บทที่ 148 ชีวิตประจำวันล่ะ
“มิโคโตะ เธออยากไปเดทไหม?” มุมปากยกยิ้มอย่างชั่วร้ายมองมิโคโตะ เขา
ค่อยๆพูดเน้นย้ำทีละคำ ในเวลาเดียวกันก็คาดเดาปฏิกิริยาตอบสนองของเธอ
“พรวด!” น้ำผลไม้ที่เพิ่งดื่มเข้าไป เมื่อมิโคโตะได้ยินคำพูดวู่หยานตาเธอเบิกกว้าง
แก้มเป็นสีชมพู ก่อนจะพ่นน้ำออกมา
“แค่ก แค่ก แค่ก….” มิโคโตะตบหน้าอกตัวเองขณะที่ไอไม่หยุด ดูเหมือนเธอจะ
ตกใจกับคำพูดเขาจริงๆ สีหน้าเธอตอนนี้ดูตลกมาก
“นะ นะ…นาย! อยู่ดีๆก็พะ..พูดอะไรเนี่ย!” นัยน์ตาสีชามองหน้าวู่หยานที่กำลังยิ้ม
มิโคโตะหน้าแดงแจ๋ ตัวสั่นเท่าพูดติดๆขัดๆ
“ดะ…เดทอะไร มะ..เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว…”
วู่หยานพูดไม่ออกเล็กน้อย มองมิโคโตะที่กำลังลนลาน เขาไม่รู้ว่าเธอใสซื่อบริสุทธิ์
เกินไปหรือทำเป็นซึน ขนาดเรื่องอย่างว่ายังทำมาแล้ว กะอีแค่เดทเธอเป็นอะไร
เนี่ย……
วู่หยานยักไหล่แล้วพูดยิ้มๆ
“พวกเราไม่เคยไปเดทกันลยนะ มันดูแปลกๆยังไงไม่รู้สิ เพราะงั้นไปเดทกัน
เถอะ!”
ได้ยินแบบนี้ หน้าทั้งหน้ามิโคโตะเปลี่ยนเป็นสีแดงหมด ไม่รู้ว่าควรตอบกลับยังไงดี
ตัวเธอโงนเงนซ้ายขวา ทำวู่หยานเริ่มกังวลเล็กน้อย
ทว่า ขณะที่มิโคโตะกำลังรวบรวมความกล้าเตรียมพูดอะไรบางอย่าง เสียงกรี๊ด
ร้องแหลมดังขึ้นมา เต็มไปด้วยจิตสังหารและออร่าสีดำ
“ไม่ได้อย่างเด็ดขาดคะ!!!”
สิ่นเสียงพูดก็มีร่างๆหนึ่งกระโดดเข้าไปเกาะตัวมิโคโตะเหมือนหมีโคอาล่า ขณะที่
หันมามองวู่หยานด้วยแววตาน่ากลัว
“คุโรโกะ จะไม่ยอมให้ไอ้ขยะโสโครกแบบนี้เข้าใกล้คุณพี่เด็ดขาดคะ!!”
ทุกอย่างมันสับสนวุ่นวายจนผู้คนในร้านอาหารไม่อาจเข้าใจได้อีก ทำไมแค่กินข้าว
มันถึงต้องส่งเสียงขนาดนี้ด้วย? แต่เอาเถอะนี่มันไม่ได้ส่งผลให้พวกเขาไม่ซุบซิบ
นินทาหรอก…..
“คุโรโกะ! ลงไปจากตัวฉันเดี๋ยวนี้นะ!!”
มิโคโตะที่แต่เดิมก็หน้าแดงมากอยู่ พอโดนคุโรโกะมายุ่งวุ่นวายอีกเธอหน้าแดงจน
แดงมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว พยายามเอามือดันหน้าคุโรโกะออกไปอย่างสุดแรง
“คุณพี่คะ! จะโดนมันหลอกไม่ได้นะคะ! ผู้ชายคนนั่นเป็นขยะน่างรังเกียจที่ชอบไป
ล่วงละมเดเด็กผู้หญิง แล้วมันยังมีทาสสวาทด้วยนะคะ! คุณพี่ก็เห็นแล้วสาวผมบ
ลอนด์ตรงนั่นไงคะ ไม่ดูยังไงมันก็เป็นคนชั่วช้าชัดๆ เพราะงั้นคุณพี่คะ! ได้โปรดคิด
ถี่ถ้วนมากกว่านี้ซักสามครั้งเถอะคะ!”
คุโรโกะพยายามโน้วนาวด้วยท่าทางน่าสงสาร น้ำเสียงเธอเหมือนลูกสาวกำลังโดน
ผู้ชายแปลกหน้าแย่งชิงแม่สุดที่รักไป เสียงเธอมันทั้งจริงจังล่าสงสาร แน่นอนว่านี่
ยิ่งทำให้มิโคโตะอายมากกว่าเดิม
ทุกคนในร้านอาหารมองพวกเขาด้วยสายตาแปลกๆ วู่หยานกับมิโคโตะอยาหารู
มุดหนีใจแทบขาด พวกเขาคุยซุบซิบกันเสียงเบาแล้วหันมามองพวกวู่หยานเป็นค
รั้งคราว
ทั้งจากสีหน้าและคำพูด คนอื่นๆในร้านอาหารต่างก็เข่ใจว่าคนโต๊ะนี่ต่างไม่ปกติ
สักคน มีทาสสาวจอมตะกระ สาวน้อยยูริ ขยะโรคจิต มีเพียงแค่เด็กสาวที่ชื่อมิโค
โตะที่ธรรมดา แต่เพราะเธออยู่ในกลุ่มนี้ ทำให้โดนมองแปลกๆไปด้วย
ถ้าวู่หยานรู้เข้า คงกู่ร้องทั้งน้ำตา จอมตะกระกับยัยยูรินี่ถูกแล้ว แต่ไอ้ขยะโรคนั่น
มันอะไรกัน?!
มันมีอะไรแปลกรึไงที่ไปเดทกับภรรยาตัวเองเนี่ย?…….
“คุณลูกค้าคะ…..”
พวกวู่หยานต่างหยุดแล้วหันไปมองพนักงานสาว ทำเธอผงะไปก่อนจะพูดต่ออย่าง
กล้าๆกลัวๆ
“ขะ..ขอประทานโทษด้วยคะ ตะ…แต่พวกคุณกะ..กำลังรบกวนคุณลูกค้าท่านอื่น
นะคะ….”
มองไปรอบๆเห็นพวกเขาดูสนใจซะเต็มประดามากกว่ารำคาญ วู่หยานกับมิโคโตะ
หันมามองกันก่อนจะก้มหน้าลง
มีเพียงแค่คุโรโกะที่ยังคงไม่รู้สึกอะไร…..
แต่ว่า…..
มองเหลือบมองมิโคโตะที่กำลังทะเลาะกับคุโรโกะด้วยความสุขเต็มหัวใจ เหมือน
เขาได้ปลดวางหินก้อนใหญ่ในใจลงได้
ในที่สุด มิโคโตะก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว……
…………
พวกเขาสี่คนกำลังเดินไปที่หอพักนักเรียนโทคิวะได วู่หยานกับแอสเทรียเดิน
ตามหลัง มิโคโตะกับคุโรโกะเดินนำหน้า ถึงจะว่ายังงั้น แต่พวกเธอก็เดินนำห่าง
จากเขามากเลยล่ะ เพราะยัยคุโรโกะพูดทำนองว่า ‘เพื่อกันขยะให้ห่างจากตัวท่าน
พี่คะ….’
สะกินแอสเทรียที่เดินข้างๆ แล้วถามเสียงเบาว่า “แอสเทรีย เธอมีสถานะอะไรใน
เมืองแห่งการศึกษา?”
ตอนแรก แอสเทรียพ่องแก้มด้วยความฉงน ก่อนจะรู้ตัว “มาสเตอร์ ฉันเป็นเด็ก
นักเรียนคะ…..”
“แล้ว?”
เอียงหัว แอสเทรียทำหน้านึก ก่อนจะแลบลิ้นออกมา
“ลืมแล้วคะ”
“…..เป็นนักเรียนโรงเรียนไหนล่ะ?”
“ลืมแล้วคะ”
“โอเค ฉันผิดเอง ไม่ควรถามเธอแต่แรกแล้ว…..”
มาถึงหน้าหอพักโรงเรียนโทคิวะได มิโคโตะกับคุโรโกะหยุดฝีเท้า ยืนอยู่ตรงนั้น
รอวู่หยานกับแอสเทรีย แน่นอนว่าไม่นับคุโรโกะ
วู่หยานจับมือให้แอสเทรียหยุดเดิน เขาไม่อยากเข้าไปในหอกับมิโคโตะ ถึงแม้มัน
จะดูน่าสนุกก็เถอะ แต่ต้องรู้ว่าข้างในนั่นยังมีเลเวลห้าอีกคนและยังมีผู้ดูแลหอใน
ตำนานอีก เขาจึงตัดสินใจยอมแพ้แทน
เมื่อบอกลาเสร็จ พวกมิโคโตะก็เดินเข้าหอไป ท่าทางมิโคโตะดูไม่ปกคิเล็กน้อย
เธอกระซิบที่ข้างหูวู่หยานก่อนเดินเข้าไป
“พรุ่งนี้มารอที่หน้าหอฉัน…..”
…………
เดินตามความทรงจำจากระบบ ในที่สุดเขาก็เจอบ้านของเขา มันก็ดูไม่ดีไม่แย่
ธรรมดาๆ แน่นอนว่าเทียบกับห้องของไอ้หัวเม่นโชคร้ายแล้วห้องเขาดีกว่าเยอะ
……
เปิดประตูเข้าไป ก่อนจะพยักหน้าอย่างพึงพอใจเมื่อพบว่าห้องสะอาดดี ข้างๆเขา
แอสเทรียมองสำรวจด้วยความอยากรู้อยากเห็น ก่อนจะเดินตามเขาเข้าไป
ใช่แล้ว แอสเทรียไงล่ะ!
อย่าเพิ่งคิดว่าเขา วู่หยานวางแผนชั่วพาแอสเทรียเข้าบ้าน ชายหญิงอยู่บ้าน
เดียวกันทำเรื่องอย่างว่า…..ถึงจริงๆแล้วจะคิดนิดหน่อยก็เถอะ แต่วู่หยานใช่คำพูด
ว่า ‘ช่วยไม่ได้’ มายับยั้งตัวเอง
แอสเทรียเป็นยัยโง่ นี่เป็นเรื่องที่รู้กันอยู่แล้ว แต่เขาไม่คิดเลยว่าจะโง่ถึงขนาดลืม
สถานะของตัวเอง แล้วยังไปนอนหมดสติกลางสะพานอีก แถมมาตอนนี้ยังจำทาง
กลับบ้านไม่ได้อีก……
ดังนั้น วู่หยานจึงทำได้แค่พาแอสเทรียกลับมาด้วย แน่นอนว่าเรื่องอย่างว่า เขาไม่
ว่าอะไรนะถ้ามันเกิดขึ้นน่ะ……
“แอสเทรีย เธออยากไปอาบน้ำก่อนไหม?” วู่หยานยอมรับว่าตอนพูดคำพูดนี่ ใจ
เขาสั่น
ทว่าแอสเทรียกลับส่ายหัวซะงั้น เธอลูบท้องตัวเองแล้วพูดด้วยเสียงน่าสงสารว่า
“มาสเตอร์ ฉันเริ่มหิวแล้ว”
“ห๊ะ ไม่ใช่ว่าเพิ่งกินไปเมื่อไม่นานนี้หรอกเหรอ?” วู่หยานทำหน้า 囧 เขามองดู
ท้องเรียนเนียนของแอสเทรียด้วยความสงสัย เขาไม่เข้าใจจริงๆว่าเธอยังคงรูปร่าง
แบบนี้ได้ยังไง
“แต่ แต่ท้องฉันมันหิวแล้ว…” แอสเทรียน้ำตาคลอ
ถอนหายใจ วู่หยานทำได้แค่พูดว่า “เดียวฉันไปหาดูให้ว่ามีอะไรที่กินได้บ้าง เธอ
รออยู่นี่ก่อนนะ”
“ว้าว! มาสเตอร์ ใจดีที่สุดเลย!” แอสเทรียร้องเย้กลับมาร่าเริงทันที สลัดท่าทาง
น่าสงสารเมื่อกี้ไปหมด ทำวู่หยานหัวเราะอย่างขมขื่น
ตอนกลางคืน วู่หยานกำลังนอนอยู่บนเตียง เขาเหลือบมองแอสเทรียที่นอนไม่รู้
เรื่องรู้ราวหุ่นระดับสุดยอดอยู่ข้างๆเขา
“เฮ้อ เป็นยัยบ้าที่ยั่วยวนอะไรแบบนี้นะ…..” มือสัมผัสผมเธอมองดูแอสเทรียนอน
หลับอย่างสบาย วู่หยานอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างอบอุ่น
“แต่ ฉันก็ชอบมากเลยล่ะนะ…..”
ก้มลงไปจูบหน้าผากแอสเทรียอย่างอ่อนโยน วู่หยานลุกจากเตียงไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
จากนั้นเดินออกไปจากห้องอย่างไร้เสียง
เหล่าน้องสาวยังเหลืออีกมากนี่นะ……