บทที่ 716 สังหารเก้าสวรรค์ในดินแดนศักดิ์สิทธิ์
หลินเฟิงไม่คาดคิดมาก่อนว่าเขาจะได้เจอโจวซิงโดยไม่ได้ตั้งใจ
ในเวลานี้เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมาอีกครั้ง
“จ้าวหลินเหรอ?เหตุใดเจ้าจึงมาอยู่ที่นี่?”
หลินเฟิงประหลาดใจไม่คิดว่าปรมาจารย์ทั้งสองที่ตามหามานานจะมาอยู่ที่นี่อย่างไม่น่าเชื่อเช่นกัน!
เมื่อเห็นเช่นนี้ใบหน้าของโจวซิงก็มืดมน: “เช่นนี้นี่เอง เจ้ามีผู้ช่วย ไม่น่าแปลกใจที่กล้ามาปรากฏตัวต่อหน้าข้าเช่นนี้ แต่มีแค่สองดินแดนศักดิ์สิทธิ์กับเจ็ดสวรรค์ เจ้าคิดว่าจะทำอะไรข้าได้จริง ๆ น่ะหรือ?”
เมื่อได้ยินคำพูดของโจวซิงปรมาจารย์ทั้งสองจึงรู้ได้เองว่าหลินเฟิงมีความแค้นเคืองกับเขา พวกเขาพูดกับโจวซิงด้วยคำเตือน: “เจ้ากล้าดีอย่างไรถึงกล้าพูดเช่นนี้กับข้า!”
โจวซิงกล่าวด้วยรอยยิ้มเย็นชา”หากข้าเพิ่งมาถึงที่นี่ ข้าก็ไม่กล้าคุยเช่นนี้กับเจ้าหรอก”
“แต่ใครใช้ให้ข้าโชคดีที่เพิ่งมาถึงก็ได้ลาภก้อนโตกันเล่า”
“ลองดูที่ความแข็งแกร่งของข้าสิแล้วเจ้าจะรู้ว่าทำไมข้าถึงได้กล้าพูดกับเจ้าเช่นนี้!”
ในขณะที่เสียงนั้นลดลงลมปราณอันรุนแรงก็ระเบิดออกมาจากร่างกายของโจวซิง จากนั้นใบหน้าของสองผู้นำนิกายก็เปลี่ยนไปอย่างหนัก
“ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ ขั้นเก้าสวรรค์?! เป็นไปได้อย่างไร?”
หลินเฟิงไม่แปลกใจมากนักเพราะตั้งแต่แรกที่เห็นโจวซิง เขาได้ทะลุเห็นความแข็งแกร่งของโจวซิงแล้ว
หลังจากฝึกฝนกังฟูเพียงไม่กี่วันโจวซิงก็สามารถยกระดับจากครึ่งก้าวหกสวรรค์ไปเป็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์เก้าสวรรค์ได้ ดูเหมือนเขาจะมีโชคมากจริง ๆ
หากหลินเฟิงไม่ได้กลายเป็นเจ้าแห่งปราสาทเขาคงจะต้องตายถ้าได้พบกับโจวซิง!
ใบหน้าซีดเซียวของผู้นำนิกายทั้งสองทำให้โจวซิงรู้สึกพอใจ
โจวซิงกล่าวว่า”คราวนี้เจ้าคิดว่าเจ้าจะสู้กับข้าได้อย่างไรรึ?”
ปรมาจารย์ใหญ่ทั้งสองมองหน้ากันกัดฟันแล้วพูดว่า “ปรมาจารย์หลิน ท่านควรหนีไปก่อน! เราจะขวางทางให้
”หลินเฟิงรู้สึกสะเทือนใจอย่างมากกับความชอบธรรมของปรมาจารย์ทั้งสองเขากล่าวด้วยรอยยิ้มจาง ๆ: “ไม่ มอบเขาให้ข้าเถอะ”
ปรมาจารย์ใหญ่ทั้งสองคิดว่าพวกเขาฟังผิดและพูดด้วยความประหลาดใจ”หลินเฟิง ถึงแม้ท่านจะแข็งแกร่งมาก แต่นี่ไม่ใช่เรื่องตลกนะ!”
”ไม่ต้องห่วงพวกเราท่านรีบหนีไปก่อนดีกว่า! ถ้าช้ากว่านี้อาจจะสายเกินไป!”
เสียงอันเยือกเย็นของโจวซิงดังขึ้น:”อะไรกัน เจ้าจะหนีไปก่อนหรือ ในวันนี้จะไม่มีใครจากไปได้ทั้งนั้น!”
“โดยเฉพาะเจ้าหนุ่มนั่นข้าจะถลกหนังเขาออกเป็นอย่างดี”
หลินเฟิงมองไปที่เขาและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม”งั้นมาดูกันว่าเจ้าจะมีความสามารถนี้หรือไม่!”
”รนหาที่ตายนัก!”ดวงตาของโจวซิงจับจ้อง เขายกฝ่าเท้าขึ้นแล้วพุ่งไปหาหลินเฟิงทันที
”ระวัง!”ผู้นำนิกายทั้งสองยืนขึ้นและร้องออกมา
แต่หลินเฟิงเพียงแค่มองไปที่โจวซิงอย่างสงบจากนั้นก็หายตัวไป
เมื่อเขาปรากฏตัวขึ้นหลินเฟิงก็มายืนอยู่ข้างหลังโจวซิงแล้ว แต่โจวซิงกลับยังอยู่ที่เดิมและยังคงแสดงท่าพุ่งเข้าหา
”ลาก่อน”หลินเฟิงพูดเบา ๆ ทันใดนั้นสีหน้าของโจวซิงก็เปลี่ยนไปอย่างรุนแรงและจากนั้นร่างทั้งร่างก็ระเบิดออก!
ต่อจากนั้นโจวซิงก็กลายเป็นหมอกโลหิตและหลอมละลายไปเข้าในอากาศ
ฉากนี้ส่งผลกระทบอย่างมากต่อปรมาจารย์ใหญ่ทั้งสองพวกเขามองไปที่หลินเฟิงอย่างโง่งมและไม่อยากจะเชื่อกับฉากตรงหน้า
”เป็นไปได้อย่างไร?”
“หลินเฟิงเจ้าเป็นผู้ทำสิ่งนี้หรือ?”
หลินเฟิงหันไปและพูดด้วยรอยยิ้มจางๆ “ข้าไม่ได้ทำแล้วใครจะเป็นคนทำเล่า?”
ปรมาจารย์ใหญ่ทั้งสองรู้สึกตกใจอย่างสุดขีดในทันทีเพราะพวกเขาพบว่าแม้แต่ความแข็งแกร่งของพวกเขาก็ยังไม่สามารถมองทะลุหลินเฟิงได้!
นอกจากนี้หลินเฟิงก็ยังสังหารดินแดนศักดิ์สิทธิ์ขั้นเก้าได้อย่างง่ายดาย นั่นไม่ได้หมายความว่าความแข็งแกร่งของหลินเฟิงนั้นเหนือกว่าดินแดนศักดิ์สิทธิ์หรอกหรือ?!
ในความเป็นจริงตัวหลินเฟิงเองก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองไปไกลถึงไหนแล้ว รู้เพียงว่าเวลานี้เขารู้สึกแข็งแกร่งมาก ๆ
“ไปกันเถอะ”หลินเฟิงพูดต่อ
ปรมาจารย์ใหญ่ทั้งสองถามอย่างโง่งมว่า”ไป? ท่านจะไปไหนหรือ?”
หลินเฟิงกล่าวว่า”ข้าจะไปไหนได้อีกเล่า? แน่นอนว่าข้ากำลังจะออกจากปราสาทนี้ เวลานี้ทั่วทั้งปราสาทได้เปลี่ยนแปลงไปแล้ว หากท่านไม่ออกไป ผู้อื่นคงยากที่จะรอดชีวิตอยู่ในที่แห่งนี้”
ผู้นำนิกายทั้งสองกล่าวว่า”แต่การส่งตัวออกไปไม่ทำงาน แล้วเราจะออกไปได้อย่างไร?”
”ท่านไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับปัญหานี้มากับข้าเถอะ” หลินเฟิงกล่าว
ด้วยการโบกมือของเขาหลินเฟิงสร้างพลังงานมหาศาลทันที ซึ่งครอบคลุมไปถึงปรมาจารย์ใหญ่ทั้งสอง
ทันใดนั้นปรมาจารย์ใหญ่ทั้งสองก็รู้สึกว่าภาพตรงหน้าได้เปลี่ยนไป พวกเขาประหลาดใจที่พบว่าตนเองได้มาอยู่สถานที่แห่งอื่นแล้ว!
”นี่คือการส่งผ่านพื้นที่หรือ?”ผู้นำนิกายทั้งสองมองไปที่หลินเฟิงด้วยความประหลาดใจ “ท่านมีความสามารถเช่นนี้ได้อย่างไร?”
หลินเฟิงหัวเราะและกล่าวว่า”ไม่มีอะไรหรอก”
หลานหลิงเห็นหลินเฟิงจึงวิ่งเข้าไปหา:”พี่ชายหลินเฟิง ท่านโอเคไหม? ท่านทำให้ข้ากลัวแทบตาย!”
”หลินเฟิงจับหัวของเขาแล้วพูดว่า”แน่นอนว่าไม่เป็นไร ออกไปกันเถอะ”
จากนั้นหลินเฟิงก็บินขึ้นไปในอากาศและพูดเบา ๆ แต่เสียงของเขากลับดังก้องไปทั่วทั้งปราสาททองคำ
”ทุกท่านการเดินทางสิ้นสุดลงแล้ว โปรดออกไป จากนี้ไปปราสาททองคำจะไม่ถูกเปิดอีกแล้ว”
เมื่อพูดจบหลินเฟิงเลยนึกถึงการเคลื่อนย้าย จากนั้นทุกคนก็ถูกแสงสีทองปกคลุม
เวลาต่อมาทุกคนได้ถูกส่งออกไปนอกปราสาท
”ออกมาจริงๆ… ” ปรมาจารย์ทั้งสองกล่าวด้วยความประหลาดใจ และมองไปที่หลินเฟิงอย่างเหลือเชื่อ
พวกเขารู้ดีว่าทั้งหมดนี้จะต้องถูกกำหนดโดยหลินเฟิง
หลินเฟิงในเวลานี้ได้รับการดำรงอยู่อย่างสมบูรณ์แบบโดยไร้ที่สิ้นสุด
ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ชั้นบนสุดของอาคารบริษัทไม่มีใครสังเกตเห็นการกลับมาของพวกเขา
หลินเฟิงพูดกับหลานหลิง”เจ้ากลับบ้านคนเดียวได้ไหม?”
หลานหลิงพยักหน้าและกล่าวว่า”แน่นอน แต่พี่ชายหลินเฟิง ท่านมีสิ่งใดต้องทำอีกหรือไม่? เหตุใดท่านจึงปล่อยให้ข้ากลับบ้าน?”
หลินเฟิงพยักหน้าและพูดด้วยร
อยยิ้ม”ข้ามีเรื่องสำคัญที่ต้องทำจริง ๆ ดังนั้นจึงเกรงว่าจะไปกับเจ้าไม่ได้”
“ท่านหลินท่านจะทำอะไรอีกหรือ?” ปรมาจารย์ทั้งสองเอ่ยถาม
หลินเฟิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม:”เป็นสิ่งที่สำคัญมาก หากไม่ทำ ข้าอาจไม่รอดชีวิตภายในสามวัน!”
สีหน้าของหลานหลิงเปลี่ยนไปเป็นตกใจและพูดอย่างรวดเร็ว”ข้าพูดเช่นนั้นไปได้อย่างไรนะ? พี่หลินเฟิง ท่านไปทำงานเร็ว ๆ ดีกว่า ข้ากลับคนเดียวได้!”
หลินเฟิงกล่าวว่า”ตกลง เมื่อข้ากลับมา ข้าจะไปหาเจ้าเป็นคนแรก”
หลานหลิงพยักหน้า:”ตกลง! สัญญาแล้วนะ”
เมื่อตกลงกันแล้วต่อมาหลานหลิงก็บินออกไปจากที่นี่เพียงลำพัง
“ท่านจะไม่ลงไปดูด้านล่างหน่อยหรือ?”ปรมาจารย์ทั้งสองเอ่ยถาม
หลินเฟิงส่ายหน้าและกล่าวว่า”เอาไว้ก่อน สิ่งสำคัญที่สุดคือต้องทำงานให้เสร็จก่อน”
”เช่นนั้นบอกทุกคนด้วยว่าข้าไปแล้ว”
พอเอ่ยจบหลินเฟิงกลายเป็นแสงรังสีแล้วเข้าไปในปราสาททองคำ
จากนั้นปราสาททองคำก็หายไป
ปรมาจารย์ใหญ่ทั้งสองมองหน้ากันพวกเขามีลางสังหรณ์อย่างแรงกล้าว่าเมื่อพวกเขาพบหลินเฟิงอีกครั้ง หลินเฟิงจะต้องน่าเกรงกลัวยิ่งกว่านี้