บทที่ 708 ลูกปัดสีดำเม็ดเล็ก โดย ท่านลั่วน้อย
เงียบกริบ!
ใบหน้าของตันหยุนเปลี่ยนเป็นสีฟ้าและขาวเขาไม่มีประโยคใดที่จะหักล้างคำพูดนั้นได้!
สถานการณ์นี้กินเวลานานกว่าสิบวินาทีหลิวชางจึงทำลายความเงียบด้วยเสียงหัวเราะ: “อ๋า! น้องหลินเฟิงช่างเก่งนัก”
หลินเฟิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม:”เพียงสังเกตในชั่วขณะหนึ่งเท่านั้น”
เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่ดูสงบนิ่งของหลินเฟิงตันหยุนจึงไม่พอใจมาก เขาคิดเพียงว่าหลินเฟิงแสร้งทำเป็นถูกบังคับ
ตอนนี้เรื่องของยักษ์ทรายสีเหลืองได้รับการแก้ไขแล้วหลายคนจึงเดินไปที่ปากทางเข้า
พวกเขาผ่านทางเข้ามาและพบว่ามันเป็นห้องๆ หนึ่งที่กว้างใหญ่เกินกว่าจะเป็นเพียงห้องโถงเล็ก ๆ
หลังจากเข้ามาพวกเขาพบว่ามีผู้ชายคนนึงยืนอยู่ในห้องอยู่แล้ว
นี่เป็นเรื่องปกติมากทุกคนจึงไม่สนใจ
ชายคนนี้ไม่ได้ให้ความสนใจกับคนอื่นแต่ดวงตาของเขากลับสว่างขึ้นทันทีหลังจากที่ได้เห็นเสิ่นฮุ่ย
ทันใดนั้นเขาก็รีบวิ่งไปข้างหน้าเสิ่นฮุ่ยจนทำให้เธอตกใจ
”เจ้าจะทำอะไร?”เสิ่นฮุ่ยถาม
“ข้ามีนามว่าหลงซีอยากทำความรู้จักกับเจ้า” มือของหลงซีแตะที่แก้มของเสิ่นฮุ่ย
ตันหยุนรีบจับมันทันทีและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา”นี่คนรักของข้า เจ้าอยากตายงั้นหรือ?”
ทันใดนั้นใบหน้าของหลงซีก็เปลี่ยนเป็นดุร้าย:”คนรักของเจ้าแล้วอย่างไร? ข้าปล้นซะที่ไหน?”
”แก!”ตันหยุนโกรธแล้วเริ่มฟาดหลังมือโจมตีใส่หลงซี
“ยังห่างชั้นจากข้า!”หลงซีเยาะเย้ยอย่างเย็นชาและถอยกลับมา
ทั้งสองคนต่อสู้กันในพื้นที่นี้ลงมืออย่างเหี้ยมโหดสลับกันไปมา
ตบะของหลงซีอยู่ขั้นสูงสุดของสวรรค์ขั้นห้าในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถผละออกจากตันหยุนได้
”เก่งนี่ข้าก็พอมีทักษะอยู่บ้างนะ!” หลงซีหัวเราะและดึงพลังออกมา
“แต่เจ้าคงรับมือกับกระบวนท่าต่อไปไม่ไหวหรอก!”
“เปลวเพลิงพลุ่นพล่าน”
ด้วยเสียงคำรามของหลงซีพลังวิญญาณอันยิ่งใหญ่ก็ระเบิดออกมาและกลายเป็นคลื่นไฟหมุนวนและพุ่งเข้าใส่ตันหยุน
นี่คือทักษะวิญญาณขั้นกลาง!
สีหน้าของตันหยุนเปลี่ยนไปและตะโกนขึ้นว่า:”นักรบพายุ!”
ทันใดนั้นก็เกิดเสียงลมพัดดังนักรบพายุถือดาบใหญ่วิ่งเข้าไปหาคลื่นไฟ
นักรบพายุนี้ก็เป็นทักษะวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ขั้นกลางเช่นกันแต่ความรุนแรงของมันนั้นไม่รุนแรงเท่าคลื่นไฟ
เสียงระเบิดขนาดใหญ่ดังขึ้นเกิดลมพายุอย่างรุนแรง ตันหยุนถูกโจมตีจนลอยออกไปทันที
”อั่ก”ตันหยุนกระอักเลือดและใบหน้าของเขาซีดขาว
“พี่ตันหยุน!”เสิ่นฮุ่ยรีบคว้าเขาไว้และมองดูอย่างวิตกกังวล
“นี่คือสิ่งที่เกินกำลังของเจ้า!”หลงซีกล่าวอย่างหยิ่งผยอง “หากจะสู้กับข้าก็ต้องรออีกสักสิบปี!”
จากนั้นใบหน้าของหลงซีจึงกลับมาดูไม่จริงจังอีกครั้ง: “คนงาม เจ้าอยู่กับชายคนนี้ไม่ได้หรอก”
“ที่นี่อันตรายเกินไปเจ้าติดตามข้าไปดีกว่านะ”
ในขณะที่เขาพูดเขาจึงสังเกตเห็นหลานหลิงอีกครั้งและดวงตาของเขาก็สว่างขึ้น: “โย่! ยังมีอีกคนที่สวยกว่าด้วย”
”ข้าชอบคนงามเจ้าติดตามข้าไม่ดีกว่าหรือ?”
จากนั้นเขาก็เดินมาหาหลานหลิง
หลานหลิงรีบซ่อนตัวอยู่ข้างหลังหลินเฟิงหลินเฟิงเองก็ปกป้องเธอเช่นกันและกล่าวว่า “อย่ามากเกินไป”
เขาไม่ต้องการยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของตันหยุนและเสิ่นฮุ่ยแต่ดูเหมือนหลงซีจะล้ำเส้นเกินไป หลินเฟิงจึงจำเป็นต้องทำอะไรสักอย่าง
เมื่อเห็นหลินเฟิงความดูถูกเหยียดหยามในสายตาของหลงซีก็มีมากขึ้น: “มีแค่เจ้าหรือ? อย่ามาทำให้ข้าขบขันเลย”
”แม้ว่าเขาจะไม่สามารถเอาชนะข้าได้แต่อย่างน้อยเขาก็เก่งพอ ๆ กับข้า เมื่อดูจากความแข็งแกร่งของเจ้า เจ้าเหมาะสมหรือที่จะกล่าวเช่นนั้นกับข้าได้?”
ตันหยุนพูดจากด้านหลังว่า:”เจ้ามั่นใจสิ่งใดกัน? เจ้าคิดว่าเจ้าเก่งกว่าข้างั้นหรือ?”
หลินเฟิงพูดอย่างเย็นชา:”ลองดูก็จะรู้เอง”
เขาไม่มีความมั่นใจที่จะเอาชนะหลงซีแต่ในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง เขาต้องปกป้องหลานหลิง
แม้ว่าอายุของหลานหลิงจะยังไม่มากแต่ก็เข้าใจความตั้งใจของหลินเฟิง หัวใจของเธอจึงเต้นแรงขึ้นทันที
หลงซีกล่าวด้วยรอยยิ้มที่โหดเหี้ยม:”ภายในสามกระบวนท่า ข้าจะทำให้เจ้าต้องมองหาฟันของตัวเองที่เกลื่อนอยู่เต็มพื้น”
ร่างสัตว์ของมังกรแสงค่อยๆ เผยขึ้นมาบนร่างของหลินเฟิง
”ถ้าอย่างนั้นก็เข้ามา!”
เสียงเฉียบแหลมระเบิดออกทั้งสองฝ่ายระเบิดพลังแล้วโจมตีใส่กัน
หลินเฟิงถือหอกทองคำความเร็วของหอกนั้นเร็วมากและเงามืดของปืนก็เหมือนป่าทึบ หลงซีก็ดึงมีดเปลวไฟขนาดใหญ่ออกมาจากอากาศบาง ๆ การฟันลงมาในแต่ละครั้งเกิดลมปราณที่แผดเผา
หลังจากรับมือสามกระบวนท่าหลินเฟิงก็ถอยกลับไป
”สามกระบวนท่าจบลงแล้ว”หลินเฟิงกล่าว
หลงซีรู้สึกประหลาดใจและพูดว่า”เจ้าซ่อนความแข็งแกร่งเอาไว้ ไม่นับ!”
”เจ้ากล้าหลอกข้าข้าจะฆ่าเจ้าเดี๋ยวนี้!”
หลงซีเปิดตัวการโจมตีที่รุนแรงขึ้นหลินเฟิงเดินไปข้างหน้าเพื่อกันเอาไว้แม้จะมีความแข็งแกร่งแค่เพียงครึ่งก้าวจั้นห้าหรือที่เรียกว่ามือสมัครเล่น
นี่ถือเป็นการดูถูกหลงซีอย่างมาก
ดังนั้นเขาจึงเลิกใช้ศิลปะการต่อสู้ธรรมดาและยังแสดงทักษะออกมาอีกมากมาย
หลินเฟิงใจเย็นและต่อสู้กลับด้วยทักษะของเขาพื้นที่ทั้งหมดเต็มไปด้วยการระเบิดและฝุ่นควัน
“แก!”หลงซีเริ่มโกรธขึ้นมา ทันใดนั้นเขาก็ถอนตัวออกแล้วใช้พลังวิญญาณจำนวนมาก ตัดเป็นใบมีดออกไปอย่างไร้ความปราณี
เปลวเพลิงลุกขึ้นอีกแล้ว!
เมื่อมองไปยังคลื่นของเปลวไฟที่พลุ่งพล่านหลินเฟิงก็ไม่คิดอะไรมากนอกจากแทงหอกออกไป!
“น้ำตกแสงอันยิ่งใหญ่!”
ในพริบตาแสงดวงใหญ่ก็ออกมาจากปลายหอกและกระทบกับคลื่นไฟอย่างรุนแรง
ตู้ม!
ในช่วงเวลาหนึ่งการไหลของอากาศในห้องนี้เกิดการปั่นป่วน แม้แต่หลิวชางเองก็จำเป็นต้องปรับอากาศให้คงที่เพื่อไม่ให้ถูกพัดออกไป
“มันทรงพลังยิ่งกว่าคลื่นไฟของข้าหรือ?”
หลังจากรู้สึกถึงความรุนแรงของน้ำตกที่สว่างไสวแล้วหัวใจของหลงซีก็เต็มไปด้วยความตกตะลึง
แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็กลับมาดุร้ายอีกครั้ง“ช่องว่างของตบะกำลังจะพังทลายลงแล้ว”
เสียงของหลงซีดังขึ้นความไม่พอใจเริ่มรุนแรงขึ้น หลินเฟิงทนไม่ได้อยู่ช่วงหนึ่ง
ตันหยุนมีความสุขมากท้ายที่สุดเขาก็ยังอยากเห็นหลินเฟิงตาย
แต่ในเวลานี้ด้านข้างของเขาก็มีแสงสีเขียวสว่างขึ้น เดิมทีมันเป็นวิญญาณสีฟ้าเพื่อปลดปล่อยพลังวิญญาณ!
”จงเพิ่มขึ้น!”หลานหลิงพูดเสียงดัง แสงสีเขียวนั้นบินเข้าไปสู่ร่างกายของหลินเฟิง
”เกิดอะไรขึ้น?”หลงซีรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าข้อเสียเปรียบของหลินเฟิงกำลังถูกดึงออกไป!
ขอบคุณที่หลินเฟิงรู้ดีว่าสิ่งนี้เกิดขึ้นได้อย่างไรและปลดปล่อยพลังวิญญาณออกมาโดยไม่หยุด
ทันใดนั้นน้ำตกสว่างไสวอันยิ่งใหญ่ก็ถูกเปลี่ยนไปเป็นน่าเกรงขามมากขึ้นเรื่อย ๆ หลงซีไม่สามารถต้านทานได้เลยและถูกแสงกลืนกินจนหมด
ถึงเสียงกรีดร้องจะดังขึ้นมาแต่หลงซีก็ยังไม่ตาย
แสงเย็นในดวงตาของหลินเฟิงกระพริบและพุ่งไปที่หลงซีแสดงให้เห็นถึงจิตสังหารของเขา!
หลงซีกลัวมากจนไม่สามารถหลบได้เลยดังนั้นเขาจึงวิ่งหนีไปพร้อมกับเทเลพอร์ต
และบางทีมันอาจจะรีบร้อนเกินไปในตำแหน่งเดิมของเขาจึงปรากฏลูกปัดสีดำเม็ดเล็กกลิ้งออกมา
หลินเฟิงเดินไปหยิบขึ้นมาลูกปัดเม็ดเล็กรูปร่างแบน ไม่มีอะไรพิเศษให้เห็น แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจจึงเอามันใส่เข้าไปในแหวนเก็บวิญญาณ
ตันหยุนรู้สึกโกรธเขาไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมหลินเฟิงจึงสามารถหนีจากหมูป่าได้ นี่เป็นเพราะการเพิ่มพลังของหลานหลิง!
”ช่างโชคดีนัก”เขาพึมพำด้วยความริษยา
หลังจากเดินจนทั่วแล้วพวกเขาไม่เห็นสิ่งใดอีกจึงเดินไปยังสถานที่ถัดไป