บทที่ 722 ช่วยชีวิตราชามังกรแห่งกาลเวลา
ราชินีมังกรกับเสี่ยวไช่ตกใจมากจนพูดอะไรไม่ออก
เทพที่ยังมีชีวิตอยู่ตกตายภายใต้เงื้อมมือของหลินเฟิงมันเป็นไปได้อย่างไร?
หลังจากนั้นไม่นานราชินีมังกรที่เพิ่งฟื้นความสามารถในการพูดจึงเอ่ยถามด้วยความงุนงง: “เจ้าคือหลินเฟิงจริง ๆ น่ะหรือ?”
หลินเฟิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม:”ราชินีมังกร ท่านกำลังพูดเรื่องอะไร? ข้าย่อมเป็นหลินเฟิงอย่างแน่นอน”
“แต่เหตุใดเจ้าถึง…”
หลินเฟิงโบกมือ:”มันมีรายละเอียดที่ซับซ้อนในนั้น ข้าจะเล่าให้ท่านฟังในภายหลังแล้วกัน”
หลังจากนั้นหลินเฟิงก็หันไปทำให้ศพของชูร่ากลายเป็นขี้เถ้า จากนั้นจึงฉีกพื้นที่และพาพวกเธอกลับไปที่พระราชวังของราชินีมังกร
ราชินีมังกรและเสี่ยวไช่ได้รับบาดเจ็บทั้งคู่หลินเฟิงจึงใช้พลังวิญญาณเพื่อรักษาพวกเขาแล้วเล่าถึงสิ่งที่เกิดขึ้น
เมื่อได้ยินว่าหลินเฟิงได้ก้าวเข้าสู่อาณาจักรสวรรค์แล้วพวกเขาต่างก็ตื่นเต้นมากเกินไปจนเกือบจะเจ็บหนักยิ่งกว่าเดิม
ในไม่ช้าทั้งสองคนจึงหายดีแต่ขณะที่ราชินีมังกรกำลังจะลุกขึ้น หลินเฟิงก็เดินเข้ามาหาเขา
”ราชินีมังกรท่านอย่าเพิ่งขยับ ข้าต้องทำอะไรบางอย่างก่อน”
ราชินีมังกรงุนงง:”มีอันใดหรือ?”
หลินเฟิงเอ่ยเสียงเบา:“ผู้อาวุโส ความแข็งแกร่งของท่านมีไม่จำกัด แต่กลับอยู่ในดินแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งขั้นแปดใช่หรือไม่? และเพราะเหตุการณ์สมัยก่อนเลยทำให้ถูกจำกัดมากยิ่งขึ้น”
“ข้าสามารถช่วยให้ท่านกลับไปอยู่จุดสูงสุดได้”
”จริงหรือ?”เมื่อได้ยินเช่นนี้ราชินีมังกรจึงตื่นเต้นเป็นอย่างมาก เสียงของเธอสั่นสะท้าน “เจ้าแน่ใจหรือ?”
หลินเฟิงพยักหน้า:”แน่นอน เวลานี้ข้าได้เข้าสู่ตบะพระเจ้าแล้วและข้าก็ยังทำเรื่องเช่นนี้ได้ด้วย”
จากนั้นหลินเฟิงจึงฉีดพลังวิญญาณเข้าไปในร่างของราชินีมังกร
ราชามังกรรู้สึกประหลาดใจที่พบว่าแก่นวิญญาณที่ไม่สมบูรณ์ของเธอกำลังได้รับการซ่อมแซมอย่างช้าๆ และพลังอันแสนคุ้นเคยก็ค่อย ๆ กลับมา
หลังจากที่หลินเฟิงส่งพลังออกไปในตอนท้ายสุดเขาก็เห็นแสงสีทองสว่างวาบ ราชินีมังกรกู่ร้องขึ้นไปบนฟ้า จากนั้นเธอก็กลายร่างเป็นมังกรยาวนับหมื่นเมตรและบินขึ้นไปจากน้ำ
หลังจากผ่านไปหลายนาทีราชินีมังกรจึงกลายร่างเป็นมนุษย์และกลับมาสู่ทะเล
และในเวลานี้ความแข็งแกร่งของเธอก็ได้กลับคืนสู่ขั้นนักบุญผู้ยิ่งใหญ่แล้ว
”ขอบคุณเจ้ามากหลินเฟิง” ใบหน้าของราชามังกรเปี่ยมไปด้วยความสุข
เขาไม่ใช่สามตบะแห่งนักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ธรรมดาแต่เป็นจุดสูงสุดของขั้นสุดแห่งนักบุญผู้ยิ่งใหญ่ที่แม้แต่เทพก็อยู่ห่างออกไปเพียงขั้นเดียวเท่านั้น
ความแข็งแกร่งเช่นนี้คือพลังการต่อสู้สูงสุดที่มีอยู่ในโลกปัจจุบันแล้ว
หลินเฟิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม:”ท่านอย่ากังวลเรื่องขอบคุณข้าเลย ยังมีสิ่งอื่นที่ต้องทำอีก”
ราชินีมังกรสงสัย:”อะไรหรือ?”
”หลินเฟิงมองไปที่ทะเลและกล่าวว่า”ถึงเวลาที่ราชามังกรกาลเวลาต้องออกมาแล้ว”
ราชินีมังกรตกตะลึงและกล่าวด้วยความตกใจ:”เจ้าหมายถึง … ”
หลินเฟิงพยักหน้าและฉีกพื้นที่:”เสี่ยวไช่ เจ้ากลับไปก่อน ราชินีมังกร เราไปช่วยราชามังกรแห่งกาลเวลากันเถอะ”
ราชินีมังกรตกใจและตื่นเต้นหลินเฟิงเข้าไปในรอยแยกของพื้นที่
ด้วยความแข็งแกร่งของหลินเฟิงในตอนนี้เขาสามารถเข้าไปในพื้นที่สร้างขึ้นได้โดยไม่ต้องเปิดผนึกในพื้นที่ทะเลไร้ที่สิ้นสุด
หลินเฟิงและราชามังกรเดินตรงไปยังอ่างผนึกที่ดูราวกับเมล็ดถั่วสองเมล็ดก่อนหน้านี้
ชั้นน้ำแข็งที่ก่อเกิดจากความโกรธของราชินีมังกรยังคงมีอยู่
ภายใต้น้ำแข็งมองเห็นมนุษย์ม้าที่ถูกแช่แข็งอย่างชัดเจนราวกับว่าพวกเขายังไม่ตาย
หลินเฟิงนึกความคิดหนึ่งน้ำแข็งก็ยุบลงทันที และในเวลาเดียวกันมนุษย์ม้าเหล่านั้นก็ไม่มีอยู่อีกต่อไป
หลินเฟิงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในตอนนั้นหากเขามีความแข็งแกร่งเพียงพอ ราชามังกรแห่งกาลเวลาก็ไม่จำเป็นที่จะต้องใช้ตัวเองเข้าแลกใช่หรือไม่?
แต่มันจบลงแล้วเขาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่มืดมิดจากนั้นก็ยกมือขึ้น
พลังจิตอันน่าเกรงขามพุ่งออกมาอย่างรวดเร็วและทำให้เกิดหลุมขนาดใหญ่บนท้องฟ้า
และสิ่งแรกที่พุ่งออกมาจากถ้ำก็คือราชาแห่งการเหยียบย่ำ!
ราชาแห่งการเหยียบย่ำร่วงหล่นลงบนพื้นไฟวิญญาณกระพริบอยู่ในหมวกเกราะของเขา
เสียงที่เต็มไปด้วยความสูงส่งดังขึ้น:”ราชินีมังกร ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะยังอยู่ที่นี่”
”ผนึกแห่งราชามังกรแห่งกาลเวลาได้ถูกปลดออกจากตัวข้าแล้วไม่มีสิ่งใดที่จะสามารถกักขังข้าได้อีกต่อไป!”
“เจ้าสามารถเลือกที่จะยอมจำนนหรือเลือกที่จะตายก็ได้!”
ราชินีมังกรมองมันอย่างเย็นชาหลินเฟิงทำเพียงแค่พูดถากถางเบา ๆ : “ช่างไร้ยางอายจริง ๆ ที่เจ้ากล่าวว่าสามารถปลดผนึกได้ด้วยตัวเอง!”
ราชาผู้เหยียบย่ำมองไปที่หลินเฟิง:”นั่นใครกัน? เป็นเจ้าเองหรือ เจ้ามนุษย์”
“เจ้ามดปลวกกล้าดีอย่างไรถึงบังอาจพูดกับข้า?”
หลินเฟิงถอนหายใจ:”ใช่ มดปลวกควรหุบปากซะ”
กล่าวจบใบหน้าของหลินเฟิงก็เปลี่ยนเป็นโหดเหี้ยมพร้อมฟาดมือออกไปทันที
“หัตถ์พระเจ้า!”
ทันใดนั้นหัตถ์ทองคำพร้อมพลังอันมากพอที่จะทุบทำลายยอดเขาขนาดใหญ่ได้กวาดไปใส่ราชาแห่งการเหยียบย่ำ
แน่นอนว่าราชาแห่งการเหยียบย่ำนั้นไม่ใช่ง่ายๆ ที่จะจัดการได้ง่ายเพียงแค่เพราะเขาอยู่ห่างไกลจากจุดสูงสุด
หากราชาแห่งการเหยียบย่ำอยู่ที่จุดสูงสุดแม้จะไม่พูดว่าเขาไม่สามารถเอาชนะได้ แต่ก็ยังคงรู้สึกว่ายากยิ่งนัก
การฆ่าราชาผู้เหยียบย่ำนั้นถือเป็นเรื่องเล็กน้อยสิ่งที่สำคัญกว่านั้นคือการช่วยราชามังกรแห่งกาลเวลา
พลังวิญญาณของหลินเฟิงได้เข้าไปสู่รอยแยกของห้วงเวลาเขากลั้นหายใจและตั้งสมาธิเป็นเวลาถึงครึ่งวันเพื่อตามหาจิตวิญญาณมังกรของราชาแห่งกาลเวลา
จิตวิญญาณมังกรแทบไม่มีพลังเหลืออยู่เลยหลินเฟิงจึงเติมพลังวิญญาณจำนวนมากเข้าไปในจิตวิญญาณมังกร ทันใดนั้นจิตวิญญาณมังกรก็สดชื่น จากนั้นด้วยเสียงโหยหวนอันคุ้นเคย ราชามังกรจึงได้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง!
เมื่อมองเห็นร่างน้องชายของเธอที่กำลังโบยบินอยู่บนท้องฟ้าอีกครั้งราชามังกรก็ตื่นเต้นจนน้ำตาไหล
ราชามังกรแห่งกาลเวลาร่อนลงสู่พื้นเขาไม่เข้าใจสถานการณ์จนกระทั่งราชินีมังกรอธิบายให้ฟัง เขาจึงเพิ่งเข้าใจว่าทั้งหมดนี้ถือเป็นความดีความชอบของหลินเฟิง
“ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะโตได้เร็วถึงขนาดนี้”ราชามังกรแห่งกาลเวลาอุทาน
หลินเฟิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม:”เพียงแค่โชคดีเท่านั้นครับ”
“เวลานี้เจ้าได้มาอยู่ที่นี่แล้วเช่นนั้นเรามาทำให้มันจบกันเถอะ”
หลินเฟิงโบกมือทันใดนั้นชิ้นส่วนวิญญาณก็ลอยออกมาจากแหวนเก็บวิญญาณ
ชิ้นส่วนวิญญาณนั้นเปราะบางถึงขั้นหมดสติแต่หลินเฟิงก็ยังบังคับซ่อมแซมมัน
และแน่นอนว่าชิ้นส่วนวิญญาณนี้มาจากเว่ย
เว่ยไม่รู้ว่าภายนอกนั้นเกิดสิ่งใดขึ้นบ้างดังนั้นเมื่อเขาเห็นหลินเฟิงก็รู้สึกประหลาดใจที่หลินเฟิงยิ่งใหญ่ขึ้นได้ขนาดนี้
หลินเฟิงกล่าวว่า”ปรมาจารย์เว่ย ข้ามีวิธีที่ทำให้ท่านฟื้นคืนชีพได้”
”จริงหรือ?”เขากล่าวถาม
แม้เขาจะเป็นปรมาจารย์ในอาณาจักรพระเจ้าเช่นกันแต่เขาก็ไม่รู้ว่าเรื่องอย่างนั้นจะสามารถเกิดขึ้นได้จริง
หลินเฟิงพยักหน้า:“แต่เดิมนั้น ไม่มีทางที่ท่านจะฟื้นคืนชีพได้ แต่โชคดีที่ชิ้นส่วนพื้นที่ชิ้นนี้สามารถเป็นร่างอวตารให้แก่ท่านได้”
”ตราบใดที่ท่านอาศัยอยู่พื้นที่นี้ท่านจะสามารถกลับมามีชีวิตได้อย่างช้า ๆ ”
เว่ยไม่เคยคิดถึงเรื่องการฟื้นคืนชีพแต่ตอนนี้เขาอดไม่ได้ที่จะตื่นเต้นเมื่อได้ยินข่าว
”ดียิ่งข้าขอบคุณเจ้า”
จากนั้นหลินเฟิงจึงไม่กล่าวเรื่องไร้สาระอีกเขาปล่อยพลังวิญญาณออกมาห่อหุ้มชิ้นส่วนวิญญาณของเว่ย