สมาคมแลกเปลี่ยนทราฟฟอร์ด – บทที่ 35 เสียงแห่งความรักที่เพิ่มขึ้น
ท้องฟ้ามืดลงผ่านยามสนธยามาถึงยามค่ำคืนแล้ว…ค่ำมืด
ภายในเขตอุตสาหกรรมรกร้าง
“เซียงหลิ่ว!”
หลงซีรั่วเดินไปตรงหน้าของเซียงหลิ่วและพูดเสียงเข้มว่า “ครั้งนั้นคิดถึงความเสียสละของเผ่าเจ้าถึงได้ไว้ชีวิตทั้งที่เจ้าฆ่าล้างปีศาจไปจำนวนมาก และเพียงแค่ขับไล่เจ้าไปเท่านั้น คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะไม่ยอมแก้ไขตัวเองทำผิดซ้ำซาก…ครั้งนี้ข้าจะไม่ลังเลเพราะความดีความชอบของเผ่าเจ้าอีกแล้ว! รับโทษซะเถอะ!”
“ชนะเป็นราชา พ่ายแพ้เป็นโจร ไม่ต้องพูดมาก!”
เซียงหลิ่วยิ้มเยาะ เขาที่กองอยู่บนพื้นไม่มีเรี่ยวแรงลุกขึ้นมา แม้เขาจะใช้สองมือพยุงร่างกายของตนเอง แต่ก็ทำได้เพียงอยู่ในท่วงท่าที่เหมือนกับคลานเท่านั้น
เขากัดฟันยกหัวขึ้นมาจ้องมองหลงซีรั่ว “อีกนิดเดียว…เหลืออีกแค่นิดเดียวเท่านั้น! หลงซีรั่วนะหลงซีรั่ว ไม่เสียแรงที่เจ้าเป็นมังกรแท้ของแผ่นดินเทพ แม้แต่โชคก็ยังหมุนไปหาเจ้า คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะยังมีผู้ช่วยเหลือที่แข็งแกร่งเช่นนี้อยู่ด้วย…ชิ อยากฆ่าก็ฆ่า ข้าไม่มีเวลาว่างจะพูดกับเจ้า!”
ทันใดนั้นเซียงหลิ่วก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่งขึ้นมา “ข้าเซียงหลิ่ว ถึงตายก็ไม่ยอมรับผิด!”
“ทำไมกัน” หลงซีรั่วถอนหายใจ พูดด้วยท่าทางที่ซับซ้อนว่า “กาลเวลาหมุนเปลี่ยน ถ้าโลกนี้ไม่รองรับพวกเรา เดิมทีพวกเราคืออะไร เปลี่ยนกลับไปเป็นอะไร พวกเรามาจากที่ไหนก็ต้องกลับไปที่นั่น…เจ้าไม่เข้าใจงั้นหรือ?”
“อาศัยอะไร!”
เซียงหลิ่วจ้องหลงซีรั่ว “อาศัยอะไร!”
เขากระอักเลือดออกมา เสียงแตกซ่าน “อาศัยอะไรกัน!”
หลงซีรั่วหลับตาลง สูดหายใจเข้าลึกๆ แต่ก็ยังยื่นมือออกกางนิ้วทั้งห้าเล็งตรงไปที่หัวใจของเซียงหลิ่ว…พลังอันแข็งแกร่งสายหนึ่งกำลังรวมตัวอยู่กลางฝ่ามือ
พลังนี้เพียงพอที่จะทำให้เซียงหลิ่วแหลกสลายกลายเป็นฝุ่น ไม่มีโอกาสเกิดได้อีกครั้ง…แต่อยู่ดีๆ พลังอันแข็งแกร่งนี้กลับหายไปจากหว่างนิ้วของหลงซีรั่วอย่างกะทันหัน
“คุณหลง คุณฆ่าเขาไม่ได้”
“อะไรกัน?”
หลงซีรั่วโมโหขึ้นอย่างฉับพลัน จ้องมองไปที่ร่างของลั่วชิวและพูดเสียงเข้มว่า “หรือเจ้าไม่รู้ว่าเขาทำอะไรลงไปบ้าง! เจ้าดูรอบๆ สิ! ดูบรรดาปีศาจที่กองอยู่บนพื้นรอบๆ! เจ้ายังจะห้ามข้างั้นหรือ? หากครั้งนี้ข้าไม่ฆ่าเขา แล้วข้าจะคืนความเป็นธรรมให้บรรดาปีศาจที่ถูกทำร้ายเหล่านี้อย่างไร!”
กลางฝ่ามือของหลงซีรั่วมีพลังอันแข็งแกร่งรวมตัวขึ้นมาอีกครั้ง!
มังกรแท้ที่พลังฟื้นคืนนั้นมีกำลังอันแข็งแกร่งไร้เทียมทาน…เมฆลมถูกเธอทำให้เคลื่อนไหว
“ผมเพียงแค่…”
ลั่วชิวก้มลงมองจิตวิญญาณของเส้นสายจิตวิญญาณข้างกายแล้วพูดว่า “เพื่อจะทำสิ่งที่ลูกค้าท่านนี้รบกวนให้สำเร็จ ทำให้เรื่องนี้ไม่ต้องมีใครต้องเสียสละอีก”
“เจ้า…” หลงซีรั่วชะงัก มองจิตวิญญาณของเส้นสายจิตวิญญาณโดยไม่รู้ตัว…มองเงาแสงเด็กตนนี้ “เจ้า…เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้ากำลังทำอะไร? หากปล่อยเขาไป จากนิสัยของเขาแล้วก็จะต้องคิดร้ายต่อเจ้าอีก! มีแต่จะก่อให้เกิดหายนะขึ้นอีกครั้ง!”
จิตวิญญาณของเส้นสายจิตวิญญาณกลับส่ายหน้า ไม่พูดอะไร มันเพียงแต่หันไปมองเซียงหลิ่ว
มันกระชับมือที่จับมือของลั่วชิวเล็กน้อย ดูเหมือนกำลังพูดว่า รบกวนแล้ว
ลั่วชิวเดินผ่านข้างกายของหลงซีรั่วไปหาเซียงหลิ่วและพูดเบาๆ ว่า “คุณหนูหลง หวังว่าคุณจะไม่ห้ามผม…เพราะถึงอย่างไรคุณก็ห้ามผมไม่ได้”
หลงซีรั่วกัดฟัน กำมือแน่นขึ้นและตวัดมือ…แต่ก็เป็นเพียงมือเปล่าๆ
ถ้าหากครึ่งปีก่อนมีคนพูดกับเธออย่างนี้ เธอจะไม่พูดอะไรและจะลงมือสั่งสอนคนคนนั้นไปเลย
แต่ตอนนี้…
หลงซีรั่วโกรธจนหัวเราะออกมา ชี้ไปที่เส้นสายจิตวิญญาณ “น่าตลก! น่าตลก! เหมือนกับข้าเมื่อร้อยปีก่อนที่เป็นแค่ตัวตลก! บางคนไม่เคยจดจำบุญคุณ! บางคนก็รู้จักแต่มีคุณต้องทดแทนมีแค้นต้องชำระ!”
จิตวิญญาณของเส้นสายจิตวิญญาณก้มหัวลงยังคงไม่พูดจา
“ข้าไม่ต้องการความสงสารจากพวกเจ้า!”
ทันใดนั้นก็มีเสียงคำรามดังออกมา เซียงหลิ่วกัดรากฟัน…แล้วร่างกายของเขาก็บวมขึ้นฉับพลัน!
“เขาคิดจะระเบิดตัวเอง!”
ซูจื่อจวินเคร่งเครียดขึ้น…แต่เธอก็ลงมือได้เร็วกว่าคนอื่นๆ
เธอเคยพูดแล้ว ว่าเธอไม่เคยสนใจพวกไม่รู้จักบุญคุณคนเช่นนี้ และเธอก็ไม่ใช่หลงซีรั่ว
ที่สำคัญกว่าก็คือ เธอมีความสามารถที่จะฆ่าเซียงหลิ่วได้! และเธอก็มีเหตุผลที่จะฆ่าเซียงหลิ่ว…ครั้งนี้เธอจะไม่ยั้งมือไว้ไมตรี และจะไม่เห็นแก่หน้าใครทั้งนั้น!
ขณะที่เล็บอันแหลมคมจะฉีกร่างของเซียงหลิ่วก่อนระเบิดตัวเองนั้น…ข้อมือเล็กๆ ข้างนี้ก็ถูกจับเอาไว้เบาๆ
“คุณหนูจื่อจวิน คุณก็อย่าห้ามผมจะได้ไหม?”
ลั่วชิวกดแขนของซูจื่อจวินลง จากนั้นแค่ผลักเบาๆ ก็ผลักส่งซูจื่อจวินออกไปได้แล้ว
หลังจากผลัก เจ้าของสมาคมก็ยกมือขึ้นมา กำนิ้วแน่นขึ้น จากนั้นร่างกายของเซียงหลิ่วก็เหมือนถูกอะไรบางอย่างจับเอาไว้ ทำให้เริ่มหดตัวลงมา
สุดท้ายเซียงหลิ่วก็กระอักเลือดออกมา สีหน้าซีดขาวยิ่งกว่าเดิม แต่ก็ไม่อาจปิดซ่อนความหวาดกลัวในดวงตาได้ เขากลับคืนสู่สภาพก่อนการระเบิดตนเอง!
การฆ่าเขาก่อนที่เขาจะระเบิดตนเองกับทำให้เขาระเบิดตนเองไม่สำเร็จนั้นเป็นคนละเรื่องกัน…เซียงหลิ่วไม่อาจคาดคิดถึงพลังเช่นนี้เลย
ดูเหมือนพลังที่สามารถทำให้สำเร็จได้ตามความคิด
หากอยู่ในฝั่งตะวันตกก็คงเป็นพลังของเทพเจ้าในนิทาน
หากเป็นฝั่งตะวันออกก็จะเป็นพลังของเซียนในตำนาน
แต่เขาไม่คิดว่าคนหนุ่มตรงหน้าจะเป็นเทพเจ้าหรือเซียนในตำนาน…เขาสัมผัสได้ว่ามีอะไรบางอย่างบนตัวของอีกฝ่าย…
เป็นเหมือนความว่างเปล่า
“เจ้า…”
เซียงหลิ่วเบิกตากว้าง…แม้ดวงตาจะแตกซ่านแต่ก็มีความหวาดกลัวรวมไปถึงความแค้นอยู่ภายใน
แต่ในตอนนี้ ลั่วชิวใช้นิ้วดีดที่หน้าผากของเซียงหลิ่ว
ดีดเบาๆ
เหมือนกับอาจารย์ดีดหน้าผากสั่งสอนเด็กที่ซุกซนในชั้นเรียน เหมือนกับพระดีดหน้าผากเณรในวัด
ปัง!
พริบตาเดียวก็เหมือนมีของบางอย่างระเบิดอยู่ในหัวของเซียงหลิ่ว มีเสียงมีภาพนับไม่ถ้วนถาโถมเข้ามาในจิตสำนึกของเขา
ความอ้างว้างและความเศร้าโศกเกิดขึ้นพร้อมกัน ดวงดาวหมุนเวียนเปลี่ยนผ่าน หมู่เมฆเคลื่อนที่แปรเปลี่ยน…
ยามที่เสียงหัวเราะและเสียงร้องไห้ดังขึ้นพร้อมกัน แสงไฟจากบ้านนับหมื่น ท้องทะเลเปลี่ยนเป็นผืนดิน…
เมื่อยามที่ความสนุกและความสุขอยู่รวมกับความหดหู่ คน ปีศาจและสิ่งมีชีวิตอื่นๆ ต่างอยู่ภายใต้ท้องฟ้าผืนเดียวกัน…
ในตอนที่พวกมันเข้ามาในจิตสำนึกของเขานั้น เขารู้สึกมึนงงและสติหลุดลอย คิ้วสีม่วงตกลง ริมฝีปากสั่นไหวเล็กน้อย ท่าทางลังเล…และถามออกไปอย่างไม่รู้สึกตัว “นี่…คืออะไร?”
“ความทรงจำของแผ่นดิน และก็เป็น…” ลั่วชิวพูดเบาๆ ว่า “ของขวัญที่มันมอบให้คุณ”
“มัน…”
เซียงหลิ่วมองไปยังเงาแสงเด็กโดยสัญชาตญาณ ภายในดวงตาสีทอง เขามองเห็นสภาพอันทุลักทุเลของตนเองและก็เห็นความอบอุ่นและถอดถอนใจที่มันส่งมาให้อย่างชัดเจน
มอบความอบอุ่นให้ปีศาจเช่นเขางั้นหรือ?
ล้อเล่นอะไรกัน?
ท่าทางของเซียงหลิ่ว ใบหน้าฉายแววยิ้มเยาะ…ยิ้มเยาะให้ตนเอง “ข้าไม่ผิด! ข้า ไม่ผิด!”
จิตวิญญาณของเส้นสายจิตวิญญาณร้องไห้ออกมา
ลั่วชิวถ่ายทอดคำพูดของมัน นิ้วขยับเล็กน้อย “เซียงหลิ่ว นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป คุณจะถูกขังอยู่ในส่วนลึกของเส้นสายจิตวิญญาณ พลังวิญญาณจะชำระล้างร่างกายและจิตใจของคุณ…หากทำตามความต้องการของมัน คุณจะเป็นอิสระก็ต่อเมื่อคุณสามารถยิ้มแย้มให้แผ่นดินได้ด้วยใจจริง”
เจ้าของสมาคมลดมือลงและพูดขึ้นว่า “ลงไปเถอะ”
เซียงหลิ่วตะโกนอย่างคลุ้มคลั่ง จากนั้นร่างกายก็จมลงไปในดิน…ลึกลงๆ สุดท้ายก็เข้าไปในเส้นสายจิตวิญญาณใต้แม่น้ำ
“ข้าจะไม่ยอมรับผิดเด็ดขาด! อ้า!”
…
“แค่ขัง…” หลงซีรั่วขมวดคิ้วขึ้น เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจกับการจัดการ “เจ้าให้อภัยเขางั้นหรือ!”
จิตวิญญาณของเส้นสายจิตวิญญาณไม่ได้ตอบ มันเพียงแต่มองหลงซีรั่ว ดวงตาสีทองเปล่งประกายงดงามคล้ายกำลังยิ้ม
จากนั้นมันก็เงยหน้ามองเซียงหลิ่ว ดึงชายเสื้อของลั่วชิวเบาๆ ลั่วชิวพยักหน้า แล้วถึงจูงมือมันเปิดลูกบอลฟองน้ำอันนั้นออก พาโยวเย่หายไปต่อหน้าบรรดาปีศาจ
“บอกข้ามา!”
เสียงของหลงซีรั่วดังขึ้นอีกครั้ง แต่เธอก็ไม่ได้รับคำตอบ
เจ้าของสมาคมกับคุณหนูสาวใช้พาลูกค้าของเขาจากไปไกลแล้ว
สุดท้ายก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย
หลังจากลั่วชิวหายไป บรรดาปีศาจที่ถูกเซียงหลิ่วทำร้ายจนสลบกองอยู่บนพื้น…ขอเพียงเป็นปีศาจที่ยังพอมีลมหายใจต่างก็พากันฟื้นขึ้นมาเหมือนปาฏิหาริย์
บรรดาปีศาจฟื้นฟูขึ้นอย่างรวดเร็ว
แม้แต่คลังสินค้าในเขตอุตสาหกรรมรกร้างที่พังทลายก็ยังกลับคืนสู่สภาพเดิม…เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
…
“มัน…มันคือ…สิ่งนั้นหรือ?” ซูจื่อจวินลอบไปข้างกายหลงซีรั่ว ใบหน้าฉายแววตกตะลึง
หลงซีรั่วพยักหน้าเล็กน้อย “ตอนที่มันกุมมือข้า ข้าก็รู้แล้ว”
ซูจื่อจวินเคร่งขรึมขึ้นมา “มัน…มันคลอดออกมาแล้ว…ก็หมายความว่า…”
หลงซีรั่วไม่พูดไม่จา เอาแต่มองขึ้นไปบนฟ้า