Scholar’s Advanced Technological System – ตอนที่ 75
ตอนที่ 75 วิธีที่ถูกต้องของการพัฒนาปัญญาประดิษฐ์
ตอนเย็น เมื่อลู่โจวกลับมาหอพัก เขาก็เปิดโน๊ตบุ๊ค เขากำลังจะเข้าเว็บไซต์สำนักบริหารวิชาการ แต่แล้วเขาก็สังเกตว่าหน้าต่าง QQ เด้งขึ้นมาที่มุมขวาล่างแล้วเขาก็อึ้ง
เขาจำไม่ได้เลยว่าเขาส่งข้อความ
เพื่อที่จะได้ติดต่อกับเสี่ยวไอ เขาจึงมักจะส่งข้อความหาเสี่ยวไอผ่าน QQ
“อะไรเนี่ย…”
เมื่อลู่โจวเปิดหน้าต่าง QQ เขาก็พบว่ามันเป็นข้อความกลุ่ม
[ประวัติข้อมูล : รักแรกเชิญท่านเข้าร่วมกลุ่มแบบจำลองทางคณิตศาสตร์…ตกลง]
ลู่โจว “???”
ทันใดนั้นเองเขาก็พบสิ่งที่เกิดขึ้น
บัดซบ!
มีบัค
ลู่โจวเปิดแผงเครื่องมือผู้พัฒนาแล้วเปิดโปรแกรมที่เชื่อมต่อ QQ กับเสี่ยวไอ เขารีบหาบัคที่อยู่ในโค้ดอย่างรวดเร็ว
แม้ว่าเขาจะตั้งค่าโปรแกรมให้รับข้อความจากบัญชีเฉพาะอย่างเดียว แต่ข้อความคำขอเป็นเพื่อนและกลุ่มจะทำให้เกิดข้อผิดพลาดเชิงตรรกะ ส่งผลให้คอมพิวเตอร์ยอมรับคำขอเป็นเพื่อนและกลุ่มโดยปริยาย
ในที่สุดลู่โจวก็จำได้ว่าตอนที่เขาให้หมายเลข QQ กับสาวปีหนึ่ง เขาให้บัญชีผิดแก่เธอโดยบังเอิญ
แย่แล้ว…
ลู่โจวคลิกเข้าไปดูกลุ่มแล้วข้ามข้อความ 99+ เพื่อเลื่อนไปดูข้อความแรก
เสียนจง : [ยินดีต้อนรับคนใหม่]
ชูชู : [นักศึกษาลู่ที่พึ่งเข้าร่วมกลุ่มคือแชมป์การแข่งขันการสร้างแบบจำลองทางคณิตศาสตร์ระดับประเทศ ทุกคนต้อนรับเขาหน่อย~]
เสียนจง : [คุณพระ เทพมาก!]
เดย์เดย์ : [คำนับท่านเทพ]
ฉางชิง : [คุณจะเข้าร่วมการแข่งขันสร้างแบบจำลองปีหน้าไหม? คุณขาดเพื่อนร่วมทีมไหม?]
เค่อตู้ : [ท่านเทพไม่ตอบ?]
เดย์เดย์ : [ท่านเทพค่อนข้างเย็นชา เรื่องปกติ!]
[…]
หัวข้อถูกเปลี่ยนอย่างรวดเร็ว
มันดูไม่เหมือนกลุ่มการแข่งขันการสร้างแบบจำลองทางคณิตศาสตร์ที่ถูกจัดการโดยทางมหาลัย อันที่จริงมันเป็นเหมือนกลุ่มแชทของนักศึกษามหาลัยจินหลิงที่สนใจในแบบจำลองทางคณิตศาสตร์มากกว่า
ลู่โจวอ่านข้อความแล้วสังเกตว่าจริงๆแล้วไม่มีใครคุยเรื่องคณิตศาสตร์เลย
เขาหัวเราะให้ข้อความของคนโง่เหล่านี้ เขากำลังจะออกจากกลุ่มแล้วแก้ไขบัคในโปรแกรม แต่แล้วสายตาเขาก็พลันสังเกตเห็นแถบความคืบหน้าที่มุมขวาล่าง
จากนั้น…
เขาก็อึ้ง
แถบความคืบหน้ามัน…
เต็มแล้ว?!
ไม่ พูดให้ถูกก็คือมันอีกครึ่งมิลถึงจะเต็ม
ทันใดนั้นข้อความกลุ่มก็อยู่ที่ 99+ อีกครั้ง!
ช่วงเวลานั้นเองแถบความคืบหน้าก็ขยับ
เมื่อลู่โจวเห็นแถบความคืบหน้าเต็มหลอด เขาก็กลืนน้ำลายแล้วใช้เมาส์คลิกปุ่มยืนยัน
ทันใดนั้นข้อความของระบบก็เด้งขึ้นมาสองบรรทัด
[โฮสต์ขอแสดงความยินดีด้วย ปัญญาประดิษฐ์ (สาขาเทคโนโลยี) ค่าประสบการณ์ +100]
[วิทยาการสารสนเทศ ค่าประสบการณ์ +100]
ลู่โจว “???”
มันทำให้เขารู้ว่าเขาได้รับค่าประสบการณ์สาขาเทคโนโลยี แต่เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้รับค่าประสบการณ์วิทยาการสารสนเทศด้วย?
การอัพเกรดสาขาเทคโนโลยียังทำให้มันอัพเกรดเทคโนโลยีหลักด้วยงั้นเหรอ?
ลู่โจวยังจำได้ว่าตอนที่เขาอัพเกรดปัญญาประดิษฐ์จากระดับ 0 เป็นระดับ 1 มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับสาขาวิชาหลักเลย
ลู่โจวคิด ‘บางที…มันเป็นเพราะฉันใช้แต้มทั่วไปเพื่อเร่งกระบวนการอัพเกรดงั้นเหรอ?
“จะให้พูดก็คือ สาขาเทคโนโลยีเปรียบเหมือนภารกิจ การได้รับแต้มประสบการณ์สาขาเทคโนโลยีด้วยวิธีการทั่วไปก็สามารถเพิ่มประสบการณ์ที่เกี่ยวข้องกับเทคโนโลยีหลัก ถ้าเราใช้แต้มทั่วไปอัพเกรดสาขาเทคโนโลยี เราจะไม่ได้รับแต้มประสบการณ์พิเศษ…”
สาขาเทคโนโลยีมีการเพิ่มระดับที่แตกต่างกัน การเพิ่มระดับปัญญาประดิษฐ์จากระดับ 1 เป็นระดับ 2 ต้องการ 1000 แต้ม ซึ่งหมายความว่าลู่โจวยังต้องทำให้แถบความคืบหน้าเต็มอีก 9 หลอด
ในทางทฤษฏี ถ้าเขาไม่ใช้แต้มทั่วไปเพื่ออัพเกรดสาขาเทคโนโลยี เขาจะได้รับแต้มประสบการณ์วิทยาการสารสนเทศ 900 แต้มเช่นกัน
ลู่โจวแปลกใจ
เขาไม่คิดเลยว่านอกจากภารกิจ เขาจะสามารถใช้’ภารกิจรอง’แบบนี้เพื่อเพิ่มแต้มประสบการณ์ให้กับสาขาวิชาหลักได้ด้วย
ทันใดนั้นเองเขาก็ตระหนักถึงปัญหาอื่น
แอพบุคคลที่สามที่ถูกออกแบบให้คัดลอกข้อความ QQ ลงในไดอาล็อกบ็อกซ์ของเสี่ยวไอ อย่างไรก็ตามโปรแกรมไม่ได้รวมข้อความกลุ่ม นั่นก็หมายความว่า…
แม้ว่าจะไม่มีแอพบุคคลที่สาม เสี่ยวไอก็ยังสามารถอ่านข้อความที่ปรากฏบนคอมพิวเตอร์?
เสี่ยวไออ่านไฟล์หรือขัดขวางเครือข่ายได้โดยตรง?
ฉันขอลองคิดอย่างละเอียดอีกที…
มันก็สมเหตุสมผล ถ้าปัญญาประดิษฐ์ไม่สามารถแม้แต่จะอ่านข้อความ มันคงไร้ประโยชน์เกินไปหน่อย ถ้ามันพัฒนาต่อไปแบบนี้ มันจะเติบโตจนอยู่นอกเหนือการควบคุมของฉันไหม?
ลู่โจวรู้สึกเหมือนมันเป็นไปได้
ดูเหมือนว่าฉันต้องหาเวลาตรวจสอบโค้ดหลักของอายบ้างแล้ว
เขากำลังตรวจสอบโค้ด แต่แล้วโทรศัพท์เขาก็ดังขึ้น
เขาดึงโทรศัพท์ออกมาแล้วเห็นว่ามันเป็นสายจากเฒ่าถัง
เฒ่าถังไม่รอให้ลู่โจวพูดด้วยซ้ำ “…มาที่ออฟฟิศอาจารย์!”
…..
ณ มหาลัยอี้เซียน มณฑลกว่างโจว นอกอาคารเรียน
เมื่อเสียงออดดังขึ้น ชายชราสวมแว่นก็ออกจากห้องเรียน
เขากำลังเตรียมกลับออฟฟิศ อย่างไรก็ตามเมื่อเขาเห็นผู้อำนวยการสาขาคณิตศาสตร์ ผู้อำนวยการฉางกำลังถือวารสารอยู่ในมือ เขาจึงเดินเข้าไปหาด้วยรอยยิ้ม
ผู้อำนวยการฉางแล้วยิ้มให้ศาสตราจารย์โจวไห่จงด้วยรอยยิ้ม “ศาสตราจารย์จาง แสดงความยินดีด้วย” เขาจับมือศาสตราจารย์แล้วกล่าว “ขอแสดงความยินดี ขอแสดงความยินดี”
ศาสตราจารย์จางไห่จงรู้สึกงง เขามองผู้อำนวยการฉางด้วยสีหน้ามึนงง
“…ผู้อำนวยการฉาง คุณพูดเรื่องอะไร? ทำไมคุณถึงมาแสดงความยินดีกับฉันโดยไม่มีเหตุผล?”
ผู้อำนวยการฉางถาม “คุณไม่ได้อ่าน[Mathematics Chronicle]ฉบับล่าสุดหรือ?”
“ฉันไม่ได้อ่านมานานแล้ว ฉันไม่ได้ตามคณิตศาสตร์แล้ว” ศาสตราจารย์โจวกล่าวและส่ายหน้า
แม้ว่าข้อคาดการณ์ของโจวจะทำให้ศาสตราจารย์โจวไห่จงเป็นที่รู้จักกันอย่างกว้างขวางในแวดวงคณิตศาสตร์ระดับโลกและได้รับทุนพิเศษจากสถาบันวิทยาศาสตร์ระดับประเทศ แต่งานอดิเรกของเขาไม่ใช่คณิตศาสตร์ แต่เป็นวิทยาการคอมพิวเตอร์และภาษาศาสตร์
นับตั้งแต่ปี 1980 เขาได้ตีพิมพ์วิทยานิพนธ์กว่า 100 ฉบับ มากกว่าครึ่งเป็นเรื่องของภาษาศาสตร์ วิทยาการสารสนเทศ และสหวิทยาการรูปแบบใหม่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งชุดวิทยานิพนธ์เรื่องการวิจัยภาษาศาสตร์เชิงวิทย์คณิตที่คลุมเคลือได้รับความสนใจอย่างมากจากแวดวงวิชาการ และคุณค่าทางวิชาการของมันก็เทียบเท่ากับข้อคาดการณ์ของโจว
ส่วนทฤษฏีจำนวน…
พูดตามตรง เขาไม่มีพลังพอวิจัยทฤษฏีจำนวน
ผู้อำนวยการฉางไม่ได้พูออะไร เขายัดวารสารใส่มืออีกฝ่ายแล้วยิ้ม “เอานี่ไป เริ่มจากหน้า 30 แล้วอ่านจนถึงหน้า 34 คุณจะรู้ว่าฉันแสดงความยินดีกับคุณทำไม!”
ศาสตราจารย์โจวไห่จงเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม เขากลับออฟฟิศพร้อมกับวารสาร
เขาวางกระเป๋าบนโต๊ะแล้วเอนตัวพิงเก้าอี้ก่อนที่เขาจะเปิด[Mathematics Chronicle]หน้าที่ 30
วินาทีที่เขาเห็นชื่อวิทยานิพนธ์ เขาก็อึ้ง
[การอภิปรายเรื่องกฏการกระจายตัวของจำนวนเฉพาะของแมร์แซนและพิสูจน์ข้อคาดการณ์ของโจว”
[บทคัดย่อ : วิทยานิพนธ์นี้ศึกษาเรื่องของกฏการกระจายตัวของจำนวนเฉพาะของแมร์แซนและพิสูจน์ว่าเมื่อ 2^(2^n) < P < 2^(2^(n+1)) MP มี 2^(n+1)-1 เป็นจำนวนเฉพาะ จากข้อโต้แย้งนี้ มันพิสูจน์ว่าเมื่อ 2^(2^(n+1)) MP จะมี 2^(n+2)-n-2 เป็นจำนวนเฉพาะ] เขารีบลุกจากเก้าอี้ เขาเปิดลิ้นชักแล้วหยิบกระดาษปากกาก่อนจะเริ่มคำนวณตามขั้นตอนในวิทยานิพนธ์ เวลาค่อยๆผ่านไป สายตาเขาเริ่มจริงจังขึ้นเรื่อยๆ ถูกต้อง… ถูกต้อง… ถูกต้องโดยสมบูรณ์! นี่คือวิธีแก้มัน?! ยิ่งศาสตราจารย์โจวอ่านมากเท่าไหร่ เขาก็ตื่นเต้นมากเท่านั้น เขาอดปรบมือให้กับกระบวนการพิสูจน์ที่ยอดเยี่ยมนี้ไม่ได้ ในฐานะผู้เขียนข้อคาดการณ์ โจทย์นี้เป็นปัญหากับเขาและแวดวงคณิตศาสตร์มากว่า 20 ปี เขาไม่ได้วิจัยทฤษฏีจำนวนมานานแล้ว กลับกันเขาทุ่มเทให้กับภาษาศาสตร์และการศึกษาแทน มันเป็นเหมือนคำสาป ข้อคาดการณ์ที่แก้ไม่ได้พัวพันอยู่รอบตัวเขาและเขาก็หยุดคิดถึงปัญหานี้ไม่ได้ หัวใจเขารู้สึกตื่นเต้น แต่ในเวลาเดียวกันเขาก็ไม่อยากหวังมาก ยิ่งใกล้จบวิทยานิพนธ์เท่าไหร่ เขาก็หวาดกลัวและระมัดระวังขึ้นเท่านั้น เขากลัวว่าในการคำนวณสุดท้าย มันจะมีข้อบกพร่องในกระบวนการพิสูจน์ งั้นโจทย์ก็จะยังไม่ได้รับการแก้ไข อย่างไรก็ตามความเป็นไปได้ต่ำมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากเขาได้เห็นชื่อผู้ตรวจสอบ เวลาค่อยๆผ่านไป… ท้องฟ้าด้านนอกค่อยๆมืดลงและในที่สุดชายชราก็หยุดปากกาในมือ เขาไม่ได้พูดอะไร กลับกันเขาวางปากกาลงแล้วลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินไปข้างหน้าต่าง เขาจุดบุหรี่เงียบๆแล้วสูบควันเข้าไปเต็มปอดและพูดอยู่ในใจ ‘คนหนุ่มสาวก้าวข้ามเราไปแล้ว’ ทะเลสาบนอกหน้าต่างเปล่งประกายระยิบระยับ ใบหน้าที่เหี่ยวย่นสะท้อนอยู่บนหน้าต่าง เขาไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ แต่น้ำตาเขารินไหลลงมา…