เสวียนจงนิ่งเงียบ เดินตามไป เขานึกว่าโจวซินมองเห็นหยางโปแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าพอเดินมาตรงหน้า เขากลับเจอกับครอบครัวที่มีอยู่ด้วยกันสามคนของหยางหลาง
เมื่อเจอกับกับโจวซิน หยางหลางก็ถึงกับใจตกไปอยู่ตรงตาตุ่ม เขาเบิกตากว้าง และหันไปสะกิดพ่อทันที “ พ่อ พ่อ ! พ่อดูสิ ! ”
พ่อหยางหันไปมองโจวซิน และส่ายหน้าให้เล็กน้อย “ ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัว ! ”
หยางหลางยังคงกระวนกระวายใจ เขารู้สึกว่าพ่อของเขาโกงเงินคนอื่นไปตั้งมากมาย เวลานี้อีกฝ่ายคงจะไม่พอใจ ถ้าชกต่อยกันตรงนี้ขึ้นมาจริงๆ เขาจะวิ่งหนีออกไปได้ยังไง ?
โจวซินเข้าไปใกล้ขึ้น ก่อนหน้านี้เขาก็ยังรู้สึกโกรธอยู่ แต่เวลานี้กลับไม่ได้โกรธเลย เขามองไปที่
พ่อหยาง ” คุณหยาง พวกเราเจอกันอีกแล้ว ! ”
พ่อหยางยิ้ม “ คุณโจว บังเอิญจริงๆ คิดไม่ถึงว่าจะได้เจอคุณที่นี่ คุณมีธุระใช่ไหม ? ”
เมื่อโจวซินเห็นว่าพ่อหยางหน้าด้านแบบนี้ ก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาอยู่บ้าง เขาจึงเอ่ยปากทักทาย
” ขอถามอะไรคุณสักเรื่องสิ หยางโปอยู่กับคุณใช่ไหม ? ”
พ่อหยางนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง “ คุณกำลังพูดถึงไอ้ลูกเนรคุณคนนั่นเหรอ ? เขาทำไม ? เขารังแกคุณเหรอ ? ”
“ เปล่า เขาไม่ได้รังแกผม ผมแค่ตามเขามาและหลงทางกันในสนามบิน ” โจวซินกล่าว
พ่อหยางมองเขาด้วยความสงสัย “ ทำไมคุณถึงตามเขามา ? ”
โจวซินตะลึงไปครู่หนึ่ง และรีบเปลี่ยนคำพูดอย่างรวดเร็ว “ ไม่ ผมไม่ได้ตามเขามา ก่อนหน้านี้ผมอยู่ที่บ้านของเขา เขาขึ้นรถมาสนามบินก่อน เลยทิ้งผมให้ตามหลังมา ”
“ อ้อ ในเมื่อคุณเจอกับเขาแล้ว ไม่มีเบอร์โทรศัพท์ของเขาหรือไง ? ” พ่อหยางถาม
โจวซินนิ่งอึ้งไปทันที เขาใจร้อนจนสะเพร่าไปแล้วจริงๆ เขารีบหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วต่อสายโทรหาหยางโปทันที
“ ขออภัยค่ะ โทรศัพท์ของหมายเลขนี้ปิดอยู่… ”
โจวซินอดที่จะเงยหน้ามองพ่อหยางไม่ได้ “ เขาปิดเครื่องไปแล้ว คุณรู้ไหมว่าเขาพักอยู่ที่ไหน ? ”
“ ไอ้ลูกเนรคุณนั่น เขาพักอยู่ที่ไหนผมจะไปรู้ได้ยังไง ? เอาล่ะ คุณไม่ต้องมารบกวนพวกเราแล้ว ครั้งนี้พวกเราจะไปท่องเที่ยวตี้จิงกัน ไม่ได้ไปหาเขา ” พ่อหยางกล่าว
โจวซินนิ่งเงียบไป “ คุณไม่ใช่พ่อของหยางโปใช่ไหม ? ”
“ ขอโทษนะ คุณคงจำคนผิดแล้วล่ะ หยางโปคือใคร ? ” พ่อหยางกล่าว
โจวซินรู้สึกว่าตัวเองมีปัญหามาก คนไร้ยางอายที่อยู่ต่อหน้าเขาคนนี้ทำให้เขาได้รับประสบการณ์ใหม่ๆ !
เสวียนจงที่ยืนอยู่ข้างหลังโจวซิน ถอนหายใจออกมาเบาๆ เขาคว้าแขนโจวซินไว้ และไปยืนอยู่ด้านหน้าแทน เขามองหน้าพ่อหยาง ” คุณหยาง เอาตามข้อตกลงก่อนหน้านี้ก็แล้วกัน ที่อยู่ละแสน ! ”
เสวียนจงจ้องพ่อหยางตาเขม็ง หลังจากผ่านเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ มันทำให้เขาเห็นได้อย่างชัดเจนว่า พ่อหยางแสดงออกว่ารักเงินอย่างเห็นได้ชัด !
เป็นไปตามที่คาดการณ์ไว้จริงๆ ดวงตาของพ่อหยางลุกวาว เขาหันไปยิ้มให้เสวียนจง
“ ตอนนี้มันไม่ใช่ราคานี้แล้ว ราคาเพิ่มขึ้นแล้ว ”
“ เท่าไหร่ ? ” เสวียนจงเอ่ยปากถาม
พ่อหยางมีอาการลังเล เขามันมือโปรแล้ว รู้ดีว่าการขู่กรรโชกแบบนี้ควรจะทำแบบพอเหมาะพอควร จะให้อีกฝ่ายผิดสังเกตเกินไปไม่ได้ เขาคิดอยู่ครู่หนึ่ง และกำลังที่จะเอ่ยปากพูดอยู่นั้น
ก็กลับถูกหยางหลางพูดตัดบทไปเสียก่อน “ ข้อมูลละล้าน ! ”
หยางหลางแสดงออกอย่างภาคภูมิใจ “ ผมรู้ที่อยู่ แค่จ่ายให้ผมมาได้ล้านหนึ่ง ผมก็จะยอมบอกคุณ ! ”
“ เพี๊ยะ ! ” พ่อหยางตบหัวหยางหลางไปทีหนึ่ง “ แกพูดจาไร้สาระอะไร ? จะเอาเป็นล้านได้ไง !
แกพูดบ้าอะไรเนี่ย ? ”
หยางหลางมองหน้าพ่ออย่างน้อยเนื้อต่ำใจ “ พ่อไม่ได้เอามากกว่าผมหรือไง ? ”
“ ข้อมูลล่ะสองแสนหยวน ” พ่อหยางตอบ.ไอรีนโนเวล.
เสวียนจงไม่สนใจ “ คุณเขียนข้อมูลมา ผมจะโอนให้สองแสนหยวน ! ”
หยางหลางที่ยืนอยู่ด้านข้างตาลุกวาว ครั้งนี้เขาเจอเข้ากับคนรวยเข้าแล้วจริงๆ อีกฝ่ายเงินไม่ขาดมือเลย !
พ่อหยางหัวเราะและตบไปที่ไหล่ของหยางหลาง “ แกมาเขียนสิ ! ”
หยางหลางนิ่งอึ้งไป เขาหันไปมองพ่อหยาง “ ผมก็ไม่รู้ ”
“ แกไม่รู้ แล้วแกกล้าที่จะเสนอราคาเป็นล้านเนี่ยนะ ! ” พ่อหยางพูดด้วยความโมโห
หยางหลางดูเหมือนจะไม่รู้อิโหน่อิเหน่ “ พ่อรู้อีกแล้วเหรอ ? ”
พ่อหยางถลึงตาโตใส่ เจ้าลูกชายหน้าโง่คนนี้ทำแผนหลุดอีกแล้ว เขาไม่รู้เลยว่าหยางโปอยู่ที่ไหน แต่มันก็ไม่ได้ขัดขวางช่องทางการต้มตุ๋นของเขาไปได้เลย !
“ มาเดี๋ยวผมเขียนเอง ! ” พ่อหยางหยิบกระดาษออกมาแผ่นหนึ่ง เขียนที่อยู่แล้วยืนให้
เสวียนจงรับกระดาษแผ่นนั้นมาดู “ นี่มันที่ไหนกัน ? ”
พ่อหยางอธิบายว่า ” หยางโปเป็นสมาชิกของคณะกรรมการประเมินพิสูจน์วัตถุโบราณทางวัฒนธรรมแห่งชาติ ถ้าพวกคุณหาหน่วยงานนี้พบ ก็สามารถหาตัวเขาพบได้ ! ”
เสวียนจงขมวดคิ้ว เขาโอนเงินให้ และไม่ขอที่อยู่จากพ่อหยางอีก เพราะเขาพอจะดูออกว่าความสัมพันธ์ระหว่างหยางโปและพ่อหยางไม่ได้ราบรื่นเท่าที่ควร
แต่โจวซินกลับไม่ได้สังเกตเห็น เขามองหน้าพ่อหยางพร้อมกับเอ่ยปากว่า “ คุณนั่งเที่ยวบินไหน ?พวกเราเที่ยวบินเดียวกันหรือเปล่า นั่งไปด้วยกันไหม ? ”
พ่อหยางหัวเราะทันที “ ดีเลย พวกเราไปตี้จิงด้วยกันได้ ! ”
แต่เสวียนจงกลับดึงโจวซินไว้ เขาส่ายหน้าให้เล็กน้อย “ ช่างเถอะ พวกเราไปถึงตี้จิงแล้วค่อยว่ากัน ! ผมพอจะรู้จักคนที่ตี้จิงอยู่ เราสามารถหาเขาเจอได้ ! ”
โจวซินค่อนข้างที่จะสองจิตสองใจ จากนั้นก็พยักหน้าตอบรับ
หยางหลางโบกมือให้ “ ถ้างั้นก็เจอกันครั้งหน้าแล้วกันนะ ! ”
รอจนโจวซินจากไปแล้ว หยางหลางก็รีบหันมาอย่างร้อนรน “ พ่อ ถ้ารั้งเขาไว้ เราไม่ใช่ว่าจะยิ่งหาเงินได้มากกว่าหรือไง ? ”
พ่อหยางหันไปถลึงตาให้เขา “ โลภมากลาภหาย ! แกคิดว่าคนมีเงินไม่มีอิทธิพลหรือไง ? ถ้าแกขูดรีดเอามากไป แล้วเขาควักเงินเป็นล้านมาให้คนจัดการเรา แกคิดว่าจะไม่มีคนกล้าลงมืออย่างงั้นเหรอ ? ”
หยางหลางนิ่งอึ้งไปทันที เขาไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลยจริงๆ เขาคิดแค่ว่าสามารถหลอกใช้โจวซินไปยาวๆได้ !
……
ทางด้านหยางโปกลับไม่รู้เรื่องนี้เลย เขาลงเครื่องมา ขึ้นรถบอดี้การ์ด และมุ่งหน้าตรงไปยังเรือนสี่ประสาน
เห็นได้ชัดว่าฮัวชิงหยุนค่อนข้างที่จะตื่นเต้น “ แม่ของคุณจะไม่ชอบฉันหรือเปล่า ? ”
“ ไม่มีทาง ? ” หยางโปพูดปลอบใจ “ แม่ก็เคยเจอกับคุณมาก่อนหน้านี้ คุณวางใจได้นะ
แม่มีความทรงจำที่ดีมากกับคุณ ! ”
ฮัวชิงหยุนยังคงกำชายเสื้อแน่น นิ่งเงียบไม่พูดไม่จา
หยางโปไม่พูดมาก นี่มันไม่ใช่ปัญหาใหญ่โตอะไร แค่ฮัวชิงหยุนคิดตกไปก็เท่านั้น
ไม่นาน ทั้งกลุ่มก็มาถึงเรือนสี่ประสาน ฮัวชิงหยุนค่อนข้างจะสองจิตสองใจ หยางโปหัวเราะพร้อมพูดว่า “ ยังไงซะสะใภ้ที่น่าเกลียดก็ต้องเจอกับพ่อแม่สามีอยู่ดี ! ”
“ คุณสิที่น่าเกลียด ” ฮัวชิงหยุนสวนกลับทันควัน
ลัวย่าวหัวที่ยืนอยู่ด้านข้าง “ จริงๆเลย พวกนายสองคนนี่ทำมาเป็นลับล่อๆ นี่มาถึงหน้าประตูบ้านกันแล้วนะ ยังจะมาอายอะไรกันอีก ? รีบเข้าไปซะสิ ! ”
ส่วนเหยียนหรูหยูที่ยืนอยู่ข้างๆกลับมองสำรวจแค่เรือนสี่ประสานเท่านั้น ดูเหมือนจะค่อนข้างอยากรู้อยากเห็น
เมื่อเปิดประตู จากนั้นทั้งกลุ่มก็พากันเดินเข้าไป
พอหลินหลินรู้ข่าว ก็มารอพวกเขาอยู่นานแล้ว เธอมานั่งรออยู่ที่ห้องรับแขกเมื่อเห็นฮัวชิงหยุนเดินเข้ามา ก็ยิ้มหวานลุกขึ้น เข้าไปกุมมือของฮัวชิงหยุน “ ชิงหยุน ในที่สุดหนูก็มา ! ”
ฮัวชิงหยุนค่อนข้างที่จะเขินอาย “ คุณป้า ”
หลินหลินหัวเราะดังออกมา ดึงมือเธอให้ไปนั่งลงอย่างรักใคร่ พลางเอ่ยปากพูดขึ้นว่า “ ป้าใช้ให้เสี่ยวโปพาหนูมาที่บ้านตลอด เขาก็มักจะผลัดวันประกันพรุ่งว่ายุ่งอยู่นั่นแหละ เพิ่งจะพามาตอนนี้ ป้าเฝ้ารอจนร้อนใจไปหมดแล้ว ! ”
ฮัวชิงหยุนยิ่งอายเข้าไปอีก เธอก้มหน้าลงไม่พูดไม่จา
หลินหลินหันไปกวักมือเรียกลัวย่าวหัว “ ย่าวหัว ยังจะมาเกรงใจอะไรกันอีก ? รีบมานั่งสิ !
แม่หนูคนนี้คือ ? ”
หลินหลินหันไปมองเหยียนหรูหยูด้วยความแปลกใจ