บทที่ 258 Dark Matter สิ้นชีพล่ะ!!
น่านฟ้ายามราตรีได้เกิดระเบิดแสงดาวขึ้น………
ลูกศรสีเงินที่เปลี่ยนกลายเป็นดาวตกได้พุ่งทะยานหายไปยังเส้นขอบฟ้าที่อยู่ลับ
ออกไป ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ทันใดนั้นก็เกิดเสียงระเบิดขึ้นจากจุดที่อยู่
ห่างไกล ก่อนจะตามมาด้วยคลื่นทำลายล้างสีเงินที่กระจายออกมาจากจุด
ศูนย์กลาง
เมื่อคลื่นนี้เข้าไปสัมผัสก้อนเมฆก้อนใด มันก็จะระเหยหายไปด้วยความเร็วสูง
ขนาดตาเปล่ายังสังเกตได้ชัด ราวกับว่ามันเป็นก้อนน้ำแข็งที่โดนน้ำร้อน!
คลื่นความร้อนนี้ได้แผ่ขยายออกไปทั่วทั้งท้องฟ้า ส่งผลให้อุณหภูมิโดยเฉลี่ยของ
แถวพื้นที่เกิดระเบิดเพิ่มสูงขึ้นไม่น้อยเลย…….
ภายใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืน เมืองแห่งการศึกษา
ผู้คนจำนวนนับไม่ถ้วนต่างยืนนิ่งค้างตาเหม่อลอยมองไปยังท้องฟ้า ตรงจุดที่เกิด
ระเบิดแสงดาวที่ซึ่งงดงามราวกับดอกไม้ไฟขึ้น ถึงจะมีระยะห่างที่มากมายขวาง
กั้น แต่พลังกดขี่อันมหาศาลที่หลงเหลือมา ก็ทำให้ผู้คนเผลอรู้สึกสิ้นหวังตาม
สัญชาติญาณ…………
เมืองแห่งการศึกษาที่ไม่ว่ายามพระอาทิตย์ขึ้นหรือตกต่างก็มีชีวิตชีวาเสมอยามนี้
กลับเงียบกริบ พวกเขาพากันหันมองหน้าคนใกล้ตัวด้วยแววตาว่างเปล่า ไม่เข้าใจ
ว่าแสงสีเงินงดงามนี่ที่พวกเขาเปรียบมันว่าเป็น ‘ดอกไม้ไฟ’ คืออะไรกันแน่………
ทางด้านวู่หยาน ตอนนี้เขายังคงค้างอยู่ในท่ายิงธนู สายตามองตรงไปยังรูขนาด
ใหญ่ที่หน้าอกคาคิเนะ แล้วมองไปทางที่ลูกศรระเบิด หลังจากรู้สึกได้ถึงพลัง
ทำลายที่คุ้นเคย เขาก็ค่อยๆวางธนู……..
“อึก…..”
คาคิเนะราวกับคนที่กำลังจมน้ำ ปากส่งเสียงครางอืออึ้งออกมาอย่างไม่ได้ศัพท์
เป็นเพราะลำคอเขาไม่อาจเค้นเสียงพูดออกมาได้แล้ว คาคิเนะค่อยๆก้มหัวลง
ก้อนเนื้อชิ้นใหญ่ๆเลยที่หายไปจากอกเขา ไม่มีเลือดไหลทะลักออกมาเนื่องจาก
ภายในรูเลือดนั้นได้ถูกย่างจนกลายเป็นถ่านหมดแล้ว เลือดจึงไม่สามารถไหล
ออกมาได้………
เมื่อคาคิเนะก้มลงไปเห็นรูขนาดใหญ่เบิ้มตรงหน้าอกตัวเอง เขาก็เบิกตากว้าง
ก่อนจะพยายามยื่นมือไปแตะราวกับจะยืนยันว่านี่คือของจริง
ความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสได้ทะลักเข้ามาในสมองเขา ความรู้สึกสุดท้ายของ
คาคิเนะไม่ใช่โกรธแต่เป็น..เสียใจ…….
เขาเสียใจที่ตัวเองดูถูกอีกฝ่ายเกินไป เขาเสียใจว่าทำไมตัวเองถึงต้องไปมีเรื่องกับ
อีกฝ่ายด้วย……..
น่าเสียดาย ที่ยาแก้ความเสียใจมันไม่มี ขนาดในระบบของวู่หยานยังไม่มีเลย
ดังนั้นคาคิเนะจึงไม่อาจกลับไปแก้อะไรได้……..
เวลาผ่านไปแต่ละวินาทีสติเขาก็ยิ่งเลือนราง เขาเอื้อมมือออกไปทางวู่หยานราว
กับคิดจะจับอะไรบางอย่าง ทว่าตอนนั้นเองประชีวิตในแววตาของเขาก็ได้หายไป
หมดแล้ว คาคิเนะหลับตาลงมือที่ยื่นออกไปก็ตกลงมา……..
ปีกด้านหลังทั้งหมดได้กลายเป็นขนนกกระจัดกระจายไปทั่วทุกทิศ ร่างกายของ
คาคิเนะเริ่มร่วงลงไป ทว่าเขายังร่วงลงไปไม่ถึงหนึ่งเมตรก็มีมือนึงยื่นออกมาจับ
เขา
Night of Meteor ได้หายไปแล้ว นัยน์ตาสีทองของวู่หยานก็ได้กลับมาเป็นสีแดง
เขายกมืออีกข้างปาดเหงื่อบนหน้าผากด้วยความโล่งอก
ถึงแม้จากฉากหน้าวู่หยานจะดูชิวๆสู้ไปยิ้มไปกับคาคิเนะ แต่จริงๆแล้วมัน
ยากลำบากมากเขาแค่ไม่เผยออกมาทางสีหน้าเฉยๆ
การสะท้อนกลับของAccelerator เขายังพอมีหนทางรับมือหนึ่งถึงสองอย่าง แต่
กับคาคิเนะนี่มันไม่ไหวจริงเขาไม่มีทางเลย
Dark Matterที่สามารถสลายการได้ทุกอย่าง ทำให้การโจมตีทุกรูปแบบของวู่
หยานเป็นหมันหมด เขาจึงไม่สามารถสร้างบาดแผลให้คาคิเนะได้เลย พูดได้เลย
ว่าถ้าไม่มีNight of Meteorอย่างดีสุดเขาก็ทำได้แค่เสมอกับคาคิเนะ!
แต่ก็นะคนมันมีของ ทำให้เขาสามารถเจาะทะลุการป้องกันคาคินะได้เหมือนมิโค
โนะที่ใช้พลังล้วนๆ ผลคือหนึ่งดอกปลิดชีพ!
พอมองลงไปที่ศพของคาคิเนะ วู่หยานก็หัวเราะคิกคัก คิดถูกจริงๆที่แลกNight of
Meteorมา………..
………………..
ทางด้านล่าง คินุฮาตะ เฟรนด้า และ ทาคิสึโบะ ทั้งสามสาวกำลังเงยหน้ามอง
ท้องฟ้า พอเห็นระเบิดแสงดาวดอกไม้ไฟ พวกเธอก็ตะลึง
“สุดท้ายแล้ว หมอนั้นเป็นไงบ้างนะ?…….”
เมื่อไม่สามารถอธิบายดอกไม้ไฟบนฟ้าได้ เฟรนด้าก็ได้เปลี่ยนหัวข้อมาที่ตัววู่หยาน
นี่ได้ปลุกคินุฮาตะกับทาคิสึโบะที่กำลังตะลึงอยู่
“ฉันคิดว่าเขาไม่น่าจะเป็นอะไรนะคะ ผ่านไปโครตนานขนาดนี้ ถ้าเกิดถูกฆ่าไป
แล้ว Dark Matter คงกลับลงมาแล้วล่ะคะ……”
ได้ยินคินุฮาตะ ทาคิสึโบะก็พยักหน้าเห็นด้วยเบาๆ ก่อนที่เธอจะเงยมองท้องฟ้า
แล้วกำหมัดแน่น
ทาคิสึโบะที่ได้รับประสบการณ์เฉียดตายมาดูจะเปลี่ยนไป ถึงคินุฮาตะกับเฟรนด้า
ยังไม่สามารถพูดได้เต็มปากว่าเปลี่ยนไปตรงไหน แต่ที่เห็นดูเหมือนเธอจะ ‘สดใส’
มากกว่าที่ผ่านมา
ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่มีสีหน้าเหนื่อยอ่อนตลอดเวลาอีกแล้ว เธอที่สามารถหลับได้
ทุกที่ขนาดยืนหลับยังเคยมาแล้ว ดูสดใสขึ้นมาก………….
มีเพียงตัวทาคิสึโบะที่รู้ว่าตัวเองไม่ได้เปลี่ยนไปแค่ภายนอกแต่ภายใน หัวใจ ของ
เธอก็ได้เปลี่ยนไปมาก เธอเริ่มที่จะสนใจเริ่มที่จะแคร์ผู้ชายที่เคยจับหน้าอกเธอ
ผู้ชายที่มาช่วยชีวิตเธอตอนคับขันราวกับเป็นฮีโร่
“นี่ คินุฮาตะ ทาคิสึโบะ……..”เฟรนด้าหันหน้ามามองทั้งสอง ก่อนจะพูดด้วย
ท่าทางลับๆล่อๆ “พวกเราองก็แอบหนีไปเหมือนยูกิโนะกันดีเอามั้ย?……”
ได้ยินข้อเสนอ คินุฮาตะ กับ ทาคิสึโบะ ก็ส่ายหัวพร้อมกันอย่างไม่ลังเล ทำให้เฟ
รนด้าประหลาดใจมาก
“ทำไมอ่ะ?”
คินุฮาตะ กับ ทาคิสึโบะ สะอึก ทั้งสองพูดไม่ออกว่าทำไมเหมือนกัน แต่ไม่ว่ายังไง
ก็ตามพวกเธอไม่อยากหนีไป……..
เฟรนด้าเริ่มกังวล เธอกระโดขึ้นๆลงๆประท้วง “สุดท้ายแล้วถ้าเราไม่หนีตอนนี้
ถ้า Dark Matterกลับมา เราก็ไม่มีโอกาศหนีแล้วนะ!!!”
เธอเพิ่งพูดจบ คินุฮาตะ กับ ทาคิสึโบะก็ทำสีหน้ามีความสุข มองไปด้านหลังเฟ
รนด้าราวกับเห็นอะไรที่น่าดีใจมาก
เฟรนด้าจับหมวกผ้าไม่มีปีกของตัวเอง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงลนลาน “พวกเธอพูด
อะไรกันหน่อยสิ! รีบหนีไปกับฉันเร็ว!”
ได้ยินเสียงเฟรนด้า คินุฮาตะ กับ ทาคิสึโบะ ก็เก็บสีหน้ามีความสุขลงไป
เปลี่ยนเป็นสีหน้าแปลกๆแทน สายตาที่มองเฟรนด้านั่นแฝงไปด้วยความสงสาร
………….
“อาเร๊ะ?” เฟรนด้าทำเสียงแปลกๆออกมา เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเพื่อนตัวเองถึง
มองตนแบบนั้น
“เธอคิดจะหนีไปไหนนะ?”
โดยไม่รอให้เฟรนด้าได้พูดอีก ด้านหลังเธอก็มีเสียงผู้ชายดังออกมา ทำให้เธอตัว
แข็งทื่อ คำพูดที่ขึ้นมาถึงปากเธอแล้วได้โดนกลืนลงคอกลับไปจนหมด
กลืนน้ำลายฝืดคอ เฟรนด้าหัวเราะแห้งๆ ได้ยินเสียงคุ้นเคย เธอก็พูดออกมาด้วย
ความกระอักกระอ่วน “อย่าบอกนะว่า……..”
คินุฮาตะ กับ ทาคิสึโบะ พยักหน้าหงึกๆพร้อมกันราวกับเดาความคิดเพื่อนตัวเอง
ได้ นี่ทำให้เฟรนด้าเริ่มเหงื่อแตก
เธอค่อยๆหันกลับไปมองอย่างช้าๆราวกับหุ่นยนต์ จากนั้นเธอก็ได้เห็นใบหน้า
เปื้อนยิ้มที่คุ้นเคย……..
รอยยิ้มแห้งๆของเฟรนด้านิ่งค้างด้วยเหงื่อที่ไหลไม่หยุด ทั้งสองจ้องหน้ากันและ
กันอย่างเงียบๆอยู่สักพัก………
เวลาผ่านไปจนถึงขณะนึง เฟรนด้าก็ผุดเอารอยยิ้มแจ่มใสออกมา เธอเอียงคอแล้ว
กำหมัดยกขึ้นมาแขกหัวตัวเองเบาๆ เธอหลับตาลงข้างนึงแล้วแลบลิ้นออกมา
ทั้งหมดนี้พอรวมกับเสียงที่เธอเปร่งออกมาบวกกับใบหน้าน่ารักๆนี่ ทำให้เธอ
ตอนนี้ดูน่าเอ็นดูมาก!
ทว่าไม้นี้ของเธอ ได้ถูกคนบางคนทำล้ายทิ้งอย่างไม่ใยดี……….
วู่หยานยกมือขึ้น ก่อนจะเขกลงไปที่หัวเฟรนด้าอย่างแรง!
“ทำตัวน่ารักไปก็เปล่าประโชน์!”
ด้วยเหตุนี้สาวโลลิผมทองจึงทำได้แค่ร้องออกมาด้วยความเจ็บ เธอลงไปนั่งยองๆ
ขณะที่ยกมือกุมหัวไปด้วยนัยน์ตาที่คลอเบ้าไปด้วยน้ำตา……….