ซุนเหอจั๋วไม่ได้พักอยู่กับพ่อของเขา มันเลยทำให้หยางโปและพรรคพวกทำงานได้สะดวกขึ้น
หยางโปกดกริ่งประตู และได้ยินเสียงแม่บ้านเอ่ยถามออกมาว่า “ ใครค่ะ ? ”
“ มาส่งพัสดุครับ ” หยางโปตอบกลับ
แม่บ้านก็ไม่ได้คิดอะไรมาก นั่นเป็นเพราะว่าเขตชุมชนที่พวกเขาอยู่ค่อนข้างที่จะปลอดภัยเอามากๆ ไม่เคยเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นมาก่อน เธอจึงเปิดประตูให้ แต่เมื่อเห็นหยางโปและพรรคพวกก็ถึงกับตกตะลึงไปทีเดียว “ พวกคุณเป็นใครกัน ? ”
ในระหว่างที่ถามอยู่นั้น ก็ดันประตูปิด
เมื่อหยางโปเห็นชุดขาวดำของแม่บ้าน ก็ตกใจนิ่งอึ้งไปทันที เพราะแม่บ้านคนนี้ดูแล้วคงอายุแค่ยี่สิบกว่าเท่านั้น หน้าตาก็สะสวยน่ารัก ไกลเกินกว่าจะเทียบได้กับการดูแลทำความสะอาดบ้านทั่วไป เขาอดที่จะคิดอะไรไม่ดีไม่ได้ หรือว่าซุนเหอจั๋วกำลังเล่นบทบาทสมมติอยู่
เมื่อเห็นอีกฝ่ายจะปิดประตู หยางโปก็ขวางประตูไว้ และเอื้อมมือไปดันประตูไว้และเดินเขาไปข้างใน
ในห้องรับแขก ซุนเหอจั๋วกำลังนั่งอยู่บนโซฟาดื่มชากับซุนเชี่ยนหยุน เขาเงยหน้ามองหยางโปด้วยอาการตกใจสีหน้าถอดสี “ นายเข้ามาได้ยังไง ? ”
หยางโปตรงปรี่เข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้าซุนเหอจั๋วแล้วกระชากคอเสื้อของเขา “ ซุนเหอจั๋ว แกน่าจะรู้นะ ว่าฉันมาหาแกทำไม ! ”
ซุนเหอจั๋วหน้าซีดเผือด แต่ยังคงส่ายหน้า “ หยางโป ฉันกับนายไม่ได้มีความแค้นต่อกันมาก่อน นายคิดจะทำอะไร ? ”
หยางโปจ้องซุนเหอจั๋วตาเขม็ง “ แกกับฉันไม่ได้มีความแค้นต่อกันงั้นเหรอ ? ”
“ เพี้ยะ ! ” หยางโปตบหน้าไปหนึ่งที “ แกคิดบ้างไหม ว่าเด็กผู้หญิงที่ถูกแกขับรถชน เธอก็ไม่ได้มีความแค้นกับแกเหมือนกันน่ะ ? ”
ซุนเหอจั๋วช็อกไปทันที เขาจ้องหน้าหยางโป “ นั่นมันก็แค่คนผ่านทาง มันไปเกี่ยวอะไรกับนายได้ยังไง ? ”
ซุนเชี่ยนหยุนที่ยืนอยู่ด้านข้าง เพิ่งจะได้สติ เธอเดินเข้าไปข้างกายหยางโป และกระชากแขน
หยางโปอย่างแรง “ นายปล่อยเขานะ ฉันบอกให้นายปล่อยเขาไง นายได้ยินหรือเปล่า ! ”
ลัวย่าวหัวที่ยืนอยู่ด้านข้าง คว้าตัวซุนเชี่ยนหยุนไว้ และจับตัวไว้ไม่ให้เธอดิ้นหลุดออกมา
ซุนเชี่ยนหยุนกรีดร้องเสียงดัง “ ลัวย่าวหัว พวกนายคิดที่จะทำอะไร ? พวกนายจะทำอะไร ? ”
“ ประโยคนี้ เธอควรไปถามน้องชายของเธอดีกว่านะ ว่าเขาทำเรื่องอะไรมากันแน่ ! ” ลัวย่าวหัวกล่าว
“ เหอจั๋วเขาทำไม ? วันนี้เขาออกไปข้างนอกมารอบหนึ่ง แต่ไม่นานก็กลับมาแล้ว ทำไมพวกนายทำกับเขาแบบนี้ ! ” ซุนเชี่ยนหยุนเหมือนจะไม่รู้อะไรเลย
“ เพี้ยะ ! ”
หยางโปตบหน้าให้อีกทีหนึ่ง “ แกบอกพี่สาวของแกสิ ว่าแกไปทำเรื่องอะไรไว้ ! ”
พอโดนตบไปสองที แก้มทั้งสองข้างของซุนเหอจั๋วก็บวมขึ้นมา เขาน้ำตาคลอเบ้า พูดอ้ำอึ้งฟังไม่ชัด “ ใช่ฉันขับรถชนคน แต่ฉันไม่ได้ตั้งใจทำจริงๆนะ ”
“ งั้นแกรู้ไหมว่าแกเกือบชนแม่ของฉันเข้าให้แล้ว ถ้าเธอไม่ถูกบอดี้การ์ดกระชากตัวไว้ วันนี้คนที่เกิดอุบัติเหตุคงเป็นแม่ของฉันไปแล้ว ! ” หยางโปจ้องหน้าซุนเหอจั๋วด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโมโห เขารู้สึกว่าซุนเหอจั๋วดูหมิ่นชีวิตและไม่หวงแหนชีวิตเลย
ซุนเหอจั๋วได้ยินแบบนั้นก็นิ่งเงียบไปทันที เขาไม่คิดมาก่อนว่ามันจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
ซุนเชี่ยนหยุนถูกลัวย่าวหัวจับตัวไว้ เธอลังเลเล็กน้อยและพูดเสียงแผ่วเบา “ ก็ไม่ได้ถูกชนนิ ? ”
“ ถ้าอย่างนั้น ในเมื่อเป็นแบบนี้ เธอไปยืนอยู่ข้างถนนให้ฉันชนสักครั้งเอาไหม ถ้าเธอเคราะห์ดีหลบไปได้ นั่นก็ถือว่าเป็นโชคของเธอ ! ” หยางโปพูดออกมาด้วยความโมโห.ไอรีนโนเวล.
ใบหน้าของซุนเหอจั๋วบวมช้ำ เขาจ้องหน้าหยางโป และรวบรวมความกล้าออกมาจนในที่สุด
“ แล้วนายจะเอายังไง ? ”
หยางโปมองหน้าซุนเหอจั๋ว “ แกต้องรับผิดชอบในการกระทำครั้งนี้ ! ”
“ ไม่มีทาง ! ” ซุนเชี่ยนหยุนพูดเสียงดัง “ ตระกูลซุนของเรามีเขาเป็นลูกชายคนเดียว เขาจะติดคุกไม่ได้ ! ”
“ ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้ ! ” หยางโปตอบกลับ
ในระหว่างที่พูดคุยกันอยู่นั้น ก็มีเสียงฝีเท้าดังมาจากนอกตัวบ้าน จากนั้นก็ได้ยินเสียงเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยกลุ่มหนึ่งวิ่งตามกันเข้ามา พวกเขาตกใจมากเมื่อเห็นสถานการณ์ในห้อง
มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนหนึ่งทำตัวอย่างกับเป็นคนโง่ เขาอุทานออกมา “ โจรปล้น ! ”
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเหล่านี้ปกติแล้วก็ไม่ได้รับการฝึกอบรมใดๆมา พวกเขารีบวิ่งกรูกันเข้ามาเพราะอารมณ์ชั่ววูบ แต่เมื่อเห็นลัวย่าวหัวดึงตัวซุนเชี่ยนหยุนขึ้นมา พวกเขาก็หยุดอยู่กับที่ จากนั้นแต่ละคนก็พากันก้าวถอยหลัง
ซุนเหอจั๋วที่เดิมทียังรู้สึกดีใจอยู่บ้าง คิดว่าตัวเองจะหลุดรอดไปได้แล้ว แต่เมื่อเห็นสถานการณ์ในที่เกิดเหตุ ก็สบถด่าออกมาทันที ” พวกสุนัขรับใช้ นี่ฉันจ่ายเงินไปเลี้ยงสุนัขหรือยังไงกัน ? พวกแกแต่ละคนทำไมถึงทำตัวโง่เขลาหวาดกลัวกันถึงขนาดนี้ ! ”
เมื่อเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่อยู่ในที่เกิดเหตุได้ยิน ก็ยิ่งหวาดกลัวกันเข้าไปใหญ่ พากันก้าวถอยหลังกลับทันที
หยางโปมองไปที่ซุนเหอจั๋ว ” แกมันก็แค่มีพ่อดีๆคนหนึ่งก็เท่านั้น ! ”
พอพูดจบ หยางโปกระชากคอเสื้อของซุนเหอจั๋วแล้วเดินออกไปข้างนอก เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเข้ามาปิดล้อมไว้ ไม่มีเสียงใดๆเล็ดลอดออกมา เหมือนคนเดินผ่านไปมา แม่บ้านเด็กที่เปิดประตูให้ยังคงขดตัวอยู่ตรงนั้น ไม่พูดไม่จา ในห้องจึงดูค่อนข้างที่จะเงียบมาก !
“ หยางโป นายบ้าไปแล้วรึไง ? นายกำลังพยายามทำให้เกิดการเผชิญหน้าระหว่างตระกูลซุนและตระกูลชุยอยู่ใช่ไหม ? ” ซุนเชี่ยนหยุนตะคอกเสียงดัง
หยางโปเหลือบมองไปที่ซุนเชี่ยนหยุน ” ถ้าอย่างนั้นก็ขึ้นอยู่กับอำนาจตระกูลซุนของเธอแล้ว ! ”
หยางโปหันไปหาซุนเหอจั๋ว เขารู้ดีว่าด้วยอิทธิพลของตระกูลซุน ต่อให้ซุนเหอจั๋วถูกพาตัวส่งไปที่สถานีตำรวจ เกรงว่าตระกูลซุนก็จะใช้อำนาจพาเจ้าตัวออกมาได้เช่นกัน เรื่องนี้ไม่ต้องสงสัยเลย !
ซุนเชี่ยนหยุนที่อยู่ด้านหลังหยางโปเอ่ยปากให้สัญญา “ หยางโป ฉันรับปากนายเลย ขอแค่นายปล่อยเหอจั๋วไป ฉันจะรีบส่งเขาไปต่างประเทศทันที จะไม่มีวันให้เขาได้กลับมาอีก ! ”
หยางโปส่ายหน้า “ นี่ไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องการ ! ”
ซุนเชี่ยนหยุนนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง “ สิบล้าน สำหรับเด็กสาวที่โดนชนตาย ครอบครัวซุนของเราจะชดใช้ให้เธอสิบล้านหยวน ในทำนองเดียวกัน เราก็จะชดเชยให้แม่ของนายด้วยเงินสิบล้านหยวนเช่นกัน นายคิดว่าไง ? ”
“ เธอว่าฉันดูเหมือนคนไม่มีเงินรึไง ? ” หยางโปเอ่ยถาม
“ นายไม่ใช่คนไม่มีเงิน แต่พ่อแม่คนตายมันก็ไม่แน่ ! ” ซุนเชี่ยนหยุนพูดพร้อมทั้งจ้องหน้าหยางโป
หยางโปขมวดคิ้วขึ้น เขาไม่ยอมปล่อยซุนเหอจั๋วไปง่ายๆแน่ แต่เห็นได้ชัดมากว่า ตราบใดที่พ่อของซุนเหอจั๋วอยู่ในอำนาจ เขาไม่มีทางถูกลงโทษอย่างหนักแน่ๆ มีความเป็นไปได้ที่อาจแค่แสดงละครให้ผ่านๆไป ! คิดได้แบบนี้ หยางโปก็ยิ่งโกรธมากขึ้น “ พวกเธอมีเงินแล้วจะฆ่าคนเป็นผักปลาก็ได้อย่างงั้นเหรอ ? พวกเธอมีเงินจะหนีคุกไปได้หรือยังไง ? ”
หยางโปเหยียบไปบนขาซุนเหอจั๋วเพราะรู้สึกโกรธมาก ดังนั้นเขาจึงลงแรงหนักมาก !
“ อ๊ากก ! ” ซุนเหอจั๋วกรีดร้อง กอดขาของตัวเองไว้ ร้องโอ๊ดครวญเสียงดังออกมาด้วยน้ำเสียงที่น่าสยดสยอง !
ลัวย่าวหัวที่ยืนอยู่ด้านข้าง เบิกตาโต อดไม่ได้ที่จะรู้สึกยกนิ้วโป้งให้หยางโป หยางโปกล้าลงมือจริงๆ !
หยางโปไม่หยุด แต่เหยียบลงไปซ้ำอีกครั้ง ทำเอาซุนเหอจั๋วกรีดร้องออกมา จับขาทั้งสองและร้องไห้ออกมาทันที !
ดวงตาทั้งคู่ของซุนเชี่ยนหยุนแดงก้ำ เธอจ้องหน้าหยางโป “ นาย ! นายกล้าดียังไงมาทำแบบนี้ ! ”
ในขณะที่พูดคุยกันอยู่นั้น เหยียนหรูหยูที่อยู่ด้านหลังก็สะกิดหยางโปและชี้ไปทางด้านนอก
หยางโปอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็เห็นว่ามีทหารจำนวนมากเข้ามาโอบล้อมอยู่ข้างนอก พวกเขาแต่งกายด้วยชุดลำลอง วิ่งกรูกันเข้ามาทางด้านนี้
หยางโปหันกลับไปมองซุนเชี่ยนหยุน ” เธอโทรตามคนมางั้นเหรอ ? ”
ซุนเชี่ยนหยุนปฏิเสธขาเดียว “ จะเป็นไปได้ยังไง ? ”
ถึงแม้จะพูดแบบนี้ ซุนเชี่ยนหยุนก็ยังคงมองออกไปข้างนอก เหมือนกับว่ากำลังรอคอยการมาของใครสักคน !
หยางโปแน่ใจว่า คนที่อยู่ด้านนอกเป็นคนที่ตระกูลซุนส่งมา !