บทที่ 225 มาลองกันสักตั้ง! และคำขู่ของ อเลสเตอร์ ล่ะ!
อเลสเตอร์กับวู่หยานต่างก็จ้องตาอีกฝ่ายกันโดยไม่ปริปากพูดอะไร มีเพียงแค่
บรรยากาศมุมนึงที่ไม่ได้เรียบนิ่งเหมือมเดิม มันเริ่มสั่นสะเทือนอย่างบ้าคลั่ง!
ด้วยการที่กลายเป็นสายเลือดแท้ วู่หยานในสภาวะระเบิดพลังเต็มที่ สีตาจากแดง
จะเปลี่ยนไปเป็นสีทอง ซึ่งการเปลี่ยนสีนี้จะเกิดขึ้นในสองกรณีเท่านั้น!
อย่างแรกก็คือ การตื่นขึ้นของอาการกระหายเลือด เขาจะไม่สามารถควบคุม
ตัวเองได้ ในสภาวะนี้ดวงตาวู่หยานจะกลายเป็นสีทอง ทว่าอาการนี้วู่ได้ขจัดทิ้งไป
แล้ว ดังนั้นอาการนี้จะไม่เกิดขึ้นกับเขา!
อย่างที่สองก็คือ ในสถานการณ์ที่วู่หยานระเบิดพลังสายเลือดแท้ของตัวเอง ใช้
พลังของสายเลือดถึงขีดสุด!
และตอนนี้วู่หยานก็อยู่ในสถานการณ์ที่ว่า!
ทว่าถึงวู่หยานจะปล่อยแรงกดดันของสายเลือดแท้ไปอย่างเต็มที่แล้วก็ตาม เขาก็
ยังไม่สามารถต้านแรงกดดันน่ากลัวนี้ได้ทั้งหมดอยู่ดี!
แรงกดดันที่แข็งแกร่งแบบนี้ อเลสเตอร์ทำไม่ได้แน่ คนที่ทำได้มีเพียงเจ้านั้น!
เอวัส!
เป็นเทวทูตที่อยู่นอกกฎเกณฑ์ของพระเจ้า ตัวเอวัสมันไม่ได้มาจากตำนานหรือ
ศาสนาใดๆเหมือนเทวทูตตนอื่น!
ทันใดนั้น ณ มุมนึงก็ได้เกิดแรงดึงดูดขึ้นราวกับเป็นแบล็คโฮล ดูดสิ่งที่อยู่รอบๆ นี่
ทำให้วู่หยานใจสั่น!
ลำแสงได้ควบแน่นในแบล็คโฮลจิ๋วกลายเป็นลูกศร เห็นแบบนี้นัยน์ตาวู่หยานก็หด
ตัวลงอย่างรุนแรง สัญชาตญาณในตัวกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง!
อันตราย! อันตรายโครต!
ถ้าประมาทล่ะก็ ได้ตายแน่!
ชั่วขณะที่ลูกศรกำลังจะถูกยิงออกมา ความคิดพวกนี้เพิ่งผุดขึ้นมาในหัววู่หยาน
ทว่าในเวลานั้นเองลูกศรแสงก็ได้มาถึงหน้าเขาแล้ว! (@ไวระดับความคิด ไวสุดๆ)
เผชิญหน้ากับการโจมตีนี้ ใจวู่หยานก็ค่อยๆสงบลง เพราะเขารู้ตัวว่าตนเองไม่
สามารถหลบลำแสงนี้ได้!
ทว่านี่ก็ไม่ได้แปลว่าวู่หยานยอมแพ้ หรือยอมรับความตาย!
วู่หยานที่มีสายเลือดแท้ ก็หมายถึงร่ายกายที่เป็นอมตะ!
แถมวู่หยานก็ไม่ได้มีวิธีรับมือแค่ร่างกายอมตะอย่างเดียวด้วย…….
ลำแสงที่อัดแน่นไปด้วยออร่าทำลายล้าง ได้ตกกระทบบนตัววู่หยานอย่างแรง โดย
หลักการแล้วถ้าการโจมตีนี้สำเร็จ หน้าอกเขาควรจะต้องมีหลุมเลือดขนาดใหญ่!
หรือก็คือต้องมีรูโหว่กลมๆที่อก!
ทว่าวินาทีที่ลำแสงนี้โดนตัววู่หยาน ก็ได้เกิดรอยกระเพื่อมบนตัวเขาตรงจุดที่โดน
โจมตี…… (@ให้นึกตอนโยนหินลงน้ำแล้วเกิดละรอกคลื่นขึ้นกระจายออกมาอ่ะ
ครับ)
“หือ….” เกิดเสียงแปลกๆดังออกมา นี่ทำให้สีหน้าอเลสเตอร์กลายเป็นเคร่งขรึม
เขารู้ว่าเสียงนี้มันหมายถึงการโจมตีของเขานั้นไร้ไปแล้ว……
ระลอกคลื่นที่มองไม่เห็นปะทะกับศรแสง ก่อนที่วินาทีต่อมาทั้งระลอกคลื่นและ
ศรแสงก็ได้หายไป!
เห็นแบบนี้ วู่หยานก็รู้สึกโล่งอก ดูท่าการที่เขากิน ‘ยาลมหายใจแห่งชีวิต’ก่อนมา
จะเป็นตัวเลือกที่ถูก! (@ยาทำให้เป็นอมตะ3ชั่วโมง)
อเลสเตอร์มองตัววู่หยานที่ไร้บาดแผลด้วยสีหน้าเรียบเฉย ทว่าถ้าสังเกตดูดีๆจะ
พบว่ากำลังมีฟองอากาศเกิดขึ้นภายในของเหลวสีสีเหลืองนั่น……
เมื่อศรแสงและคลื่นกระเพื่อมนี่หายไป ก็ได้มีเสียงพูดที่ฟังยากราวกับเป็นเสียง
คลื่นวิทยุที่แตกดังออกมา
“เจ้าทำได้ยังไง?”
เอวัส!
หัวใจวู่หยานบีบตัว ก่อนที่จะทำเป็นพูดยั่วยุออกไปว่า “แกถามคนที่แกคิดตะฆ่า
ว่ารอดชีวิตมาได้ยังไงเนี่ยนะ? เอ็งบ้าเปล่าวะ?”
ได้ยินแบบนี้ เสียงเรียบนิ่งของเอวัสก็ตอบกลับมาว่า “จริงของเจ้า ข้าไม่ควรถาม
คำถามนี้ แต่ข้าก็พอจะคาดเดาได้แล้ว เจ้าคงใช้ปัจจัยภายนอกช่วยป้องกันการ
โจมตีของข้าสินะ?”
“ไม่รู้สิ บางทีอาจจะเป็นเพราะฉันแข็งแกร่งสุดๆก็ได้ล่ะมั้ง?”
“ไม่! เจ้าไม่ได้มีพลังแบบนั่น!” เอวัสพูดอย่างไม่ไว้หน้าวู่หยาน แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจ
พูดเสร็จเอวัสนก็หายแวบไป ทว่าเสียงพูดของเขาก็ยังดังก้องเข้ามาในหูวู่หยา
นราวกับอีกฝ่ายมากระซิปใกล้ๆ “ถ้าข้าคิดไม่ผิดล่ะก็ สภาวะนี้ของเจ้าสมควรมี
เวลาจำกัด!”
ใจวู่หยานสั่น ขณะเดียวกันก็รู้สึกชื่นชมอีกฝ่าย สมแล้วที่เป็นโครตบอสของเรื่อง
อินเด็กซ์ ทั้งพลังที่มากมายและความสามารถในการสังเกตนี่ช่างน่ากลัวจริงๆ…….
วู่หยานไม่คิดปกปิด เขาพยักหน้ายอมรับอย่างว่าง่าย “ถูกต้อง!ฉันคงทำได้แค่นั่ง
จิบชาคุยกับนายแค่นี้เวลาก็คงหมดแล้ว…..”
ความหมายอ้อมๆคือ ในช่วงเวลานี้อีกฝ่ายจะทำอะไรเขาไม่ได้……
“ดูเหมือนจะเป็นแบบนั้น…..”
ในเวลานี้ จู่ๆอเลสเตอร์ก็เปิดปากพูด “ผลจากตัวช่วยภายนอกก็ทำได้แค่นั้น ช่วย
ได้แค่ชั่วคราว เป็นความจริงที่ฉันไม่สามารถทำอะไรนายได้ แต่ถึงจะร้ายนายไม่ได้
แต่ถ้าแค่กักตัวนายไว้ล่ะก็สมควรทำได้ง่ายอย่างมาก……”
“ตราบใดที่คุมตัวนายไว้ จากนั้นรอจนเวลาที่สภาวะนี้ของนายจะหายไป
ต่อจากนั้นก็……”
สิ้นคำพูดอเลสเตอร์ แรงกดดันลึกลับและหนักหน่วงก็ได้กดทับตัววู่หยานอีกครั้ง
แต่ทางวู่หยานเมื่อได้ยินคำพูดอีกฝ่ายก็ฉีกยิ้มหัวเราะเยาะเย้ย
คัมภีร์คริสตัลหรืออีกชื่อใบวาร์ปปรากฏขึ้นมาในมือวู่หยาน จากนั้นเขาก็กำมันไว้
แล้วยิ้มมองอเลสเตอร์แล้วพูดด้วยเสียงเย็นชา
“เอาสิ ลองดูเลย บางทีนะแกอาจจะจับตัวฉันได้ก็ได้……”
ได้ยินแบบนี้ อเลสเตอร์ก็หรี่ตาลง แล้วมองไปที่คัมภีร์คริสตัลในมือวู่หยานอย่าง
เงียบๆด้วยแววตาที่เปร่งกระกายอย่างลี้ลับ จากนั้นมองไปที่หน้าและดวงตาของวู่
หยานเพื่อดูว่าจะได้รับข้อมูลอะไรไหม
แต่ทว่าอเลสเตอร์ก็ต้องผิดหวัง สิ่งที่เขาเห็นมีเพียงแค่ ใบหน้าที่นิ่งสงบและมั่นใจ
ของวู่หยาน!
“ไม่คิดเลยจริงๆว่านายจะมีไพ่ในมือมากมายแบบนี้…..”
ขณะที่ในมือยังจับใบวาร์ป วู่หยานก็ยิ้มพูดว่า “ไม่จำเป็นต้องพูดเสียดสีว่าฉัน
พึ่งพาแต่ของนอกกายเลย แกเองก็ใช้ปัจจัยภายนอกทุกอย่างที่สามารถใช้ได้
เหมือนกันนั้นแหละ……”
อเลสเตอร์ไม่แคร์คำพูดแดกดันของวู่หยาน “ดูเหมือนว่ามันจะเป็นไปไม่ได้ที่จะ
จับตัวนายไว้สินะ…..”
วู่หยานฟังคำพูดอีกฝ่ายอย่างใจเย็น ทว่าคำพูดต่อมาของมันแทบทำเขาระเบิด!
“แต่ไม่รู้ว่าแฟนสาวของนายจะมีไพ่ในมือเยอะแบบนายรึเปล่านะ?…….”
นัยน์ตาสีทองของวู่หยานวาวโรจด้วยจิตสังหาร แต่เขาก็พยายามบังคับตัวเองให้
ใจเย็นลง
ทว่ายิ่งพยายามสงบสติมากเท่าไหร่ความโกรธในใจยิ่งพุ่งทะยานขึ้น เขาโกรธมาก
เสียจนร่ายกายของสายเลือดแท้ร้อนรุ่มไปหมด!ราวกับเลือดกำลังเดือดปุดๆ!
ทว่าอเลสเตอร์ก็ยังคงพูดต่อไปเหมือนไม่เห็นท่าทางของวู่หยาน “แต่ถึงแม้แฟน
สาวของนายจะมีของภายนอกช่วยปกป้องเหมือนนาย ฉันก็ยังสามารถออกคำสั่ง
ล่าตัวให้กับทั้งเมืองแห่งการศึกษาได้!”
“บางทีเพราะมีความสัมพันธ์กับคนอื่นน้อย ด้วยพลังของตัวเอง นายอาจจะไม่
สนใจการล่าตัวของทั้งเมืองแห่งการศึกษาเลย แต่จากที่ฉันรู้มาดูเหมือนว่า มิซา
กะ มิโคโตะ จะตรงกันข้ามเลย เธอมีเพื่อนพ้องเยอะมาก…….”
นัยน์ตาวู่หยานหดตัวลง จากที่ในแววตามีจิตสังหารปรากฏขึ้นเพียงแค่เล็กน้อย
ภายใต้การยั่วยุของอเลสเตอร์ มันได้หนาแน่นขึ้น และความโกรธในใจก็ได้เพิ่มขึ้น
ไม่หยุด!
ทว่า อเลสเตอร์ ราวกับคิดว่าคำพูดตัวเองยังไม่ชัดพอ จึงพูดต่อไปว่า “มิซากะ มิ
โคโตะ เป็นคนประเภทที่จริงจังกับมิตรภาพ ถ้าเมืองแห่งการศึกษาออกประกาศ
จับตัวเธอล่ะก็ บุคคนที่เธอให้ความสำคัญก็จะลงมือกับเธอด้วย……”
ไอสีแดงเข้มข้นดุจเลือดค่อยๆแผ่ออกมาจากตัววู่หยานที่กำลังก้มหน้าลง ทำให้ไม่
เห็นสีหน้าของเขา…….
“ถึงเวลานั้น มิซากะ มิโคโตะ ก็จะยืนเคียงข้างนายแน่นอน เธอจะสู้กับเมืองแห่ง
การศึกษาที่เธอรักไปกับนาย และลงมือฆ่าคนที่เธอสนิท คนที่เธอรัก คนแล้วคน
เล่า!!”