ตอนที่ 932 ผมอยากนอนคุณ
ลู่เจียเฟยยังคงถือโทรศัพท์ไว้และ ยังคงสั่งกำชับ ” ชิงหยุนเป็นผู้หญิงที่เปราะบาง นายก็ช่วยระมัดระวังหน่อย ”
ฮัวชิงหยุนมารับสาย ” หยางโปฉันรู้ว่าตัวเองผิดไปแล้ว เรื่องนี้เป็นความผิดของฉันเอง แต่พวกเขาก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นของฉัน ”
ลู่เจียเฟยที่ยืนอยู่ข้างๆ กระวนกระวายใจมาก “ อย่าพูดถึงเพื่อนร่วมชั้นของเธอ อย่าพูดถึงพวกเขาอีก ! ”
หยางโปขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ ฉันควรคำนึงถึงความรู้สึกของเธอ และไม่ควรทำแบบนี้ ”
“ ถ้าอย่างนั้น นายช่วยทำใจกว้างหน่อยได้ไหม ถ้าฟ้องร้องพวกเขาขึ้นมาจริงๆ พวกเขาจะต้องถูกไล่ออก ทั้งชีวิตก็ต้องจบสิ้น ! ” ฮัวชิงหยุนดูเหมือนจะได้ยินความหวังจากคำพูดของหยางโปดังลอดมาตามสาย เธอยังคงช่วยขอร้องให้เพื่อนร่วมชั้นของเธอ
ลู่เจียเฟยที่ยืนอยู่ด้านข้าง แย่งโทรศัพท์มาอีกครั้ง แต่คราวนี้ ฮัวชิงหยุนจับไว้แน่น เขาจึงแย่งมาไม่ได้ เขาจึงต้องใช้แรงแย่งมา เขาเอาโทรศัพท์แนบหูแล้วพูดกับหยางโป ” ตอนนี้ชิงหยุนรู้สึกค่อนข้างสับสน นายอย่าไปฟังเธอพูดจาไร้สาระ ฉันจะวางสายก่อนนะ นายไปทำธุระเถอะ ! ”
พอพูดจบ ลู่เจียเฟยก็ถือโอกาสกดวางสายไปทันที
หยางโปถือโทรศัพท์ และถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ไม่พูดไม่จา
“ พี่ ทำอะไรของพี่น่ะ ! ” ฮัวชิงหยุนรู้สึกไม่ค่อยพอใจ
ลู่เจียเฟยจ้องหน้าฮัวชิงหยุน ” เธอรู้ไหมว่าตัวเองกำลังทำอะไรลงไป ? เพื่อนพวกนั้นของเธอทุบรถของหยางโป ถ้าไม่ใช่เพราะรถของเขาแข็งแรงพอ บางทีวันนั้นเขาอาจจะเป็นคนที่โดนทุบ
คนสารเลวแบบนี้ เธอคิดว่าควรจะได้รับการอภัยไหม ? ”
ฮัวชิงหยุนจ้องหน้าลู่เจียเฟย “ พี่ชาย พวกเขาทั้งหมดเป็นเพื่อนในมหาลัยเดียวกันกับฉันนะ
ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน พวกเขาก็ไม่มีทางไปทุบรถ ถ้าพวกเขาถูกไล่ออกขึ้นมาจริงๆ แล้วฉันจะกลับไปมหาลัยได้ยังไง จะให้ฉันทำตัวยังไง ! ”
ลู่เจียเฟยส่ายหัว “ เธอคิดว่าถ้าเธอมีใจเมตตากว่านี้ มันคงดีกว่านี้ใช่ไหม ? เธอคิดว่าเธอใจดีกว่านี้ พวกเขาจะรู้สึกซาบซึ้งใจงั้นเหรอ ? พวกเขากล้าใช้ก้อนอิฐทุบรถ มันไม่มีอะไรที่พวกเขาไม่กล้าทำอีกแล้ว ! ชิงหยุน เธอต้องมองสีหน้าที่แท้จริงของพวกมันให้ออก ! ”
“ ชิงหยุน เธอรู้ไหม ? เมื่อกี้ ถ้าไม่ใช่เพราะว่าฉันแย่งโทรศัพท์ของเธอ แน่นอนว่าหยางโปเขาจะต้องตอบตกลงเงื่อนไขของเธอไปแล้ว แต่ ต่อไปในอนาคตพวกเธอก็จะไม่มีทางไปด้วยกันได้อีกแล้ว เขาจะไม่มีวันกลับมาหาเธออีก ไม่มีทางอีกต่อไป ! ”
สีหน้าของฮัวชิงหยุนเต็มไปด้วยความตกใจ “ ทำไมล่ะ ? ”
ลู่เจียเฟยส่ายหัว “ ชิงหยุน เธออย่าไปสนใจกับคำพูดของคนพวกนั้นมากนัก ต่อให้ทำเพื่อหยางโปก็ตาม เธอก็ต้องกัดฟัน ลงโทษพวกเขาอย่างหนัก เพราะพวกเขาเกือบจะทำร้ายหยางโปเลยนะ ! ”
ฮัวชิงหยุนตกตะลึงนิ่งเงียบไป เธอมองหน้าลู่เจียเฟย และพูดอะไรไม่ออกไปเป็นเวลานาน
ลู่เจียเฟยมองดูเธอ แต่กลับไม่ได้พูดอะไรมาก เรื่องนี้ยังไงซะสุดท้ายแล้ว เธอก็ต้องคิดได้เอง
หยางโปถอนหายใจเบาๆ เขาวางโทรศัพท์ลง สงบสติอารมณ์ลงเล็กน้อย นั่งไขว่ห้างอยู่บนเตียงและเริ่มนั่งทำสมาธิ
ไม่ช้าพลังก็รวมตัวกันพุ่งมาทางหยางโป ทำให้เขารู้สึกสบายตัว
ในขณะที่เขากำลังฝึกฝนอยู่นั้น ทันใดนั้น หยางโปก็ได้ยินเสียงเคาะประตู และเขาก็สติหลุดออกจากสมาธิทันที “ ใคร ! ”
“ ผมเอง ผมเป็นศิษย์น้องของคุณเอง ! ” โจวซินกล่าว
หยางโปขมวดคิ้ว “ นอนหลับแล้ว มีธุระพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน ! ”
“ ศิษย์พี่ สงสารผมเถอะ ในวันที่อากาศหนาวแบบนี้ คุณคงไม่ปล่อยให้ผมนอนแข็งอยู่ข้างนอกหรอกนะ ! ” โจวซินเอ่ยปากขอร้อง
หยางโปเหลือบมองกระจกแสงจันทร์และขมวดคิ้วขึ้น “ คุณเข้ามาไม่ได้ รีบกลับไปพักผ่อนซะ ! ”
“ ศิษย์พี่ คืนนี้ผมอยากพักอยู่กับคุณ ! ” โจวซินพูดเสียงดัง
โจวซินดูเหมือนจะตั้งใจทำเสียงดังมาก เสียงก็แผ่กระจายออกไป จนห้องข้างๆได้ยินกันทั่วหน้า ทุกคนรู้สึกขนลุกขนพอง ผู้ชายสองคนพักอยู่ด้วยกัน ถุยถุย…
เป็นธรรมดาที่หยางโปจะได้ยิน ทำเอาตกใจนิ่งอึ้งไปสักพัก และรู้สึกโกรธขึ้นมาเล็กน้อย
จึงพูดไปอย่างโกรธเคือง “ ถ้าคุณกล้าพูดจาไร้สาระอยู่อีก ผมจะออกไปกระทืบคุณเดี๋ยวนี้ ! ”
“ คุณมาสิ ! มาเลย มากระทืบผมสิ ! ” โจวซินตะโกนเสียงดัง
หยางโปจินตนาการได้เลยว่า ถ้าไอ้คนชั้นต่ำที่สวมชุดเขียวของลัทธิเต๋านอกประตูคนนั้น ถูกทุบตีอย่างสาหัส ! แต่ เขาก็รู้ถึงปัญหาเช่นกัน โจวซินต้องการเข้ามาอาจเป็นเพราะเขาต้องการใช้กระจกแสงจันทร์ !
จมูกเหมือนหมาจริงๆ อยู่ไกลขนาดนี้ยังจะได้กลิ่นอีก !
หลังจากคิดเรื่องนี้อย่างรอบคอบแล้ว หยางโปก็ไม่สนใจอีกฝ่ายอีก นั่งขัดสมาธิและฝึกฝนอย่างอดทน เขาเชื่อว่าอีกฝ่ายไม่มีวันทุบประตูและพังเข้ามาได้ ถ้าทุบประตูจริงๆแล้วล่ะก็ เยว่จวิ้นเหยาก็คงไม่แนะนำเขามา !
“ หยางโป คุณมันไอ้สารเลว ไสหัวอออกมาให้ผมเดี๋ยวนี้นะ ! แอบหักหลังผม ผมจะต้องฆ่าคุณให้ได้ ! ”
“ อย่าซ่อนตัวอยู่ข้างใน รีบมาเปิดประตู คุณคงคิดว่าทำเป็นหูหนวกแล้วจะหลบหน้าได้งั้นเหรอ ? คุณหลบไม่ได้หรอก ออกมาเจอผมเดี๋ยวนี้นะ ! ”
“ หยางโป ถ้าคุณไม่ออกมา ผมจะเตะประตูแล้วนะ ผมจะตะโกนด่าอยู่ที่นี่ทั้งคืนเลย ! ”
คิดไม่ถึงว่าเมื่อ โจวซินเห็นหยางโปไม่ตอบ ก็จะยืนด่าอยู่นอกประตูเหมือนมนุษย์ป้า
“ ไสหัวออกไป ! ทำไมมีผู้ชายแบบคุณอยู่นะ รบกวนเวลานอนของคนอื่นไม่รู้หรือไง ? ”
“ นี่มันวิปริตมาก วิปริตจริงๆ ! ”
“ กระทืบเขาให้ตายไปเลย แล้วให้เขาไสหัวออกไป ! ”
โจวซินทำให้คนที่พักอาศัยอยู่ในห้องที่อยู่รอบข้างโกรธ พวกเขาต่างพากันทยอยเปิดประตูทีละคนและเขวี้ยงของแต่ละอย่างใส่ โจวซิน !
“ แกนแอปเปิ้ล ? ไม่ ! ”
“ บ้าเอ้ย คุณเขวี้ยงใส่ผมไม่ได้นะ ! ”
โจวซินทำให้ผู้คนโมโหเดือดดาลกันมากๆ เขาหลบเลี่ยงเศษขยะที่เขวี้ยงเข้ามาหา แต่สีหน้ากลับดูมีความสุขเอามากๆ ดูเหมือนว่าเขาทำทุกอย่างไปเพื่อความสนุกสนาน
“ นี่คืออะไร ? ทำไมมันเปื้อนเลือด ? ผ้าอนามัย ! ”
โจวซินจับของบางอย่างได้ และมองเข้าไปใกล้ๆ และตกตะลึงผงะไปทันที “ จบเห่แล้ว เสี่ยวเหยียคงต้องโชคร้ายแล้ว ใครทำเรื่องไร้ศีลธรรมแบบนี้ ! ”
โจวซินเขวี้ยงออกไปอย่างแรง “ ของสิ่งนี้อัปมงคลมาก เสี่ยวเหยียยังหนุ่มและหล่อเหลา
คิดไม่ถึงว่าจะต้องมาแปดเปื้อนด้วยของแบบนี้ หลายวันนี้คงเล่นสนุกไม่ได้แล้ว ! ”
โจวซินทำหน้าเซ็ง เดินกลับไปที่ห้อง ถอดเสื้อผ้าออกแล้วรีบเข้าห้องน้ำทันที
บนระเบียงทางเดินกลับมาสงบเงียบเหมือนเดิม เหลือเพียงกองขยะ
เช้าวันรุ่งขึ้น หยางโปกำลังนั่งกินข้าวเช้าอยู่ในห้องอาหาร โจวซินก็วิ่งเข้ามาหาอย่างโกรธเคือง “ หยางโป เมื่อคืนคุณทำอะไรลงไป ? ทำไมไม่เปิดประตู ? ”
หยางโปเหลือบมองเขา “ ทำไมผมต้องเปิดประตูด้วย ? ”
โจวซินตกตะลึงไปครู่หนึ่ง “ ผมจะมาคุยกับคุณ เพื่อมารยาท แน่นอน คุณต้องเปิดประตูสิ ! ”
” อ้อ ดึกมากแล้ว ผมหลับไปแล้ว ” หยางโปพูด
โจวซินพูดอย่างโกรธเคือง ” คุณยังไม่ได้นอนชัดๆ คุณกำลังฝึกบำเพ็ญตบะอยู่ ! ”
หยางโปส่ายหน้า “ คุณมีตาที่มองทะลุได้ไม่ใช่เหรอ ? คุณมองเห็นทุกอย่างชัดเจนหมด
ไม่ใช่หรือไง ? คุณไม่เห็นหรือไงว่าผมนอนอยู่บนเตียงแล้วยังจะเข้ามาทำอะไร ? ”
หลูตงซิงนั่งข้างๆ สีหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม มองดูทั้งสองโต้เถียงกัน เขาก็ได้ยินเสียงดังเมื่อคืนนี้ด้วยเช่นกัน
“ คุณกำลังฝึกฝนพลังอยู่ คุณ… คุณกำลังใช้กระจกแสงจันทร์ของคุณอยู่ ! ” โจวซินกล่าวตำหนิ
หยางโปส่ายหน้าอีกครั้ง “ คำนี้คุณพูดผิดแล้ว กระจกแสงจันทร์ของผมถูกใช้อยู่ แต่ผมวางมันไว้ข้างเตียงเพื่อให้แสงสว่างแก่ผม ยิ่งไปกว่านั้น วางกระจกแสงจันทร์ไว้ข้างเตียงยังสามารถฟื้นฟูสภาพผิวได้อีกด้วย ผมทำแบบนี้ไม่ได้งั้นเหรอ ? ”
ได้ยินแบบนั้นโจวซินพูดไม่ออกไปทันที !