บทที่ 596 สงครามบุคลิกภาพ
เสี่ยวหยางพูดกับฉิงโหย่วและทั้งสองคนร่วมมือกันต่อสู้กับชายเสื้อคลุมสีเลือด
”ฮ่าฮ่าพวกนายคิดที่จะมาลงมือตอนนี้มันก็สายเกินไปแล้ว ฉันคือพวกนาย และพวกนายก็คือฉัน งั้นแล้วพวกนายจะมาฆ่าฉันทำไมกัน” ชายในชุดคลุมสีเลือดกล่าว
จากนั้นในห้วงอวกาศที่มืดมิดทั้งสามก็ต่อสู้กัน
นี่เป็นการต่อสู้ระหว่างเจตจำนงของตัวเองการต่อสู้แบบนี้ไม่มีใครช่วยได้ มีเพียงเขาเท่านั้นที่ต้องช่วยตัวเองได้
เพียงแค่ฆ่าบุคลิกของชายที่สวมชุดสีเลือดเท่านั้นที่จะสามารถฟื้นคืนสติให้เสี่ยวหยางได้
แต่ถ้าหากทั้งสองคนเป็นฝ่ายพ่ายแพ้บุคลิกที่สวมเสื้อคลุมสีเลือดก็กลายเป็นบุคลิกเดียว ในเวลานั้นเสี่ยวหยางก็จะกลายเป็นเครื่องจักรสังหารมีชีวิตที่รู้เพียงวิธีฆ่าและพัฒนาความแข็งแกร่งเท่านั้น
ในเวลานี้ด้านนอกของหลินเฟิงและคนอื่นๆ เมื่อเห็นเสี่ยวหยางเคลื่อนไหวอย่างกะทันหัน และร่างกายก็ไม่ได้อยู่ภายใต้การควบคุมของการต่อสู้
การกระทำนั้นเกินจริงและวุ่นวายมากราวกับไม่มีกฎเกณฑ์ใดๆ ซึ่งทำให้ทุกคนตกใจ
และการโจมตีของเสี่ยวหยางต่อการโจมตีแบบสุ่มทั้งสี่ครั้งทำให้หลินเฟิงตกใจกลัว
เพราะการโจมตีของเสี่ยวหยางนั้นน่ากลัวจริงๆความแข็งแกร่งของเขาใกล้เคียงกับระดับดินแดนศักดิ์สิทธิ์
โชคดีที่ราชามังกรแห่งกาลเวลาและราชินีมังกรแห่งท้องทะเลรีบยื่นมือเข้าไปเพื่อหยุดการกระทำของเสี่ยวหยาง
”เกิดอะไรขึ้น”หลินเฟิงรู้สึกกระวนกระวาย
ราชามังกรกาลเวลาเห็นแบบนั้นแล้วกล่าวว่า”นี่น่าจะเป็นเพราะคนในร่างกายของเขาต่อสู้กันเองหรือต่อสู้เพื่อควบคุมมัน!”
“แล้วไงต่อ”หลินเฟิงไม่รู้ว่าเขาต่อไปจนไม่รู้ว่าถามกี่ครั้งแล้ว
”ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้าข้าจะแยกความเชื่อมโยงระหว่างจิตสำนึกและร่างกายของเขาเป็นการชั่วคราว เพื่อที่ว่าเมื่อเขาตื่นขึ้นมาเขาจะได้เห็นว่ามันเป็นเรื่องปกติ หรือไม่มิฉะนั้นการโจมตีแบบสุ่มของเขาจะก่อให้เกิดอันตรายและการบาดเจ็บ” จิตวิญญาณของต้นไม้กล่าว
”ดี!”หลินเฟิงตอบอย่างรีบร้อน
เถาวัลย์สี่เส้นจากต้นไม้แห่งชีวิตพันรอบหัว แขน และเท้าของเสี่ยวหยางยุ่งเหยิงไปหมด
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเอาต้นไม้พันรอบศีรษะมันจะเปล่งประกายในทันทีจากนั้นเสี่ยวหยางก็จะขยับตัวไม่ได้
ในเวลานี้ในพื้นที่แห่งจิตวิญญาณของเสี่ยวหยางร่างทั้งสามขยับไปมาพร้อมกับรอยแผลเป็นมากมาย
เสี่ยวหยางและฉิงโหย่วร่วมมือกันเพื่อต่อสู้กับเซว่ฉา ทั้งสองฝ่ายน่าเป็นห่วงมากเพราะวิญญาณชั่วร้ายที่กระหายเลือดนั้นทั้งเด็ดขาดและโหดร้าย ในขณะที่เสี่ยวหยางและปีศาจหนุ่มร่วมมือกัน พวกเขาไม่กลัวบุคลิกที่ชั่วร้ายนั้นเลย
”ถ้าพวกนายสองคนฆ่าฉันไม่ได้ฉันว่ายอมจำนนดีกว่า!” ฝ่ายจิตวิญญาณชั่วร้ายกล่าว
“ฮึ่ม ไอ้เจ้าวิญญาณร้ายกระหายเลือด อยากตายเหรอ?” จากนั้นทั้งสองฝ่ายก็ต่อสู้กันอีกครั้ง
พลันเห็นร่างสามร่างเจ้าของเสียงทั้งโผล่ออกมานั่นก็คือ ราชามังกรแห่งกาลเวลา ราชินีมังกรแห่งท้องทะเล และจิตวิญญาณแห่งต้นไม้
พวกเขาทั้งสามรู้สึกถึงความน่ากลัวของหลินเฟิงและเสี่ยวหยาง
เมื่อทั้งสามคนดูเหมือนจะทำอะไรบางอย่างทันใดนั้นเองก็มีเส้นสีเขียวเข้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเสี่ยวหยาง จากนั้นแสงสีแดงในดวงตาของเสี่ยวหยางก็หายไปอย่างรวดเร็ว
ในที่สุดเสี่ยวหยางก็แสดงใบหน้าที่ไร้เดียงสาอีกครั้งทว่าคราวนี้ เสี่ยวหยางไม่ได้มีรอยยิ้มอย่างปกติ แต่เขาโถมกอดหลินเฟิงและร้องไห้เสียงดัง
”พี่เฟิงพี่ฉิงโหย่วตายแล้ว เขาและเซว่ฉาตายด้วยกัน … ” เสี่ยวหยางร้องไห้และพูด
ภาพนี้ทำให้หลินเฟิงและอีกสามคนสับสน
จากนั้นเสี่ยวหยางก็พูดถึงเรื่องของฉิงโหย่วและเซว่ฉา
คราวนี้หลายคนรู้ว่าฉิงโหย่วเป็นผู้ชายที่มีบุคลิกแปลก ๆ และ เซว่ฉาเป็นบุคลิกที่เพิ่งเกิดใหม่
“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร นายยังมีพี่เฟิงอยู่นะ!” หลินเฟิงกอดและปลอบโยนเขา
ในเวลานี้หลายคนรู้ว่าอายุจิตวิญญาณของเด็กชายเจ้าของร่างผู้นี้คือสิบเอ็ดสิบสองปี อย่างไรก็ตามหลังจากผสานรวมบุคลิกของฉิงโหยว่และเซว่ฉาแล้วเขาก็เป็นผู้ใหญ่มากขึ้นและมีสุขภาพแข็งแรงมากขึ้นเหมือนคนที่มีชีวิต
ในตอนนี้หลินเฟิงรู้สึกตกใจเมื่อพบว่าการบ่มเพาะของเสี่ยวหยางได้มาถึงดินแดนศักดิ์สิทธิ์ขั้นสี่เท่ากับอี้จงเทียน
ราชามังกรแห่งกาลเวลาและราชินีมังกรแห่งท้องทะเลมองหน้ากันและเห็นความตกใจในดวงตาของกันและกัน
หลังจากนั้นเสี่ยวหยางก็ได้รับการรักษาลมปราณอยู่ในต้นไม้แห่งชีวิต และในที่สุดหลินเฟิงก็สามารถกลับบ้านได้
อย่างไรก็ตามเมื่อหลินเฟิงกลับถึงบ้านเขาก็ไม่ได้พักผ่อน ทันใดนั้นก็มีเสียงดังจากด้านหลังของป่า
“หืมเกิดอะไรขึ้น?”
หลินเฟิงรู้สึกตื่นตระหนกไปทั่วร่างกายจากนั้นก็หายไปจากในบ้าน เมื่อเขาปรากฏตัวอีกครั้งเขาก็อยู่นอกป่าแล้ว
ในเวลานี้เถาวัลย์ปีศาจหมีภูเขา และมังกรระดับ SSS หลายตัวล้วนปรากฏตัวที่นี่และจ้องมองคนเหล่านั้นด้วยความโกรธ
ต่อหน้าพวกเขามีคนมากกว่า 30 คนยืนอยู่ในอากาศและมองไปที่ป่าตรงหน้าพวกเขา