บทที่ 704: กุญแจลึกลับ
เสียงระเบิดดังกึกก้องและเมื่อฝุ่นละอองจางไปก็เผยให้เห็นหมูป่า
บริเวณที่ต่อสู้กลายเป็นหลุมขนาดใหญ่
หลินเฟิงลากร่างกายที่เหนื่อยล้าของเขาไปและมองลงไปในหลุมเขาเห็นหมูป่านอนตะแคงอยู่กลางหลุม ร่างครึ่งหนึ่งถูกฝังอยู่ในดิน
หลานหลิงตามมาจากด้านหลังและถามขึ้นเบาๆ “ พี่หลินเฟิง ท่านสบายดีหรือไม่?”
”ข้าขอโทษข้าไม่รู้ว่าท่านอยู่ที่ไหนเลยมาหาช้า อย่าโกรธข้าเลยนะ”
เมื่อมองไปยังท่าทางขออภัยของหลานหลิงใบหน้าของหลินเฟิงก็เขินอายเล็กน้อยและยังมีรอยยิ้มจาง ๆ โผล่ออกมา
เขาอดไม่ได้ที่จะลูบหัวของหลานหลิงและพูดด้วยเสียงแผ่วเบา”ข้าซะอีกที่ขอบคุณเจ้าช้าเกินไป จะโทษเจ้าได้อย่างไร”
บอกตามจริงเขาต้องขอบคุณหลานหลิงจริง ๆ ถ้าหลานหลิงมาเพิ่มพลังให้เขาไม่ทันเวลา เวลานี้เขาคงจะนอนอยู่ในหลุมแล้ว
แม้แต่การป้องกันที่น่ากลัวของหมูป่าก็ยังไม่สามารถต้านทานพลังทำลายล้างได้หากทั้งหมดนี้ถูกระดมยิงใส่เขาก็ดูเหมือนว่าเขาคงจะต้องตายแน่
แต่เมื่อนึกถึงมันเขาก็รู้สึกประหลาดใจอย่างมาก
ความสามารถของหลานหลิงนี้มีความผิดปกติบางอย่างที่สามารถเพิ่มความแข็งแกร่งของเขามาได้ถึงจุดนี้
แน่นอนว่าหลินเฟิงไม่ใช่คนโง่เขาไม่ได้คิดว่าแค่เพียงธาตุไม้อย่างเดียวจะส่งเสริมให้สามารถบรรลุผลที่น่าอัศจรรย์เช่นนี้ได้
ความสามารถของหลานหลิงนั้นสามารถจัดอันดับให้อยู่ในระดับปีศาจได้หากใส่เข้าไปในผู้เสริมพลังธาตุไม้ทั้งหมด
ท่าทางของหลานหลิงดูเหมือนจะเหนื่อยล้าและพลังทางจิตวิญญาณของเขาก็อ่อนแอมากเช่นกัน
หลินเฟิงมองทะลุได้อย่างทันทีดูเหมือนว่าเพื่อที่จะให้ความแข็งแกร่งของเขาก้าวกระโดดครั้งใหญ่ หลานหลิงจึงใช้พลังวิญญาณทั้งหมดออกมา
นี่เป็นเรื่องที่ค่อนข้างปกตินอกจากนี้ หากหลานหลิงสามารถเพิ่มความแข็งแกร่งได้ตามต้องการ มันก็จะรุนแรงเกินไป
หลินเฟิงยื่นยาบำรุงให้หลานหลิงกินหลังจากที่หลานหลิงปรับลมปราณได้เล็กน้อย เธอก็ดีขึ้นทันที
ด้วยความช่วยเหลือจากลูกแก้วมังกรทั้งสองหลินเฟิงจึงฟื้นพลังการต่อสู้กลับมาอยู่จุดสูงสุดในไม่ช้า
”ไปกันเถอะ”หลินเฟิงกล่าวเพื่อพาหลานหลิงกลับไป
”ช้าก่อน!”ในเวลานี้ หลานหลิงหยุดชะงัก
หลานหลิงมองไปที่ด้านหลังของหลินเฟิงอย่างสงสัยและพูดว่า”พี่หลินเฟิง นี่คืออะไรหรือ?”
หลินเฟิงหันกลับไปทางด้านหลังแล้วชะงัก
เขาเห็นแสงสีขาวลอยอยู่เหนือหลุมแสงนั้นหนาแน่นมากจนดูเหมือนกับขนมมาร์ชเมลโล่
”หืม?”หลินเฟิงงงงวย เขายื่นมือใหญ่ออกไป แล้วแสงก็ถูกเขาดูดซับเข้าไป
“พี่หลินเฟิง นี่คืออะไรหรือ?” หลานหลิงมองที่ด้านหลังอย่างใคร่รู้ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น
หลินเฟิงเข้าไปสำรวจในกลุ่มแสงด้วยเศษเสี้ยวจิตวิญญาณจากนั้นก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย: “นี่คือกุญแจ”
”กุญแจ?”หลานหลิงถาม “กุญแจอะไร?”
หลินเฟิงส่ายหน้า:”ข้าก็ไม่รู้ว่ามันใช้อย่างไร แต่ดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่มีประโยชน์หรือไม่ก็ใช้ได้ชั่วคราว”
เมื่อเอ่ยจบหลินเฟิงจึงนำกลุ่มแสงใส่เข้าไปในแหวนวิญญาณ
จากนั้นภายใต้การนำทางของหลานหลิง หลินเฟิงจึงกลับไปยังสถานที่ที่เขาจากมาก่อนหน้านี้
หลิวชางไม่ได้อยู่ที่เดิมตามที่หลานหลิงบอก เขายังอยู่ป่าเพื่อตามหาหลินเฟิง
อย่างไรก็ตามตันหยุนและเสิ่นฮุ่ยที่เคยทะเลาะกับหลินเฟิง โดยนิสัยแล้วพวกเขาจึงไม่มีความคิดที่จะช่วยเหลือหลินเฟิงเลย
อาจกล่าวได้ว่าจากมุมมองของพวกเขา พวกเขาอยากจะให้หมูป่ากินชีวิตของหลินเฟิงไปด้วยซ้ำ
ด้วยความคิดเช่นนี้พอเห็นหลินเฟิงกลับมาในสภาพเดิม พวกเขาจึงประหลาดใจมาก
นอกจากนี้ความแข็งแกร่งของหมูป่าก็เป็นที่ประจักษ์สำหรับทุกคน
แม้แต่ตัวของตันหยุนเองหากเขาถูกชนเข้าอย่างจัง ก็ไม่สามารถรับประกันได้ว่าเขาจะยังมีชีวิตอยู่ได้อีก
แต่ในไม่ช้าพวกเขาก็หายประหลาดใจในตอนนี้ พวกเขาไม่ต้องการยกระดับศักดิ์ศรีของหลินเฟิง
ตันหยุนเปิดเผยให้เห็นแววตาที่เย่อหยิ่งเขาจับแขนตัวเองไว้และพูดว่า “ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะรอดชีวิตกลับมาอีก ข้าไม่รู้ว่าเจ้ามาจากแห่งใด!”
หลินเฟิงไม่ตอบเขาเลยไม่ตอบกลับแม้เพียงครึ่งคำ เขาเพียงแค่นั่งลง
หลังจากนั้นไม่นานหลิวชางก็กลับมาจากป่า
เมื่อเห็นหลินเฟิงหลิวชางจึงรู้สึกประหลาดใจและถามเกี่ยวกับสถานการณ์ของหลินเฟิง
เมื่อเห็นสายตาแห่งความห่วงใยของหลิวชางความรู้สึกของหลินเฟิงที่มีต่อหลิวชางจึงดีขึ้นเป็นอย่างมาก
แม้ว่าตันหยุนกับเสิ่นฮุ่ยจะปฏิบัติต่อเขาไม่ดีแต่อย่างน้อยระหว่างทาง หลิวชางก็ไม่ได้ทำตัวแย่เกินไปนัก
หลังจากรู้สึกอบอุ่นจู่ ๆ หลิวชางก็ถามขึ้นอย่างสงสัย “น้องหลินเฟิง บอกข้าทีว่าเจ้าหนีมาจากเจ้านั่นได้อย่างไร!”
หลินเฟิงตอบเบาๆ : “ง่ายมาก ฆ่ามันข้าเลยไม่ได้หนี”
”อะไรนะ?”เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ไม่เพียงแต่หลิวชางเท่านั้น แม้แต่ตันหยุนและเสิ่นฮุ่ยก็ยังประหลาดใจมาก
”เจ้าบอกว่าเจ้าฆ่าหมูตัวนั้น?”ใบหน้าของตันหยุนเต็มไปด้วยความสงสัย “เป็นไปได้อย่างไร เจ้าคุยโวซะมากกว่า!”
”เจ้าคิดว่าเราโง่หรือหมูนั่นแข็งแกร่งอย่างกับอะไรดี? เจ้าคิดว่าพวกเราไม่รู้?”
”เจ้าฆ่า?เจ้าสามารถฆ่ามันได้อย่างไร? ใครเป็นพยาน?”
”จะเชื่อหรือไม่”หลินเฟิงพูดอย่างเย็นชา “ในทิศตะวันออกเฉียงใต้ไปไกลสิบกิโลเมตร เจ้าสามารถมองเห็นได้ด้วยตัวเอง”
เมื่อเห็นหลินเฟิงมั่นใจมากจิตใจของตันหยุนจึงสั่นคลอนเล็กน้อย จากนั้นก็มองไปที่หลินเฟิงอย่างเคลือบแคลง
ไม่ว่าจากการแสดงสีหน้าหรือลมหายใจของหลินเฟิงเขาไม่เห็นร่องรอยการโป้ปด
หมายความว่าหมูป่าตัวนั้นถูกหลินเฟิงฆ่าจริงๆ น่ะหรือ?
เมื่อมองย้อนกลับไปดูความสามารถของหลินเฟิงในการสังหารปรมาจารย์ขั้นห้าสวรรค์ขั้นสูงสุดด้วยระดับครึ่งก้าวตันหยุนคิดว่านี่อาจไม่เป็นความจริง
หลิวชางหัวเราะและกล่าวว่า”น้องหลินเฟิงช่างน่าทึ่งจริง ๆ หากเป็นข้าเกรงว่าคงจะต้องเสียเวลาต่อสู้ไปมากมายกับหมูป่าตัวนั้น”
“น้องหลินเฟิงข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าเจ้ามีความสามารถอีกมากเท่าไหร่ที่หลบซ่อนอยู่?”
หลินเฟิงหัวเราะและกล่าวว่า”ไม่มีสิ่งใด เป็นเพียงความบังเอิญเท่านั้น”
เมื่อได้ยินคำพูดที่ไม่กระจ่างนักของหลินเฟิงตันหยุนก็ไม่มีความสุข เขาเปิดปากขึ้นพูดอย่างทันทีว่า “ถ้าเป็นเช่นนั้น เจ้าเก็บเกี่ยวสิ่งใดมาได้?
”สัตว์อสูรที่ทรงพลังเช่นนี้การฆ่ามันจะต้องได้รับบางสิ่งใช่หรือไม่? เราอยู่กลุ่มเดียวกัน เจ้าไม่ควรแบ่งปันพวกเราหรอกหรือ?”
หลินเฟิงไม่คิดว่าตันหยุนจะไร้ยางอายขนาดนี้เวลานี้เขากลับพูดมาว่าอยู่กลุ่มเดียวกัน
เขาพูดอย่างเย็นชาว่า”เป็นอะไรหรือ? เจ้าถึงอยากได้สิ่งที่ไม่ควรได้?”
ตันหยุนกล่าวว่า”เจ้ากำลังพูดถึงอะไร? ได้รับสิ่งที่ไม่ควรได้หมายความว่าอย่างไร? การแบ่งปันถือเป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรือ?”
”อย่าพูดเรื่องไร้สาระถ้าเจ้ามีสมบัติใดก็ให้เอาออกมาโดยเร็ว อย่าซ่อนไว้”
เสิ่นฮุ่ยก็ตะคอกเช่นกัน“ใช่ เจ้าผู้ยิ่งใหญ่ ไม่มีพอใจเช่นนั้นหรือ?”
หลินเฟิงยังคงเมินเฉย:”ไม่มีอะไร”
ด้วยเหตุนี้เขาจึงหันหน้าไปทางอื่นและเลิกสนใจพวกเขา
”ไอ้ขี้ขลาด”เสิ่นฮุ่ยพึมพำ
เช้าวันรุ่งขึ้นท้องฟ้าสว่างสดใส ทั้งกลุ่มยังคงมุ่งหน้าไปยังดินแดนแห่งความลับ