บทที่ 681 โจวซิงผู้แข็งแกร่ง
เสียงที่บางเบาแต่อันตรายดังขึ้นข้างหลังเขา
หลินเฟิงขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อมองกลับไป เขาจึงได้เห็นว่าผู้เอ่ยคือโจวซิง!
โจวซิงมาพร้อมกับเพื่อนร่วมทีมท่าทางและสายตาของเขาดูเย็นชาและเย่อหยิ่งเล็กน้อย
ถึงหลินเฟิงจะสู้กับคนเหล่านี้ไม่ไหวแต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะถาม “เจ้าจะทำสิ่งใด?”
เมื่อหญิงสาวเจ้ามารยาได้เห็นโจวซิงราวกับว่าเธอได้เจอกับผู้ช่วยชีวิตจึงเอาแต่ตะโกนออกไป: “พี่ใหญ่ผู้นี้ ช่วยข้าด้วย!”
”ท่านไม่เห็นหรือว่าชายคนนี้กำลังดูหมิ่นพวกเรา!”
หลินเฟิงพูดอย่างรังเกียจ:”มีแค่เจ้าไม่ใช่เหรอที่ทำ? คิดว่าตัวเองสูงส่งนักหรือ?”
แม้หญิงสาวเจ้ามารยาจะสวยและมีทรวดทรงองค์เองเว้านูนอย่างแท้จริงแต่กลับต่ำตมเกินไปที่จะนำมาเทียบกับซูหว่านเอ๋อร์และมู่ซินซิน!
สำหรับหญิงสาวเย้ายวนผู้นี้หลินเฟิงไม่แลตามองสักนิด
เดิมทีหลินเฟิงคิดว่าโจวซิงจะไม่สนใจคำพูดของหญิงมารยาผู้นี้ เขาไม่คาดคิดว่าโจวซิงจะเอ่ยคำพูดออกมาอย่างช้า ๆ: ” หากเป็นผู้ชาย เจ้าก็ควรหยุด อย่าคิดจะสังหารพวกเขาทั้งหมดเลย”
หลินเฟิงกล่าง:”เป็นเขาที่ยั่วโทสะข้ามาหลายครั้ง หากเขาไม่รนหาที่ตายก็จะไม่ตาย เหตุใดข้าจึงต้องปล่อยพวกเขาไปด้วย?”
โจวซิงเอ่ยเบาๆ: “แม้ว่าพวกเขาจะทำผิดก่อน แต่เจ้าก็ได้มอบบทเรียนไปแล้วไม่ใช่หรือ?”
”ทำเช่นนี้ถือว่าเพียงพอแล้วไม่จำเป็นต้องเพิ่มอีก เจ้าไม่คิดว่ามันดีกว่าหรือ?”
หากคำพูดนี้เอ่ยจากปากของผู้อื่นก็ยังน่าเก็บไปใคร่ครวญแต่กลับเป็นคำพูดของโจวซิงที่ไม่น่าเชื่อถือเลยสักนิด
หลินเฟิงยังคงจำสิ่งที่เกิดขึ้นตรงทางเข้าหมู่บ้านในระหว่างวันได้
โจวซิงมีนิสัยเหี้ยมโหดและฆ่าคนได้โดยไม่ทันกระพริบตาเช่นนี้ถือได้ว่าเขาเป็นคนดีหรือ?
หลินเฟิงไม่ได้ต้องการเผชิญหน้ากับโจวซิงจึงกล่าวด้วยเสียงทุ้ม: “พูดง่าย ๆ เลยว่าเวลานี้ ข้าได้ก่อความบาดหมางระหว่างเขากับข้าขึ้นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ถ้าหากข้าปล่อยเขาไป ต่อไปเขาจะไม่ไล่ฆ่าข้าหรอกหรือ?”
”ไม่ใช่ว่าพวกเขามีพี่ใหญ่ผู้ซึ่งอีกเพียงครึ่งก้าวก็จะบรรลุถึงขั้นหกหรอกหรือ?เมื่อถึงเวลาที่พี่ใหญ่ของพวกเขามาร่วมมือด้วย เจ้าคิดหรือว่าข้าจะมีที่ว่างพอสำหรับการต่อสู้? ”
ทัศนคติของโจวซิงนั้นค่อนข้างแข็งกร้าง:”ข้าไม่ได้สนใจคนพวกนี้หรอก พูดง่าย ๆ เจ้าจงปล่อยพวกเขาไปซะ”
”อนาคตก็คืออนาคตไม่จำเป็นต้องมากังวลในเวลานี้”
เมื่อได้คำพูดที่ไร้เหตุผลนี้หลินเฟิงจึงตระหนักได้ถึงสิ่งผิดปกติในที่สุด
ดวงดาราประจำสัปดาห์ดูเหมือนจะเข้าข้างคนพวกนี้
ใบหน้าของเขาเย็นชาขึ้นเรื่อยๆ เขาถามออกมาด้วยเสียงทุ้มต่ำ “หากเจ้ามีเมตตาเช่นนี้ งั้นข้าขอถามว่าเหตุใดเจ้าจึงไม่มาช่วยข้าในตอนที่เขาต้องการจะสังหารข้าเล่า?”
”พอข้าจัดการพวกเขาเสร็จแล้วเจ้าจึงปรากฏตัวข้ารู้สึกเหลือเชื่อนัก”
โจวซิงกล่าว:”เจ้าก็รู้ดีว่าฝั่งของเรานั้นมีกระแสสัตว์เช่นกัน อีกทั้งยังมีจำนวนมาก สถานการณ์อันตรายยิ่งนัก”
”แล้วเราจะไปช่วยเจ้าได้อย่างไรในเมื่อมือของพวกเรายังไม่ว่าง?”
หลินเฟิงรู้ดีว่ามันเป็นเพียงคำโป้ปดแต่เขาก็ขี้เกียจแฉจึงทำเพียงกล่าวออกมาอย่างหนักแน่น: “ในเมื่อสุดท้ายแล้ว เขาพ่ายแพ้ให้แก่ข้า ข้าคิดว่าข้ายังมีพลังพอที่จะจัดการกับเขานะ”
”หากเจ้าต้องการให้ข้าล้มเลิกเช่นนี้ข้าต้องขออภัยด้วยเพราะข้าไม่สามารถทำได้!”
เมื่อเห็นว่าหลินเฟิงยังคงยืนกรานที่จะจัดการเธอหญิงสาวเจ้ามารยากลัวว่าโจวซิงจะไม่ช่วยเหลือต่อ จึงรีบร้องขอให้โจวซิงช่วย: “พี่โจวซิง! ช่วยด้วย! ท่านต้องช่วยพวกข้านะ”
”หากท่านเต็มใจช่วยเหลือพวกข้าข้า ข้าขอสัญญาว่าจะติดตามท่านไปชั่วชีวิต!”
ใบหน้าของโจวซิงไม่ได้เปลี่ยนแปรแม้แต่น้อยแต่กลับใช้ดวงตาอันโหดเหี้ยมมองไปที่หลินเฟิง: “เจ้าไม่ไว้หน้าข้าเลยหรือ?”
หลินเฟิงตอบโต้อย่างใจเย็น:”สิ่งนี้เกี่ยวอันใดกับการไว้หน้า? นี่เป็นเพียงเรื่องระหว่างเรา เกี่ยวอันใดกับเจ้า?”
”เพื่อขอให้เจ้าช่วยชีวิตคนจากข้าด้วยคำเพียงไม่กี่คำไม่ถือว่าผิดกฏหรอกหรือ?”
”จะไม่เกี่ยวกับข้าได้อย่างไร?”โจวซิงชี้ไปยังหญิงสาวเจ้ามารยา “นับแต่นี้ไป นั่นคือผู้หญิงของข้า”
หญิงสาวทรงเสน่ห์ประหลาดใจทันทีเธอรีบก้มคำนับแล้วกล่าว: “ขอบคุณพี่ใหญ่โจวซิง! ต่อแต่นี้ไป ตราบเท่าที่ท่านเป็นแหล่งพักพิงให้แก่ข้า ข้าจะไม่ปฏิเสธท่านไม่ว่าเรื่องใด ๆ! ”
”อย่าได้กังวลในภายภาคหน้าข้าจะใช้งานเจ้าจนหนักเลยล่ะ” โจวซิงกล่าวแล้วส่งสายตาเย็นชาจ้องมองมายังหลินเฟิง ” แล้วทีนี้ เจ้าจะทำอันใดกับข้าเล่า?”
หลินเฟิงเงียบอยู่สักพักแต่ทว่าเขาได้โมโหขึ้นมาแล้ว
ชายที่มองมาอย่างเย็นชาคนนี้ดูแล้วคงผ่านโลกมามากนัก!
หากเขายืนกรานปกป้องเซิงอี้และพรรคพวกหลินเฟิงรู้ดีว่าคงยากที่จะหยุดเขาไว้ได้
เขาไม่อยากมีปัญหามากไปกว่านี้เช่นนั้น เขาจึงทำได้เพียงยอมโอนอ่อนชั่วคราว ถ้าต่อมาเกิดสิ่งใดขึ้นก็ค่อยมาว่ากล่าวกันทีหลัง
หลินเฟิงไม่ได้ตอบรับโดยการเคลื่อนไหวมีเพียงหอกทองคำในมือที่หายไปและจากนั้นเขาก็เดินหันหลังจากไป
”ช้าก่อน”แต่ในเวลานี้ โจวซิงกลับหยุดเขาไว้อีกครั้ง
หลินเฟิงไม่พอใจโจวซิงอย่างสุดขีดในตอนนั้นเขาจึงมองไปด้านหลังแล้วเอ่ยอย่างหงุดหงิดมาก “เจ้าจะเอาอย่างไรอีก?”
โจวซิงเบิกตาขึ้นเล็กน้อยแล้วนัยน์ตาอันลึกล้ำก็แสดงออกถึงความนัย: “เหตุใดเจ้าจึงจะต้องไป? ข้าเอ่ยให้เจ้าจากไปได้เมื่อไหร่กัน?”
ทันใดนั้นหลินเฟิงรู้สึกได้ถึงจิตสังหารที่รุนแรงราวกับถูกฉางเฟิงแทงเข้ามาที่หลังอก ร่างของหลินเฟิงสั่นเบา ๆ หัวใจของเขาถูกบีบรัด เหงื่อเย็นของเขาถูกหลั่งออกมามากมายในทันที!
เขารีบใช้พลังวิญญาณรักษาแล้วหันหลังกลับมาด้วยความระแวดระวังมากยิ่งขึ้น:”เจ้าหมายความว่า?”
โจวซิงเอ่ยอย่างแผ่วเบา:”ไม่มีอันใดมาก เพียงอยากถามเจ้าสักคำถาม”
”ข้าได้ยินมาว่าเจ้าได้รับพลังวิญญาณศักดิ์สิทธิ์จำลองจากกระแสสัตว์นี้ใช่ไหม?ตอนนี้จงมอบพลังวิญญาณศักดิ์สิทธิ์มาแล้วเจ้าจึงไปได้”
หลินเฟิงตัวสั่นเทิ้มไปชั่วขณะจากนั้นดวงตาของเขาจึงมืดมน
ปรากฏว่าชายคนนี้ก็หวังครอบครองพลังวิญญาณศักดิ์สิทธิ์เช่นกัน
เรื่องการปล่อยคนไปถือเป็นการอ่อนข้ออย่างมากที่สุดของหลินเฟิงแล้วตอนนี้โจวซิงยังต้องการปล้นเขาอีก เป็นธรรมดาที่เขาจะไม่สามารถทนได้อีก
หากยอมปล่อยมือจากพลังวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ไม่เท่ากับว่าเป็นการทิ้งศักดิ์ศรีไปหรอกหรือ?
เวลานี้เขาจึงถามอย่างเยือกเย็น”เหตุใดข้าจึงต้องมอบมันให้เจ้าด้วย?”
โจวซิงตอบอย่างเป็นธรรมชาติมาก:”ข้าเป็นหัวหน้าผู้บัญชาการในตอนนี้ พวกเจ้าทั้งหมดต้องฟังข้า ดังนั้นสิ่งที่พวกเจ้าได้รับไม่ควรเป็นของข้าและของข้าหรอกหรือ?”
”ยิ่งไปกว่านั้นพลังวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ในมือของเจ้า ไม่ถือว่าเป็นการเสียของหรอกหรือ ข้าว่ามอบมันมาให้ข้าจะเป็นการดีกว่านะ”
หลินเฟิงยิ้มเยาะ:”เจ้าบอกไม่ให้ข้าถลำลึก แต่สิ่งที่เจ้าทำกลับดูไร้สาระอยู่น่ะหรือ?”
โจวซิงกล่าว:”นี่คือเมืองของข้า ตราบใดที่ข้ายังแข็งแกร่ง สิ่งใดที่ข้ากระทำนั้นถือเป็นเหตุผล”
หลินเฟิงยิ้มอย่างโหดเหี้ยมมากยิ่งขึ้น:”เช่นนั้นแล้ว เจ้าอยากจะแย่งมันไปจริง ๆ สินะ”
โจวซิงเอ่ยอย่างแผ่วเบา:”เจ้าคิดว่าเจ้าสามารถรับมือข้าได้หรือ?”
หลินเฟิงถอนหายใจยาว:”ข้าสามารถจัดการเจ้าได้หรือไม่นั้น? ค่อยมาว่ากัน แต่ตอนนี้…”
ทันใดนั้นดวงตาของเขาจึงระเบิดเจตนาสังหารออกมา เขายื่นมือออกมาและหอกทองคำก็ปรากฏขึ้นมาอยู่ในมือของเขาอย่างรวดเร็ว จากนั้นด้ามปืนที่ดูราวกับมังกรป่าก็พุ่งไปข้างหน้า หลินเฟิงแทงหอกเข้าใส่ที่อกของเซิงอี้!
”ตอนนี้เจ้าหยุดข้าไม่ได้แล้ว!”