บทที่ 379 การสลับปริศนา (5)
มีหลายสิ่งที่เขาอยากจะพูดออกมา แต่เขาไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหน
เขาคิดไว้แล้วว่าจะเจอเธอสักวัน เขาไม่ได้วางแผนจะวิ่งหนีไปตลอด
แต่เขาไม่ได้เตรียมคำพูดหรือข้ออ้างอะไรเอาไว้เช่นกัน
“…ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”
เธอมีหลายสิ่งหลายอย่างที่อยากจะพูดกับคนตรงหน้าและในที่สุดเขาก็ทักทายธรรมดาๆกับเธอ เธอมีความรู้สึกมากมายที่เธออยากจะระบายออกมา แต่ความคิดของเธอก็สั่นคลอน เธอต้องการเวลาเพื่อแยกแยะพวกมันออกจากัน
“นายพูดถูก ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”
เธอมองดูผู้ชายที่เธอชอบ
– อารมณ์จากหัวใจของเธอ
– ความรักที่เธอมีต่อเขา
– คำถามของเรื่องราวต่างๆ
– ความเกลียดชัง
– ความอยากเอาชนะอันรุนแรง
เสียงจากดาบของเธอทำให้บรรยากาศที่น่าอึดอัดใจลดลงครึ่งหนึ่ง
เธอชี้ไปที่เขาด้วยดาบยาวของเธอ เธอยกดาบของเธอขึ้นมาเพื่อต่อสู้ชายผู้เคยบอกว่า ‘ดาบเหมาะกับเธอมากกว่าธนู’ ใบหน้าที่เฉยเมยของเขาถูกจารึกลงในจิตใจของเธอ และตอนนี้ใบหน้าของเขาอยู่ที่ปลายดาบของเธอ
“ฉันมี…คำถามมากมายที่อยากถาม”
เธออยากฟังคำตอบ แต่ก้อนในคอทำให้เธอไม่สามารถพูดออกมาได้
“………….”
เขามองตรงไปที่ดวงตาของเธอ มีหลายอย่างที่เขาไม่ได้บอกเธอและเขาไม่สามารถบอกเธอได้ เพราะสิ่งที่เขาไม่สามารถพูดได้ในอดีตเขาก็ไม่สามารถพูดได้ในปัจจุบัน มันอาจดูเหมือนว่าเขาขี้ขลาดแต่เขาต้องทำแบบนี้ไม่งั้นเขาจะต้องหลงทางระหว่างโลกทั้ง 2 ใบนี้
“ฉันคิดถึงมันทุกคืน”
และเพราะเธอยกดาบขึ้นมา พลังเวทมนต์ของเธอก็เกาะติดกับคมดาบ กระแสพลังเวทย์มนตร์โหมกระหน่ำทุกทิศทาง
“แน่นอนฉันไม่ใช่คนที่ฉลาดอะไร และฉันก็ยังนึกไม่ออกแม้แต่ในคืนนี้”
น้ำตาไหลอาบแก้มของเธอ
“ฉันยังไม่เข้าใจ”
เธอไม่พูดอะไรมาก ประโยคหลายพันประโยคถูกรวมเข้าเป็นหนึ่งเดียว
อารมณ์ที่ท่วมท้นถูกขังอยู่ในประโยคเดียว
“ดังนั้นบอกฉันมาในแบบที่ฉันเข้าใจ”
ความตั้งใจแน่วแน่ของเธอถูกยึดมั่นในดาบที่เธอถือ
“พูด.”
“… .”
เขาเข้าใจเธอ แต่เขารู้จากการไตร่ตรองอย่างลึกซึ้งและความปวดร้าวทางจิตใจซึ่งเริ่มจากช่วงเวลาที่พวกเขาเจอกันอีกครั้งสิ่งเดียวที่เขาสามารถพูดได้ในตอนนี้คือ …
“รอก่อนนะ.” …คำพูดที่แสนขี้ขลาดนี้
“รออะไรอีก?”
เธอหัวเราะออกมา เธอมึนงงไปหมด ชีวิตของเธอช่างลำบากเหลือเกิน เธอไม่รู้สึกเหมือนมีชีวิตอยู่และเธอก็ไม่มีเหตุผลที่จะมีชีวิตอยู่เช่นกัน เธออยากใช้ชีวิตของตัวเอง แต่เธอไม่อยากรอ รอให้เขาบอกความจริงกับเธอซักวัน
“นายจะหนีไปแบบนี้อีกแล้วเหรอ”
เธอกัดฟัน ความเศร้าใจทำให้เธอปวดร้าว พ่อของเธอพร้อมที่จะละทิ้งทุกอย่างแม้แต่ แดฮยอง เพื่อเธอ ถ้าความโกรธทำให้เธอตาบอดเธอสามารถไปบอกกับ พ่อหรือว่าปู่ของเธอไม่นานเธอจะได้พบคิมฮาจินและฉีกร่างของเขาออกจากกัน แต่เธอปฏิเสธที่ทำแบบนั้นและทนทุก อย่างเอาไว้เพียงคนเดียว เธอแบกรับทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นความโกรธความเศร้า ความรัก ความเกลียดชังของเธอบนไหล่ของเธอ เพียงเพื่อให้เธอสามารถ…ได้ยินเขาบอกความจริงในสักวันหนึ่ง
“ฉันไม่ได้วิ่งหนี”
เขาตอบอย่างใจเย็นด้วยเสียงที่เธอยังคงจำได้
“…ถ้างั้นเอาอาวุธของนายออกมา ฉันจะเอาชนะนายและบังคับให้นายบอกความจริงออกมา ฉันจะ”
เมื่อได้ยินคำพูดของเธอเขาหยิบปืนออกมา เธอพยักหน้าอย่างหนักแน่น
“ดีมาก ทีนี้ฉันจะฆ่าแกซะ”
เสียงเย็นชาดังขึ้น เธอลดความยาวของดาบลงในแนวทแยง เปรี้ยง…พลังเวทมนต์ที่ไม่สามารถต้านทานได้พรั่งพรูออกมาจากร่างของเธอพลังเวทมนต์และคมดาบ ตอนนี้เธอพร้อมที่จะโจมตีในเวลาไม่กี่วินาที
ต่อจากนี้
“เธอไม่ควรพูด แบบนั้นนะ”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ร่างกายของเธอก็กระโจนเข้าใส่ จิตสังหารของเธอนั้นออกมาจากจริงใจและพลังเวทมนต์ในดาบของเธอก็เปลี่ยนรูปร่าง
วูบบบบบบบบบบบบบบ…
คมดาบลุกโชนอย่างเงียบๆ ขณะที่มันเคลื่อนที่ไปทางด้านข้างของเขา แต่บาเรียของเอเธอร์ขัดขวางเส้นทางของมันเอาไว้ เอเธอร์ ที่ไม่มีรูปร่างดูดซับพลังเวทมนต์ของเธอผ่าน ‘การสกัด’ แต่เธอก็ไม่ได้ตกใจกับมัน
เธอไม่มีเวลาคิด เธอยังคงแกว่งดาบของเธอ 1 ครั้ง 2 ครั้ง 3 ครั้ง…
การโจมตีที่บ้าบิ่นเต็มไปด้วยอารมณ์ พวกมันไม่เหมาะที่จะเรียกว่าทักษะดาบ เธอกรีดเพื่อที่เขาจะได้ไม่สังเกตเห็นน้ำตาไหลบนแก้มของเธอ การโจมตีของเธอเทสาดลงมาเหมือนสายฝน
ตู้มมมมมมม,ตู้มมมมมมม,ตู้มมมมมมม,ตู้มมมมมมม….
ทันใดนั้นก็มีเสียงครวญครางก็ดังขึ้น เธอกลั้นลมหายใจและหยุดลง
“……!”
จากมุมมองคนนอกนอกเหนือจากใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเธอ
ก็สามารถเห็นชายคนหนึ่งที่ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด
ร่างของเขาเหมือนผ้าขี้ริ้วและแชนายอนก็รู้ตัวว่าปืนในมือของเขาไม่ได้ยิงออกมาเลยแม้แต่ครั้งเดียว เธอจ้องที่เขาอย่างว่างเปล่า ความคิดของเธอไม่อาจคาดเดาราวกับสมองของเธอแข็งค้าง มือของเธอสั่น ทำไม!!
เป็นเพราะเธอทำร้ายเขางั้นหรอ…แต่ไม่นานเธอก็กำด้ามดาบไว้แน่น
“นายมันขี้ขลาด!”
คราวนี้เธอไม่ถอยออกมา เธอฟันดาบใส่ชายคนนี้อย่างเมามันซึ่งตอนนี้กำลังนอนอยู่บนพื้น
ตู้มมมมมมมมมมมม-!
ดาบซึ่งหักเลี้ยว 180 องศาตรงหน้าเขามันมีพลังทำลายล้างสูงมาก
เขายกแขนขึ้นและพยายามหยุดดาบเอาไว้
– แกร็ก
แม้จะเป็นการป้องกันของ เอเธอร์ แต่แขนของเขาก็หักครึ่ง
“…ทำไม!”
เธอตะโกนและเตะเขา เตะลงบนท้องของเขาและเขาก็ถูกอัดลอยไปไกล
ภาพที่เขาถือหน้าอกของเขาขณะที่เขานอนอยู่บนพื้นเป็นเรื่องภาพที่
น่าสมเพช แต่เขาคลานขึ้นมาเพื่อยืนขึ้นต่อหน้าเธออีกครั้ง เธอเกลียดแบบนี้ ดังนั้นเธอเลยฟันดาบใส่เขา มือของพวกเขาพันกันและร่างกายของพวกเขาก็เช่นกัน พื้นแข็งด้านล่างกลายเป็นแอ่งน้ำ…และในที่สุด
“แฮกกกกก….แฮกกกกกก”
เธอหายใจอย่างหนักขณะที่มองดูเขา เขาอยู่ข้างล่างเธอในสภาพ
ทรุดโทรมและดาบอยู่ในมือของเธอ การต่อสู้สิ้นสุดลง แต่เธอก็ยังคงโกรธแค้นไม่เปลี่ยนแปลง
“…แกมันก็แค่ไอ้สารเลว”
เสียงของเธอสั่นไหวเต็มไปด้วยความโกรธและเธอก็จับเขาไว้ที่คอ
“นายคิดว่าการแบบนี้จะทำให้ฉันยกโทษนายงั้นเหรอ? แค่ให้ฉันอัดนายแค่นี้ นายมันเลว…”
ขณะที่เขามองดูเธอบ่นเต็มไปด้วยความเครียดแค้น ผมไม่เคยขอให้เธอให้อภัยหรือแม้แต่จะขอโทษได้ แต่อย่างน้อยผมก็สามารถช่วยเธอให้ได้ฆ่าผมได้อย่างน้อยก็ 1 ครั้ง เขารู้สึกโล่งใจด้วยความคิดและรังเกียจ
ตัวเองที่คิดเช่นนี้
“… .”
“นายรู้ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้นตอนที่ฉันคิดถึงนาย”
เธอร้องไห้ออกมาอย่างต่อเนื่อง
“หน้าอกมันแน่นไปหมดและหัวใจของฉันมันเจ็บปวด ฉันอยากเจอนาย แต่ฉันทำไม่ได้ ฉันอยากที่จะเชื่อใจนาย แต่ฉันทำไม่ได้ ฉันเกลียดนายมากพอที่จะฆ่านายด้วยมือของฉันเอง แต่ฉันทำไม่ได้
นายทำร้ายฉันมากขนาดนี้ แต่ฉันก็ยังอยากอยู่กับนาย….นายทำอะไรกับฉันลงไป….”
เธอหยิบดาบขึ้นมาจากพื้นแล้วยกขึ้นสูง ตอนนี้หัวใจของเขาอยู่ที่
ปลายดาบของเธอ เพียงแค่เธอออกแรงอีกนิดเดียวและความสัมพันธ์ที่เลวร้ายของพวกเขาก็จะสิ้นสุดลง แต่ความจริงข้อหนึ่งทำให้เธอลังเลใจ
ความตายบนชั้นที่ 20 เป็นความตายที่แท้จริง
แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็…
“ฉันฆ่านายได้ ฉันทำได้!”
เธอร้องไห้ขณะที่มองคิมฮาจินราวกับกำลังขอให้เขาหนีไปซะ แต่ดวงตาของคิมฮาจินกับจับจ้องอยู่ที่เธอ
“…………..!!!!!!”
เสียงร่ำไห้ดังก้อง
เธอแทงดาบของเธอลงไปอย่างแรง
ชึกก-!
ความเงียบงันเข้ามาแทนที่พายุอันรุนแรง
แฮกกก…แฮกกกก….
ลมหายใจเล็กๆบางๆดังขึ้น
—————–2——————-
“บ้าที่สุด.”
เธอปล่อยดาบลงไปแล้วล้มตัวลง
หน้าผากของเธอแตะหน้าอกอันอบอุ่นของเขา
“ไม่มีทาง…ไม่มีทางที่ฉันจะฆ่านายได้….”
คำพูดนั้นทะลุหัวใจเขา ร่างของเธอสั่นไหวในอ้อมแขนของเขาและร้องไห้ออกมาอย่างเศร้าโศก
“นายมันตัวเลวร้ายที่ขี้ขลาด….”
เสียงแหบแห้งออกมาจากปากของเธอร่างกายเล็กที่สั่นเบาๆใน
อ้อมแขนของเขาเกือบจะทำให้จิตใจของเขาแตกสลาย มันสั่นคลอนจิตใจของเขาอย่างใหญ่หลวง
*************************************************************************