บทที่ 375 การสลับปริศนา (1)
ฉวับบบบบบบ
เสียงดังขึ้นพร้อมความเจ็บปวดรอบๆ ร่างกายของเธอก็หายไปและ
รุมิหันไปมาด้วยความสงสัย เงาที่ทำให้เธอหายใจไม่ออกยังคงอยู่ที่เดิมโดยมีผมของเธอปิดหน้าราวกับผีและดวงตาของเธอจ้องมองไปที่อากาศ ดูเหมือนว่าเธอเพิ่งจะได้รับข้อความบางอย่าง…เธอพิมพ์ตอบอยู่งั้นเหรอ? เลยหยุดนิ่งไป
“กรี้ดดดดดดด-!”
ใบมีดชั่วครู่หยุดลงชั่วคราวและรุมิเองก็ตระหนักแล้วว่าผู้หญิงคนนี้
ไม่ได้ตั้งใจจะเก็บเธอเอาไว้
“เธอ…เองก็น่าจะรู้…ว่าเจ้าของบัลลังค์สีดำ…เฟนระเบิดเวลา ตอนนี้เขามีชื่อเสียงมากขึ้นเรื่อยๆผู้คนจำนวนมากพยายามขุดค้นอดีตของเขาและความสัมพันธ์ของเธอกับเขาจะกลายเป็นที่รู้จักกันในไม่ช้า”
ดังนั้นแทนที่จะขอร้องให้ไว้ชีวิต รูมิ ตัดสินใจที่จะเพิ่มน้ำหนักทำให้เธอคนนี้สับสนแทนในอนาคตของเธอ เธอทนความเจ็บปวดที่แพร่กระจายและยังคงพูดต่อไป
“วันนั้นจะมาถึง…ในที่สุดเธอจะต้องตัดสินใจระหว่างอดีตหัวหน้า…กับเจ้าของบัลลังค์สีดำคนปัจจุบัน”
ผลลัพธ์ที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ เธอคงอยากจะให้เขาให้อภัยเธอละสิเจ้าของบัลลังค์สีดำสุดท้ายเขาจะไม่ใว้ใจเธอและในที่สุดเธอก็จะลงมือฆ่า เจ้าของบัลลังค์สีดำ ที่เธอควรจะฆ่าเมื่อนานมาแล้วงั้นเหรอ?
“ให้ฉันเดา เธอต้องเลือกระหว่างคนตายกับคนเป็น เธอคงจะเลือก
คนตายอีกครั้งสินะ”
แต่ไม่มีคำตอบมาจากเงามืด
ท่ามกลางความเจ็บปวดที่แผ่กระจายไปทั่วร่างกายของเธอตอนนี้มันเต็มไปด้วยความโกรธที่ผุดขึ้นมาจากความตายที่ใกล้เข้ามา รุมิกัดฟันและสาปแช่งออกมา
“บอสของเธอ ….เธอจะต้องกำลังดอกบัว….”
นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายของเธอ เสียงระเบิดดังขึ้นจากกระดูกสันหลังของเธอและร่างกายของเธอกลายเป็นไอหายไปทันที รูมิ เสียชีวิตลงในขณะเดียวกันบาเรียที่ห่อหุ้มพวกเธอเอาไว้ก็กระจัดกระจาย ตรอกด้านหลังของเรือถูกห้อมล้อมด้วยความเงียบ มีเพียงเงาที่ยืนอยู่ที่นั่น
หัวของบอสเจ็บปวดจนน่าประหลาดใจ สิ่งที่เธอเพิ่งได้ยินมานั้นทำให้เธอตกใจอย่างไม่คาดคิด มันไร้สาระแต่ก็ไม่ไร้สาระ… เมื่อไหร่กับที่เธออ่อนแอลงขนาดนี้?
“เฮ้อออออออออออออออ… .”
บอสถอนหายใจและหันไปหาช่องข้อความ
[บอสมาที่เขต 3 ส่วน 9 สิมาทานอาหารเช้าด้วยกัน]
ข้อความที่เพิ่งมาถึงนั้นมาจากคิมฮาจิน ‘เราควรปิดการแจ้งเตือนเอาไว้ดีไหมนะ…’ บอสบ่นในขณะที่เธออ่านข้อความและจดจำคำสุดท้ายพูดของรุมิ ‘เธอจะต้องเลือกระหว่างดอกบัวดำกับเจ้านายของคุณแล้วละ’
แต่ไม่นานเธอก็ส่ายหัวและปัดทุกอย่างทิ้งไป
“ไม่มีทาง…”
ไม่มีทางเป็นไปได้ที่จะเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น
“ฉันจะไม่ทรยศนาย”
‘นายอาจจะทรยศฉัน แต่ฉันจะไม่ทรยศนายอย่างเด็ดขาด’ เธอหายตัวไปในเงามืดพร้อมพูดกับตัวเองเบาๆ
*************************************************************************
[ชั้น 15 ร้านอาหารแฟนซีใน Genkelope’s Vessel]
“นั่นหมายความว่าคุณซื้อตั๋วชั้นที่ 20 แล้วสินะ คุณไอลีน”
“จะพูดแบบนั้นก็ได้ อันที่จริงแล้วมันก็ง่ายๆอะนะ” ไอลีนพูดอย่างภูมิใจขณะที่เธอกินขนมพุดดิ้ง ตรงหน้าไอลีนที่นั่งอยู่คือ คิมซูโอ และ ยูยอนฮา ถัดจากเธอคือ ชินจงฮัก ทั้ง 4 ได้พบกันโดยบังเอิญในวันนี้
อันดับแรกคิมซูโฮวิ่งเข้าไปหา ยูยอนฮา โดยบังเอิญระหว่างเดินทางไปร้านรเมงข้างทางและทักทายเธอ ยูยอนฮา ซึ่ง แต่เดิมมุ่งหน้าไปที่ร้านอาหารราเมงแกล้งทำเป็นไปร้านอาหารแฟนซีใกล้ๆนั้นแทนแต่คิมซูโฮแอบตามอยู่ด้านหลัง ยูยอนฮา อย่างแนบเนียนและทั้งคู่วิ่งเข้าไปหาไอลีนและชินจงฮักที่ร้านอาหาร
“สมาชิก 4 คนในปาร์ตี้ของฉันมีตั๋วรถไฟ ชั้นหนึ่งทั้งหมด โอ้ พวกเรา
ทุกคนไม่ได้เป็นคนโง่ดังนั้นอย่ากังวลไปเลย”
ทันใดนั้นไอลีนก็นึกถึงวันที่เธอต่อสู้กับคนเฝ้าประตูที่ชั้น 20 เนื่องจาก วาจาสิทธิ์ ไม่มีผลต่อผู้ใช้วาจาสิทธิ์อีกคนในระดับเดียวกันการต่อสู้ของพวกเขาจึงกลายเป็นการทะเลาะวิวาท ไอลีนและอีกฝ่ายพยายามที่จะแสดงทักษะการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยม
ผัวะ ผัวะ ผวัะ!
พวกเธอเหยียดขาสั้นๆใส่กันอย่างมีรูปแบบแต่ผลที่ได้ก็คือการ
โต้เถียงกันอย่างรุนแรงจนพวกเธอดึงผมของกันและกันราวกับเด็กน้อยตีกันและสุดท้าย ไอลีนก็เป็นฝ่ายเอาชนะ ด็อปเปิลแกงเกอร์ ด้วยความพยายามทั้งหมดของเธอ
“การต่อสู้ของเหล่าผู้ใช้วาจาสิทธิ์…ฟังดูเข้าใจยากจริงๆ” คิมซูโฮ
ผู้ซึ่งฟังอยู่พูดออกมาอย่างสุภาพ
“มันยาก แต่ก็เป็นไปได้ ด็อปเปิลแกงเกอร์ ไม่มีประสบการณ์ในการต่อสู้และการใช้ทักษะ นายควรเรียนรู้ที่จะใช้ทักษะในเวลาที่เหมาะสม” ชินจองฮัคผู้เงียบสงบมาจนถึงตอนนี้อธิบาย
“นี่อะไรกัน นายกำลังให้คำแนะนำเขางั้นเหรอจงฮัก?”ยูยอนฮาพูดเบา ๆ แต่ไม่มีคำตอบใดกลับมาจากชินจองจง เขาจะขยับนิ้วของเขาอย่างรวดเร็วราวกับว่าเขากำลังส่งข้อความถึงใครบางคน
“อืม~อืม….” ยูยอนฮา ยักไหล่อย่างไม่ตั้งใจและหันเหความสนใจของเธอออกไปจากชินจองคัก
คิมซูโฮถามว่า “ตั้งแต่ต้นเรือลำที่ 15 นี้เป็นแบบนี้งั้นเหรอ? ฉันได้ยินมาว่ามันค่อนข้างยุ่งยากมากในตอนแรก”
“ใช่ ทุกอย่างเป็นระเบียบในการเริ่มต้น” ไอลีน ทำพุดดิ้งเสร็จแล้วจึงตักช้อนลงไป ในขณะนั้นบริกรก็มาถึงพร้อมกับอาหารจานหลัก
“เรือลำนี้แบ่งออกเป็นเขตที่ต่างๆ เขตที่ 1 ถึงเขตที่ 9” ไอลีนมองข้ามสเต็กที่อยู่ตรงหน้าเธอและเดินต่อไป “เขตที่ 1 ถึงเขตที่ 6 ได้รับการฟื้นฟูสู่ฟังก์ชั่นปกติของพวกเขา เขตที่ 7, เขตที่ 8 และเขตที่ 9 ยังคงเต็มไปด้วย ‘สิ่งมีชีวิตต่างดาว’ นายอาจรู้เรื่องเกี่ยวกับพวกมัน”
คิมซูโฮ และ ยูยอนฮา พยักหน้า
ไอลีนพูดต่อ “ตอนแรกพวกนั้นอยู่ทุกหนทุกแห่ง ทันใดนั้นมีกลุ่ม NPC จำนวนหนึ่งเข้ามาขโมยเขตที่ 1 ซึ่งฉันได้ครอบครอง…จากนั้นพวกเขาเอา AI จากที่ไหนสักแห่งและเปลี่ยนเรือให้เป็นแบบนี้ เดิมทีเขตที่ 1 เป็นของฉัน…”
ไอลีนหัวเราะเยาะและในเวลาเดียวกันก็มองไปที่พุดดิ้งของคิมซูโฮ เนื่องจากคิมซูโฮไม่ชอบขนมหวานพุดดิ้งของเขาจึงยังไม่ได้กินเลยแม้แต่น้อย
“…นายไม่กินงั้นเหรอ?” เอลีน ที่จ้องอยู่นานถามออกมาในที่สุด
“อ๊ะ ไม่นะ”
คิมซูโฮส่งพุดดิ้งไปให้ไอลีน ไอลีนหยิบช้อนของเธอขึ้นมาอีกครั้ง
ตัก, ตัก
– เธอตักพุดดิ้งใส่ลงไปในปากของเธอแล้วตัวสั่นเล็กน้อย
“รสชาตินี้ต่างจากของฉันด้วยละ~”
เมื่อเห็นเธอยิ้มอย่างมีความสุข ยูยอนฮา ก็ถามออกมา “แต่คุณได้รับรางวัลที่เหมาะสมแล้วสินะ”
“หืม? อ่า ฉันได้” ไอลีนพยักหน้าและหยิบการ์ดสีดำออกมา “นี่คือการ์ด VIP สำหรับชั้น 15 ทุกอย่างที่นี่สามารถใช้กับการ์ดใบนี้ได้ ดังนั้นนอกเหนือจากข้อยกเว้นเล็กน้อยทุกอย่างที่นี่ฟรีหมด”
คิมซูโฮ และ ยูยอนฮา ดวงตาเบิกกว้างและจ้องมองที่มัน ไอลีน ตบหน้าอกของเธอเองอย่างมีชัย
“ฉันจะจ่ายค่าอาหารเอง วันนี้ดังนั้นพวกเธอไม่ต้องกังวล~”
“ว้าว. ขอบคุณมาก.”
“…เอาล่ะรีบชั้น 20 เลยเห็นได้ชัดว่ารถไฟต้องการผู้โดยสารอย่างน้อย 100 คนเพื่อเริ่มต้น”
มันเป็นไปแล้ว ทันใดนั้นประตูของร้านอาหารก็เปิดออกและชาย 2 คนในชุดสูทเดินเข้ามาใกล้โต๊ะของพวกเขา
ต๊อกแต๊ก ต๊อกแต๊ก
ทุกคนในร้านอาหารสงสัยพวกเขามาก แต่จู่ๆก็มีเรียกชื่อของใครบางคนออกมาอย่างสุภาพ
“คุณคือผู้เล่น ‘YooYeonhaYeonha’ ใช่มั้ย”
“…ให้อภัย?”
ยูยอนฮา ผู้ซึ่งถูกเรียกโดยไม่คาดคิดเงยหัวของเธอขึ้นมาอย่างงุนงง
*************************************************************************
ผมเชิญ ยูยอนฮา ไปที่ห้อง VIP ในเขต 3 ผมสัญญาว่าจะเจอเธอทันทีที่เธอมาถึงชั้น 15 และผมนัดกับ อเธน่า เอาไว้วันนี้ด้วยสิ
“…พวกเราอยู่ที่ไหน นายจะทำให้มันใหญ่โตทำไหมกันนะ”
ยูยอนฮา แกล้มป่องขณะที่เธอเดินเข้ามาให้ห้อง VIP ห้อง VIP ที่สร้างขึ้นสำหรับฉันนั้นสมบูรณ์แบบ ไม่ใช่เพียงเพราะการตกแต่งภายในที่หรูหราและเฟอร์นิเจอร์ที่สะดวกสบาย ผมไม่ต้องขยับนิ้ว AI ก็ทำ
ทุกอย่างที่ผมต้องการด้วยตัวเอง
“ดังนั้นในที่สุดพวกเราก็พบกันในหอคอย~”
“ก่อนอื่นนั่งลงก่อนเถอะ เธอกินอะไรมารึยัง?”
“ฉันถูกลากออกมากตอนกำลังกินเลยละ”
ยูยอนฮา บ่นและนั่งลงบนเก้าอี้ใกล้ๆผม ผมยืนขึ้นและไปที่ห้องครัว
“…นายจะทำอะไร?”
“ก็เธอบอกว่าเธอไม่ได้กิน”
ผมจะทำราเมนสูตรพิเศษสำหรับ ยูยอนฮา
“รอแปบนะ”
ฉับๆๆๆๆๆ-
มือของผมขยับด้วยความเร็วที่ไม่อาจคาดเดายูยอนฮาถอนหายใจลึกๆ ขณะที่เธอเฝ้าดูผมทำซอสและตัดหัวปลา
“ฉันเห็นสิ่งที่นายพยายามจะทำแล้ว…แต่ฉันบอกนายแล้วว่าฉันไม่ได้ชอบอาหารแบบนั้น”
“เวลาแบบนี้เธอควรซื่อสัตย์กับตัวเองนะ”
“ยิ่งไปกว่านั้นชื่อเล่นของนายคืออะไร? เพิ่มฉันเป็นเพื่อนเดี๋ยวนี้เลยนะ”
ยูยอนฮา ดึงรายชื่อเพื่อนของเธอขึ้นมา ผมใส่ซอสลงในน้ำเดือดก่อนที่จะหยุดลง
ชื่อเล่น.
ชื่อเล่นของผมคือ Extra7
‘เราบอก ยูยอนฮา ได้จริงๆเหรอ?’ ผมสงสัยแต่ก็ยอมแพ้
“Extra7 เพิ่มฉันเป็นเพื่อนได้เลย.”
“…จริงเหรอ? นั่นคือนายจริงๆเหรอ?”
แต่ดูเหมือนว่า ยูยอนฮา เคยได้ยินชื่อเล่นของผมแล้ว ผมเหลือบมองมาที่เธออย่างรวดเร็วและเห็นว่าเธอค่อนข้างประหลาดใจ ผมไม่รู้แน่ชัดว่าชื่อเล่นแพร่กระจายไปได้ยังไง แต่ผมก็คาดเดาได้ เนื่องจาก ยูยอนฮา
รู้วิธีเก็บความลับผมเลยอาจไม่ต้องกังวลกับมันมากเกินไป
“เธอเคยได้ยินชื่อฉันใช่ไหม ที่ไหนแล้วได้ยังไง”
“ใช่ แต่ไม่มีรายละเอียดอะไรมาก นายอนบอกฉันว่า Extra7 เป็นคนที่ช่วยชีวิตเธอเอาไว้ นอกจากนี้ชื่อเล่นของนายเองก็ค่อนข้างโด่งดังมาก ฉันได้ยินมาว่านายได้อันดับ 1 ในบททดสอบแรก”
“…………….”
ผมพยักหน้าโดยไม่พูดอะไร ในขณะเดียวกันราเมนของเธอก็เสร็จแล้วและผมก็ย้ายบะหมี่จากบนจานไปวางไว้หน้า ยูยอนฮา ทันใดนั้นเอง
ยูยอนฮา ก็ถามออกมา
“…นายอนยังเป็นของนายอยู่หรือเปล่า? นายคอยปกป้องเธอจากระยะไกลสินะ”
————————————2————————————–