บทที่ 213 ลำแสงสู่ชัยชนะ! ตูยังไม่ล้มนะ!
ณ จุดที่วู่หยานโดนฝัง…….
ภายใต้กองหินวู่หยานนอนนิ่งสนิทราวกับว่ากำลังนอนยังไงยังงั้น จิตใจเริ่มไม่อยู่
กับเนื่อกับตัว แม้แต่การหายใจยังเริ่มยากลำบากเลย…..
แม้ว่าร่างกายจะเจ็บปวดมากแค่ไหนมันก็ไม่อาจกระตุ้นให้วู่หยานลุกขึ้นได้
ยิ่งกว่านั้นไม่เพียงเขาไม่สนใจความเจ็บปวดเขายังเริ่มบ่นคร่ำครวญในใจแล้วด้วย
…..
เหนื่อย…เหนื่อยจัง….อยาก..พัก…….
นี่คือความเดียวที่อยู่ในหัววู่หยานในตอนนี้ และเขาเริ่มมีอาการขาดออกซิเจน
เนื่องจากอยู่ใต้กองหิน……
เกราะมังกรไร้ลักษณ์ก็ได้แตกไปแล้ว เป็นเพราะแอคเซราเรเตอร์แต่มันก็ไม่ได้แตก
ถาวรให้เวลาสักหน่อยมันก็จะฝื้นฟูกลับมาเอง
ดังนั้นด้วยเหตุนี้ ตอนที่วู่หยานฟันดายใส่แอคเซราเรเตอร์เต็มแรงผลสะท้อนกลับ
จึงเข้าตัวเขาทั้งหมด!
นอกจากนี้ยังมีแรงกระทบตอนตกกระแทกพื้นอีก…….
วู่หยานไม่ใช่แอคเซราเรเตอร์ที่มีการสะท้อนที่ต่อให้ตกกระแทกพื้นกี่ครั้งก็ไม่
เป็นไร เขาจึงทำได้แค่ยอมรับโชคชะตาส่งผลให้ร่างกายบาดเจ็บหนัก……
ในเวลานี้ ผลจากการโดนฝังการขาดออกซิเจนและบาดแผลตามตัวได้ทำให้ตัวเขา
หมดสภาพและยังทำให้หัวสมองเขาเริ่มเบลอๆแทบสลบ……
เมื่อวู่หยานอดทนต่อแรงกระตุ้นที่อยากจะนอนหลับไม่ไหวทันใดนั้นเขาก็ได้ยิน
เสียงลมกรรโชกด้านบนทำให้สติได้สติคืนมาเล็กน้อย…..
หนวกหูชะมัด…..
วู่หยานลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก แต่ที่เขาเห็นมีเพียงความมืดมิด มีแค่หูที่
สามารถได้ยินเสียงลมดังสนั่นจากด้านบน
แม่งเอ้ย ช่างมัน ตูไม่สนแล้ว ขอนอนก่อนล่ะกัน แต่ว่าทำไมร่างกายถึงรูสึกเจ็บ
ขนาดนี้กันนะ?…….
หนังตาที่เปิดขึ้นอย่างยากลำบากได้ค่อยๆปิดลงอีกครั้ง ครั้งนี้วู่หยานหวังว่าจะไม่
มีใครมาทำเสียงโหวกเหวกอีก เพราะเขารู้สึกเหนื่อยมากจริงๆ……
แต่น่าเสียดาย ดูเหมือนว่าสวรรค์จะไม่รับฟังคำของเขา ขณะที่วู่หยานใกล้จะหลับ
เต็มทีก็มีเสียงนึงดังขึ้น…..
“ติ๊ง! เควส1เร็จ! ได้รับแต้มไอเท็ม อุปกรณ์ อบิลิตี้ และ อัญเชิญ อย่างล่ะ
100,000!”
เควส1? แต้มไอเท็ม? แต้มอุปกรณ์? แต้มอบิลิตี้? แต้มอัญเชิญ?
คืออะไร?
อ่า…ใช่แล้ว เป็นเควสดันเจี้ยนของฉันเอง……
เควส1? เห็นว่าให้ไปช่วยซิสเตอร์ทั้งหมดสินะ? สำเร็จแล้วเหรอ?
แสดงว่า มิโคโตะ ฮินางิคุ กับ อิคารอส ทำสำเร็จแล้วสินะ…..
สมแล้วจริงๆที่เป็นพวกเธอ…..
จากเดิมที่ต้องการจะหลับสักงีบ ทันใดนั้นวู่หยานก็เริ่มต่อต้านความรู้สึกอยาก
นอนอันหนักหน่วงนี้ แล้วหันกลับมาควบคมร่างกายตัวเอง!
ในเมื่อทางมิโคโตะทำได้ แล้วฉันจะมามัวนอนอยู่แบบนี้ได้ยังไง!
ตัววู่หยานสั่นระริก ก่อนจะลืมตาโพรง แล้วกำ นิเอะ โทโนะ โนะ ชานะ ในมือ
แน่น……..
……………
เศษหินบนพื้นรอบได้โดนลมที่เรียกมาพัดหายไปจนเกลี้ยง ทำให้พื้นดูโล่งกว้าง
ขึ้นมาทันที
ใช้พลังของตัวเอง แอคเซราเรเตอร์ได้เรียกลมทั้งหมดในเมืองแห่งการศึกษามา
บนหัวเขาเริ่มมีบอลแสงสีขาวเกิดขึ้น…..
เวลาผ่านไปกระแสลมก็ยิ่งมารวมตัวกันมากขึ้น บอลแสงเองก็ใหญ่ขึ้นและก็ใหญ่
ขึ้น ขณะเดียวกันใบหน้าของแอคเซราเรเตอร์ก็ยิ่ดูบ้าคลั่งขึ้น!
ก่อนหน้านี้ที่คิดนำลมในเมืองทั้งหมดมารวมตัวกัน แม้แต่ตัวแอคเซราเรเตอร์เองก็
ไม่คิดว่าจะเกิดบอลแสงขึ้น
แต่ว่านี่ไม่ได้ทำให้แอคเซราเรเตอร์ประหลาดใจเลย กลับกันมันทำให้เขาตื่นเต้น
อย่างมาก เป็นเพราะเขารู้สึกได้ถึงพลังจำนวนมากจากบอลเสงนี่!!!
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!!!!” แอคเซราเรเตอร์มองบอลพลาสม่าเหนือหัวตัวเองที่ใหญ่ขึ้น
เรื่อยๆ ทำเขาหัวเราะออกมาด้วยความตื่นเต้น ครั้งนี้ต้องสามารถบดขยี้นังผู้หญิง
มีปีกนี่ได้แน่นอน!!
ด้วยแรงลมที่ไม่ต่างจากพายุนี่ทำให้แอสเทรียต้องยกมือขึ้นมาป้องกันหน้า
ขณะเดียวกันขนบนปีกเธอก็เริ่มร่วง
ปีกที่ตัวเองภาคภูมิใจ มาตอนนี้กลับกลายมาเป็นอุปสรรคอันยิ่งใหญ่ที่สุดของแอส
เทรีย ลมมันแรงเกินไปจนเธอไม่สามารถเข้าใกล้แอคเซราเรเตอร์ได้ ทำได้เพียง
มองบอลพลาสม่าใหญ่โตขึ้นเรื่อยๆ
เธอสามารถรู้สึกได้ถึงพลังอันน่ากลัวของบอลแสงนี่ พูดตามตรงต่อให้มี เอจิส เธอ
ก็ไม่มีความมั่นในเต็มร้อยว่าตัวจะสามารถป้องกันมันได้
จากตรงนี้สามารถเห็นได้ถึงพลังสุดโกงของแอคเซราเรเตอร์ ถ้านับด้านเลเลว
แอสเทรียนั่นมากกว่าแอคเซราเรเตอร์หลายเวล แต่ในด้านพลัง แอสเทรียกลับ
เหนือกว่าแอคเซราเรเตอร์เพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น!
เดิมทีถ้าแอคเซราเรเตอร์ไม่งัดเอาท่านี้มาใช้ แอสเทรียก็มั่นใจว่าตัวเองชนะ
แน่นอน แต่ตอนนี้มันกลายเป็นไม่แน่นอนไปแล้ว……
ในเมื่อไม่สามารถเข้าไปหยุดได้ แอสเทรียก็ได้ทำแค่หวังพึ่งโล่ในมือหวังว่ามันจะ
สามารถป้องกันได้……
“เปล่าประโยชน์!!”
แอคเซราเรเตอร์หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง แล้วตะโกนใส่แอสเทรียที่อยู่บนฟ้า “ถึงแก
จะมีพลังป้องกันที่เหนือกว่าฉัน แต่แกมั่นใจว่าตัวเองจะสามารถป้องกันการโจมตี
ระดับนี้ครั้งที่2ครั้งที่3ได้? บอกไว้ก่อนเลยว่าด้วยพลังคำนวณของฉัน ฉันยัง
สามารถโจมตีแบบนี้ได้อีก4ถึง5ครั้ง ไหนบอกฉันสิว่าแกสามารถป้องกันได้น่ะ!!”
แอสเทรียเงียบ เธอเพียงขยับโล่ในมือขึ้นเป็นบ่งบอกการตัดสินใจของตัวเอง……
แอคเซราเรเตอร์ค่อยๆหุบยิ้ม จากนั้นใบหน้าก็กลายเป็นมืดครึ้ม เขากำมือทันใด
นั้น ลมก็มารวมตัวกันเร็วขึ้น!
“มาสเตอร์…..”
แอสเทรียมองบอลพลาสม่า จากนั้นในสมองก็มีภาพใบหน้าวู่หยานที่กำลังยิ้ม
อย่างอ่อนโยนปรากฏขึ้นมา นี่ทำให้สีหน้าเธอยิ่งแน่วแน่ขึ้น!
ต้องป้องกันเอาไว้ให้ได้!!
ในเวลานี้บอลพลาสม่าได้ขยายจนมีขนาดเท่าลูกบอลแล้ว พลังเองก็มากกว่าเดิม
สัมผัสได้ถึงแรงกดดันที่มากขึ้นเรื่อยๆสีหน้าแอสเทรียก็จมดิ่ง
“มากว่านี้….มากว่านี้อีก….” แอคเซราเรเตอร์ควบคุมลมอย่างตั้งใจ ขอเวลาอีก
นิดบอลพลาสม่านี่ก็จะมีพลังมากพอที่จะทำลายโล่นั่นได้แล้ว!
ทันใดนั้น! ก็มีคลื่นดาบสีแดงระบิดออกมาจากกองเศษหิน! ทำ ให้พวกมัน
กลายเป็นฝุ่นผง!
และแทบจะในวินาทีเดียวกัน ก็มีลำแสงสีส้มยิงออกมาจากในกองหิน พุ่งเข้าไปที่
บอลแสงเหนือหัวแอคเซราเรเตอร์!
ลำแสงสีส้มนี้ก็คือ เรลกัน!
ภายใต้ความตกตะลึงของแอสเทรียกับแอคเซราเรเตอร์ เรลกันก็ได้ปะทะกับบอ
ลพลาสม่าที่ยังไม่สมบูรณ์!
ตรงจุดที่ทั้งสองปะทะกันได้เกิดแสงจ้าออกมา พร้อมกับที่มีแสงสว่างออกมาเรล
กันก็ได้ระเบิดตู้ม ทำให้บอลพลาสม่าไม่เสถียรแล้วสลายหายไป…..
“อะไร!!”
ลมกรรโชกบนฟ้าก็ได้หายไปพร้อมๆกับที่บอลแสงหายไป…….
แอสเทรียกับแอคเซราเรเตอร์หันไปมองทิศที่เรลกันถูกยิงออกมาพร้อมกัน เมื่อ
เห็นว่าเป็นใครทั้งสองก็แสดงสีหน้าแตกต่างกัน แอสเทรียนั่นประหลาดใจระคนดี
ใจ ส่วนแอสเทรียกัยแอคเซราเรเตอร์นั่นมีสีหน้ามืดมน
เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง ตามตัวเต็มไปด้วยฝุ่น วู่หยานหอบหายใจหนักยืนขึ้นด้วยความ
ยากลำบาก มือหนึ่งถือดาบ ส่วนอีกมือยกขึ้นในท่ายิงโดยมีประกายไฟฟ้าปรากฏ
ตามผิวมือ…..
“มาสเตอร์!!”
“แก!!”
ใช่แล้ว คนที่ใช้เรลกัน! ก็คือวู่หยาน!
ตัวที่ยืนอย่างมั่นคงเมื่อกี้ มาตอนนี้เริ่มเซไปเซมาแล้ว วู่หยานพยายามสูดลม
หายใจด้วยใบหน้าซีดเผือกไม่รู้เป็นว่าเพราะใช้เรลกันไปหรือเป็นเพราะพิษ
บาดแผล แต่ถึงยังงั้นปากเขาก็ยังคงโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มออกมาได้
“…ฉัน…ยังไม่ได้…ยอมแพ้..เฟ้ย…”