บทที่ 196 สงครามย่อมๆภายในหอโทคิวะไดล่ะ!
“ว้าย!”
มิโคโตะร้องออกมาเมื่อโดนวู่หยานจับอุ้มแล้วโยนลงเตียง ตอนที่ร่างกายสัมผัสกับ
ที่นอนนุ่มนิ่มมิโคโตะก็ม้วนตัวทันทีด้วยใบหน้าขึ้นสีแดง
วู่หยานปิดประตูเบาๆ แล้วมองมิโคโตะในชุดเมด เขาก็รู้สึกตื่นเต้น จากนั้นค่อยๆ
เดินเข้าไปหาเธอ
ตอนนี้ฮินางิคุกับอิคารอสกำลังพาแอสเทรียไปที่ห้องอาหาร เพราะยังไงนี่ก็เป็น
เป้าหมายหนึ่งเดียวในการมาของแอสเทรีย มาเพื่อแดกให้ยับ!!และวู่หยานก็ได้ใช้
ข้อแก้ตัวนี้เพื่อชักจูงพวกเธอ ก่อนจะดึงตัวมิโคโตะออกมาแล้วไปที่ห้องของเธอ
ถึงแม้เขาจะสนใจหอของพี่สาวเรลกันก็เถอะ แต่ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลา คนเราต้อง
จัดลำดับความสำคัญให้เป็นว่าอะไรสำคัญสุด! สำหรับเขานี่คือเรื่องโครตสำคัญ!
มองดูวู่หยานที่เดินใกล้เข้ามา มิโคโตะก็กลายเป็นลนลาน เธออดไม่ได้ที่จะกระดึ๊บ
ตัวลึกเข้าไปในที่นอน ดูราวกับสาวน้อยที่กำลังหวาดกลัวว่าจะโดนข่มขืน ทว่านี่ยิ่ง
ทำให้อารมณ์วู่หยานพุ่งปรี๊ด!
มิโคโตะกลืนน้ำลาย ก่อนจะเค้นรอยยิ้มแล้วพูดออกมา “หยาน เราทิ้งพวกฮินางิคุ
มาแบบนี้ไม่ว่าดูยังไงมันก็ไม่ดีนะ จะทำยังถ้าพวกเธอหาพวกเราไม่เจอ? จะดีกว่า
ถ้าเรากลับไป…….”
“เธอสบายใจได้เลย ด้วยความจุกระเพาะของแอสเทรีย พวกเธอไม่ออกจาก
ห้องอาหารเร็วแน่นอน ดังนั้น เราจึงมีเวลาเหลือเฟือเลยล่ะนะ~ ~ ~……” ขณะที่
พูดวู่หยานก็เดินมาถึงเตียงแล้ว เขาคุกเข่าแล้วค่อยๆเขยิบเข้าไปหามิโคโตะ
เห็นแบบนี้ แก้มมิโคโตะก็แดงระเรื่อ เธอรีบหันซ้ายหันขวาพยายามหาตัวช่วย
“ชะ..ใช่แล้ว พวกคุณอุยฮารุกับคุณซาเต็นล่ะจะทำยังไง? ไม่มีใครคอยนำทางให้
พวกเธอนะ ถ้าหลงขึ้นมาจะทำยังไง!”
“ที่นี่ก็มีพวกคุณหนูโรงเรียนเธออยู่ตั้งเยอะไม่ใช่หรือไง? เธอไม่จำเป็นต้องกังวล
เลย!!”วู่หยานขยับเข้าไปใกล้อีก ตอนนี้มิโคโตะไม่มีที่ให้ถอยหนีอีกแล้ว
มิโคโตะกลืนน้ำลายหลายอึกด้วยความไม่เต็มใจ ถึงแม้เธอจะรู้อยู่แก่ใจว่ายังไงก็ไม่
มีทางหนีชะตากรรมไปได้ แต่เธอก็ยังคขยับหนี ต้องบอกว่าพี่สาวเรลกันนี่ช่างมี
หน้าที่บางจริงๆ……
วู่หยานกรอกตา ก่อนจะพูดออกไปตรงๆ “เธอหยุดดิ้นรนโดยไม่จำเป็นได้แล้วน่า
รู้มั้ยว่าฉันรอช่วงเวลานี่มานานแค่ไหนน่ะ? ยังไงๆวันนี้เธอก็ไม่มีทางรอดไปได้แน่
ยอมจำนนแต่โดยดีซะ!!”
เหตุผลที่เขาบอกว่ารอมานาน ก็เพราะเมื่อก่อนตอนดูมิโคโตะจากหน้าจอเขาเห็น
เธอใส่แต่ชุดโทคิวะไดแทบจะตลอดเวลาถึงแม้ว่าชุดนักเรียนมันจะโมเอะสุดๆอยู่
แล้วก็เถอะ แต่ต่อให้น่ารักยังไงถ้าต้องงเห็นทุกวันๆมันก็มีเบื่อกันบ้าง
ดังนั้น ตั้งแต่เขาได้ดูตอนช่วงเทศกาลฤดูร้อนและเห็นมิโคโตะในชุดเมด วู่หยานก็
เก็บเอาเธอไปฝันนับครั้งไม่ถ้วนว่าตัวเองได้ทำกับเธอท่านู่นท่านี้……..
และตอนนี้โอกาสในฝันนั้นก็ได้มาอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว แล้วคิดเหรอว่าเขาจะปล่อย
มันหลุดจากปากไปน่ะ?
มองดูหน้าวู่หยานที่ยื่นเข้ามาใกล้เรื่อยๆ แก้มมิโคโตะแดงแจ๋ ไม่นานเธอก็ตะโกน
ออกมาว่า “อย่างที่คิด! ยังไงก็ไม่ไหว!!”
เธอผลักตัววู่หยานออกไป ก่อนจะรีบคลานไปที่ปลายเตียงแล้วกระโดดลงมา แล้ว
รีบวิ่งไปที่ประตู แต่ว่าเธอที่เก่งแต่ด้านพลังจิตคิดว่าจะเอาชนะเขาด้านแรงกาย
ได้?
โดยไม่รอให้มิโคโตะได้มีโอกาสก้าวเท้าออกจากห้อง ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่ามือถูก
จับทำให้ร่างกายเสียการทรงตัวทันที ล้มไปหาตัววู่หยาน
“กรี๊ด!” เมื่อเธอล้มบนตัวเขา เธอก็รู้สึกได้ว่าติ่งหูเธอกำลังถูกอะไรบางอย่างดูดอยู่
ลิ้นนุ่มนิ่มเลียหูเธอทำมิโคโตะร้องออกมา
จากนั้นฝ่ามือคู่ใหญ่ก็ยื่นออกมาจากทางด้านหลังเธอแล้วจับกุมหน้าอกเธออย่าง
แน่นหนา เห็นแบบนี้มิโคโตะก็ทำได้แค่หลับตาลงยอมรับชะตากรรม
ลิ้นเลียหูมิโคโตะ จากนั้นไปเลียแก้มทำให้เธอตัวสั่นระริก วู่หยานลูบหัวมิโคโตะ
แล้วยื่นหน้าเข้าไปประกบจูบเธอ
“อืม….” มิโคโตะรู้สึกได้ว่าลิ้นตัวเองถูกอีกฝ่ายจับกุมไว้ ถึงแม้นี่จะไม่ใช่ครั้งที่เธอ
จูบกับเขา แต่สกิลการใช้ลิ้นของมิโคโตะก็ยังเป็นมือใหม่อยู่ ดังนั้นลิ้นของเธอจึง
ถูกนำโดยวู่หยาน………
ปากขยับไป มือเขาก็ขยับไปด้วยเช่นกัน ฝ่ามือลูบไล่ไปตามเสื้อผ้าของมิโคโตะ ใน
เมื่อนี่เป็นโอกาศอันแสนหายากแน่นอนว่าเขาย่อมไม่ถอดชุดเมดเธอออก ลูบคล้ำ
ไม่นานเขาขยับเข้าไปจับจุกบนยอดหน้าอกทั้งสองของเธอ!
“อึก!” เมื่อสัมผัสได้ว่าจุดสำคัญของตัวเองถูกความร้อนที่คุ้นเคยจับ มิโคโตะก็
ครางออกมา และนี่ยังทำให้ลิ้นเธอหลุดจากการควบคุมของวู่หยาน จากนั้นเธอก็
หอบแฮ่กๆ
“ไม่….ตรงนั้น..ไม่ได้นะ….”
พูดห้ามด้วยเสียงแบบนี้ ไม่เพียงแต่ไม่สามารถหยุดวู่หยาน แต่ยังไปกระตุ้นให้เขา
คึกคักเลือดสูบฉีดเข้าไปใหญ่ เขาเพิ่มความเร็วในการโจมตีเข้าไป และหน้าอกเธอ
ทั้งบนและล่างก็ตกอยู่ภายใต้อุ้งมือปีศาจของเขา!
“งืออ…..” เธอยกมือไปจับมือทั้งสองข้างของวู่หยาน ด้วยความคิดที่จะหยุดมือ
เขา แต่ว่าด้วยแรงอันน้อยนิดของเธอมันไม่ช่วยให้ความเร็วมือเขาลดลงเลยแม้แต่
น้อย
โดยมีเพียงแค่เสื้อผ้าที่กันระหว่างมือเขากับตัวของเธอ วู่หยานได้บรรจงนวดอย่าง
ดีให้มิโคโตะ นี่ทำให้เธอต้องครางออกมาเป็นระยะพร้อมกับพึมพำอะไรบางอย่าง
เสียงเบาหวิวราวกับเธอได้จมลึกลงไปในนรกแห่งความสุขแล้ว และแววตาเธอก็
เริ่มเบลอ….
ถึงแม้จะชอบมิโคโตะในชุดเมดมากๆ แต่การจับตัวเธอผ่านเสื้อผ้ามันก็รู้สึกไม่ดี
เท่าไหร่ ดังนั้นวู่หยานจึงสอดมือเข้าไปในชุดเธอแล้วจับหน้าอกเล็กๆน่ารักโดยตรง
“ดะ..เดียวก่อน…..”
สัมผัสผิวโดยตรงทำให้มิโคโตะครางหนักว่าเดิมและหัวใจก็เต้นเร็วขึ้นด้วย ด้วย
หัวใจที่เต้นแรงขนาดนี้ต่อให้เขาปล่อยตัวเธอไป เธอก็คงไม่มีแรงแม้แต่จะเดิน
เลยมั้ง?
ด้วยมือข้างหนึ่งเล่นกับหน้าอก ส่วนอีกมือก็เริ่มบุกลงไปด้านล่างผ่านกระโปรงมุ่ง
ตรงเข้าไปหาจุดซ่อนเร้นของเธอ!
“อ้าย!” มิโคโตะรีบเอามือไปกดกระโปรงไว้พร้อมกับหลับตาลงด้วยแก้มที่แดง
เปร่งปรั่ง ตัวเธอสั่นเล็กน้อย ดูราวกับกำลังพยายามอดกลั้นความรู้สึกดีที่ร่างกาย
ส่งมา……
เมื่อมือสอดเข้าไปในกระโปรงได้สำเร็จ เขาก็พบกับสิ่งกีดขวางทันที วู่หยานลูบมัน
เล็กน้อยเช็คให้แน่ใจ ก่อนจะถอนหายใจออกมา “กางเกงขาสั้นอีกแล้วเหรอ!”
เมื่อได้ยิน มิโคโตะก็ลืมตาขึ้นมาชำเลืองมองเขาทั้งๆที่ยังแก้มแดง เจ้าตัวไม่ได้รู้
เลยว่าท่าทางของเธอมันน่ารักมาก บวกกับชุดเมดนี่อีก ถ้าพวกผู้ชายด้านนอก
เห็นเธอในสภาพนี้เข้าคงพากันล้มลงไปนอนพร้อมเลือดกำเดาแตกแหงๆ……
แหม แต่ยังไงก็ต้องเอาออกจริงๆล่ะนะ กางเกงขาสั้น น่ะ…….
เสียงกรีดร้องของมิโคโตดังขึ้นอีกครั้ง วู่หยานได้ถอดทั้งกางเกงขาสั้นและ
กางเกงในออกมารวดเดียวด้วยฝ่ามือที่คล่องแคล่ว!
วู่หยานยกมือขึ้นไปจับชุดเมด ก่อนจะดึงมันลงมากองที่ท้องเธอ และนี่ได้ทำให้
หน้าอกของเธอปรากฏออกมาให้เขาเห็นเต็มตา!
“มิโคโตะหันหลังไปจับกำแพงสิ…..” วู่หายกระซิบที่ข้างหูเธอด้วยเสียงนุ่มนวล
พร้อมหอบหายใจถี่รัว
“ไม่เอา!” ยกมือขึ้นป้องหน้าอก นี่เป็นการดิ้นรนครั้งสุดท้ายของมิโคโตะ แน่นอน
ว่าการดิ้นรนนี่ก็อยู่ได้เพียงแค่แป๊ปเดียว ไม่นานนักเธอก็ถูกกดไปที่กำแพง
วู่หยานจับเอวแล้วยกตัวเธอขึ้นเล็กน้อย ทำให้บั้นท้ายน้อยๆเธอยื่นออกมาทางเขา
ถ้าลองสังเกตข้างในกระโปรงดีๆจะพบว่าเธอเปียกแล้วเล็กน้อย
ถูกทำให้อยู่ท่าแบบนี้ มิโคโตะอายสุดๆ เป็นระดับความอายที่เทียบได้กับตอนอยู่
ในโรงหนังเลย
ทว่าวู่หยานที่อยู่ในโหมดหื่นกระกายนั้นไร้เทียมทาน และมิโคโตะที่อยู่ในโหมด
สาวน้อยอ่อนย่อมไม่ใช่คู่มือของเขา!
มือจับก้นเธอ ในตอนนี้ประตูสู่สวรรค์ได้อยู่ด้านหน้าเขาแล้ว! วู่หยานจอหอกเข้า
ไปที่หน้าประตูเตรียมบุกทะลวง!
หอกอันทรงพลังได้กระแทกเข้าไปที่ประตูของอีกฝ่าย เมื่อหอกทะลวงเข้าประตูไป
ได้ ทัพของอีกฝ่ายก็เตรียมพร้อมสู้ เมื่อเห็นหอกของศัตรูถอยออกไปพวกเขาก็
เตรียมวิ่งล่า ทว่าก็ต้องยกทงขาวเมื่อเจอหอกเล่มนี้แทงกลับเข้ามาอีกรอบ…….
วู่หยานนอนทาบไปกับแผ่นหลังของมิโคโตะ ขณะเดียวกันก็ใช้มือทั้งสองบีบ
หน้าอกเธอเล่น เธอครางออกมาทุกครั้งที่เขาขยับมือหรือขยับส่วนล่าง และเสียง
คราวนี่ก็ได้ดังขึ้นอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด……
ใครจะไปคิดล่ะว่า เอสของโทคิวะได อันดับ3 เรลกัน มิซากะ มิโคโตะ ที่พวก
คุณหนูโ?คิวะไดเรียกเธออย่างติดปากว่า ท่านมิโคโตะ ในเวลานี้กลับกำลังโดน
พิชิตโดยผู้ชายในห้องของตัวเอง……
เสียงร้องอัมอ่อนหวาน กับเสียงร้องขอความเมตตา ได้ดังก้องขึ้นในห้องเล็กๆแห่ง
นี้……
เวลายังเหลืออีกเยอะนะ มิโคโตะจัง………