บทที่ 231 กะเล่นถึงตาย? เหล่าคุณหนูที่น่ากลัวแห่งโทคิวะไดล่ะ!
ภายในสวนสนุก เมื่อเห็นรถไฟเหาะเคลื่อนตัวกลับไปทางด้านหลังด้วยความเร็ว
สูงอย่างผิดปกติ ผู้คนที่อยู่ด้านล่างก็เริ่มวุ่นวายพากันชี้มือชี้ไม้ไปด้านบน บางคนที่
มีนิสัยดีหน่อยก็ได้ตรงดิ่งไปหาแผงควบคุม ทว่าเขากลับไม่สามารถควบคุมมันได้
เลย จึงทำได้แต่มองรถไฟเหาะแล่นไปมาอย่างจนปัญญา
ดังนั้น ตอนนี้ผู้คนด้านล่างจึงทำได้แค่มองไปด้านบนไฟเหาะที่มีเพียงแค่หญิงสาว
คนนึงซึ่งกำลังส่งเสียงกรีดร้องดังไปก้องกังวาลไปทั่วสวนสนุก……
เกิดอะไรขึ้นน่ะเหรอ?
บนรถไฟเหาะ วู่หยานกำลังอยู่ในสถานการณ์ใกล้จะขาดอากาศหายใจตายและ
เขายังต้องทนเสียงร้องที่ดังจนแทบจะระเบิดแก้วหูเขา เสียงร้องของเธอมันทำเขา
ปวดหัวจี๊ดราวกับหัวจะระเบิดได้ตลอดเวลา สาเหตุที่เขาหายใจไม่ออกก็มาจาก
มือคู่ขาวเนียนที่กำลังบีบรัดคอเขาแน่นอยู่ ณ ตอนนี้ นี่ทำให้วู่หยานที่เป็นถึง
สายเลือดแท้ รู้สึกว่าตนเองจวนเจียนจะตายอยู่รอมร่อแล้ว……
สติที่ยังเหลืออยู่เพียงน้อยนิดของเขากำลังครุ่นคิด ว่าทำไมจู่ๆรถไฟเหาะมันถึงได้
‘เสียการควบคุม’ แบบนี้ ไม่สิ….ตอนนี้เขาคิดอะไรไม่ออกอีกแล้ว เซลล์สมองใน
หัวเขามันพากันล้มตายรัวๆเพราะเสียงร้องปานจะขาดใจตายที่ดังกรอกอยู่ข้างหูนี่
……
ห่างไกลออกไป มิโคโตะกำลังยืนหัวเราะอยู่บนภูเขาจำลองมองไปที่โชคุโฮซึ่ง
กำลังหวาดกลัวจนหน้าซีดเผือด เธอดูพึงพอใจกับผลงานตัวเองมาก
แต่ทว่าสิ่งมีชีวิตขาวดำคุโรโกะที่ยืนอยู่ข้างๆมิโคโตะกำลังรู้สึกไม่พอใจอย่างมาก
เธอมองไปที่วู่หยานซึ่งดูปลอดภัยดี(?) เธอก็ร้องโทษคุณพี่ตัวเองในใจว่าลำเอียง
ทำไมถึงปล่อยให้ไอ้ขยะนั้นสุขสบายไปคนเดียวได้…….
คุโรโกะกัดฟันแน่นอย่างไม่พอใจ ก่อนกรอดตาไปมาไม่รู้ว่าคิดอะไรออก เธอก็
หัวเราะออกมา จากนั้นแอบถอยมาด้านหลังสองก้าว แล้วกระซิปอะไรบางอย่าง
กับสาวน้อยโทคิวะที่กระจุกตัวอยู่ด้านหลัง
เมื่อคำพูดของคุโรโกะดังเข้าไปในหูของพวกเธอ ก็ทำให้คุณหนูน้อยแต่ล่ะคนตา
เป็นประกายแล้วพยักหน้าด้วยท่าทางตื่นเต้น พวกเธอแอบหันมาหัวเราะให้กันดู
แล้วไม่น่าไว้วางใจอย่างมาก……
วินาทีต่อมา วู่หยานที่นั่งอยู่บนรถไฟเหาะจู่ๆก็รู้สึกตัวเบา มือของควีนซามะที่บีบ
คอเขาอยู่ก็คลายออกซะงั้น ในเวลาเดียวกันลมแรงก็ได้เข้ามาพัดตัวเขาลอย
ออกไปจากรถไฟเหาะ!
“เชี่ย……” วู่หยานยังไม่ทันได้พ่นคำพูดหบายคายออกมาดี ตัวเขาก็เริ่มร่วงลงไปที่
พื้นด้วยความสูง10เมตรด้วยท่าหัวชี้ไปที่พื้น……
ส่วนควีนซามะก็กรีดร้องไปอย่างคนบ้าโดยไม่ได้รู้ตัวเลยที่พึ่งสุดท้ายของเธอได้ร่วง
ตกลงไปด้านล่างแล้ว ณ ตอนนี้แขนของเธอที่จากจับคอวู่หยานอยู่ก็ได้เปลี่ยนไป
เป็นเสาแทนโดยที่เธอไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย…..
ส่วนผู้คนด้านล่างเมื่อพบว่าวู่หยานตกลงมาต่างก็กรีดร้องแล้วพากันกระจายตัววิ่ง
หนีด้วยความกลัว เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่มีความคิดที่จะช่วยวู่หยานอยู่ในหัวเลย
……
“หยาน!” มิโคโตะที่ยืนอยู่บนภูเขาจำลองก็ร้องออกมา ทันใดนั้นเธอก็นึกอะไรได้
จึงรีบหันไปมองพวกคุโรโกะที่อยู่ด้านหลัง แต่ที่มิโคโตะเห็นคือพวกเธอกำลังทำสี
หน้าตื่นตกใจกันอย่างพร้อมเพรียง………..
มองดูพื้นที่เข้าใกล้เข้ามาทุกที วู่หยานก็ถอนหายใจหนักๆหนึ่งที ในใจบ่นออกมา
ว่าทำไมตัวเองซวยแบบนี้ นี่จะโทษวู่หยานที่ไม่รู้ก็ไม่ได้ ใครจะไปคิดล่ะว่าสาเหตุที่
ตัวเองร่วงลงมาแบบนี้จะเป็นเพราะสาวน้อยที่ดูไร้เดียงสาพวกนั้น…….
เบิกตากว้างจากนั้นวู่หยานก็กลับตัวกลางอากาศ180องศา ต่อมาก็งอตัวเล็กน้อย
พริบตาที่จะตกถึงพื้นเขาก็กระทืบขาข้างนึงลงไป!
ด้วยมือข้างนึงจิกเข้าไปที่พื้น ส่วนขาทั้งสองเมื่อสัมผัสพื้นเขาก็งอลงมาเป็นนั่ง
ยองๆทันที ด้วยการออกแรงแขนกดพื้น ตัวเขาก็ได้ไถลทิ้งรอยเป็นทางยาวหลาย
เมตรกว่าตัวจะหยุด จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืนอย่างไร้รอยแผล……… (@นึกถึงท่าลง
จอดของไอรอนแมนก็ได้ครับ)
“บ้าแล้ว!” คุโรโกะและเหล่าคุณหนูโทคิวะไดพูดออกมาพร้อมกัน เมื่อมิโคโตะ
มองกลับมาด้วยความไม่เข้าใจ พวกเธอก็รีบเปลี่ยนสีหน้าทันที
ทำไมมัน/เจ้านั้น/เขาถึงยังไม่ตาย…………
พวกเธอเข้าใจว่าเขาเป็นแค่ผู้ไร้พลังเลเวล0และดูเหมือนว่าพวกเธอคิดจะเล่นเขา
ถึงตายเลยด้วย……. (@เอาจริงๆคนธรรมดาตกมาสองเมตรแบบเอาหัวลงก็ตาย
แล้งนะครับไม่ต้อง10เมตรหรอก)
เมื่อรถไฟเหาะหยุด ควีนซามะก็ยังคงไร้การตอบสนอง เธอนั่งกอดเสาเล็กๆไม่
ปล่อย ขณะที่ปากก็กรีดร้องไปด้วยดวงตาที่ปิดแน่น นี่ทำให้วู่หยานพูดไม่ออก
“เฮ้ ควีนซามะ……”
“อ๊ายย!!!!”
“ควีนซามะ……”
“อ๊ายย!!!!”
“ควีน……”
“อ๊ายย!!!!”
“………..”
เห็นภาพนี้ กริยาตอบสนองมิโคโตะคือพ่องแก้มหน้าแดง จากนั้นก็เปิดปาก
หัวเราะเสียงดัง ส่วนสาวๆโทคิวะไดคนอื่นก็หัวเราะออกมาเช่นกันเมื่อเห็นด้านนี้
ของควีน แต่พวกเธอก็พยายามกลั้นเสียงไว้นะไม่เหมือนมิโคโตะ…….
“ผู้ดูแลอยู่ไหน!!! ผู้ดูแลไอ้เครื่องเล่นนี้อยู่ที่ไหน!!!”
โชคุโฮกระทืบเท้าตะโกนออกมาด้วยใบหน้าที่เริ่มมีสีสันขึ้น แต่ว่าก็ยังเห็นความ
โกรธและความอายในแววตาเธอได้อยู่ดี……
โชคุโฮคิด ชื่อเสียงที่ตนเองสร้างมาตลอดชีวิต มาตอนนี้มันได้หายไปหมดแล้ว นี่
ทำเธออยากจะร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตา
วู่หยานข่มกลั้นไม่ให้ตัวเองแสดงสีมีความสุขออกไป แล้วตบไหล่เธอแปะๆ “เอา
น่า ควีนซามะ ในฐานะที่เป็นถึงคุณหนูผู้สูงศักดิ์แห่งโทคิวะได มันดูไม่ ‘งาม’ เลย
นะที่จะมาโวยวายในที่สาธารณะแบบนี้น่ะ…….”
ได้ยินคำพูดเขา โชคุโฮก็หน้าขึ้นสี แล้วมองวู่หยานตาเขียว แต่เธอก็ไม่ได้ตะโกน
หาผู้ดูแลต่อ จากนั้นโชคุโฮก็พ่นลมออกจากจมูกดัง ‘หึ’ อย่างเย็นชา แล้วเริ่มออก
เดินอีกครั้ง
“ไปกันเถอะ! หาเครื่องเล่นอื่นต่อ!!”
“นี่เธอยังจะกล้าเล่นต่ออีกเหรอ?” วู่หยานมีสีหน้าอึ้งๆ ก่อนที่จะรีบเดินตามไป
บนภูเขาจำลอง มิโคโตะมีสีหน้าไม่อยากเชื่อมองโชคุโฮกับวู่หยานที่เดินจากไป
“นี่ยัยนั้นตั้งใจจะเดทต่ออีกงั้นเหรอ?”
คำพูดของเธอ ราวกับว่าเธอต้องการทำลายการเดทของคนอื่นจจริงๆ………..
“คุณพี่คะ เราจะตามไปมั้ย?” ปากพูดไปแบบนั้น ถ้าคุณลองสังเกตดูดีๆ จะพบว่า
นัยน์ตาสีชมพูของคุโรโกะนั่นกำลังเปล่งประกายไปด้วยความกระตือรือร้น ราวกับ
ว่าถ้ายังไม่สามารถทรมานวู่หยานจนตายได้เธอก็จะไม่ล้มเลิกเด็ดขาด……
“แน่นอนสิ!” มิโคโตะตะโกนออกมาอย่างไม่พอใจ จากนั้นก้าวเท้าเดินตามหลังทั้ง
สองไป เห็นแบบนี้สาวๆก็รีบเดินตามด้วยความคิดที่แทบจะไม่แตกต่างจากคุโร
โกะ…….
ด้านหน้า วู่หยานขมวดคิ้ว เขาหันไปมองด้านหลังอยุ่หลายรอบ ก่อนจะเกาแก้ม
ตัวเองด้วยสีหน้างุนงง เห็นท่าทางเขาโชคุโฮก็ถามว่า
“มีอะไรเหรอ?”
“เปล่าไม่มีอะไร……” วู่หยานยกมือจังคาง แล้วพูดด้วยความสงสัย “ก็แค่รู้สึกใจ
ไม่ดีแปลกๆน่ะ……”
ได้ยินแบบนี้ โชคุโฮก็หัวเราะ “อย่าบอกนะว่านายกลัวแฟนตัวน้อยของตัวเองจับ
ได้น่ะ?”
วู่หยานเหลือบมองโชคุโฮที แล้วพูดว่า “แล้วเธอคิดว่าไงล่ะ? คุณมือที่สาม”
“มือที่สาม?” โชคุโฮหยุดเดิน แล้วหันมาจ้องวู่หยาน “ถ้าฉันจำไม่ผิดไอ้ ‘มือที่
สาม’ เนี่ยมันมีคนอื่นเป็นแล้วไม่ใช่เหรอ?”
วู่หยานสำลักน้ำลายทันที นี่ทำเขาไปต่อไม่ถูกเลย เห็นแบบนี้โชคุโฮก็สะบัดหน้า
ไปอีกทางอย่างไม่พอใจ นี่ทำให้ผมบลอนด์ยาวของเธอเกือบจะฟาดโดนหน้าวู่
หยาน
“กำลังเดทอยู่แท้ๆแต่กลับไปคิดถึงผู้หญิงคนอื่น น่าผิดจริงๆ……”
วู่หยานพูดไม่ออก คนที่เป็นฝ่ายพูดถึงผู้หญิงคนอื่นมันเธอนะเฮ้ย…….
เขาว่ากันว่ากันอารมณ์ผู้หญิงนั้นเปลี่ยนแปลงไวมากๆ โชคุโฮนับว่าเป็นตัวอย่างที่
ดีเลย ทั้งที่เมื่อเธอยังว่าวู่หยานอยู่แล้ว แต่พริบตาต่อมาเธอก็หันมากอดแขนวู่หยา
นอีกครั้ง
“บัดซบ ยัยนั่นเข้าไปกอดเขาอีกแล้ว……”
มิโคโตะกัดฟันกรอดมองดูโชคุโฮกอดแขนวู่หยาน จากมุมมองของเธอ เธอ
สามารถเห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าหน้าอกใหญ่ๆนั่นกำลังเบียดแขนเขาอยู่ นี่ทำให้
เธอทั้งโกรธและอิจฉา!
มองดูใบหน้ายิ้มๆของวู่หยาน ทันใดนั้นความไม่พอใจของมิโคโตะก็ได้พุ่งปรี๊ดทะลุ
ปรอท เธอยกเท้าเหยียบไปที่พื้นส่งกระแสไฟฟ้าเส้นเล็กๆไปทางวู่หยานกับโชคุโฮ
ผ่านทางพื้นดิน!
“ว้าย!” โชคุโฮที่กำลังกอดแขนวู่หยานอยู่ จู่ๆเธอก็ปล่อยเขาไป เธอรู้สึกยังกับโดน
อะไรบางอย่างกัดเข้า
วู่หยานตกใจ รีบถาม “เกิดอะไรขึ้น?”
โชคุโฮลูบหลังมือตัวเอง นัยน์ตาดวงดาวของเธอเต็มไปด้วยความสงสัย “ฉัน….ฉัน
ไม่รู้ เมื่อกี้จู่ๆมือฉันก็รู้สึกชา….”
“มือชา?” วู่หยานมองมือโชคุโฮด้วยสายตาแปลกๆ ทำไมก็ไม่รู้ ตอนที่ได้ยินคำว่า
‘ชา’ เขาก็รู้สึกเหมือนจะนึกอะไรบางอย่างออกแต่สุดท้ายก็ไม่ออก
โชคุโฮขมวดคิ้ว ขณะที่มองมือตัวเองอยู่หางตาเธอก็เหลือบไปเห็นคนคนนึงเข้า
………