บทที่ 691 คุ้นเคย
ทั้งสามคนค่อยๆ แยกย้ายกันออกไปตรงหน้าหลี่ต้า และเกิดเมฆหมอกขึ้นในใจของหลินเฟิง
กำแพงควันขนาดใหญ่ได้ถูกสลายไปทุกคนจะเห็นจากฝั่งของหลินเฟิง
พวกเขาทุกคนรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นอีกครั้งและดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความสงสาร
แถวฝั่งตรงข้ามนั้นหรูหรามากแม้จะต้องเผชิญหน้ากับดินแดนศักดิ์สิทธิ์ขั้นหก แต่พวกเขาทั้งหมดก็มีความแข็งแกร่งเทียบได้กับสงครามโลก
เทียบกับความแข็งแกร่งของหลินเฟิงในครึ่งก้าวขั้นห้าเกรงว่าการเลือกโอนอ่อนเท่านั้นที่จะทำให้เขาหลีกเลี่ยงความตายได้
และหลินเฟิงก็รู้สึกเช่นกันว่าเขาจนมุมแล้วนี่ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะได้ไปพักผ่อน ผลเป็นเช่นนี้เมื่อได้มาเจอกับหลี่ต้า
ชั่วขณะหนึ่งเขาไม่สามารถบอกได้ว่าปราสาททองคำนั้นใหญ่หรือเล็ก
เมื่อมองดูคนทั้งสามที่กำลังถูมือหลินเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะพึมพำ
จะทำยังไงดีล่ะ?
เราทำได้แค่หนีหรือ?
การวิ่งสองครั้งในสามวันถือเป็นเรื่องที่น่าสังเวชเกินไปไหม?
”อย่าคิดหนีเลยเจ้าหนุ่ม อย่าคิดเลยวันนี้”
ชายคนนั้นเขย่าแขนของเขา”ใช่แล้ว ตอนที่มาที่นี่ข้าไม่ได้ขยับเขยื้อนมือเลย ข้าควรจะสั่งสอยเจ้าอีกสักหน่อยดีกว่า”
ร่างของชายคนนั้นกลายเป็นเงาดำดุร้ายอย่างรวดเร็วแล้วพุ่งไปหาหลินเฟิง
หลินเฟิงพร้อมที่จะรับมือกับมันแต่ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่ามีพลังอันทรงพลังที่จะโจมตีและปิดกั้นไว้ตรงหน้าเขา
ชายคนนั้นสะดุ้งและหยุด
”เจ้าเป็นใคร?”
ชั่วครู่หลี่ต้าและคนอื่น ๆ ก็มองไปที่หลินเฟิงที่อยู่ตรงหน้าผู้คนอย่างระมัดระวัง
”ฮ่าฮ่า ฮ่า” ชายวัยกลางคนกล่าว เขากำหมัดแน่นใส่คนหลายคนแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “หลิวชางทำให้เจ้าไม่พอใจแล้ว”
ชายคนนั้นพูดกับหลิวชางว่า”ข้าไม่สนว่าเจ้าเป็นใคร จู่ ๆ เจ้าจะทำอะไร? เจ้าอยากตายหรือ?”
”หลี่เฉียง”หลี่ต้าเอ่ยขึ้นและตบบ่าชายคนนั้น “ขอเถอะ”
หลี่ต้าหนิงมองไปที่หลิวชางและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม”เหตุใดเจ้าถึงต้องการแทรกแซงเรื่องนี้?”
หลิวชางยังคงหัวเราะต่อไป:”หากเจ้าต้องการให้บอกเหตุผลพิเศษ เจ้าคงไม่สามารถพูดถึงเรื่องนี้ได้เพียงแค่เจ้ามองไม่เห็นและต้องการอยู่เหนือความยุติธรรม”
”เจ้าจะรุมผู้อื่นด้วยความแข็งแกร่งของเจ้า?ไม่มากไปหน่อยหรือ?”
หลี่ต้ากล่าว:”เจ้าอาจไม่เข้าใจเหตุและผล เด็กคนนี้ฆ่าน้องชายของข้า ข้าจะตามหาเขาเพื่อแก้แค้นไม่ใช่เรื่องที่สมควรหรือ?”
หลิวชางส่ายหัว:”ข้าไม่สนใจว่าก่อนหน้านี้เจ้าจะมีความเกลียดชังแบบไหน ข้ารู้แค่ว่า เท่าที่ข้าเห็น เป็นเจ้าที่สร้างปัญหาให้กับผู้อื่นจริง ๆ”
”ข้าอยู่มานานกว่า40 ปีแล้ว และข้าไม่ชอบเห็นการกดขี่ข่มเหงผู้อื่น ดังนั้นข้าคิดว่ามันจำเป็นที่ข้าจะต้องพูดอะไรบางอย่าง”
หัวใจของหลี่เฉียงเต็มไปด้วยความโกรธและโมโหเขาพูดกับหลิวชางว่า “พูด? เจ้ามีคุณสมบัติอะไรถึงสมควรจะออกมาพูด? เจ้าคู่ควรหรือ?”
”หนวกหู”หลิวชางกล่าวเบา ๆ สายตาของเขาจ้องมองเล็กน้อยไปที่หลี่เฉียง
ใบหน้าของหลี่เฉียงเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันก่อนที่เขาจะทันได้หลบหนีก็ถูกพลังที่มองไม่เห็นโจมตีจนล้มลง
ในตอนนี้ดวงตาของหลี่ต้าลึกล้ำมากขึ้นแม้ว่าหลิวชางจะไม่เปิดเผยความแข็งแกร่งของเขามาก่อน แต่เขาก็ไม่ได้คาดเดาผิด หลิวชางก็อยู่ครึ่งขั้นหกสวรรค์เช่นเดียวกับเขา!
หลี่เฉียงรู้ถึงความแข็งแกร่งของหลิวชางแล้วและเมื่อลุกขึ้นเขาก็ไม่กล้าพูดเสียงดัง
หลี่ต้าระงับความโกรธและพูดด้วยเสียงต่ำ”เจ้ารู้จักเขามากแต่ไหน?”
หลิวชางกล่าวด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย:”หากเรารู้จักกัน เราจะไม่เรียกมันว่าความยุติธรรมเช่นนั้นหรือ?”
หลี่ต้ากล่าว:”หากเจ้าไม่รู้จักกัน เหตุใดเจ้าจึงยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้?”
”เจ้าคิดว่าคุ้มค่าหรือที่จะสู้กับคนในหมู่พวกเราที่อยู่ครึ่งก้าวห้าชั้น?”
หลิวชางตอบว่า:”มันไม่เกี่ยวว่าจะคุ้มหรือไม่ ข้ารู้แค่ว่าหากข้าต้องการช่วยเขาในวันนี้ ข้าจะสามารถช่วยได้อย่างแน่นอน”
ดวงตาของหลี่ต้าหรี่ลงเล็กน้อย:”โอ้? เจ้าหมายถึงมั่นใจหรือดูถูกข้า?”
หลิวชางส่ายหัวอีกครั้ง:”ไม่ใช่ แต่ข้ารู้ว่าเจ้าจะไม่ต่อสู้กับข้าในตอนนี้”
ออร่าของหลี่ต้าเริ่มกระสับกระส่าย:”โอ้? ทำไมเจ้าแน่ใจนัก?”
หลิวชางกล่าวว่า:”จุดประสงค์ของทุกคนที่นี่ ข้าคิดว่าเจ้าชัดเจนแล้ว พวกเขาต้องการให้เราแพ้ทั้งสองฝ่าย ดังนั้นจึงเท่ากับว่าไม่มีคู่แข่งที่แข็งแกร่งถึงสองคน”
”อีกอย่างถึงแม้จะไม่มีสิ่งนั้นแล้ว เจ้าคิดว่าเจ้าจะออกไปจากที่นี่ทั้งที่มีชีวิตได้หรือ หากว่าเราทั้งคู่ได้ตายไปแล้ว?”
จิตใจของหลี่ต้าว่างเปล่าอดไม่ได้ที่จะมองไปที่ฝูงชน
ดวงตาของเธอและเขาเหล่านั้นกำลังหลบสายตาเห็นได้ชัดว่าพวกเขาต่างก็มีความชั่วร้ายอยู่ในจิตใจ
หลี่ต้าตื่นขึ้นในปราสาทแห่งนี้มีอันตรายและสายตาโลภอยู่ทุกหนทุกแห่ง
หากวันนี้เขาไม่สามารถอดทนได้และต่อสู้จนตายไป ในที่สุดมันก็จะเป็นประโยชน์ต่อคนนอก
ราวกับไม่เต็มใจเขาถามขึ้นอีกครั้ง “เจ้าต้องการปกป้องเขาหรือ?”
หลิวชางยกมือขึ้น:”ไม่ต้องถาม วันนี้ข้าบอกว่าจะเป็นผู้นำแห่งความยุติธรรมแล้ว ข้าก็จะเป็นผู้นำแห่งความยุติธรรมอย่างแน่นอน”
หลี่ต้าเย้ยหยันสิ่งนี้:”สนับสนุนความยุติธรรมหรือ? น่าขันนัก ข้ากลัวว่าผู้นำจะเป็นเรื่องปลอม แต่จุดประสงค์นั้นเป็นเรื่องจริงซะมากกว่า”
ใบหน้าของหลิวชางไร้ความรู้สึก:”สำหรับเรื่องนี้ มันจะไม่ทำให้เจ้าต้องกังวลไปมากกว่านี้”
หลี่ต้าเงียบไปชั่วขณะหลังจากชั่งน้ำหนักหลายครั้ง เขาจึงเงยหน้าขึ้นมองหลินเฟิงและการแสดงออกของเขาก็ดูน่ากลัว: “เจ้าหนุ่ม วันนี้เจ้าโชคดี ข้าจะปล่อยให้เจ้ามีชีวิตในตอนนี้”
”แต่อย่าคิดว่ามันจบชีวิตของเจ้าไม่ช้าก็เร็วมันจะต้องเป็นของข้า!”
ประโยคสุดท้ายเต็มไปด้วยความรู้สึกที่โหดร้ายด้วยการโบกมือของหลี่ต้า หลี่ต้ากับหลี่เฉียงและคนอื่น ๆ ก็จากไป
เมื่อเผชิญกับผลลัพธ์ดังกล่าวทุกคนก็ตกตะลึง
เดิมทีพวกเขาคิดว่าหลินเฟิงจะถูกปล้นแต่พวกเขาไม่คาดคิดว่าสิ่งต่าง ๆ จะจบลงด้วยวิธีนี้
เด็กคนนี้ชีวิตของเขายิ่งใหญ่มาก
แทบทุกคนถอนหายใจ
ผู้คนค่อยๆ กระจัดกระจายไปหมด เหลือไว้เพียงจัตุรัสที่เสียหาย
หลินเฟิงกอดหลิวชางและกล่าวว่า”ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของท่าน”
หลิวชางโบกมือและพูดอย่างสบายๆ ว่า “ไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ ข้าแค่ทนไม่ได้กับความเย่อหยิ่งของพวกเขา”
หากคนที่มีตบะสูงมีคุณสมบัติที่จะกร่างไปทั่วแล้วจุดประสงค์ของการฝึกฝนจะไม่เปลี่ยนไปหรอกหรือ?”
หลินเฟิงหัวเราะและรู้สึกดีต่อหลิวชาง
เจ้าของแผงลอยที่ยังไม่ได้จากไปก่อนหน้าเดินเข้ามาหาเขาอย่างกลัวๆ
”เอ่อเจ้ายังต้องการภาชนะศักดิ์สิทธิ์ของข้ามากอยู่หรือไม่?”
หลินเฟิงที่ลืมของสิ่งนี้ไปแล้วเมื่อได้ฟังเจ้าของแผงลอยเอ่ยถึง เขาก็นึกขึ้นได้ทันที แล้วกล่าวอย่างรีบร้อนว่า “ต้องการ, ต้องการ, เหตุใดจะไม่ต้องการล่ะ?”
อย่าพูดถึงมูลค่าของธนูวายุเหตุการณ์วันนี้เกิดจากธนูวายุ ถ้าไม่ซื้อคืนก็จะรู้สึกเหมือนขาดอะไรไป
ในไม่ช้าทั้งสองฝ่ายก็เสร็จสิ้นการแลกเปลี่ยน
หลินเฟิงกล่าวกับหลิวชาง”ข้าได้จดจำบุญคุณของวันนี้ไว้แล้ว หากข้ามีโอกาสในอนาคต ข้าจะตอบแทนท่านอย่างแน่นอน”
หลิวชางหัวเราะ:”ความรู้สึกของมนุษย์ที่ไม่ใช่มนุษย์นั่นคือความหยาบคาย เจ้าไม่ควรวางใจ”
”โอ้ว่าแต่ เจ้ากำลังจะไปที่ใดหรือ?”
เมื่อถูกถามหลินเฟิงจึงรู้สึกสับสน: “คำถามนี้ ข้ายังไม่ได้คิดเลย”
มีประกายแปลกๆ ในดวงตาของหลิวชาง
”งั้นหรือ?เจ้าสนใจสมบัติลับหรือไม่?”