกัน” แต่ไม่ได้มาอย่างมีมารยาทแบบนี้
หลี่เถาพูดต่อ “เหมือนคุณทีเอกลัวว่าจะสร้างปัญหาให้เธอ ก่อนหน้า
นี้ฉันเคยเห็นเขาบอกผู้หญิงคนหนึ่งว่าอย่ารบกวนเธอ ผู้หญิงคนนั้น
เกือบร้องไห้เลย”
เซวียเหยาเย่าหลุบตาลงเพื่อจะเลี่ยงการคุยเรื่องนี้
ทว่ากลับเห็นร่างหนึ่งที่สูงโปร่งแสนสำราญสลัดคราบคุณชายจอม
เจ้าชู้ไม่หลุดยืนอยู่ใต้ต้นไม้
ครั้งนี้เขายืนอยู่คนเดียว เงยหน้ามองมาทางห้องเธอ
เขาปัดใบไม้ที่ร่วงจากต้นมาอยู่บนเส้นผมดำขลับ แต่ยังไม่จากไป
ไหน เอาแต่พิงต้นไม้อยู่อย่างนั้น
เซวียเหยาเย่าหลุบตาลง ดึงม่านหน้าต่างปิด
ไม่รู้ว่าวันนั้นฝนตกหรือไม่ ถึงทำให้เขามองท่าทีของเธอออก
เจียงจั่วไม่ปรากฏตัวในวันต่อมา แต่ผลไม้ก็มาถึงอยู่ดี แถมมีขนม
หวานให้อีกสี่ชุด เหล่ารูมเมทกินกันอย่างมีความสุข
“เป็นคนรักน้องนะเนี่ย”
“เป็นคนรักน้องของแท้เลย เธอว่าถ้าต่อไปเหยาเย่ามีแฟน คุณทีเอจะ
ต่อยผู้ชายคนนั้นไหม”
“มีคุณทีเอคนเก่งเป็นพี่ชาย ใครอยากจะจีบเหยาเย่าก็ต้องคิดแล้วว่า
ตัวเองมีสิทธ์ิไหม”
หลี่เถาหัวเราะ ชนบ่าเหยาเย่าเบา ๆ “ดูสิ มีคนพิจารณาตัวเองแล้ว แถม
คิดว่ามีสิทธ์ิด้วย เหยาเย่า เดือนสุดหล่อของเราเชิญเธออยู่ในเกมย่ะ”
“งานทดสอบเกมน่ะ” พูดจบเธอก็ออนไลน์
เธอมุ่งมั่นกับการหาบัคจากการเล่นและอาการแฮงก์ที่อาจเกิดขึ้นมา
เกือบชั่วโมงกว่าแล้ว
หลี่เถาและเพื่อน ๆ ซักผ้าเสร็จก็ซื้ออาหารกลับมาพอดี พอเข้ามาถึงก็
ดึงแขนเสื้อเธอ “เหยาเย่า เธอรู้ไหมว่าคุณทีเอไข้ขึ้น”
เซวียเหยาเย่าที่กุมมือถืออยู่ชะงัก “ไข้ขึ้นเหรอ”
“อื้ม ได้ยินว่าหนักเอาการนะ อาจเป็นเพราะเมื่อวานตกฝนหรือเปล่า
ก็ไม่รู้” หลี่เถาเอ่ยเสียงเบา “ตอนนี้เหมือนจะอยู่ในห้องพยาบาล
พวกเพื่อน ๆ พูดกันอยู่ เหยาเย่า พี่เธอกลัวว่าเธอจะเป็นห่วงหรือ
เปล่า ถึงได้ไม่บอกเธอว่าตัวเขาไข้ขึ้นอะ”
เซวียเหยาเย่าได้ยินแล้วแววตาเคร่งขรึม
เสียงของหลี่เถาเหมือนอยู่ห่างไกลจากตัวเธอไปเรื่อย ๆ
“มิน่าล่ะวันนี้คุณทีเอถึงไม่มา”
เซวียเหยาเย่าลุกขึ้น จัดการงานที่เหลืออยู่ให้เสร็จ “ฉันจะไปดูเขาที่
ห้องพยาบาลหน่อย”
“อื้ม ๆ ไปเถอะ ไปเถอะ”
ก็พี่ชายแท้ ๆ ไม่สบาย คงพิลึกถ้าไม่ไปดูสักหน่อย
เซวียเหยาเย่าไม่ได้อธิบายความสัมพันธ์ระหว่างกันให้คนอื่นรับรู้
ทว่าเมื่อเดือนมหาวิทยาลัยชวนเธอกินข้าว เธอกลับตอบเพียงว่า “ที
เอเขาไม่สบาย ฉันต้องไปดูเขาหน่อย”
ทีเอ?
เรียกพี่ตัวเองแบบนี้ หลินหยางชะงักมือ เอ่ยกลั้วยิ้มว่า “เหมือนจะไม่
เคยได้ยินเธอเรียกคุณทีเอว่าพี่เลยนะ”
“พวกเราไม่ได้มีสายเลือดเดียวกันน่ะ” เซวียเหยาเย่าคิด ๆ แล้วก็บอก
ความจริงกับอีกฝ่ายในที่สุด “พวกเราเป็นพี่น้องเพราะพ่อเขากับแม่
ฉันแต่งงานใหม่กัน”
ตอนที่ 2157
มาเยี่ยมเจียงจั่ว
ประโยคเดียวของเซวียเหยาเย่าทำให้แววตาของหลินหยางสะดุดกึก
ลางสังหรณ์ที่เกิดขึ้นตอนเห็นผู้ชายคนนั้นเป็นครั้งแรกกลับคืนมาอีก
ครั้งในเวลานี้
ผู้ชายคนนั้นชอบเหยาเย่าเหมือนdyo
ต่อให้คนคนหนึ่งปิดบังสักเท่าไร สายตาก็ปิดบังไม่มิด
นับตั้งแต่ผู้ชายคนนั้นปรากฏตัว สายตาก็เหมือนจะมีแค่เซวียเหยาเย่า
คนเดียว
ตอนที่เขาได้ยินว่าฝ่ายนั้นเป็นพี่ชายของเธอก็โล่งอก แต่ตอนนี้ดู
เหมือนจะไม่ใช่อย่างนั้นแล้ว
เหยาเย่ารู้ตัวไหม?
พี่ชายต่างสายเลือดชอบเธออยู่
ไม่รู้ว่าเพราะอะไร หลินหยางคิดว่าเธอรู้แน่นอน
ไม่อย่างนั้นด้วยนิสัยของเธอแล้วจะห่างเหินกับพี่ชายตัวเองขนาดนั้น
หลินหยางคิดเสมอว่าเขาใช้วิธีค่อย ๆ ใกล้ชิดจะดีกว่า
แต่ตอนนี้เขาไม่คิดเช่นนั้นแล้ว
ชายหนุ่มหลุบตาลง เสี้ยวหน้าหล่อเหมือนหนุ่มยุคโบราณ “เหยาเย่า
พวกเราเจอกันหน่อยไหม”
เซวียเหยาเย่าย่นหัวคิ้ว “ตอนนี้เหรอ?”
หลินหยางตอบ “ใช่”
เซวียเหยาเย่าคิดครู่หนึ่ง “พี่มีงานอะไรที่ต้องการเจอฉันเหรอ?”
ชายหนุ่มหัวเราะเบา ๆ “เปล่า แค่อยากชวนเธอกินข้าว”
เซวียเหยาเย่าตอบมาด้วยข้อความเสียง “ต้องขอโทษด้วยนะ ฉันมี
ธุระพอดี ถ้าไม่ใช่ปัญหาเรื่องงาน ฉันขอไม่ไปนะคะ”
หลินหยางไม่ล้มเลิกความตั้งใจ “งั้นพรุ่งนี้เจอกันตอนเลิกเรียน ฉัน
จะรอเธอที่ห้องสมุด”
“อืม” เซวียเหยาเย่ากำลังพะวงเรื่องอื่นในใจ จึงรับปากไปโดยไม่ได้
คิดมาก เพราะอย่างไรเธอก็ต้องเจอกับเขาเป็นการส่วนตัวบ่อย ๆ
เรื่องข้อมูลฟีดแบคที่ได้รับ
ตอนนี้เธอกำลังคิดว่านักศึกษาอย่างเธอจะเข้าหอพักของคุณทีเอได้
อย่างไร
เธอไปที่ห้องพยาบาลมาแล้ว และได้รับคำตอบมาแล้ว
ครูห้องพยาบาลบอกว่าไข้ขึ้นหนักเพราะเปียกฝน ต่อจากนี้ต้อง
พักผ่อนมาก ๆ
หลังจากกล่าวคำขอบคุณ เซวียเหยาเย่าก็ไปที่หอพักเจ้าหน้าที่ของ
มหาวิทยาลัย ซึ่งเป็นตึกสองชั้นของวิทยาเขตเก่า
มหาวิทยาลัย C มีขนาดใหญ่ แต่กลับมีทีเอไม่กี่คน
เธอถือยาและผลไม้ที่ซื้อมาด้วย คิดว่าหากเข้าไม่ได้จริง ๆ ก็จะอ้างว่า
เป็นญาติเอาของมาฝากให้คนอื่นเอาขึ้นไปให้
โชคดีที่เธอมีสถานะพิเศษ
“น้องสาวของทีเอเจียงนี่นา มาเยี่ยมพี่ชายเหรอ?” มีคนเดินลงมาเห็น
เธอเข้าพอดี จึงยิ้มให้
เซวียเหยาเย่าตอบรับก่อนจะถาม “ทราบไหมคะว่าพี่ชายฉันอยู่ห้อง
ไหน?”
“ห้องแรกที่อยู่ซ้ายมือ ฉันอยู่ห้องเดียวกับเขา” ชายคนนั้นยิ้มบาง ๆ
“กำลังจะไปซื้อยาให้เขาพอดี ในเมื่อเธอมาแล้ว งั้นฉันก็ไม่แบกสังขาร
ละ เพราะยังต้องเขียนข้อมูลที่ใช้สอนด้วย ขอไปห้องสมุดก่อนแล้ว
กัน”
เซวียเหยาเย่าเว้นทางให้ “รบกวนแล้วค่ะ”
“ก็ฝึกงานด้วยกัน ไม่รบกวนอะไรหรอก แต่พี่เธอเป็นกรณีพิเศษ”
ชายคนนั้นว่าแล้วก็โบกมือเดินจากไป
เธอจึงหิ้วข้าวของขึ้นไปข้างบน
ด้วยเหตุที่เป็นวิทยาเขตเก่า ผนังจึงกระดำกระด่าง บันไดก็เป็นแบบ
สมัยก่อน เหยียบทีส่งเสียงดังเล็กน้อย
ระเบียงยาวทอดตัวผ่านสี่ห้องด้วยกัน เธอหาห้องแรกที่อยู่ซ้ายมือ
เจอก็ยกมือเคาะประตู
แต่ไม่มีใครตอบรับ
เซวียเหยาเย่าขมวดคิ้วเบา ๆ พลางบ่นในใจ ตามที่ทีเอคนเมื่อกี้พูด
แสดงว่าต้องมีคนอยู่ด้านในสิ หรือว่าเขาป่วยหนักมาก?
เซวียเหยาเย่าเคาะประตูอีกเมื่อคิดมาถึงตรงนี้
เวลานี้เธอเพิ่งได้ยินเสียงฝีเท้า
เมื่อประตูเปิดออก ใบหน้าหล่อเหลาซีดขาวพลันปรากฏออกมา เขา
ดูต่างไปจากเวลาปกติ แม้จะสูงส่งเย็นชา แต่ดูอ่อนแรงด้วยอาการ
ป่ วยไข้ เสียงแหบเครือหนักอึ้งกว่าตอนปกติมาก “ไม่ได้เอากุญแจ
ไปด้วยเหรอ…”
ตอนที่ 2158
เจียงจั่วที่คิดว่ารูมเมทกลับมาอีกชะงักกึกเมื่อพบว่าคนที่ยืนอยู่หน้า
ประตูคือเซวียเหยาเย่า
เซวียเหยาเย่าเห็นสภาพเขาแล้ว ก็รู้ว่าไข้ของเขายังไม่ลดโดยไม่ต้อง
ใช้มือวัดอุณหภูมิ และก็ไม่ได้โวยวายไร้เหตุผลแล้ว เธอจึงดึงเขาไป
ข้างเตียง “คุณนอนก่อนแล้ววัดซะ ถ้าไข้สูงก็กลับไปที่ห้องพยาบาล
ถ้าไข้ไม่สูงก็กินยา ฉันจะไปรินน้ำให้”
เจียงจั่วถูกเธอลากก็มึนศีรษะเล็กน้อย จนเมื่อถูกปล่อย เขาถึงหลุบตา
มองดูข้อมือตัวเอง
นานแล้ว นานมากแล้วจริง ๆ
เธอเป็นฝ่ายแตะต้องเขาก่อน
ไม่ใช่เห็นเขาทุกครั้งแล้วอยากวิ่งหนี
ครั้งนี้ห่างจากครั้งที่แล้วมานานมาก
เขาหันไปมองร่างที่ยุ่งวุ่น เรียวปากยังขาวซีด ไม่มีแรงพูดอย่างแท้จริง
หากเธอไม่เคาะประตูอย่างต่อเนื่อง เจียงจั่วคงไม่ลุกขึ้นมา
เมื่อคิดตอนนี้ ก็รู้สึกว่าโชคดีจริง ๆ ที่ลุกขึ้นมาเปิดประตู
พอเซวียเหยาเย่าเดินกลับมา นอกจากยาและน้ำอุ่นแล้ว เธอยังมีผ้าบิด
น้ำหมาด ๆ ติดมือมาด้วย จากนั้นจึงเอี้ยวตัวมาวางไว้บนหน้าผากเขา
ตอนนี้เจียงจั่วเข้าใจเสียทีว่าทำไมฉินมั่วชอบใช้แผนเจ็บตัวเรียกร้อง
ความสนใจ
แต่มาถึงเวลานี้ เขาไม่อยากใช้เล่ห์กลกับเธออีกต่อไปแล้ว
หากเธอคิดว่าเป็นการทำร้าย เขาก็จะอยู่นิ่ง ๆ ขอแค่คนอื่นอย่าเข้า
ใกล้เธอก็พอ
คงไม่มีใครเข้าใจว่าเขาหวั่นใจที่ตรงไหน
เจียงจั่วกลัวว่าเธอจะเริ่มชีวิตใหม่ของตัวเองในรั้วมหาวิทยาลัย แล้ว
ชีวิตใหม่นั้นไม่มีเขาอยู่
อีกอย่างเขารู้ดีด้วยว่าเดือนมหาวิทยาลัยรูปหล่อนั่นคิดอะไรกับเธอ
หากอีกฝ่ายเป็นแค่หนุ่มน้อยไร้เดียงสาก็ยังพอว่า แต่ฝ่ายนั้นกลับพูด
กล่อมให้เธอกลับมาแตะเกมได้อีกครั้ง
เจียงจั่วกลัวจริง ๆ ถึงขั้นที่ยังไม่จัดการเรื่องที่บ้านก็แล่นมาที่นี่ กระทั่ง
ไม่สนว่าจะได้ตำแหน่งทีเอหรือไม่
แม้ว่าทุกวันต้องเฝ้ามองว่าอาจจะสูญเสียเธอไปจริง ๆ
เหมือนนี่จะยังดีกว่าการวิตกไปเอง
แต่ดูเหมือนเขาจะรับไม่ได้
เธอไปกินข้าวกับผู้ชายคนนั้น ทดสอบเกมด้วยกัน พูดกันในสิ่งที่เขา
ไม่รู้เรื่องเลย
เวลานี้เขาเสียใจมาก ทำไมถึงไม่ให้เจ้าฉินมั่วนั่นสอนเขาเล่นเกม
ทว่าโลกนี้ไม่มียารักษาอาการเสียใจภายหลังวางขาย
เขาเป็นนักธุรกิจ ย่อมมีความแตกต่างด้านเนื้อแท้กับคนที่มีความฝัน
อยู่ในใจอย่างพวกเขา
เจียงจั่วเอาแต่คิดอยู่อย่างนั้นมาตลอด ไม่ได้เคยบอกเธอว่าความฝัน
ของเขาก็คือเธอ
เขาอยากได้คนคนหนึ่งมาครอง ต้องการมาก
ถึงได้คิดว่าตัวเองโดนหักหลังในช่วงเวลาที่ไร้เดียงสาไปเสียทุกเรื่อง
และเมื่อจะรั้งเธอไว้ กลับใช้วิธีการที่เป็นนักธุรกิจที่สุด
เขาอยากพูดกับเธอเหลือเกินว่ากลับมาคบกันอีกได้ไหม
เธอไม่จำเป็นต้องลดน้ำหนักให้ผอมลง อันที่จริงไม่ว่าจะสวยหรือไม่
เธอก็ยังคงเป็นเธอในสายตาเขา
เจียงจั่วไข้ขึ้นจนคิดเหลวไหลเลอะเทอะ
เซวียเหยาเย่าดูอุณหภูมิที่วัดได้อยู่ข้างเขา อยากจะดึงตัวเขาให้ลุกขึ้น
แต่ก็ทำไม่ได้
ทำได้แต่ให้เขาดื่มยา ก่อนหาตัวช่วยมาลดอุณหภูมิให้
ยังดีที่เธอไปขอแอลกอฮอล์จากห้องพยาบาลมา
ห้องพักของผู้ช่วยสอนมีตู้เย็น เธอเอาน้ำแข็งจากช่องฟรีซที่อยู่ชั้น
ล่างมาใส่ในห่อผ้า จากนั้นก็วางไว้บนหน้าผากชายหนุ่ม อย่างไรก็
ทำให้อุณหภูมิลดลงได้บ้าง
คงเพราะรู้สึกว่ามีคนเข้าใกล้ เจียงจั่วลืมตาขึ้น นัยน์ตารูปดอกท้อน่า
มองมาก จากนั้นก็กุมมือเธอไว้ “ยัยอ้วนเหยาเย่าเหรอ?”
ตอนนั้นเขาเคยเรียกเธออย่างนี้
เมื่อเซวียเหยาเย่าตอบรับ ก็ได้ยินเขาพูดว่า “โกหก เขาไม่สนใจฉัน
แล้ว”
ตอนที่ 2159
ไม่ไหวก็ยอมรับ
เจียงจั่วไข้ขึ้นจนไม่ได้สติแล้ว
ไม่อย่างนั้นคงไม่พูดออกมาอย่างนี้ และยิ่งไม่น่าจะจับมือเธอให้ห่าง
จากตัวด้วย
ทว่าเขาคิดว่าเธอไม่ใช่เซวียเหยาเย่าจริง ๆ
ดังนั้นเมื่อพูดจบ เขาจึงหลับตาลง หน้าหล่อเหลาที่ซีดขาวเริ่มจะแดง
อย่างผิดปกติ
ดูก็รู้ว่าเป็นเหตุมาจากไข้ที่ขึ้นสูง
คงเพราะไม่ค่อยสบาย กระทั่งคิ้วก็ยังขมวดมุ่น ลมหายใจร้อนผ่าว
เซวียเหยาเย่านั่งอยู่ข้างเขา หัวใจพลันเหมือนโดนเข็มทิ่มแทง
ตั้งแต่ตอนที่เข้าประตูมา เธอก็เห็นแล้วว่าสภาพแวดล้อมรอบด้าน
เป็นอย่างไร
หากเป็นเขาเมื่อก่อน รับรองว่าไม่ยอมอยู่ในห้องที่มีสภาพแบบนี้แน่
เพราะมันซอมซ่อมาก กระทั่งด้านนอกยังมีใยแมงมุม เนื่องจากที่นี่
เป็นวิทยาเขตที่เก่าแก่
ภายในห้องสะอาด แต่ก็ต่างไปจากกับสถานที่ที่เขาเคยอยู่ราวฟ้ากับ
เหว
ใช่ว่าเซวียเหยาเย่าจะไม่เคยคิดว่าเขามาที่นี่เพื่อใคร
ทว่ามันสายไปแล้ว เธออยากบอกเขาเช่นนี้
แต่คำว่า ‘ยัยอ้วนเหยาเย่า’ ทำให้เธอชะงักไปนิด
ไม่รู้ว่าทำไมหัวใจถึงได้อบอุ่นมาก
คนอื่นอาจไม่เข้าใจ หลายคนเริ่มชอบเธอเพราะรูปลักษณ์ที่เปลี่ยนไป
ในตอนนี้ของเธอ
ความมั่นใจที่ได้มาด้วยตัวเอง การรู้จักแต่เนื้อแต่งตัว กระทั่งน้ำหนัก
ที่ลดลงถึงสิบกิโลกรัม
เดี๋ยวนี้เธอสามารถแก้ไขทุกอย่างได้เมื่อเจอปัญหา ไม่เงอะงะโง่เง่า
อีก
พยายามทำให้ตัวเองดียิ่งขึ้น ตั้งใจให้มากพอ จึงจะได้ความเคารพ
อย่างเท่าเทียมกัน
ทว่านอกจากฝ่าบาทจิ่วแล้ว ยังมีอีกคนที่ไม่ว่าจะเกลียดหรือชอบก็
ล้วนแต่มาจากความรู้สึกที่มีให้เธอในอดีต
คนที่น้อยเนื้อต่ำใจในตัวเองจนน่าละอาย แก้ไขปัญหาไม่ได้สักเรื่อง
ทั้งอ้วนและขี้เหร่ กระทั่งทำอะไรไม่ถูกสักอย่าง
ตอนนั้นเขายังหัวเราะพลางบอกว่า ‘ไม่มีอะไรถูกต้องสักอย่างหรอก
สบายใจดีออก แต่มันก็หนักจริง ๆ ยัยอ้วนเหยาเย่า’
เหตุที่เธอชอบเขา ก็เพราะเขาให้ความกล้าหาญแรกสุดกับเธอ
ดังนั้นเมื่อต้องเจ็บปวด ถึงรู้สึกว่าใจสลาย
ทว่าใครกำหนดว่าตอนนั้นเขาจะต้องชอบเธอ
เซวียเหยาเย่าหันไปมองเขา ความรู้สึกหลายอย่างที่ผู้ชายคนนี้เคย
มอบให้เธอสับสนซับซ้อนจนราวกับเป็นเงามืดในช่วงวัยรุ่น
เขาเคยเห็นสภาพน่าสังเวชของเธอ
ทำลายความฝันของสาวน้อยอย่างเธอ
แต่เมื่อผ่านหลายเรื่องราวมาได้ เซวียเหยาเย่าจึงเข้าใจหลักการหนึ่ง
ความฝันของสาวน้อยอย่างไรก็เป็นแค่ฝันหวาน
ไม่ว่าเราจะอยู่ในสภาพน่าสังเวชหรือดีเลิศ ใช่ว่าจะมีคนยินดีไปด้วย
ได้
คนหลายคนบอกว่าชอบอย่างนั้น ทว่าเซียวเหยาเย่ากลับเห็นเหตุการณ์
ที่เลวร้ายที่สุดจากคำว่าชอบนั้น
กระทั่งเมื่อมีคนรู้ว่าเทพฉินบาดเจ็บที่มือ พวกที่อ้างคำว่าชอบกลับถึง
ขั้นอยากให้เขาออกจากทีมตอนที่เขาฟอร์มตก
การชอบมันง่ายนัก แค่หนึ่งสายตา ใบหน้า และคำพูด ล้วนแต่ทำให้
คนเพ้อฝันได้หมด
แต่เมื่อความฝันถูกทำลาย กลับมีคนกล่าวหาว่าเทพหลินหลอกผู้หญิง
มาแต่งงาน แค่เขาบอกว่าตัวเองเป็นเกย์ ก็ไม่อาจแก้ข้อกล่าวหาได้แล้ว
ฉะนั้นสิ่งที่ยอมรับได้ยากที่สุดของความชอบคือ มันเดินสวนทางกับ
ความฝันนั่นเอง
แต่ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร เธอก็ไม่อาจปฏิเสธได้
นอกจากทีมไดมอนด์แล้ว มีเพียงเขาที่ไม่เคยบอกให้เธอปรับปรุง
ตัวเอง
กระทั่งยังบอกด้วยว่า ‘หน้ามีเนื้อเยอะ ๆ เวลาหยิกแก้มมันมันมือดี”
ยัยอ้วนเหยาเย่าเหรอ?
เซวียเหยาเย่าวางมือไว้บนหน้าผากเขา ดวงตาสะท้อนเงากิ่งไม้ด้าน
นอก
เจียงจั่วไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ด้วยไข้ขึ้นสูงถึง 40 องศา รู้สึกหนักศีรษะอยู่บ้าง หากไม่เพราะมีคน
คอยใช้ตัวช่วยลดไข้ให้ตลอด มีหวังเขาต้องหนักแน่นอน
เมื่อเขาตื่นขึ้นมาอีกที ท้องฟ้าก็มืดมิดแล้ว ทว่ามีคนเปิดไฟในห้อง
ให้สว่าง…
ตอนที่ 2160
เจียงจั่วลุกขึ้นนั่ง ผ้าขนหนูสีขาวที่วางบนหน้าผากร่วงลงมา ทำให้
แววตาเขาเปลี่ยนไป
ขณะที่ยังมึนงง ชายอีกคนด้านข้างยกบะหมี่น้ำมาให้ “เฮ้ย นายตื่น
เสียที รีบกินบะหมี่เร็ว ฉันสั่งใส่กล่องกลับมาให้นาย รับรองว่าไม่ได้
ทำจากน้ำมันท่อแน่”
คนพูดเป็นรูมเมทที่เป็นทีเอด้วยกัน และด้วยเสียงนี้ทำให้ชายหนุ่ม
คิดว่าตัวเองควรตื่นได้แล้ว
เขาคงไข้ขึ้นสูงเกินไปจริง ๆ ถึงได้เห็นว่าเหยาเย่ามาเยี่ยม
น่าจะฝันมากกว่า
เจียงจั่วไม่ทำอะไรมากไปกว่านั้น กลับลงไปนอนดังเดิม และยกมือ
ทาบหน้าผากตัวเอง “ฉันไม่หิว”
“นายบอกว่าไม่หิวอีกแล้ว” ชายคนนั้นส่ายหน้า “คุณชายเจียง นาย
ต้องกินอะไรบ้างนะ ถึงฟื้นไข้แล้วจะไม่อยากอาหารก็เถอะ นายดู
ตัวเองสิ เมื่อกี้ให้นายกินข้าว นายก็ไม่กิน เป็นไงล่ะป่ วยหนักขึ้นเลย
ถ้าไม่ใช่น้องสาวนาย…”
“น้องสาว? น้องสาวอะไร” เจียงจั่วพูดแทรกขึ้นมาก่อนโดยไม่รอให้
อีกฝ่ายพูดจบ
อีกฝ่ายงงเล็กน้อย “ก็น้องนายไง น้องเหยาเย่า”
เจียงจั่วผุดลุกขึ้นมา เสียงค่อนข้างแหบเครือ “เหยาเย่ามาเหรอ?”
“อื้อ” คนคนนั้นพยักหน้า เป่ าบะหมี่กินพลางพูดต่อ “เขาเพิ่งกลับไป
แถมยังทิ้งยาไว้ให้นายด้วย บอกว่าถ้านายตื่นแล้วให้ฉันเรียกนายไป
กินข้าว กินเสร็จค่อย…เฮ้ย เดี๋ยว คุณชายเจียง จะไปไหน!”
เจียงจั่วไม่ได้หันกลับมา คว้าเสื้อคลุมได้ก็ออกไปเลย
ทำให้ชายคนนั้นเป็นงง “คุณชายคนนี้รู้ตัวหรือเปล่าว่าตัวเองเพิ่งจะ
หายไข้”
เวลานี้เจียงจั่วไม่แคร์เรื่องเหล่านั้นอีกแล้ว
ในเมื่อเธอมาหาเขา ก็แสดงว่าเขายังมีโอกาสอยู่ใช่ไหม
นี่เป็นสิ่งเดียวที่เจียงจั่วใส่ใจ
วันนี้ใต้ตึกหอพักหญิงมีคนเยอะมาก เพราะมีคนคนหนึ่งยืนอยู่ใต้
ต้นไม้
คนคนนั้นยิ้มมุมปาก ดูเหมือนเพิ่งเล่นบาสเสร็จ ยังไม่ดึงผ้ารัดข้อมือ
ออกด้วยซ้ำ มือถือดอกไม้ไว้ช่อหนึ่ง และกำลังพูดกับเซวียเหยาเย่า
คนคนนั้นไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นเดือนมหาวิทยาลัยสุดหล่อที่พวกเธอ
อยากเห็นนั่นเอง
“ในเมื่อเธอไม่มีเวลา ฉันเลยได้แต่มาหาเอง” ชายคนนั้นยิ้ม “ตอน
แรกกะว่าจะค่อย ๆ บอกเธอ แต่เห็นทีถ้าไม่พูดในตอนนี้ ต่อไปคง
ไม่มีโอกาสแล้ว เธอเองก็คงรู้”
เซวียเหยาเย่ายืนนิ่งไม่พูดอะไร
“เธอบอกว่าเธอมีแฟนแล้ว ฉันติดตามทีมไดมอนด์มานาน ไม่เคยได้
ยินข่าวว่าเธอมีแฟนมาก่อน แต่พอทีเอนั่นมา ฉันก็ยิ่งแน่ใจว่าเธอยัง
ไม่มีแฟน”
“สิ่งที่จะพูดต่อไปนี้ ฉันหวังว่าจะไม่ทำให้เธอลำบากใจ ถ้าเธอรู้สึก
ว่าได้ยินแล้วไม่รู้จะคบหาฉันต่อไปยังไง ก็ถือเสียว่าฉันไม่ได้พูดก็
แล้วกัน”
“เหยาเย่า ฉันชอบเธอ”
เมื่อเขาพูดถึงตัวอักษรตัวสุดท้าย คนที่เดินไปมาแถวนั้นแทบจะได้
ยินกันหมด
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าที่นี่คือหอพักหญิง
ข่าวที่ส่งต่อกันย่อมเร็วมาก กระทั่งมีคนป้องปากกระซิบ แถมยังมี
คนผิวปากอีกต่างหาก
หากเป็นเมื่อก่อน คงไม่มีใครเชื่อว่าเดือนสุดหล่อจะสารภาพรักใคร
และยิ่งไม่น่ามารอใครที่ใต้ตึก
แต่เวลานี้ภาพดังกล่าวเกิดขึ้นจริง ๆ เหมือนเป็นภาพที่น่าจะเกิดขึ้น
แค่ในละคร
หญิงสาวที่ถูกสารภาพรักโชคดีเหลือเกิน
มีคนป้องปากตะโกนว่า “ตอบตกลง ตอบตกลง ตอบตกลง”
ความสวยงามและครึกครื้นทั้งหมดคือสิ่งที่เจียงจั่วซึ่งหน้าซีดขาว
เห็นเมื่อถือเสื้อคลุมเดินมาถึงที่นี่
ตอนที่ 2161
คบกันนะ
ไม่มีหวังแล้วใช่ไหม
เขากัดริมฝีปากล่าง สองขาเหมือนถูกอะไรถ่วงไว้ ทั้งหนักอึ้งและอึด
อัด
เขามองเห็นอนาคตและวัยหนุ่มสาวจากตัวของคนทั้งสอง
หากคิดให้ดี เกิดอะไรขึ้นบ้างระหว่างเธอกับเขา
นอกจากการทำร้าย อดีต รวมถึงความบ้าที่ไม่อยากจะคิดถึง
เจียงจั่วไม่เคยมองออกว่าปัญหาของตัวเองอยู่ที่ตรงไหน
เขาอยากถามเธอเหลือเกิน
การที่เขารักใครไม่เป็นถือเป็นความผิดงั้นเหรอ
แต่ตอนนี้พิสูจน์ชัดแล้ว การชอบใครไม่เป็นถือเป็นความผิดของเขา
เพราะเขาไม่เคยคิดจะถนอมค่าของมัน แล้วก็ยังไม่เชื่อใจใคร
ทว่าเขาดีโดยสิ้นเชิงกับคนคนหนึ่ง
เจียงจั่วหลุบตาลง
เขาเป็นนักธุรกิจ ทั้งที่อยู่ในวัยเดียวกัน แต่มีความคิดซับซ้อนยิ่งกว่า
หากเทียบกับดีงามของคนอื่น เขากลับเหมือนจะคิดเพียงผลประโยชน์
ไม่ว่าจะทำอะไร เขามักคำนึงถึงผลได้ผลเสียก่อน
มันเป็นอย่างนี้ได้อย่างไรกัน
น่าจะเป็นหลังจากที่แม่เขาเสียชีวิตแล้วเขาต้องรักษาตระกูลเจียงเอาไว้
ผู้หญิงหลายคนอยากแต่งงานกับพ่อเขา หากเขาไม่คำนึงผลได้ผลเสีย
แล้วจะต่อสู้กับพวกนั้นได้อย่างไร
เขาไม่ยอมให้ใครแตะต้องสมบัติของตระกูลเด็ดขาด
ไม่ใช่ว่าเขาอยากเป็นคุณชายตระกูลเจียง แต่ของเหล่านั้นควรต้อง
เป็นของของแม่เขา
ดังนั้นต่อมาเขาจึงกลายเป็นคนละคน
เจียงจั่วก้มหน้าหัวเราะ
ครั้งนี้เขาไม่อาจทำตามวิธีของตัวเองได้ นอกจากจะไม่อยากบังคับ
เธออีก ยังมีอีกอย่างนั่นคือ เขาอาจเป็นแบบนี้มานานแล้ว
เป็นเขาที่เอาแต่ยึดติดกับอดีต
จำได้ว่าในวันคริสมาสต์ตอนอายุสิบขวบ ฉินมั่วยืนที่หน้าประตูบ้าน
ของพวกเขา คนที่ไม่แตะต้องงานศิลปะอย่างเขาคนนั้นกลับตกแต่ง
ต้นคริสมาสต์
ทั้งที่เป็นเทศกาลของคนต่างชาติ ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเขาสักนิด
ยิ่งเป็นตระกูลฉิน ยิ่งต้องให้ความสำคัญกับวันเทศกาลของประเทศ
จีนมากกว่า
ความเคยชินเล็กน้อยเหล่านี้ ฉินมั่วจะต้องทำทุกปีนับตั้งแต่ที่เขารู้จัก
อีกฝ่าย
ตอนนั้นเขาถามเพื่อนว่า ‘นายทำเรื่องพวกนี้ทำไม’
ฉินมั่วบอกว่า ‘เคยมีคนชอบ’
เขารู้คำตอบทันที ‘เคยมี แสดงว่าคนคนนั้นไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว’
ฉินมั่วเงยหน้า แววตาไม่เปลี่ยนไป ‘ตอนนี้ไม่อยู่ แต่แค่ฉันรอเขาที่
เดิม เขาต้องกลับมาสักวัน’
ตอนนั้นหากจะบอกว่าเขานับถือฉินมั่ว ไม่สู้จะบอกว่าเขาอิจฉา
เพื่อนที่มีคนให้รอคอย
หากยืนอยู่ที่เดิม คนคนนั้นแค่หันกลับมาก็จะมองเห็น
หลายคนบอกว่าคนที่ยืนอยู่ที่เดิมไม่ง่ายเลย เพราะไม่มีใครจะยืนหยัด
ได้โดยไม่เปลี่ยนไป
ใช่ ฉินมั่วไม่เคยเปลี่ยนเลยในตลอดหลายปีที่ผ่านมา แม้ว่าจะเกิดเรื่อง
ขึ้น ผู้ชายคนนั้นก็ยังไม่เปลี่ยน
แต่มีคนรู้บ้างไหมว่า คนบางคนไปแล้วก็ไปลับ ไม่มีวันหันกลับมา
มองว่ามีคนรออยู่ด้านหลัง
เพราะแต่ละคนแข็งแกร่งขึ้นทุกวัน ย่อมต้องสร้างชีวิตใหม่ของตัวเอง
มีแต่คนอย่างฉินมั่ว
เธอคนนั้นหันกลับมา แถมยังใช้วิธีวิ่ง…วิ่งย้อนหลังมาเรื่อย ๆ เพื่อจะ
ได้กลับมาเจอฉินมั่ว
เมื่อรู้ว่า Z คือคนที่ฉินมั่วรอคอยมาหลายปีนี้ เจียงจั่วอิจฉามาก
เขาเองก็ไม่เปลี่ยน แต่เขาไม่รู้จักถนอมค่า ถึงได้ไม่มีใครหันกลับมา
มอง
เจียงจั่วหันหลัง ก้าวเท้าออกเดินไปยังทางตรงข้ามกับหอพักนักศึกษา
เขาไม่ได้ยินคำปฏิเสธของเหยาเย่า
เสียงเหมือนหายไปจากหู
ทำให้เซวียเหยาเย่าร้อนรน เมื่อหันมาเห็นเขาก็เร่งฝีเท้ามาขวางไว้
ด้านหน้า “คุณจะเดินไปจนถึงเมื่อไรถึงจะยอมหยุด”