บทที่ 192 งานเทศกาลฤดูร้อนของโทคิวะไดล่ะ! และเคราะห์กรรมที่รอ
อยู่!
เมืองแห่งการศึกษา โรงเรียนเขต7………..
ปัจจุบัน วู่หยานกำลังนั่งทำหน้านิ่วคิ้วขมวดมองไปที่บัตรเชิญสองอันบนโต๊ะ
ตรงหน้าตน ก่อนจะยกมือมาเกาหัวด้วยสีหน้าอับจนหนทางสุดๆ………….
แน่นอนว่าบัตรทั้งสองย่อมไม่ใช่บัตรเชิญบัดซบแบบคราวที่แล้วที่โชคุโฮส่งมาเพื่อ
เชิญเขาไป ‘คุย’ แต่เป็นบัตรเชิญสำหรับงานเทศกาลประจำฤดูร้อนของโทคิวะได
ของแท้!
เขายังจำได้อีกด้วยว่าในงานนี้ จะมีอีเว้นท์พิเศษเกิดขึ้น! และนั้นก็คือการแสดง
ไวโอลินของมิโคโตะ!
ด้วยความสัจจริง เขานั้นรู้สึกคาดหวังที่จะได้เห็นมิโคโตะเล่นไวโอลินสุดๆ แต่ที่
สำคัญที่สุดก็คือธีมสำหรับงานในครั้งนี้ของโทคิวะไดก็คือ คุณเมด!
ลองจินตนาการถึงสาวน้อยน่ารักผมสั้นยืนเรียงแถวที่หน้าประตู และกล่าว
ต้อนรับแขกด้วยน้ำเสียงนิ่มนวล เช่น ‘ยินดีต้อนรับ นายท่าน!’ ดูสิ! แค่คิดก็
ตื่นเต้นสุดๆแล้ว!
ส่วนเหตุผลที่ว่าทำไมแทนที่วู่หยานจะมีสีหน้าตื่นเต้นแต่กลับเป็นหน้าคิ้วขมวด
เป็นกังวลแบบนี้แทน ต้นเหตุมันก็มาจากบัตรเชิญนี่แหละ
งานเทศกาลฤดูร้อนของคิวะได ไม่ใช่ว่าใครก็เข้าไปได้ มีเพียงแค่คนที่ได้รับเชิญ
จากคุณหนูของโทคิวะไดและมีบัตรเชิญ ถึงจะมีคุณสมบัตรผ่านประตูเข้าไปในหอ
โทคิวะได เข้าร่วมงานฤดูร้อนได้!
เขาที่มีเลเวล5เป็นศรีภรรยา ย่อมไม่จำเป็นที่ต้องกลัวว่าจะไม่ได้บัตรเชิญ แต่บัตร
อีกอันนี้สิที่ทำเขาปวดหัว……
หนึ่งอันจาก มิโคโตะ…..และอีกหนึ่งจาก โชคุโฮ…….
มองดูลายเซ็นของสองสาวบนบัตรเชิญ มิซากะ มิโคโตะ โชคุโฮ มิซากิ วู่หยานนึก
คำพูดอธิบายความรู้สึกแปลกๆเมื่อเอาชื่อทั้งสองคนมารวมด้วยกันไม่ออกจริงๆ
…..
วู่หยานแปลกใจที่ควีนซามะส่งบัตรเชิญมาให้จริงๆ เขาเองก็เป็นผู้ชายที่ซื่อสัจคน
หนึ่ง ย่อม(แอบ)รู้สึกมีความสุขเมื่อมีสาวสาวคิดถึงตนเองอยู่แล้ว
แต่ที่มากไปกว่าความแปลกใจคือสับสน…….
โชคุโฮรู้อยู่แล้วว่าเขามีมิโคโตะ ยิ่งไปกว่านั้นเธอน่าจะคิดได้อยู่แล้วเมื่อได้ฟังบท
สนทนาของเขากับมิโคโตะ ว่าเขายังมีผู้หญิงคนอื่นอีก ฮินางิคุ อิคารอส และ
ผู้สมัครเป็นผู้หญิงของตน แอสเทรีย มันไม่น่ายากอะไรสำหรับเธอ
แต่ถึงยังงั้น เธอก็ยังไม่ยอมราวีจากเขา นี่หรือว่าเธอมีกลอุบายอะไรในมืออีก?
ถ้าจะบอกว่าการกระทำของเขาวันนั้นทำให้ได้หัวใจของเธอมา และทำให้เธอยอม
เสี่ยงทุกอย่างเพื่อให้ได้มาเป็นหนึ่งในฮาเร็มของเขาล่ะก็ เหอะๆ ต่อให้เขากินยา
กล่อมประสาทเขาไปก็ไม่มีทางคิดแบบนั้นแน่…..
นี่เรากำลังพูดถึงควีนอยู่นะ คิดจริงๆเหรอว่าเธอจะยอมทิ้งทุกอย่างเพื่อมาเป็น
ผู้หญิงของเขา? ยอมมาอยู่กับมิโคโตะน่ะ?…..
ดังนั้นความคิดแรกที่แล่นเข้ามาในหัววู่หยาน ก็คือยัยนี้ต้องวางแผนชั่วอะไรไว้แน่!
นอกจากนี้ เมื่อเห็นบัตรเชิญของทั้งสอง ก็ทำให้เขาเผลอนึกไปถึงเหตุการณ์วันนั้น
ที่หน้าหอตอนมาส่งมิโคโตะกับโชคุโฮ เหล่าคุณหนูโทคิวะไดใช้สายตาฆาตกรมอง
มาที่เขา…….
ดังนั้น วู่หยานจึงกังวล เพราะตนมีชนักปักหลังอยู่……
ขณะที่วู่หยานกำลังกังวล ฮินางิคุ อิคารอส และ แอสเทรีย ก็ได้มอยู่ข้างตัวเขา
ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบ มองดูบัตรเชิญบนโต๊ะ ท่านประธานก็หยิบมาทันที
“นี่นายจะไม่ไปเหรอไง? งานจะเริ่มแล้วนะ!” ฮินางิคุพูดเสียงไม่พอใจ ต้องรู้ก่อน
ว่างานนี้มันเหมือนงานที่จัดขึ้นที่โรงเรียนฮาคุโฮมาก ดังนั้นจึงไม่แปลกที่เธอจะตั้ง
ความหวังไว้สูง
ได้ยินแบบนี้ วู่หยานก็หัวเราะขมขื่นสองที แล้วยกมือตบแก้มโยนทิ้งความคิด
เกี่ยวกับพวกสาวน้อยที่จ้องจะตัดไข่เขา แล้วออกเดินไปที่ประตู……
“ตายเป็นตายโว้ย!!!”
……………
เมืองแห่งการศึกษา โรงเรียนเขต7…….
พวกวู่หยานทั้งสี่ได้มาถึงทางเข้าหอโทคิวะไดแล้ว มองดูผู้คนที่เดินเข้าไปพร้อมกับ
บัตรเชิญ แล้วหันไปมองผู้คนที่ยืนห่างออกไปไม่ไกลที่ไม่มีบัตรเชิญซึ่งกำลังมองมา
ด้วยแววตาอิจฉาตาร้อน พวกเขาก็หันมามองกันแล้วหัวเราะ
“คนเยอะจัง! ดูครื้นเครงสุดๆเลย!”
แอสเทรียตาเป็นประกายระยิบระยับมองดูฝูงชนรอบตัวขณะที่ร้องวีดว้ายออกมา
ทำให้ทั้งชายหญิงรอบตัวสตันบางคนถึงกับถอยหลังหนี ส่วนเจ้าตัวนั้นไม่ได้รู้เรื่อง
อะไรเหมือนเดิม เธอหันซ้ายหันขวามองรอบๆอย่างเดียว
ถ้าให้พูดล่ะก็ คนที่ตั้งตารองานเทศกาลครั้งนี้มากที่สุดก็คือยัยบ๊องนี่แหละ เพราะ
ไม่เพียงแต่ว่ามันสนุกแต่ยังเพราะคำพูดที่วู่หยานพูดกับแอสเทรียก่อนหน้านี้
“เธอสามารถกินอาหารในงานได้ฟรีแบบไม่อั้นเลยนะ!!”
และนั่นทำให้ แอสเทรียตาลุกเป็นไฟ!
เดินนำสาวสวยทั้งสามที่ทำให้ผู้คนรอบๆช็อคได้ วู่หยานเดินมาอย่างเปิดเผยไม่หนี
และไม่ซ่อนมาที่ทางเข้าหอ จากนั้นส่งบัตรเชิญให้ ภายใต้สายตาอิจฉาของคน
จำนวนมากพวกเขาก็เดินเข้าหอโทคิวะได
“ยินดีตอบรับค่ะ! นายท่าน!”
สาวน้อยในชุดเมดยืนเรียงขนาบข้างทางเข้าโดยมีสองแถวตอนลึกแถวล่ะ4คน ฟัง
เสียงตะโกนที่อ่อนหวานนิ้มนวลพร้อมกันนั้นก็แฝงความช็อคมาด้วย แน่นอนว่า
เหตุผลที่พวกเธอช็อคก็คือผู้หญิงที่ยืนอยู่ด้านหลังเขา……
มองดูเมดทั้งสองด้าน วู่หยานยกมือจับคาง ในใจเกิดความรู้สึกอยากเห็นมิโคโตะ
ในชุดเมดขึ้นมาอย่างแรงกล้า!
“นี่มิโคโตะก็ใส่ชุดนี้ด้วย?” ฮินางิคุยกคิ้วพูดออกมา ซึ่งนี่ราวกับเธอเองก็มี
ความคิดเดียวกับเขาเหมือนกัน……
“ข้าวล่ะ?” แอสเทรียมองซ้ายขวา แล้วพ่นคำพูดออกมาสองพยางค์ ทำให้วู่หยาน
กับฮินางิคุรู้สึกรางกับเรี่ยวแรงถูกดึงออกจากร่าง
ทว่าเมื่อสาวๆโทควะไดมองหน้าแขกดีๆ พวกเธอก็ร้องออกมาแล้วชี้นิ้วไปที่วู่
หยาน จากนั้นพูดว่า
“นี่ไม่ใช่ไอ้ขยะที่หลอก ท่านมิโคโตะ กับ ท่านโชคุโฮ เหรอค่ะ?”
เวลาได้หยุดลงทันที!
วู่หยานปากกระตุก เขาอดทนกับสายตาที่ทองมาที่เขากลังจากได้ยินเสียงตะโกน
แทบทำให้เขากระอักเลือด ฮินางิคุกับแอสเทรียประหลาดใจไม่รู้ว่าทำไมพวกเธอ
ถึงพูดแบบนั้น มีเพียงแค่อิคารอสที่ยังคงใจเย็น…….
แม้ว่าวู่หยานอยากจะพูดตบมุขสาวๆโทคิวะไดไปสักประโยค ทว่าวินาที่ต่อมาเขา
ก็ไม่มีเวลาให้คิด!
ร่างบอบบางจู่ๆก็ปรากฏออกมาตรงหน้าวู่หยาน โดยมีผมสีชมพูทวินเทลและ
ใบหน้าเย็นชา เธอส่งฝ่ามือเล็กๆพุ่งเข้ามาจับวู่หยานอย่างดุดัน!
ตั้งแต่ที่เห็นยัยนี้โผล่ออกมา วู่หยานก็รู้ตัวแล้วแต่ไม่ได้เคลื่อนไหวป้องกันอะไร
เพราะนี้ยังอยู่ท่ามกลางสายตาคนจำนวนมาก เปิดเผยพลังตัวเองตอนนี้ดูจะไม่
ฉลาดเท่าไหร่
ทว่าถึงแม้วู่หยานจะยืนนิ่งไม่ได้ทำอะไร แต่นั่นก็ไม่ได้ความว่าคนอื่นจะไม่ทำอะไร
ไปด้วย……
โล่คริสตัลสีฟ้าอ่อนปรากฏขึ้นมาตรงหน้าวู่หยานทันที ป้องกันมือที่เอื้อมมาหาเขา
เป็นอิคารอสที่ทำท่ายกมือขึ้นเล็กน้อยราวกับไม่มีค่าให้พูดถึงยังไงยังงั้น
โดยไม่รอให้ตัวการได้ตอบสนอง วู่หยานจับมือเธอทันที แล้วจับบิดไปด้านหลัง
เธอ!
จากนั้นอีกมือก็ยื่นออกมากดไปที่หน้าผากเธอ ภาพตอนนี้เคยเกิดขึ้นแล้วครั้งหนึ่ง
และมันได้เกิดขึ้นอีกครั้งแล้ว!
“ปล่อยฉันเดียวนี้เลยนะคะ! ไอ้ขยะ!” คุโรโกะดิ้นไปมาในอกวู่หยาน ในแววตา
ของเธอเต็มไปด้วยความไม่พอใจ
วู่หยานเคาะหัวคุโรโกะอย่างเหนื่อยใจ ทำให้อีกฝ่ายแยกเขี้ยวขู่ “นี่ฉันยังไม่ได้ไป
ทำอะไรให้เธอเลยนะ นี่แค่เดินเหยียบเข้ามาก้าวแรกก็โผล่เข้ามาโจมตีกันงี้เลย
เหรอ?”
“อย่ามาทำเป็นสนิทกับฉัน โดยเรียกคุโรโกะนะคะ!!” คุโรโกะตะโกนเสียงดัง
“อย่างแรกฉันจะส่งขยะกลับลงดิน แล้วจากนั้นฉันจะเผากระดาษเงินกระดาษ
ทองส่งไปให้ที่โลกหน้า!”
วู่หยานกรอกตา แล้วถามตรงๆว่า “ถึงเธอจะไม่พูด แต่ฉันก็เดาออกนะว่าทำไมยัย
ยูริอย่างเธอถึงเล็งเป้ามาที่ฉัน คงเพราะมิโคโตะสินะ?”
“ในเมื่อรู้อยู่แล้ว ก็ยอมให้ฉันส่งนายลงดินแต่โดยดีสิคะ!!”
“มีแค่คนโง่เท่านั้นแหละที่จะปล่อยให้เธอทำน่ะ! ฉันเดาว่าเธอคงอยากให้มัดเธอ
ให้เหมือนคราวก่อนสินะ!?”
“นายกล้า!!” แม้ว่าปากจะพูดไปแบบนั้นแต่คุโรโกะก็ยอมหยุดดิ้น ดูเหมือนว่าเธอ
กลัวว่าจะโดนวู่หยานจับมัดจริงๆ…..
แต่ถึงยังงั้นคุโรโกะก็ยังคงพูดออกมาด้วยความเกลียด “บัดซบ ท่าไม่ดีแล้วค่ะ ฉัน
ต้องหาโอกาศกำจัดขยะ จะปล่อยให้มันเข้าใกล้คุณพี่ไม่ได้เด็ดขาด!!”
“เฮ้ นี่เธอพูดในใจเงียบๆไม่เป็นหรือไง!!”