“ ผมอยู่บ้าน ” หยางโปตอบ
โจวซินหัวเราะ ” ผมมาถึงชั้นล่างตึกบ้านคุณแล้ว คุณช่วยเปิดประตูให้เราหน่อยสิ ! ”
หยางโปครุ่นคิดเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ “ ได้ พวกคุณรอสักครู่ ผมจะเปิดประตูให้เดี๋ยวนี้ ”
หยางโปเดินออกไปกดปุ่มเปิดประตูให้ จากนั้นถึงได้หันมองทางเหยียนหรูหยู บางทีการมาของ อีกฝ่ายในครั้งนี้ อาจจะมาพาเหยียนหรูหยูไปด้วย !
ลัวย่าวหัวเดินออกมาด้วยความสงสัย ” ใครเหรอ ? ”
หยางโปอธิบายให้ฟัง ” เพื่อนคนหนึ่งของเยว่จวิ้นเหยา เขาเพิ่งลงมาจากเขา มีหลายเรื่องที่ยังไม่เข้าใจ ถ้ามีเรื่องอะไร นายก็ไม่ต้องไปสนใจเขา ”
ลัวย่าวหัวยิ้ม “ นายวางใจได้ ”
ไม่นาน กริ่งประตูก็ดังขึ้น หยางโปจึงไปเปิดประตูให้ เมื่อเห็นโจวซินและเสวียนจงยืนอยู่นอกประตู เขาก็พยักหน้าและผายมือเชิญทั้งสองเข้ามา
โจวซินจ้องหยางโปเขม็ง สักพักถึงจะเดินตามหยางโปเข้ามา
หลังจากเดินเข้ามาในห้องแล้ว โจวซินก็ยังคงมองไปรอบๆตัวเอง เหมือนกับกำลังมองหาอะไรสักอย่าง
ทางเสวียนจงจึงทำได้เพียงเอ่ยออกมาอย่างเก้อเขิน ” ศิษย์พี่หยาง มาเยี่ยมหาอย่างกะทันหัน
ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ”
หยางโปส่งยิ้มให้ ” พวกคุณไม่ได้อยู่ที่หยูหางกันเหรอ ? หาที่นี่เจอได้ยังไง ผมจำได้ว่าไม่ได้บอกที่อยู่ให้พวกคุณรู้นะ ? ”
เสวียนจงเหลือบมองโจวซิน เมื่อเห็นว่าเขายังคงมองไปรอบๆอยู่ เขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องอธิบายไปว่า ” พวกเราไปสอบถามที่อยู่มา โจวเต๋าโยวมีคำถามอยากจะถามคุณสักหน่อยนะ ”
พอพูดจบ เสวียนจงก็หันมองไปทางโจวซิน ” ใช่ไหมโจวเต๋าโยว ? ”
โจวซินนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง ” คุณพูดว่าอะไรนะ ? ”
เสวียนจงทำอะไรไม่ถูกไปเล็กน้อย ” เมื่อสักครู่ผมบอกกับศิษย์พี่หยางไปว่าคุณมีคำถามอยากจะสอบถามเขา ถ้าคุณมีคำถามอะไร ก็เริ่มถามตอนนี้เลยสิ ! ”
โจวซินถึงได้ยิ้มออกมา “ ใช่ ผมมีคำถามสองสามข้อ อยากจะถามคุณสักหน่อยนะ ”
หยางโปมองหน้าอีกฝ่ายเหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม “ อ้อ มีปัญหาอะไรเหรอ ? ”
โจวซินลังเลเล็กน้อย เขาจ้องหน้าหยางโป ” วันนั้น ทำไมคุณถึงไปปรากฏตัวอยู่ที่ทะเลสาบซีหู ? ”
“ อ้อ แล้วทำไมคุณถึงไปปรากฏตัวอยู่ที่ทะเลสาบซีหูล่ะ ? ” หยางโปจ้องหน้าอีกฝ่าย
โจวซินสะดุ้งตกใจ แต่ก็ได้สติกลับมา ในเมื่อตัวเองมีครอบครัวช่วยดูดวงโอกาสและโชคชะตาในครั้งนี้ให้เขาได้ ถ้าอย่างนั้นหยางโปก็อาจมีคนช่วยดูดวงให้เช่นกัน เยว่จวิ้นเหยาบอกว่าเขาไม่ได้มีคนสนับสนุนอยู่เบื้องหลัง ไม่มีอาจารย์ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าสิ่งเหล่านี้จะเชื่อได้เพียงแค่ครึ่งเดียวเท่านั้น !..Aileen-novel
โจวซินมีอาการลังเลเล็กน้อย “ ตอนนั้นคุณเห็นอะไรบ้างไหม ? ”
หยางโปจ้องโจวซินตาเขม็ง เขาไม่รู้ว่าคำตอบของเขาจะสร้างปัญหาให้กับอีกฝ่ายแค่ไหน แต่ยังไงซะ เขารู้สึกว่าอีกฝ่ายต้องการที่จะถามเรื่องที่เกิดขึ้นต่อหลังจากนั้น เขายิ้มและเอ่ยปากพูดว่า
“ ผมเห็นพื้นผิวทะเลสาบที่กว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา มองเห็น เรือลำเล็กที่อยู่ทางด้านนั้นของพวกคุณ และมองเห็นพวกคุณด้วย แถมยังมีฟ้าร้องและฟ้าผ่าอีก ”
โจวซินยังคงจ้องมองหยางโปอย่างไม่ล่ะสายตา อยากได้คำตอบบางอย่างจากความจำของเขา แต่คิดไม่ถึงว่าหยางโปจะไม่กระพริบตาเลย ดูเหมือนว่าไม่มีอะไรจริงๆ
เมื่อเป็นแบบนี้ โจวซินก็อดไม่ได้ที่จะสับสนมากขึ้นไปอีก หลังจากตื่นขึ้นมาในทะเลสาบ ความคิดแรกของเขาคือต้องมาหาหยางโป เพราะเขาคิดว่าหยางโปน่าจะเป็นคนที่ได้รับโอกาสและโชคชะตาไป แต่ตอนนี้เมื่อมาสอบถามด้วยตัวเอง โจวซินกลับรู้สึกไม่รู้ว่าจะรับมือกับมันยังไง เพราะเขาก็ไม่รู้แน่ชัดว่าแท้จริงแล้วโอกาสและโชคชะตานี้คืออะไรกันแน่ ?
มันเป็นตำราลับเล่มหนึ่ง ? หรือว่าเป็นอาวุธวิเศษ ? หรืออาจจะเป็นยาอายุวัฒนะที่สามารถเพิ่มพลังได้ ?
โจวซินหันไปมองหยางโป ” คุณไม่เห็นสิ่งอื่นบ้างเลยจริงๆเหรอ ? ”
หยางโปส่ายหน้า “ สภาพแวดล้อมในตอนนั้นมีพลังอยู่มากมาย ผมฝึกฝนบำเพ็ญเพียรอยู่ตลอดเวลา ไม่ทันได้สังเกตเห็นสภาพแวดล้อมโดยรอบ ยิ่งไปกว่านั้น เรือที่ผมนั่งมาก็ยังถูกคลื่นซัดจนพลิกคว่ำลงอย่างรวดเร็ว มองไม่เห็นอะไรเลย ”
เมื่อโจวซินฟังมาจนถึงจุดนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหมดสิ้นหนทาง เวลานั้นเขาเห็นเรือของหยางโปถูกคลื่นซัดจนพลิกคว่ำและเขาก็จมลงสู่ก้นทะเลสาบ คำตอบที่ได้ เขาจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกลัดกลุ้มใจขึ้นมา
ลัวย่าวหัวที่นั่งอยู่ด้านข้าง เมื่อได้ฟังที่พวกเขาสนทนากัน ก็รู้สึกงุนงงขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย พื้นผิวทะเลสาบอะไร พบของอะไร ? หรือว่า พวกเขาจะไปว่ายน้ำเล่นกันที่ทะเลสาบซีหู ?
เสวียนจงรีบพูดต่อ “ ศิษย์พี่หยาง เกรงว่าคุณจะยังไม่รู้แน่ชัด วันนั้นโจวเต๋าโยวไปว่ายน้ำที่นั่น
และตกลงไปในทะเลสาบ แต่วันนั้นบังเอิญเขาได้สูญเสียสิ่งที่บรรพบุรุษสืบทอดมาให้ ดังนั้น
ถึงได้แทบอดทนรอไม่ไหวที่จะตามหามันกลับมา ”
“ อ้อ จริงเหรอ ? ทำของหาย ? ” หยางโปเอ่ยถาม
โจวซินพยักหน้าลงอย่างหน้าด้าน “ ใช่ทำของหายไปชิ้นหนึ่ง วันนั้น ผมเอากระจกมาด้วยบานหนึ่ง มันคือกระจกแสงจันทร์ ”
ใบหน้าของหยางโปเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขามองหน้าโจวซิน ” กระจกแสงจันทร์เหรอ ? คุณแน่ใจใช่ไหม ? ”
โจวซินมีอาการสับสนเล็กน้อย “ ใช่ กระจกแสงจันทร์เป็นของผม นั่นเป็นโอกาสและโชคชะตาของผม ! ”
โจวซินดูเหมือนจะเข้าใจในทันที ในเมื่อวันนั้นไม่ได้มีของอะไรปรากฏขึ้น และยังไม่มีโอกาสและโชคชะตาอื่นปรากฏขึ้น ถ้าอย่างนั้นโอกาสและโชคชะตาของเขา อาจจะอยู่บนตัวของหยางโปก็ได้ ถ้าเป็นแบบนี้ มันก็มีเพียงกระจกแสงจันทร์เท่านั้นที่ใช่ !
ในที่สุด ลัวย่าวหัวก็อดไม่ได้ที่จะพูดออกมา “ คุณบอกว่ากระจกแสงจันทร์เป็นของคุณ
คุณมีหลักฐานไหม ? แต่ผมเห็นกระจกแสงจันทร์อยู่ในมือเขามานานแล้ว ! ”
โจวซินชายตามองลัวย่าวหัว ” คุณเป็นใคร ? ”
ลัวย่าวหัวจึงตอบกลับไปว่า “ ไม่สำคัญหรอกว่าผมเป็นใคร ผมแค่รู้ว่าตัวเองไม่ชอบคนที่ชอบปั้นน้ำเป็นตัว ”
“ หยางโป คุณปล่อยให้เขาพูดแบบนี้เหรอ ? ” โจวซินมองหน้าหยางโป
หยางโปเทน้ำใส่แก้วดื่มแล้วพูดว่า ” โจวซิน คุณมันชอบปั้นน้ำเป็นตัว อยากให้ผมโทรหา
เยว่จวิ้นเหยาและถามเธอตอนนี้เลยไหม ? ”
“ จะถามเธอไปทำไม ? ต่อให้ถามเธอไป ผมก็ยังจะพูดเหมือนเดิม ! ” โจวซินกล่าว
หยางโปจ้องมองโจวซิน ” ในเมื่อเป็นแบบนี้ ผมก็จะโทรหาเธอ พวกเราจะได้มาพิสูจน์กันไปเลย ! ”
พอพูดจบ หยางโปไม่ลังเลเลยที่จะหยิบโทรศัพท์ออกมา
“ คุณเป็นลูกผู้ชายไหม ทำไมต้องไปหาผู้หญิงมาตัดสินให้ด้วย ? ” โจวซินรีบเอ่ยออกมาทันที
หยางโปหันมองไปทางโจวซิน และส่ายหัวให้เล็กน้อย โจวซินยังอ่อนหัดเกินไป ไม่ได้มีประสบการณ์มาอย่างโชกโชนเหมือนอย่างเสวียนจง ทางเสวียนจงพูดเพียงไม่กี่คำ แต่สิ่งที่เขาพูดออกมา ก็ยังคงถึงจุดเป็นจุดตายมาก
ในขณะที่พูดคุยกันอยู่นั้น จู่ๆประตูห้องก็เปิดออก เหยียนหรูหยูก็เดินออกมาจากห้อง
โจวซินที่แต่เดิมไม่ทันสังเกตเห็น แต่เมื่อเขาเห็นหยางโปหยุดนิ่งไป จึงหันกลับไปมองทางนั้น
เขาก็อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมอง เพียงแค่ชำเลืองมอง โจวซินก็รู้สึกหลงเสน่ห์ไปในทันใด !
เหยียนหรูหยูสวมชุดเดรสยาวสีขาว ที่ขาวราวกับหยก ใบหน้างดงามราวกับเดินอยู่ในภาพวาด
ทุกย่างก้าวทำให้ใจสั่นไหวไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ราวกับนางฟ้าที่ลงมาจุติยังโลกมนุษย์
โจวซินจ้องเหยียนหรูหยูตาเขม็ง จนลืมจุดประสงค์ที่เขามา ” คุณผู้หญิง ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไร ? ”
เหยียนหรูหยูไม่สนใจเขาเลย เธอหันไปมองหน้าหยางโป ” ฉันจะเอากระจกเทียนหลัวกลับ จะเอาให้ใครไม่ได้เด็ดขาด ! ”
หยางโปตกใจเล็กน้อย เขานึกไม่ถึงว่าเหยียนหรูหยูจะได้ยินสิ่งที่พวกเขาพูดกันอยู่ในห้อง เขาพยักหน้าและขานรับว่า ” อืม ! ”
โจวซินกลับขำกลิ้ง ” คุณผู้หญิง กระจกเทียนหลัวคืออะไร ? สู้มอบให้ผมดูแลรักษาไว้ให้ไม่ดีกว่าเหรอ ? ”